ตอนที่ 45สัญชาตญาณแปลกๆ

ต๭นที่ 45สัญชาตญาณแปลกๆ *ความเจ็บปวดของเขา เลือกที่จะทำร้ายเธอ เพราะเขาเกิดมาโหดร้ายงั้นเหรอ เธอเจ็บปวด เลือกที่จะทำร้ายตัวเอง เพราะเธอเกิดมาจิตใจดีงั้นเหรอ อาจจะเพราะเวลายังมาไม่ถึง ความรักไม่ได้เปลี่ยนไปเป็นความเกลียดชัง หัวใจไม่ได้ผุกร่อนเป็นเหล็ก ความโศกเศร้าของเขาเกิดขึ้นมาฉับพลัน เหมือนพายุทอร์นาโด ข่วนหน้าอกของเธอ หัวใจของเธอเริ่มเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่อยากให้เขาเศร้า “คุณอา...” เธอยกมือขึ้นลูบแก้มเขา ผิวของเขาเย็น ในดวงตาดูเหมือนมีดวงดาวประกายแสงระยิบระยับ ความงดงามพาให้คนหยุดหายใจ ในตำแหน่งที่คลุมเครือและไร้เหตุผลเช่นนั้น เธอต้องการที่จะปลอบใจเขา สัมผัสของเธอปลุกกสิณที่กำลังดำดิ่ง เขากลับมาเย็นชาอีกครั้ง หมอกที่เปราะบางในสายตาพลันหายไป เขาก้มลงกอดเอวของเธอ อัดกระแทกเข้ากับหุบเขาของเธออย่างแรง “ยังบอกว่าจะไม่...หรือว่าบางที เธออาจจะชำนาญแล้ว” รู้สึกว่าร่างกายส่วนล่างกำลังถูกส่วนแข็งขืนสัมผัสผ่านเนื้อผ้า นั่นมัน? เธอนึกขึ้นมาได้ถึงเนื้อหาวิชาสรีรวิทยา เธอหน้าแดง ตื่นตระหนกพยายามหลบหนี “ไม่นะคะ ฉันไม่ใช่.....” “ตรวจสอบแป๊บเดียว ไม่ช้าก็จะได้รู้” แม้กสิณจะถูกเธอต้านทานไว้ ก็ยังเข้าสู่ร่างกายส่วนล่างเปลือยเปล่าของเธอได้ ผ่านป่ามืดดำ เชี่ยวชาญในความนุ่มนวล นิ้วมือชำแรกเข้าสู่ช่องทางนั้น “อ๊า หยุดนะคะ” เธอคว้าแขนของเขา ในความไม่เคยผ่านประสบการณ์มาก่อน ทำให้เธอหมดหวังที่จะหลบหนี เรียงนิ้วยังคงกดลึก จนกระทั่งเจอสิ่งกีดขวาง ยังคงขยับไปเรื่อยๆ และนั่นคือสิ่งที่เขาคาดหวัง ณิชารู้สึกว่าร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด เนื้อตัวสั่นเทา เกิดความต้องการอีกครั้งและอีกครั้ง ต้องการให้เข้าลึกไปอีกหน่อย ร่างกายของเธอโค้งงอขึ้นเองโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วของกสินนั้นเป็นดั่งคลื่นความร้อน เขาดึงนิ้วออก นำพาความอบอุ่นออกมา เขายิ้มเยาะ “คิดไม่ถึงเลย มันจะน่าตื่นเต้นแบบนี้” เขาทำให้เธอมีสีหน้าที่น่าดึงดูด ที่จริงแล้วร่างกายของเขาตื่นตัว รู้สึกว่าไฟในตัวมันกำลังลุกโชนเผาไหม้ แต่เขาไม่ได้ต้องการเธอในสถานการณ์แบบนี้ เขาจะไม่ตามใจตัวเอง อีกอย่างเวลาก็ยังมาไม่ถึง ณิชาใบหน้าขึ้นสีแดง กลายเป็นว่าเธอเป็นคนแบบนั้นไปได้ ทำไมร่างกายถึงไม่เชื่อฟัง เมื่อครู่เป็นเธอจริงๆเหรอ เธออยากจะแทรกแผ่นดินหนี กสิณดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดนิ้วมือ การเคลื่อนไหวนั้นสง่างาม “ฟังนะ อยู่ให้ห่างกรินทร์ อย่าให้ฉันรู้ว่าพวกเธอมีความสัมพันธ์กัน ไม่อย่างนั้นฉันจะทำลายเธอเร็วขึ้น และส่งเธอกลับไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า” เขาประกาศอย่างไร้ความปราณี บางทีการกลับไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าอาจจะทำให้เธอกลัวขึ้นมาได้จริงๆ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ถ้าทำผิดอีกครั้ง คุณอาก็จะทิ้งเธอ ให้เธอกลับไปในที่ที่ไม่มีความอบอุ่นน่ะเหรอ เธอนิ่งค้าง ที่จริงในหัวใจของเขา เธอไม่มีความสำคัญอะไรเลยแม้แต่น้อย ความเจ็บปวดในหัวใจกลั่นตัวเป็นน้ำตา ไม่กล้ากะพริบตาเพราะกลัวมันจะไหลลงมา พี่กรินทร์นั้นสำคัญมาก พวกเขาเป็นญาติโดยสายเลือด ส่วนเธอก็เป็นแค่ลูกบุญธรรม “ฉันรู้แล้วค่ะ ฉันจะไม่เข้าใกล้เขาอีก” ณิชาหันหน้าหนีไป น้ำตาหยดลงมา “รู้ไว้ด้วยว่าน้ำตาเป็นสิ่งที่มีค่าน้อยที่สุดที่ฉันจะเก็บมันขึ้นมา แต่งตัวแล้วลงจากรถไปซะ” กสิณออกคำสั่งเสียงหนัก ไม่มีร่องรอยของความเมตตา ณิชาแต่งตัวเงียบๆ สวมชุดชั้นในต่อหน้าเขา หลังจากหลายปีของสถานการณ์เช่นนี้ มันดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องธรรมดา ปมที่ไม่สามารถแยกออกจากกันได้ มันก็จะยิ่งยุ่งเหยิงมากขึ้น และคนที่ผูกมัดตัวเองจนตายคือตัวเธอเอง “คุณอา ฉันไปแล้วนะคะ” เธอเอ่ยเสียงเบาและเปิดประตูลงจากรถ เธอเพิ่งลงยืน รถก็พุ่งทะยานไปข้างหน้ารวดเร็วราวกระสุนโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เธอยืนนิ่งอยู่แบบนั้น กสินเหลือบมองกระจกมองหลัง เธอยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างคนอ่อนแรง จนกระทั่งรถกำลังจะเลี้ยว เธอก็ยังคงยืนอยู่ท่าเดิม ถึงเธอจะไม่ทำผิด เขาก็จะส่งเธอกลับไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ดี เพราะชีวิตของเธออยู่ภายใต้การควบคุมของเขา