ตอนที่ 46ความวุ่นวายในโรงอาหาร (1)

ต๭นที่ 46ความวุ่นวายในโรงอาหาร (1) ไม่มีศัตรูที่เป็นนิรันดร์และก็ไม่ได้มีการเป็นมิตรกันตลอดไป โดยเฉพาะผู้ที่เป็นศัตรูกันมาโดยตลอด เมื่อฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเปลี่ยนทัศนคติกะทันหันอย่างน่าแปลกใจ ไม่มีอะไรน่าตกใจไปกว่าเหตุการณ์จลาจลเล็กๆ นิมมานและกรินทร์ลงจากรถที่หน้าประตูโรงเรียน คนหนึ่งเดินนำหน้าอีกคนเดินตามหลัง “พี่กรินทร์ คุณชอบณิชาจริงเหรอ” นิมมานเก็บกดมาตลอดทาง ในที่สุดก็อดไม่ได้ต้องถามออกมา กรินทร์หยุดก้าวเท้า เอ่ยเสียงเนิบนาบเย็นชา “มันไม่เกี่วอะไรกับเธอ นิมมาน อย่ามาเล่นกับหัวใจของคน เพราะมันจะทำให้เธอน่ารังเกียจมากขึ้น” เขาเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า ผู้หญิงที่เดินผ่านเขาต่างรู้สึกถึงแรงกดดัน “คุณ....” เห็นคนผ่านไปผ่านมาจึงจำต้องแสร้งยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “พี่กรินทร์คะ คุณไปก่อนเถอะ ฉันต้องรอณิชาค่ะ” เธอยิ้มอย่างไม่มีที่ติ ไม่อยากให้ใครเห็นว่ากรินทร์ทิ้งเธอไป เธอขบกัดเนื้อในปาก กำกระเป๋าในมือทั้งสองข้างจนสั่นเทา ณิชามาถึงโรงเรียนเมื่อสายแล้ว ครูประจำชั้นลงโทษเธอให้เก็บขยะบนพื้นหญ้า บรรดานักเรียนต่างหัวเราะอยู่ข้างล่าง เธอทำเป็นไม่เห็น ตลอดช่วงเช้า จิตใจอยู่ในความสับสนวุ่นวาย หัวใจอยู่ในความเศร้า ยืนอยู่บนหญ้าเขียวชอุ่มแต่รู้สึกเหมือนอยู่ในทะเลทราย ความรกร้างทำให้คนอยากจะล้มลง ตอนเที่ยง เพื่อนร่วมชั้นเดินออกไปทีละสองคนสามคนพากันไปที่โรงอาหาร จู่ๆเธอก็นึกได้ว่าสัญญากับพี่กรินทร์ว่าจะไปทานข้าวกับเขาทุกวัน แต่มันดูไม่น่าเป็นไปได้แล้ว ไม่สามารถมีความสัมพันธ์กับเขาไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว เธอสารภาพว่าเธอกลัวที่จะกลับไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า รอในป่าเป็นชั่วโมงเพราะเธอต้องการที่จะทำให้มันชัดเจนว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว จนกระทั่งเที่ยงแล้ว กรินทร์ก็ยังไม่ปรากฏตัว เขาโกรธเหรอ หรือบางทีเขาก็อาจจะไม่ได้ต้องการที่จะมีความสัมพันธ์กับเธอ เธอโง่มาก ก่อนหน้านี้เขาก็ดูโกรธมาก ณิชาหนอณิชา เธอทำให้คนที่เป็นห่วงเธอโกรธจนหนีไปแล้ว ดีแล้วล่ะ งั้นก็อย่ามายุ่งเกี่ยวกับเธออีก หัวใจจมอยู่ในความเจ็บปวด วันคืนดูเหมือนจะกลับมาสงบสุขอีกครั้ง ไปโรงเรียน เลิกเรียน มันสงบมากจนมากเกินไป คนขับรถของพวกเขารับรู้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ ในรถณิชากับนิมมานนั่งหันหลังให้กัน ไม่มีใครสนใจใคร กรินทร์เข้ามาในรถทุกวันก็เอาแต่นอนหลับ ขึ้นรถคนสุดท้าย ลงรถไปคนแรก เข้าไปในป่าหลายต่อหลายครั้งก็ไม่ได้เจอเขา จนณิชายอมแพ้ ตอนแรกอยากจะบอกว่าขอโทษ เขาช่วยเธอมาตลอด แต่เธอมักจะปฏิเสธความหวังดีของเขา ณิชาตัดสินใจไม่เข้าไปในป่าอีก มันจะดีกว่าที่จะไปทานอาหารกลางวันในโรงอาหาร ถ้าปริพลต้องการหาเรื่องเธอ ก็แค่ไม่สนใจเขา ผู้ชายคนนั้นน่ารำคาญจริงๆ นักเรียนทุกคนในโรงอาหารมองเธอเป็นตัวประหลาดจนกว่าเธอจะผ่านการกรองไป ซื้อข้าวและไปนั่งในมุมที่ไม่ดึงดูดความสนใจมากที่สุด เห็นปริพลเดินเข้าไปในโรงอาหาร เธอหลบเลี่ยงทำตัวลีบเพื่อไม่ให้เขาสังเกตเห็น ปริพลล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกง รับภาชนะอาหารมาแล้วตรงไปหาณิชา บรรดานักเรียนต่างเริ่มกระซิบกันอีกครั้ง “พวกเธอดูสิ ปริพลไปหายัยผู้หญิงน่าเกลียดนั่นอีกแล้ว” มันเงียบมากเสียจนเสียงทุกชนิดปะปนกันเหมือนยุงกำลังส่งเสียงหึ่ง ปริพลวางกล่องอาหารกลางวันไว้บนโต๊ะที่ณิชานั่ง สายตาณิชาขยับเล็กน้อย มองไปที่กล่องอาหารกลางวันร้อนบนโต๊ะ ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นก็รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอหมดหนทาง ปริพลต้องการอะไรอีก เธอพยายามที่จะหลีกเลี่ยงเขา แล้วทำไมเขาไม่ปล่อยเธอไป เธอน่าเกลียดและสกปรกไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงยังจะเข้าใกล้เธออีก เธอหยิบกล่องอาหารกลางวัน ก้มหน้าและเลื่อนตัวไปอีกด้าน ในเมื่อเขาชอบตรงนี้ ก็สละให้เขาไป “หยุด ใครให้เธอไป” ปริพลขวางเธอไว้ ร่างสูงใหญ่บดบังเธอโดยสมบูรณ์