ตอนที่ 47ความวุ่นวายในโรงอาหาร (2)

ต๭นที่ 47ความวุ่นวายในโรงอาหาร (2) คำสารภาพของปริพล ยืนอยู่ที่เดิม เธอมุ่ยปาก หายใจเข้าลึกและทักทายเขาทางสายตา “คุณต้องการอะไร” ไม่เกรงกลัวที่จะมองหน้าเขาที่ทำลายความฝันของเธอ และยังต้องการที่จะสร้างปัญหาให้กับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเกลียดเขา แสนจะรำคาญ ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวเขา ยังไงชีวิตของเธอก็แย่พออยู่แล้ว ทันใดนั้นปริพลก็ค้นพบ ดวงตาของเธอในระยะใกล้นั้นสวยงามมาก ดวงตาสีดำและสีขาวสดใส และในสายตามีความเกลียดชังเขาชัดเจน เธอกล้าดียังไงถึงเกลียดเขา เขารู้สึกไม่ดีไปชั่วครู่หนึ่ง ยิ่งแน่ใจมากขึ้นว่าสิ่งที่เขาอยากจะทำนั้นถูกต้อง เขายกคางขึ้นอย่างอวดดี และลากเสียงยาวเย่อหยิ่งไม่น้อยไปกว่ากัน “เพราะ....อะไรที่ฉันเป็นเจ้าของ ฉันไม่ชอบให้หายออกไปจากสายตาของฉัน” เมื่อพูดจบลงตัวเขาก็หน้าแดง ความวุ่นวายเกิดขึ้นในโรงอาหาร อะไรคือความหมายในคำพูดของเขา สิ่งที่เป็นเจ้าของหมายถึงณิชางั้นเหรอ ปริพลเรียกชื่อเธอ ซึ่งก็หมายความว่าสารภาพกับเธอทางอ้อมงั้นเหรอ สีหน้าณิชากลายเป็นแดงก่ำสลับกลับขาวซีด ใครกันที่เขาเป็นเจ้าของ คุณชายใหญ่อารมณ์ร้อนคนนี้ต้องการเล่นอะไร แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้อง “ปริพล กรุณาหลีกทางด้วยค่ะ ฉันอิ่มแล้ว” เธอพูดอย่างสุภาพและเสียงแข็ง เขายังคงยืนอยู่ที่เดิน ไม่มีทีท่าที่จะขยับออก ซึ่งมันมีเพียงทางออกเดียวเท่านั้น และถูกเขาปิดกั้นเอาไว้ “ปริพล คุณช่วยหลีกทางหน่อยได้ไหม ฉันจะออกไป” เสียงของเธอดังขึ้นอีกหน่อยด้วยความโกรธเล็กน้อย “เธอฟังไม่เข้าใจหรือยังไง อย่างว่าคนน่าเกลียดสมองมักจะไม่ฉลาด” ปริพลชี้ไปที่หน้าผากของเธอและจิ้มลงไป วันนี้เดิมทีก็อยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีอยู่แล้ว ในตอนนี้ทันใดนั้นยิ่งเหมือนลูกโป่งที่กำลังจะระเบิด เธอตีมือเขา “ปริพล คุณคิดว่าการแกล้งผู้หญิงแบบนี้มันน่าสนุกนักเหรอ ได้ งั้นมาเลย คุณอยากจะเล่นอะไรก็พูดมา” ดวงตาเธอแดงก่ำ สองสามวันมานี้ตกอยู่ในอารมณ์หดหู่ ในช่วงเวลาที่จะได้ระบายอารมณ์ ดูเหมือนว่าจะพบทางออก นักเรียนในโรงอาหารต่างประหลาดใจ ไม่คิดว่าเธอจะโกรธขึ้นมาจนดุมากขนาดนี้ มันไม่เคยเกิดขึ้น มันช่างน่าทึ่ง คนที่ถูกคนยิ้มเยาะที่ไม่ตอบโต้ สามารถแม้กระทั่งทำให้ปริพลคนพาลของโรงเรียนโกรธซ้ำแล้วซ้ำอีก “ยัยบ้านี่....” ปริพลหงุดหงิดเธอมาก ยกมือขึ้นและจะตบใบหน้าของเธอ... จบแล้ว คุณชายใหญ่ปริพลกำลังจะฆ่าคน นักเรียนบางคนปิดตา บางคนไม่มอง รอจนกว่าให้เขาตบหน้าเธอเสร็จ ณิชาหลับตาลงจากความกลัวของจิตใต้สำนึก แต่ไม่มีการตบอย่างที่คิดไว้ และไม่มีเสียงร้องของณิชา ปริพลวางมือบนศีรษะของเธอ ใบหน้าเย็นชาเผยความเหม็นเบื่อและเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอีกครั้ง “ณิชาคนน่าเกลียด ตอนนี้เป็นแฟนของฉัน” ใบหน้าของเขาแดงกว่ามะเขือเทศเหมือนถูกรมควัน บ้ามาก เป็นครั้งแรกที่ทำเรื่องน่าอายแบบนี้ เพื่อนนักเรียนทั้งหมด รวมทั้งณิชาล้วนกลายเป็นซากดึกดำบรรพ์ อีกหนึ่งการกระทำที่ไม่คาดคิดของคุณชายใหญ่ปริพล มันพิสูจน์ได้ว่าเขามีนิสัยแปลกจริงๆ อารมณ์แปรปรวน ยิ่งมีความรักยิ่งแปรปรวนมากขึ้น ณิชาได้สติ ปัดมือของเขาออกอย่างโกรธๆ “อย่ามาล้อเล่นนะ” เธออาจจะเป็นบ้าไปแล้ว “ใครบอกว่าล้อเล่น ฉันบอกว่าเธอเป็น ถ้าเธอกล้าพูดว่าไม่ ฉันจะโยนเธอลงไปในแม่น้ำให้เป็นอาหารปลาฉลาม” ปริพลข่มขู่ร้ายกาจ นี่เป็นคำสารภาพหรือคำขู่กันแน่ “ปลาฉลามที่ไหนอยู่ในแม่น้ำ” ไม่รู้ว่าใครไม่ได้ตั้งใจถาม แต่ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ปริพลจ้องไปทางต้นเสียงอย่างโหดเหี้ยม นักเรียนที่หัวเราะทุกคนปิดปากลงทันที “คุณชายปริพลบอกว่ามี มันก็ต้องมี” “มันไม่น่าแปลกใจที่ฉลามมาจากแม่น้ำ ดังนั้นมันสามารถเลี้ยงที่บ้านได้” นักเรียนต่างพูด ไม่มีใครอยากถูกห่ากระสุนปืนใหญ่ แม้ว่าเขาจะบอกว่าไดโนเสาร์กลับมามีชีวิตอีกครั้งพวกเขายังต้องเชื่อ ปริพลหันไปรอบๆด้วยความพึงพอใจ “เห็นไหม เธอต้องเชื่อฟังฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าเธอ” การถูกปฏิเสธมันทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้า