ตอนที่ 48คนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ในช่วงเวลาสำคัญ

ต๭นที่ 48คนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ในช่วงเวลาสำคัญ *เดือนปี ช่วงเวลา แต่ละอย่างเดิมทีเป็นวิญญาณสีขาวบริสุทธิ์ แต่เมื่อถูกย้อมสีแล้วจะอำพรางตัวตนได้ดีในการกักเก็บอารมณ์ ถ้าไม่เชื่อฟังจะฆ่าเธอเหรอ นี่เป็นคำสารภาพกับเธองั้นเหรอ เธอไม่ชินกับมันเลยจริงๆ เธอควรจะเชื่อฟังถูกไหม เธอเชื่อฟังมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยขัดคำสั่งเรื่องไหนเลย ไม่ว่าจะดีหรือเลว ถูกหรือผิด เธอเชื่อฟังทั้งหมด แล้วผลลัพธ์ล่ะ มันไม่ใช่ว่าเจ็บปวดไม่ต่างกันหรอกเหรอ เธอในวันนี้ไม่อยากจะเชื่อฟัง “อะไรก็ได้แล้วแต่คุณ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปก่อน ฉันมีสิทธิ์ที่จะไป” เธอผลักร่างเขา เธอไม่สามารถเป็นแฟนของเขาได้ เกลียดก็คือเกลียด ไม่มีทางแสร้งว่าชอบได้ แต่เขาสูงกว่าเธอมากเกินไป เหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่เธอพยายามอย่างไรก็ยังนิ่งไม่ขยับ นักเรียนโดยรอบที่ดูการสารภาพที่ขบขันนี้ต่างอยากหัวเราะแต่ไม่กล้าหัวเราะ “เธอนี่มันจริงๆเลย” เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ดื้อรั้นเช่นนี้มาก่อน “เมื่อเป็นแฟนของฉันปริพลคนนี้เธอจะเหมือนกับได้รับพรที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต เธอแน่ใจนะว่าเธอไม่ต้องการ” “ไม่ต้องการ” เธอยืนยันคำเดิม หลายสิ่งหลายอย่างแล้วที่เธอเลือกที่จะยอมแพ้ ดังนั้นจะไม่ฝืนยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ บรรยากาศในโรงอาหารลดลงถึงจุดเยือกแข็งอีกครั้ง ผู้หญิงที่ปฏิเสธปริพลหลายครั้งตั้งแต่ต้นจนจบ จุดจบจะเป็นอย่างไร ตามปกติณิชาจะต้องตายอย่างน่ากลัว แต่ตอนนี้ไม่มีใครกล้าที่จะด่วนสรุป เพราะเรื่องต่างๆตอนนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตปกติ “เธอบอกว่าฉันจะทำยังไงก็ได้ที่ต้องการ งั้นตอนนี้ฉันก็จะทำตามที่เธอพูด เธอมีสิทธิ์ที่จะไป ฉันก็สามารถที่จะไม่ปล่อยให้เธอไป นั่งลง” เขาบังคับให้ณิชากลับไปที่เก้าอี้ “เป็นแฟนฉัน” เขาพูด “ฉันไม่อยากเป็น” เธอยังคงยืนยัน “ไม่อยากก็ต้องอยาก ฉันชอบสิ่งใดสิ่งนั้นก็ต้องเป็นของฉัน” เขาลุ่มล่ามเข้าโอบไหล่ของเธอ ไม่ปล่อยให้เธอได้ขยับ “ปริพล คุณมันบ้า ถ้าไม่ปล่อยฉันจะฟ้องครูนะ” เธอบิดตัวออก เธอรู้สึกขยะแขยงที่เขาใกล้ชิดเธอแบบนี้ “ฮ่าฮ่า....” เขาระเบิดเสียงหัวเราะ ตาเรียวหลี่มอง “ไปฟ้องเลย ฉันจะดูซิว่าเขาจะกล้าทำอะไรฉัน เธออยากถูกไล่ออกจากโรงเรียนหรือไง” “คุณ....” ณิชาคับข้องใจ และจากนั้นก็ผ่อนคลายลง เธอจะไม่หลงกลการยั่วยุของใคร ทำไมชีวิตเธอถึงได้แย่ขนาดนี้ อารมณ์มากมายวิ่งเข้ามาในจิตใจเป็นกรดละลายในน้ำตาหยดลงระหว่างช่วงขา เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ จู่ๆเขาก็รู้สึกสับสนขึ้นมาเล็กน้อย “เธออย่าร้องไห้ ฉันบอกเธอไปแล้ว ร้องไปก็ไม่มีอะไร ฉันจะไม่เปลี่ยนใจ” พูดจบเขาก็รู้สึกว่านี่มันไม่ใช่การปลอบใจ ตามที่คาด สีหน้าของณิชาแย่ลง และมือก็กำหมัดแน่น มันเกิดขึ้นในชั่วพริบตาเดียว ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน เธอตะคอกด้วยความโกรธ “ปริพล คุณเป็นคนที่แย่ที่สุดในโลก น่ารำคาญที่สุด เป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจที่สุด ต่อให้จะขู่ฉันยังไงฉันก็ไม่ต้องการ ไม่ต้องการ!” โรงอาหารเงียบกริบ..... ปริพลไม่เคยถูกใครตะคอกใส่ เป็นช่วงเวลาอันยาวนานที่สติหายไปไม่กลับคืนมา เมื่อณิชาพูดจบก็เพิ่งรู้สึกถึงความกลัวหลังจากนั้น มองไปยังใบหน้าที่ค่อยๆ คล้ำลงของเขา เธอก็เริ่มรู้สึกเสียใจกับความใจร้อนของเธอ แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปแล้วเธอก็ต้องยอมรับสภาพ “คุณชายปริพล ได้โปรดใจเย็นๆนะคะ” ในช่วงเวลาสำคัญ เสียงเปราะบางของผู้หญิงเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “ใคร” ปริพลหันไปอย่างหงุดหงิด ไม่มีอารมณ์จะมองใคร สาวสวยผมหยิกนั่นดูคุ้นเล็กน้อย “นิมมาน” ณิชาไม่ได้คาดหวังว่าช่วงเวลาแบบนี้ ณิชาจะออกหน้าช่วยเธอ