ตอนที่ 50เธอตกลง

ต๭นที่ 50เธอตกลง *โชคชะตาเดินเข้าสู่ทางตัน ต้องการปกปิดความจริงด้วยการโกหกจริงเหรอ เธอไม่ต้องการถูกเปิดเผยก็เลยทำแบบนี้ แต่เธอไม่ใช่แค่ทำร้ายตัวเอง หากยังทำร้ายคนที่แคร์เธออยู่เสมอมาด้วย จะทำอย่างไรดี ทั้งหมดที่เหลืออยู่ก็มีแต่ความเจ็บปวด เจ็บปวด และเจ็บปวดเท่านั้น “ไปทำอะไรในห้องนิมมาน” กสิณพูดอย่างไม่พอใจ แขนข้างหนึ่งเพิ่มแรงรัด มองจากข้างบนเขาเห็นเธอออกมาจากห้องของนิมมานราวกับร่างที่ไร้วิญญาณ เธอไม่ได้สังเกตเลยว่าเขากำลังขึ้นไปชั้นบน เธอกำลังคิดอะไรอยู่ “ฉัน...ตามไปคุยกับเธอค่ะ” ณิชาหลีกเลี่ยงสายตาของเขาโดยจิตใต้สำนึก ดวงตาลึกราวกับดวงดาวดูเหมือนจะอ่านความคิดของเธอ กลิ่นของเขาทำให้เธอสับสนมากขึ้น ยืนตัวตรงในแขนของเขา “คุณอาคะ ฉันไปก่อนนะคะ” ก่อนที่เขาจะตอบเธอก็หนีกลับลงไปที่ชั้นใต้ดินแล้ว พิงประตูไม้เก่า เธออ้าปากค้างหอบเหนื่อย หัวใจเต้นหนักราวกับตีกลอง รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ช่วงเอว และความรู้สึกของการบีบอัดจากการถูกกอด มันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยม และอยากที่จะใกล้ชิด ด้วยความฉลาดราวกับภาพฝัน ดั่งเหยี่ยวที่กระโจนจากน้ำอุ่นลงไปในน้ำแข็ง ดูเหมือนเธอจะไม่มีทางเลือกอื่น เธอไม่สามารถให้คุณอาได้ล่วงรู้สิ่งที่อยู่ในจิตใจของเธอได้ ในวันรุ่งขึ้น เรื่องราวการสารภาพแพร่กระจายออกไปไม่หยุด ทั้งทางฝั่งโรงเรียนมัธยมและมหาวิทยาลัย ส่งผ่านข้อความต่อกันไปเรื่อยๆ “ได้ยินหรือเปล่า ปริพลหลานชายของครูใหญ่เกรียงบังคับให้เด็กผู้หญิงชั้นมัธยมต้นเป็นแฟนสาวของเขาด้วยล่ะ วันนี้ผู้หญิงจะประกาศการตัดสินใจของตัวเอง” กรินทร์ที่เข้ามาถึงห้องก็นอนหลับลงบนโต๊ะได้ลืมตาขึ้นทันที “ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร” “เธอ...ดูเหมือนจะชื่อณิชา” ผู้หญิงที่ถูกกรินทร์ถามเกิดริ้วแดงที่สองข้างแก้ม หัวใจฟูฟ่องเหมือนเหยียบลงบนก้อนเมฆ สามารถได้พูดคุยกับเขา มันเป็นความสุขที่สุด กรินทร์สีหน้าคล้ำหนัก รีบผุดลุกขึ้นและวิ่งออกไป ตอนเช้าตรู่ อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นของน้ำค้าง สดชื่นและเย็นเล็กน้อย สนามเด็กเล่นในโรงเรียนมัธยมเต็มไปด้วยผู้คน ปกติในช่วงเวลานี้ยังไม่มีใคร แต่ตอนนี้มันเหมือนกำลังเป็นการประชุมการกีฬาของโรงเรียน ไม่ใช่แค่จากชั้นมัธยมต้น ชั้นมัธยมปลายก็มาดูด้วย มีคนสองคนสูงกับเตี้ยยืนอยู่ตรงกลางสนามเด็กเล่น ชายหนุ่มหล่อเหลาทันสมัยกับหญิงสาวเฉิ่มเชยสกปรก “เธอสัญญาว่าจะให้คำตอบกับฉันวันนี้ ตกลงว่าเธอตัดสินใจว่ายังไง” ปริพลมองผู้หญิงตรงหน้าเขา ถ้ากล้าที่จะตอบว่าไม่ เขาจะโยนเธอลงไปในแม่น้ำ ณิชากัดริมฝีปากล่าง จากนั้นก็เปิดปากอย่างยากลำบาก “ฉันตกลง” เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นิมมานยืนอยู่ข้างหลังเธอ ยิ้มอย่างพึงพอใจ คิดว่ามันใกล้ถึงเวลาแล้วที่ใครบางคนกำลังจะมา ละครที่ยอดเยี่ยมกำลังจะมาแล้ว “ฉันบอกเลยนะณิชาน่าเกลียด เธออย่าทำให้ฉันต้องโมโหได้ไหม เธอบอกว่าตัวเองเป็นแฟนของฉันเองนะ ฉันไม่ได้บังคับเธอ” ปริพลไม่ค่อยพอใจกับใบหน้าขมขื่นของเธอ ณิชามองเขาอย่างหมดหนทาง กับคนคนนี้ เธอจะสามารถเข้ากับเขาได้จริงๆเหรอ ทันใดนั้นฝูงชนก็แยกออกเป็นสองแถว นักเรียนที่ด้านหน้ารู้สึกว่ามีใครบางคนตบลงบนไหล่ของเธอ ทนไม่ไหวจึงหันหน้าไป เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็กลายเป็นใบหน้าของคนโง่ทันที “รุ่นพี่กรินทร์ มีอะไรเหรอคะ” “หลีกไป” กรินทร์เอ่ยน้ำเสียงเย็นชาออกมาสองคำ แช่แข็งผู้หญิงที่ไม่รู้จักให้กลายเป็นรูปสลักน้ำแข็ง หญิงสาวตัวชาหลีกทางออกไป คนที่อยู่ข้างหลังหัวเราะกันหนัก เธอคงจะไม่คิดว่ากรินทร์จะพูดกับเธอ จึงทำให้ตัวแข็งทื่อจนโง่ไปแล้ว แต่ทุกคนล้วนมาที่สนามหญ้า มันช่างเป็นวันที่วุ่นวายมากจริงๆ ณิชามองออกไปอย่างระมัดระวัง เห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของกรินทร์ หัวใจก็พลันเต้นแรง ปริพลมองปฏิกิริยาของเธอก็รู้ว่าใครอยู่ข้างหลังเขา เขาหันไปอย่างใจเย็น ตามที่คาดไว้ว่าเป็นกรินทร์