ตอนที่ 51หัวใจของเขาเจ็บปวดอีกครั้ง

ต๭นที่ 51หัวใจของเขาเจ็บปวดอีกครั้ง *ทำร้ายคนที่รักคุณอย่างต่อเนื่อง มันเป็นเหมือนการเพิ่มน้ำหนักลงในหัวใจ มันกดทับจนหายใจไม่ออก แต่ถ้าวันหนึ่งวันใด คนที่รักคุณเอาภาระที่ต้องแบกไปจากคุณ หัวใจก็จะเหมือนล่องลอยอยู่กลางอากาศ ต้องพบกับความหวาดกลัวตื่นตระหนก การให้อภัยอาจจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ความเจ็บปวดกลับง่ายกว่า “ณิชา เธอมานี่” กรินทร์กวักมือเรียกเธอ ในน้ำเสียงของเขามีความโกรธหนักหน่วง เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอกลัว เขาจึงพยายามที่จะควบคุมมัน “พี่กรินทร์” เธอทั้งประหลาดใจและวิตกกังวล มันเหมือนได้เห็นความหวัง เขาสามารถช่วยชีวิตเธอได้ เธอต้องการที่จะไป แต่เมื่อบังเอิญไปเห็นนิมมานที่ถือโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือ เธอก็รู้ว่ามันเป็นการบอกใบ้กับเธอ ถ้ากล้าที่จะไป ก็จะทำการโทรบอกคุณอาทันที แววตาของเธอหมองลง ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ เธอได้แต่หวังว่าทั้งหมดนี้จะเป็นภาพลวงตา “มาอยู่ข้างฉัน” กรินทร์เสียงดังขึ้น หรือว่าเธอไม่เต็มใจ ปริพลมองมือบนไหล่ของเธอและยิ้มอย่างนักเลงนิสัยไม่ดี “กรินทร์ เธอตกลงจะเป็นแฟนของฉันแล้ว แล้วนายเป็นใคร มีความสำคัญอะไร” นั่นทำให้กรินทร์ที่เย่อหยิ่งเศร้าหมอง เป็นเรื่องหนึ่งที่มีความสุขมากมายขนาดนี้ ตอนนี้เขาทำได้แล้ว กรินทร์เห็นณิชาไม่มีการผลักออก จึงก้าวเดินก้าวใหญ่เข้าไปดึงเธอออกมาไว้ข้างหลังตัวเอง ทำให้ปริพลเสียหลักเพราะไม่ทันตั้งตัว ฝ่ามือของเขาอบอุ่น เหมือนกำลังให้พลังงานแก่เธอ “คุณชายปริพล ณิชาของเรายังเด็ก ยังมีความรักไม่ได้ ผมเป็นพี่ชายของเธอ มันเป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องหยุดพฤติกรรมดังกล่าว” สายตาของเขาคมเฉียบ น้ำเสียงจริงจัง เขาไม่เชื่อว่าปริพลจะชอบณิชาจริงๆ ต้องมีการสมรู้ร่วมคิดอะไรแน่ “หึ” ปริพลหัวเราะอย่างผ่อนคลาย “พี่ชายของเธอนี่ช่างมีความรับผิดชอบจริงๆเลยนะ ณิชา เธอพูดเอง ตัดสินใจด้วยตัวเอง” ดวงตาของเขามองเลยไปทางณิชาที่นิ่งเงียบ ถูกกรินทร์จับมือไว้ เธอดูเหมือนจะมีประโยชน์มาก นั่นทำให้ไฟแห่งความโกรธลุกโชนขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ กรินทร์ก้มลงมองเธอ “บอกไปว่าเธอไม่เต็มใจ เธอควรฟังคำพูดของพี่ชายถึงจะถูก” รู้สีกว่าฝ่ามือถูกจับกระชับอีกครั้ง เธอจับกระชับกลับเงียบๆ เธอสามารถใช้ความกล้าหาญที่เขาให้ หรือต้องการที่จะทำลายมันหรือไม่ “สวัสดีค่ะ น้าจีคะ คุณอาประชุมอยู่หรือเปล่าคะ งั้นก็อย่ารบกวนเลยค่ะ ฝากบอกเขาด้วยว่าอย่าลืมกลับมาทานอาหารเย็นนี้” นิมมานโทรศัพท์ออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับให้ณิชายืนอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบาง ความกล้าหาญ ความเชื่อ ทั้งหมดถูกทำลาย กรินทร์รู้สึกได้ถึงความหมองหม่นของณิชา มองไปที่นิมมาน ดวงตาของเขาหรี่ลง เป็นเธออีกแล้วเหรอที่ทำเรื่องบ้าๆพวกนี้ นิมมานสบตาเขา ส่งยิ้มหวานให้ มีความผยองในนั้น กรินทร์ คุณจะไม่มีวันชนะ “ขอโทษนะคะ พี่กรินทร์” เหมือนกับทุกๆครั้ง เธอดึงมือออกไปพร้อมกับหัวใจของเขา มันเหมือนกับว่าวิญญาณถูกดึงออกไปในครั้งเดียว แต่เธอจะทำอย่างไรกับมันได้ เธอไม่มีทางเลือกเธอจะอยากเห็นเขาเศร้าได้อย่างไร เธอจะไม่ต้องการใครสักคนที่ห่วงใยเธอในเวลาแบบนี้ได้อย่างไร คนที่ช่วยพาเธอออกไปจากปัญหา ณิชาเอ๋ย เธอช่างเป็นคนที่ทำเรื่องแย่ทีเดียวพร้อมกันสองมือ เธอทำร้ายตัวเองซ้ำอีก และทำร้ายคนที่ห่วงใยเธอด้วย เธอไม่เคยเกลียดตัวเองมากเท่ากับตอนนี้มาก่อน มองมือที่ว่างเปล่าแล้วกรินทร์ก็ยิ้มเยาะตัวเอง แต่น่าเสียดายที่รอยยิ้มนั้นหายไปทันที เธอสามารถปล่อยมือของเขาให้ใครก็ได้ หนึ่งครั้ง สองครั้ง เธอคิดว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ รู้สึกเจ็บไม่เป็นงั้นเหรอ ยกมือขึ้นไปตรงหน้าเธอ จากนั้นก็ลดมือลงอย่างอ่อนแรง “มันยากจริงๆที่จะให้มองคนเดินจากไป” เขาสัมผัสริมฝีปากของเขา เต็มไปด้วยความขมขื่น “ณิชา ฉันไม่อยากยุ่งกับเธออีกต่อไปแล้ว เธอมันขี้ขลาดจนเกินเยียวยา ช่างเถอะ เธออยากทำอะไรก็ตามใจ แค่จำไว้ว่าในอนาคตเธออย่าใช้ทั้งชีวิตอยู่กับการร้องไห้ก็พอ” เรื่องราวหลายสิ่งหลายอย่างเขารู้อยู่แล้ว ความคิดทั้งหมดของเธอเขาเป็นคนเดียวที่เห็นมันอย่างชัดเจนที่สุด