ตอนที่ 52 ณิชานิมมานเผชิญหน้ากับผลิตา

ต๭นที่ 52 ณิชานิมมานเผชิญหน้ากับผลิตา *ใครเศร้า ใครโกรธ ใครตำหนิตัว เเล้วใครภาคภูมิใจ เเล้วใครเอาความเกลียดปลูกฝังไว้ มือไว้ในกระเป๋า เขาหันตัวอย่างสง่างาม ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อเเสงพระอาทิตย์ในตอนเช้าส่องมาในใบหน้าของเขา ทุกคนไม่สามารถจับตาดูได้ หมอกผมสีลินินปิดกั้นดวงตาไว้ คุณสมบัติที่สมบูรณ์แบบทั้งหมดนั้นเป็นเเต่เงาความโศกเศร้า ความหมดหวังเเล้วยังเป็นความงามที่สวยงาม ถ้าหากว่าโลกใบนี้มีเจ้าชายจริงๆ เขาคงสมควรได้รับอย่างดี เเต่ว่าเจ้าชายตอนนี้เศร้ามาก สถานที่ที่เขาเคยผ่าน เพื่อนร่วมชั้นทุกคนก็หลบให้เขา เพราะความหนาวเหน็บห่างจากเขาหลายพันไมล์ ราวกับว่าก้อนน้ำแข็งที่มีแสงสีเขียว อยู่ในระยะห่างไกลก็สามารถทำให้แอบเเฝงไว้ได้ มีผู้หญิงที่สวยๆคนหนึ่งที่ไม่กลัวตายกำลังเดินไปในทางของเขา เงาสีผมดำที่ยาว กระโปรงยาวสีม่วงมีความโดดเด่นและสวยงาม เมื่อเห็นได้ชัดเเล้ว เพื่อนร่วมชั้นรู้สึกตื่นเต้นและชี้ไปที่ความชื่นชมเด็กผู้ชาย เเล้วอิจฉาเด็กผู้หญิง “เป็นผลิตาเหรอ เธอสวยเเละบริสุทธิ์มาก ได้ข่าวว่าสาวงามที่เย็นชาสวยมาก” “สาวงามที่เย็นชาพบกับเจ้าชาย ก็ละลายอยู่ดี” เสียงของการเยาะเย้ยนั้นสูงขึ้นเรื่อยๆ โฟกัสได้เลื่อนไปที่ด้านนี้ อีกอย่างถ้าสองคนนี้ยืนอยู่ด้วยกันก็จะดึงดูดความสนใจมามากขึ้น เมื่อปริพลเห็นผลิตา ทันใดนั้นเเววตานั้นสดใสขึ้น โดยไม่สนใจณิชา ณิชาได้อยู่ในความตำหนิตัวเองอยู่ ว่าไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นโดยสิ้นเชิง นิมมานลอกตา เธออยากเป็นราชินีเหรอ? เสียดายใครจะเป็นราชินีกันยังไม่เเน่ แล้วผู้หญิงที่ไม่ดี จะเเสดงท่าทางบริสุทธิ์อีกทำไม ผลิตตายืนอยู่หน้าของกรินทร์ ถามอย่างอ่อนหวาน “รุ่นพี่กรินทร์ค่ะ ไม่เป็นไรใช่มั้ยค่ะ” เมื่อเห็นหมอกที่ก่อตัวขึ้นในดวงตาของเขา เเล้วเอาผ้าเช็ดหน้าไว้ด้าหน้า “เอาไปใช้เถอะค่ะ” เเล้วเธอก็ยิ้มออกมา “หลบไป” เสียงที่ปกตินั้นเย็นชามาก ทำให้กลัวจนตัวสั่น ผลิตาอึ้งไป สีหน้าของเธอซีดจางเเล้วออกไป กรินทร์มองก็ไม่มอง เเล้วเดินผ่านฝูงชนเเล้วเดินออกไป นักเรียนทุกคนมองไปที่ผลิตาอย่างเห็นอกเห็นใจ ชายที่หล่อสุดในโรงเรียนปฏิเสธสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียน เเล้วเป็นมากกว่าแค่การเสียหน้าอีกด้วย ปริพลเจ็บใจเเล้วมองไปดูผลิตา พลิตาเงยหน้าขึ้นมา เมื่อตอนน้ำตาไหล เขาได้ชนเข้าไปอยู่ในดวงตา สายตาที่อับอายของเธอมองไปที่ณิชาซึ่งอยู่เหมือนกับคนโง่ ผลิตาคิดเรื่องณิชา ทั้งสกปรกเเล้วขี้เหร่ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเเพ้ให้กับคนที่ขี้เหร่เเบบนี้ กรินทร์ทำเเบบนี้กับเธอ อาจเป็นเพราะความขี้เหร่ ดวงตาของเธอเบาบางลงแล้วในเวลานั้นการเเก้เเค้นในใจก็ได้ถูกปลูกฝังลงไปเเล้ว ณิชา ฉันจะทำให้เธอต้องมาชดใช้เเน่ ความอับอายของเธอในวันนี้ จะใช้หมื่นเท่ามาคืนให้กับเธอเอง เสียงเข้าห้องได้ดังขึ้น เพื่อนร่วมชั้นก็ต่างเเยกย้ายกันไปหมด ตลอดทางนั้นดุด่าเเต่ณิชา เห็นใจด้วยกับเสียงของผลิตา ทำไมผู้หญิงที่ขี้เหร่ถึงทำร้ายเจ้าชายของพวกเขากัน ในสนามเหลือเเต่ณิชา นิมมาน ปริพล เเล้วก็ผลิตาที่เห็นอกเห็นใจมาตลอด นิมมานเดินมาข้างหน้าของผลิตา “รุ่นพี่ค่ะ ฉันคิดว่ารุ่นพี่จะฉลาดมาก แล้วไม่เชื่อเลยว่าIQจะต่ำขนาดนี้เลย” ผลิตาคิดจะโกรธขึ้นมา เเล้วนึกดีๆอีกครั้ง เเล้วทนไปอีกครั้ง ก้มหัวลงไปสายตานั้นก็ลงไปตามด้วย เธอไม่สามารถรุกรานนิมมาน เธอได้เเต่คิดวิธีว่าจะเป็นเพื่อนกับเธอดี ไม่ใช่ศัตรู ปริพลปล่อยณิชาลง เเล้วรีบวิ่งไปด้านหน้าของผลิตา เเล้วจับเธอไว้ “รุ่นพี่ผลิตาครับ พี่ไม่ต้องร้องไห้เเล้วน่ะครับ เดี๋ยวผมส่งพี่กลับไปที่ห้องเรียนน่ะครับ” “ขอบใจน่ะ พล” เธอปล่อยให้เขาช่วย ดูเหมือนน่าสงสาร นิมมานมองดูสองคนนั้นที่เดินไปไกลเเล้ว ณิชาพูดอย่างอ้อมๆ “เธอโง่หรือไง? เเฟนของเธอกำลังพาผู้หญิงคนอื่นไปเธอก็ไม่คิดที่จะสนใจเหรอ เธอดูคนอื่นบ้างสิว่าเเสร้งเป็นเเค่ไหน เเล้วระวังกรินทร์จะถูกคนอื่นเเย่งไปล่ะน่ะ” เธอเกลียดณิชา เเต่ว่าเกลียดผลิตามากกว่า ณิชาไม่ได้ตอบกลับ เเล้วนั่งลงไปบนพื้น นิมมานเห็นว่าเธอไม่ได้สนใจเธอ เเล้วหืมคำหนึ่งเเบบเย็นชาเเล้วไปเลย ในที่สุดก็มีความเงียบสมบูรณ์ สิ่งที่เกิดขึ้นในที่นี้กระจายกันไปหมดเเล้ว มีเเต่ใจที่ว่างเปล่าของเธอนั้น พิสูจน์ได้อย่างชัดเจนสิ่งที่เกิดขึ้นในที่เกิดในที่นี้ ลมพัดผ่านเส้นผมของเธอนั้น น้ำตาไหลรินอย่างเงียบ ๆ ทันใดนั้นก็ลมพัดสะอาดหมดเเล้ว ในใจที่น่าเบื่อ เหมือนโดนติดอยู่ในกรงที่ไม่มีทางหนีไปได้ จริงเเล้วไม่ได้คิดไรเลย เเต่ห้ามไม่ได้ ความคิดถึงในใจนั้นเพิ่มขึ้นอีกชั้นเเล้ว