ตอนที่ 53 กรินทร์จะไปศึกษาต่อต่างประเทศ

ต๭นที่ 53 กรินทร์จะไปศึกษาต่อต่างประเทศ คนที่ควบคุมความโศกเศร้า คือเธอหรือเขา มันไม่ใช่ความรัก เเต่มันกลับเศร้ามาก เธอคาดหวังว่าเขาไม่ไปจะได้เปล่า ปรากฎว่า เธอก็เป็นคนที่โลภเหมือนกัน ณิชาเป็นเเฟนของกรินทร์เเล้ว ดูรวมเเล้วในเพื่อนร่วมชั้นนั้นไม่ได้หัวเราะเยาะเธอ บางคนชมเชยอย่างจงใจ แต่การด่าที่ลับหลังก็แรงว่าครั้งก่อนอีก! เเต่ทำให้เธอไม่เข้าใจมาตลอดคือ ในเมื่อคนที่ชอบของกรินทร์คือผลิตา เเล้วยังมารบกวนเธอทำไมกัน และสิ่งเหล่านี้ เธอก็ไม่ได้สนใจเเล้ว ไปกินข้าวกับเขา เดินด้วยกันในโรงเรียน รักษาระยะไม่ใกล้ไม่ไกลไว้ เเล้วปริพลจะปรากฏตัวเธอมากๆกับกรินทร์ เหมือนแบบจะสนิทกับเธอมากๆ ดังนั้นเธอจึงรู้เเล้วว่า เขาไม่ได้ชอบเรานี้เอง เเต่อยากใช้ตัวเธอทำให้กรินทร์โกรธ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกผิดมากขึ้น ทุกครั้งที่เห็นเขาเดินผ่านในรอบตัวเธอไปอย่างเยือกเย็น หัวใจของเธอก็จะเจ็บปวดมาก เธอไม่รู้วิธีแก้ความเศร้าของกรินทร์ ในใจของเธอว่าจะไปอธิบายให้ เเต่คำพูดถึงปากเเล้ว เเล้วรู้สึกว่าพูดไปเเล้วก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี ชีวิตวันเงียบ ๆ แล้วหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนกว่าๆ มันเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงเเล้ว ในหลังบ่ายโมงของวันอาทิตย์ ยากที่กสิณจะบ้านหนึ่งครั้ง อยู่กับนิมมานเเล้วดื่มน้ำชายามบ่ายในห้องดอกไม้แก้ว นิมมานนอนอยู่บนไหล่ของกสิณ เเล้วบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโรงเรียนให้เขาฟังอย่างร่าเริง กสิณกำลังดื่มกาแฟอย่างสบาย เเล้วฟังไว้อย่างเงียบๆ รอยยิ้มของเขาปกคลุมคิ้ว ผมสีดำหล่อและแน่วแน่ นั่งไว้อย่างสบายๆ แล้วเผยให้เห็นความสง่างามราวกับคนชนชั้นสูง กรินทร์นั่งอยู่ข้างๆเเล้วดูหนังสือ เขาเปิดหนังสืออยู่ในหน้านั้นมานานเเล้ว ไม่มีร่องรอยของการพลิกผันเลย เเต่กลับเป็นแบบสีหน้าที่จริงจัง เสียงหัวเราะของนิมมานไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเลยเเม้เเต่นิดเดียว เหมือนเขาสร้างกำเเพงไว้ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถบุกเข้ามาได้ แล้วสีหน้าของเขาไร้ความรู้สึกตั้งเเต่ต้นจนถึงจบเลย ณิชาตัดเเต่งสวนในดอกไม้เสร็จ ยืดเอวเเล้วเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเเล้วกลับไปที่บ้านตระกูลอรียา จากนั้นป้าโอ้มก็เอาตะกร้าที่มีส้มยัดใส่ในมือของเธอ “เอาไปไว้ที่ห้องดอกไม้แก้ว” “อ่า ออ ได้ค่ะ” เธอกอดตะกร้าไว้อย่างมีความสุข แล้วบ้านดอกไม้แก้วที่เธออยากไปเข้าไปอยู่เสมอ แต่ก็ไม่เคยได้ไป “ขอบคุณป้าโอ้มน่ะค่ะ” “หนูยุ่งเกินไปค่ะ ที่ไม่มีเวลาไปส่ง” ป้าโอ้มไม่ชินเเล้วชักสีหน้าใส่ “รีบไปเถอะ” เมื่อมองดูลักษณะที่มีความสุขของเธอ ป้าโอ้มก็ยิ้มอย่างตั้งใจ แม้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมีความรักมากขึ้นเรื่อย ๆ “อาครับ ฉันจะไปศึกษาต่อต่างประเทศ” กรินทร์พูดอย่างเฉยเมยออกมา “อืม เออ……….” ส้มกลิ้งลงไปบนพื้น ตะกร้าผลิกอยู่ข้างๆ ณิชายืนดูอย่างโง่ๆ รอยยิ้มก็ลดลงไปในมุมปาก สีหน้าขาวซีดอย่างรุ่นเเรง นิมมานยืดตัวขึ้นจากไหล่ของกสิณทันที เขาอยากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเหรอ ? ? กรินทร์หันไปหาณิชา เธอจะลังเลให้เขาไปไม่? ดูปฏิกิริยาของเธอ ดูเหมือนว่าจะลังเลเล็กน้อยเเหละ เพราะว่าปฏิกิริยาของเธอนี้ เขารู้สึกถึงความเบิกบานใจ กสิณวางถ้วยกาเเฟลงไป สิ่งเเรกที่มองดูไม่ใช่กรินทร์ เเต่เป็นณิชา เเล้วในดวงตาก็มีความกล้าหาญอยู่ “เก็บส้มขึ้นมา” “ขอโทษน่ะ ขอโทษจริงๆ” ณิชาได้สติ เเล้วรีบก้มหยิบส้ม สิ่งที่สะท้อนอยู่ในสมองของเธอก็คือคำพูดของกรินทร์ เขาอยากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ งั้นก็เเปลว่าเขากำลังจะไปเเล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนที่ได้ข่าวสิ่งนี้ หัวใจของเธอเจ็บปวดมาก กสิณจับตามองดู เเล้วดูกรินทร์ถามว่า “นายอยากไปเรียนต่อที่ไหน” “ปารีส” กสิณพยักหน้า รับการอนุมัติและพูดเบา ๆ ว่า "ปารีสไม่เลวนี่ ฉันเคารพในการเลือกของนาย และฉันจะสนับสนุนนายในด้านเศรษฐศาสตร์" ของเเค่เป็นสิ่งที่ถูกต้อง เขาจะให้การสนับสนุนโดยไม่มีเงื่อนไข “ไม่ต้องเเล้วครับอาผมจะใช้วิธีของตัวเองครับ ผมชอบในการพึ่งพาตัวเองครับ” กรินทร์ปฏิเสธความมีน้ำใจของเขา พูดเป็น นอกจากทักทายกับคนในครอบครัวเเล้ว “งั้นก็ดี” กสิณไม่ได้บังคับ “ฉันเชื่อในตัวนายว่ามีความสามารถนี้ ผู้ชายของตระกูลอรียาไม่สามารถจะอ่อนเเอได้ เข้าใจมั้ย?” “เข้าใจเเล้วครับอา” กรินทร์มองกลับมาที่เขาด้วยความดื้อรั้น