ตอนที่ 54 ณิชาหายไปเเล้ว

ต๭นที่ 54 ณิชาหายไปเเล้ว เต่านั้นหมอบอยู่ในเปลือกหอย เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเผชิญกับอันตรายจากภายนอก แล้วเธอก็ซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นแพร์ ดังนั้นเธอจึงสามารถปลดปล่อยอารมณ์ของเธอออกมาได้ ณิชาวางส้มไว้บนโต๊ะ เเล้วออกไปอย่างเงียบๆ ไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่ในบ้านดอกไม้แก้ว อากาศอบอุ่นที่ไม่มีออกซิเจนไหลผ่าน จากการเดินเร็ว ๆ จนถึงทางเล็กๆ เธอวิ่งไปตลอดทางตามทิศทางของสวนผลไม้ และลึกลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอหยุดบนพื้นดินที่มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น และมองไม่เห็นเเสงสว่างของพระจันทร์ จากนั้นเธอก็หยุดลง หัวใจไม่สบายใจ เเล้วที่คอก็ถูกปิดกั้นไว้ ประสบการณ์เเบบนี้เธอไม่เคยผ่านมาก่อน การจากลามันเป็นความเจ็บปวดเเบบนี้เหรอ? พี่กรินทร์จะไปเเล้ว เธอก็จะเสียเพื่อนไปอีกคนเเล้ว คนที่มักจะนำความปลอดภัยของเธอมาให้ตลอด เช่นเหมือนกับผู้ป่วยสูญเสียฝาครอบป้องกันไป แล้วจะมีแบคทีเรียในไม่ช้า เพราะเป็นเธอ เขาถึงไปเหรอ? เพราะเขาสูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเธอ ดังนั้นปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง? รู้สึกแบบนี้มันน่ากลัวมาก ราวเหมือนถูกทอดทิ้ง แต่ก็ทั้งหมดนี้เกิดจากฝีมือของตัวเอง ใคร ๆ ก็จะเกลียดเธอเพราะเป็นคนอ่อนแอล่ะมั้ง ก๊าซเปรี้ยวที่อยู่ในจมูกของเธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เเล้วเธอก็ค่อย ๆ เลื่อนตัวลงไป น้ำตาก็ไหลผ่านไปแล้ว ปล่อยให้เธออยู่ในที่เงียบสงบที่มองไม่เห็นไม่อะไรเลย และอาจไม่รู้สึกอึดอัดหลังจากร้องไห้เเล้วก็ได้ ฟ้าก็ค่อยๆมืดลงเลยๆ เธอเอนตัวใต้ต้นไม้ต้นแพร์ และเมื่อร้องไห้เหนื่อยล้าแล้วหลับไป ความมืดมนนี้ มันเหมือนกับการปล่อยตัวเองลง อยากร้องไห้ก็ร้อง ไม่ต้องเก็บไว้ดีกว่าอีก 4ทุ่มเเล้ว ณิชายังไม่กลับมาอีก ตอนเเรกๆป้าโอ้มก็คิดว่าเธอออกไปที่ไหนเสียอีก ฟ้ามืดเเล้วจะกลับมาสักอีก เเต่นี้มันเลย9โมงเเล้วยังไม่เห็นเงาเธอเเม้เเต่นิดเลย เธอกังวลขึ้นมา อยากจะไปบอกให้กสิณ เเล้วไม่กล้าที่จะไปรบกวนเขาอีก จนกระทั่งลังเลจนถึง10โมง เธอถึงกล้าขึ้นไปชั้นบน เด็กผู้หญิงอายุเพิ่งจะ15ปีไม่ได้กลับมาจนถึงดึกป่านี้เเล้ว ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เธอก็รับผิดชอบไม่ไหว อีกอย่างไม่ว่าเธออยู่เรื่องของชื่อเสียงณิชาก็เป็นคุณหนูของวงตระกูลอรียาอีก ป้าโอ้มสงบจิตสงบใจลง เเล้วเคราะประตูของกสิณ “ใคร?” กสิณเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมของเขายังชื้นอยู่ เขากำลังวางแผนจะเข้านอนเเล้ว “ท่านค่ะ ป้าโอ้มเองค่ะ?” กสิณเปิดประตู ในใจมีความสงสัย เวลาเเบบนี้ป้าโอ้มมีเรื่องอะไรหรือเปล่า “มีค่ะ?” ป้าโอ้มก้มหัวลง เเล้วพูดว่า “คุณณิชาหายตัวไปค่ะ ช่วงตอนเย็นเธอไปส่งส้มจากนั้นก็ไม่เจอตัวเธออีกเลย ฉันไม่ได้เจตนาที่จะมารบกวนคุณ เเต่ตอนนี้ดึกมากเเล้ว ฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี” ป้าโอ้มกังวลด้วยความวิตกกังวลว่า นายท่านจะตำหนิเขา สีหน้าของกสิณเปลี่ยนไปเล็กน้อย และมีความโกรธ “ทำไมไม่พูดตั้งเเต่เเรกกัน รีบไปเรียกทุกตื่นให้ออกไปหา เธอไม่ออกจากรอบบ้านตระกูลของอรียาหรอก” พูดเสร็จ ตัวเองกลับห้องไปเเล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เเล้ววิ่งลงบันไดไป ใกล้จะทุ่ม5ของบ้านตระกูลอรียา มันมีเสียงดังและมันเย็นมากตอนเที่ยงคืนในปลายฤดูใบไม้ร่วง นิมมานเเล้วกรินทร์ที่นอนอยู่ในห้องตื่นขึ้นมาด้วยการเคลื่อนไหวที่ชั้นล่าง เเล้วออกมาจากห้องนอน “เกิดอะไรขึ้น ดึกป่านี้เเล้ว” นิมมานไอ และถามหญิงสาวที่เพิ่งตื่นนอนที่กำลังจะออกจากบ้านตระกูลอรียาไป “คุณนิมมานค่ะ ทำไมคุณก็ตื่นมาเหรอค่ะ คุณณิชาหายตัวไปค่ะ ท่านให้ทุกคนในบ้านออกไปตามหาค่ะ ข้างนอกหนาวมาก คุณกลับเข้าห้องไปเถอะค่ะ คนรับใช้พูดเสร็จก็รีบเดินออกไปข้างนอก “ณิชาหายตัวไป” กรินทร์ยืนอยู่ที่บันได สีหน้าที่ผิดปกติอย่างมาก ไม่สนใจว่าใส่ชุดนอนที่บางไว้ ก้าวขาไปเเล้ววิ่งออกไปด้านนอก