ตอนที่ 55 แสงสว่างแห่งสวรรค์

ต๭นที่ 55 แสงสว่างแห่งสวรรค์ *ไม่มีสีอื่นในบนสวรรค์ มีเเค่เพียงสีขาวที่บริสุทธิ์ ด้วยแสงอ่อน ๆ ดับความมืด แสงสีขาวก็เหมือนลูกบอล และขยายใหญ่เข้าไปในดวงตา จนกว่ามันจะถูกห่อหุ้มอย่างสมบูรณ์ หัวใจยังคงลอยอยู่ และในวินาทีต่อมาฉันก็พบที่หลบภัย แม้ว่าจะรู้ว่า นี่ไม่ใช่พื้นดินที่สามารถอยู่ได้ตลอดไป คนก็เเบบนี้เเหละ เข้าใจความจริงทั้งหมด แต่ก็ยังไม่สามารถควบคุมความอยากได้ “นี่ พี่กรินทร์……” นิมมานอยู่ด้านหลังเเล้วตะโกนเรียก ตามไปไม่กี่ก้าว กรินทร์ก็วิ่งจนไม่เห็นเงาเเล้ว ลมหนาวเข้ามาในประตู และเธอก็หดเสื้อผ้าของเธอให้แน่นและ ……. วิ่งกลับไปที่ห้องอีกครั้ง ณิชา เล่นซ่อนหาเหรอ อาก็ยังออกไปตามเธอเเล้ว ดูเหมือนวิธีนี้ได้ผลจริงๆล่ะสิ ถือว่าเธอเก่ง เเล้วยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองออกไปที่ข้างนอก แสงกระจายออกไป หื้ม หวังว่าจะหาไม่เจอ หวังว่าเธอจะหนาวเเข็งตายไป หนาวจัง มืดจัง ณิชาเอนกายไว้ที่ต้นไม้ อยากลุกขึ้นมาเเล้วกลับไป เเต่พอรู้ตัวอยากลุกขึ้นมาตัวเองก็กลับไม่มีเเรงไปทั้งตัว เธอเป็นอะไรไป เพราะนั่งไว้นานเกินไปหรือเปล่า ทั้งตัวก็เเข็งไปหมดเเล้ว ตอนนี้ดึกมาเเล้ว ต้องรีบกลับบ้านเเล้ว ไม่ต้องให้ทุกคนเป็นห่วง เเต่ว่าจะมีคนเป็นห่วงเธอจริงๆหรอกเหรอ? สิ่งเหล่านี้เธอยังควบคุมไม่ได้เลย เธอเเทบจะยกขาไม่ขึ้น เเล้วถอยออกไปอย่างหนัก ร่างกายของเธอเดี๋ยวหนาวและเดี๋ยวร้อน เเล้วก็เวียนหัวมาก เเล้วขาดูเหมือนจะเมื่อยและหนักมาก ยกไม่ขึ้นเลย เเล้วทุกส่วนของร่างกายเหมือนไม่ใช่ตัวของเธอ เเล้วไม่ฟังคำสั่งเลยสักนิด สติเริ่มสับสนวุ่นวาย เเล้วเธอก็คิดว่า นี้ใช่เเบบที่ยายเเหม่มพูดหรือเปล่า ปล่อยให้วิญญาณชั่วเข้าสิงตัวเอง ฉันได้ยินมาว่าบุคคลที่มีความคิดชั่วร้ายจะถูกความมืดครอบ เธอมีเหรอ? เธอคิดเเล้วคิดอีกว่า เหมือนจะมี เพราะตัวเธอนั้นโลภเกินไป เธอทำร้ายพี่กรินทร์เเล้วยังเห็นเเก่ตัวอยากจะให้เขาอยู่ต่อ ทำไมถึงเป็นเเบบนี้กัน ตัวเองมีชีวิตที่เหนื่อยมันไม่สำคัญหรอก เเล้วยังจะลากคนอื่นเข้ามามันไม่ถูกเลย น่าจะให้เขาไป เห็นเเก่ตัวต่อไปไม่ได้เเล้วล่ะ ณิชา ไม่ต้องเสียใจหรอก ยิ้มไว้เเล้วอวยพรให้เขาเถอะ คนรับใช้ถูกเเบ่งออกเป็น2กลุ่ม ในที่สวนดอกไม้เเล้วในสวนผลไม้ต่างคนไปตามหากัน กสิณวิ่งตรงไปทางสวนผลไม้ไป เเล้วเขารู้สึกได้ว่า เธอน่าจะซ่อมตัวไว้ที่นั้น ส่วนกรินทร์วิ่งตรงไปทางต้นเเพร์ เพราะว่าณิชาชอบไปซ่อนตัวไว้ที่นั้นในช่วงฤดูร้อน เเล้วสำหรับเขาชอบอยู่ไว้ที่บนต้นไทรนั้น ดมกลิ่นของใบไม้เเล้วสังเกตทุกย่างก้าวของเธอ ช่างเป็นคนโง่จริงๆ ถ้าเขาไปเเล้วทำให้เธอเสียใจ เเล้วพูดว่าอย่างไปคำเดียว เขาก็จะไม่ไป ในใจนั้น ดูเหมือนว่าในป่าค่ำคืนเเห่งนี้ มันจะสว่างขึ้น และการหายใจก็ราบรื่นมาก ๆ ถ้าเธอใส่ใจ ดังนั้นในใจของเขาก็จะไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป พวกเขาทั้งหมดอยู่ในจิตวิญญาณเดียวกันพวกเขาทั้งหมดไปในทิศทางนั้น แต่กสิณไปถึงก่อนเขาก้าวหนึ่ง ณิชาจับต้นไม้ไว้เเล้วใช้เเรงทั้งหมดเพื่อให้ลุกขึ้นมาได้ เธอเหมือนได้ยินเสียงเท้าเดินที่คุ้นเคยมาก เเล้วมีเเสงสีขาวส่องมา ราวกับว่าถนนสู่สวรรค์เปิดให้เธอในยามค่ำคืน เธอคิดว่าเป็นเเสงไปสู่เเห่งความตาย โดยไม่ขยับตา แสงสีขาวเบื้องหน้าเขาค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ………. “บ้าเอ้ย หลับตา……” เสียงฟ้าร้องดังขึ้น สักเเวบเดียวรอบๆก็มืดมนไปหมดเเล้ว ทันใดนั้นร่างกายก็ล้มลงอย่างไม่สามารถควบคุมได้ สวรรค์ เธอยังขึ้นไปไม่ได้อีกเหรอ? บางทีนี่อาจเป็นการอำพรางคุกที่นำไปสู่ มีกลิ่นยาจางๆเข้ามา แล้วเธอก็ตกลงไปในอ้อมกอดที่อันอบอุ่น ทั้งกว้างเเละใหญ่ เธอกอดไว้อย่างเเน่น ราวกับว่าเธอกำลังถือเศษไม้ที่ลอยอยู่ในทะเลไว้ ความมืดสามารถครอบคลุมทุกอย่างได้ จริงใจหรือเกลียดชัง เพราะอยู่ตรงนี้มองไม่เห็นสิ่งตรงข้ามได้ เเล้วยังมองไม่เห็นด้วยเองอีกด้วย เขาจัดท่าทางของเขาก่อน เเล้วกอดเธอไว้เน่นๆหน่อยนึง เขาคิดว่าเขาคงบ้าไปเเล้ว หรือว่าเขายังไม่อยากให้เธอตายก่อนเท่านั้นเเหละ เเล้วมือข้างหนึ่งเเตะบนหน้าผากเธอไว้ ร้อนจนทำให้ตกใจ กสิณโกรธอย่างหนักเเล้วด่าว่า “อยากตายเหรอ?” ร้อนจนถึงขั้นนี้ยังไม่กลับบ้านอีก กรินทร์จะไปเธอเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วในใจเขามีความเร่งรีบ กสิณอุ้มเธอไว้เเล้วรีบวิ่งออกจากสวนเเพร์นี้ กรินทร์ซึ่งรีบวิ่งมาข้างหน้า เเล้วเห็นภาพที่ณิชาตกอยู่ในการสลบ เเล้วรีบเข้าไปข้างหน้าเพื่อที่จะเอามาจากอ้อมกอดของกสิณ “ผมอุ้มเอง” กรินทร์กางเเขนทั้งสองข้าง ดวงตาที่เต่งตึง