ตอนที่ 56 ไม่ทันพูดลาก่อนก่อนจะจากลา

*กḲรจากไปไม่ใช่เป็นการจุดจบ แต่เป็นการทำให้การเดินทางครั้งต่อไปดีขึ้น น้ำตาไม่ใช่ความเศร้าในใจ เพียงเเค่อยากทิ้งร่องรอยไว้ในใจของเธอ “ไม่ได้” กสิณเดินเคียงข้างเขาด้วยใบหน้าที่โหดเยี่ยมพร้อมกับสิ่งที่ไม่สามารถปิดกั้นไว้ “เพราะอะไรกัน?” เเล้วกรินทร์ก็หันตัวไป เเล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันชอบเธอไม่ได้เหรอ? น้าทำไมถึงต้องห้ามให้เราอยู่ด้วยกันอีกล่ะ ถ้าน้าเกลียดเธอมากขนาดนั้น งั้นให้ผมพาเธอไปเถอะ” เขาจะพาเธออยู่เเต่เคียงข้าง จะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเเล้ว กรินทร์ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก เเล้วพูดทุกอย่างที่เขาอยากจะพูดมาโดยตลอด กสิณหยุดเดิน หันหน้าไปทางด้านข้าง และดวงตาเปลี่ยนไปอย่างเย็นชา “กรินทร์ นายชอบเธอไม่ได้ เพราะชีวิตของเธอเป็นของฉัน ลืมเธอไปเถอะ” ขาที่มีพลังงานมากดังขึ้น เเล้วมองไปหลังที่สูงกำลังเดินไปไกล กรินทร์กำหมัดไว้อย่างเเน่นๆ เขายังไม่สามารถต่อสู้กับน้าของเขาใช่ไหม? ที่จริงเเล้วเขาก็ไร้ประโยชน์มาก เขาหลับตาที่มืดๆ เเล้วเมื่อลืมตาขึ้นมาอีก ข้างในทั้งหมดนั้นมีเเต่เปลวไฟ ต้องมีสักวัน เขาเเละเขาจะต้องยืนอยู่ที่เดียวกันเเน่ เเก้เขียนบทของเธอให้สงบขึ้น ในวันค่ำคืนนั้น ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่กำหนดความเเตกเเยกไว้ระหว่างกสิณเเล้วก็กรินทร์ ณิชากอดกสิณไว้ตลอดโดยไม่ยอมปล่อยลง ด้วยความประหลาดใจของคนรับใช้ กสิณอุ้มเธอไว้เเล้วเข้าไปห้องของตัวเอง นิมมานก็จะไอออกมาด้วยเลือดเเล้ว จากการคุยโทรศัพท์จนวางสาย เป็นเวลาตี4กว่าเเล้ว พวกคนรับใช้ไม่กล้าที่จะเข้าไปห้องนอนของคุณกสิณ นิมมานอยากเข้าไปเเต่รู้อีกทีประตูถูกล็อกไว้เเล้ว เเล้วโกรธจนไม่ได้หลับทั้งคืนเลย กสิณนอนไว้ที่บนโซฟา เเล้วเปลี่ยนผ้าเช็ดหน้าให้ตลอดเวลา ยุ่งไปยุ่งมาทั้งคืนเลย และมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นและนั่นคือกรินทร์ ณิชาช่วยมาหลายต่อหลายวันเเล้ว สติของเธอเหมือนสับสนอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าลอยทั้งคนลอยอยู่ไว้บนท้องฟ้าเลย เตียงดูเหมือนจะอุ่นเเล้ว เเล้วผ้าห่มก็ดูเหมือนจะนุ่มเเล้ว ทันใดนั้น มีมือที่ใหญ่จับหน้าผากของเธอไว้เสมอเธอ เธอไม่รู้ว่าคือใครกัน เเล้วมีเพียงจมูกเท่านั้น ที่ได้กลิ่นของยาสูบ และจากนั้นก็เพิ่มกลิ่นหอมของแชมพู กลิ่นอันที่สองไม่เหมือนกัน มือราวกับหนาวเย็นมาก ซึ่งตรงกันข้ามกับความร้อนของเธอ ดวงอาทิตย์นั้นดีมาก กรินทร์อยู่ข้างเตียง เเล้วจ้องมองเเต่ณิชาผู้ที่หลับสนิทอยู่ “เจ้าโง่ ฉันจะไปเเล้วน่ะ รอให้ฉันกลับมา เเต่ก่อน เธอต้องเปลี่ยนให้เเข็งเเกร่งขึ้น ถ้าถูกคนอื่นรังเเกอีก คงไม่มีใครจะช่วยเธออีก” น้ำเสียงเบาเร็ว เเต่ความเต็มไปด้วยความเจ็บปวด มีความเย็นบนใบหน้าของเธอ และชัดเจนทั่วใบหน้าของเธอ และน้ำตาก็ไหลออกมาจากเธอ เอากระเป๋าเดินทางขึ้นมา เเล้วเขาก็ค่อยๆปิดประตู ณิชา ลาก่อนน่ะ เมื่อผ่านไปตามเวลา เเสงพระอาทิตย์ก็ค่อยๆส่องถูกตัวของเธอ เเบบอุ่นมากๆ เธอลืมตาขึ้นมา เพดานที่เป็นสีขาว โคมไฟสีดำ ดวงตาจ้องไปมองดูรอบๆ ห้องที่เรียบง่ายและสง่างาม นี่คืออะไร? จากนั้นเธอก็ลุกตัวขึ้นมานั่งไว้ นี้เป็นห้องของน้า โอ้พระเจ้า เธอทำไมถึงนอนอยู่ที่ห้องของเขา เธอนอนไปนานเเค่ไหนเเล้ว? ตอนนี้เวลาอะไรเเล้ว หลังจากที่สมองของเธอจำได้ความคิดสุดท้ายก็หยุดลงในแสงสีขาวในความมืด และเธอก็คิดว่ามันเป็นแสงสว่างแห่งสวรรค์ มีคนมาเปิดประตู เป็นคนรับใช้พี่น้ำ เธออายุเยอะกว่าณิชา4ปี “คุณณิชา คุณตื่นเเล้วเหรอ คุณหลับไปหลายวันเลย คุนกสิณก็ยังเป็นห่วงจะตายเเล้ว” ณิชายิ้มให้เธออย่างอ่อนเเอ “พี่น้ำค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ ทุกคนออกไปหมดเเล้วเหรอค่ะ?” “ใช่ค่ะ ทุกคนไปส่งคุณกรินทร์กันหมดเเล้วค่ะ ไม่คิดว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ว่ามันจะเร็วถึงขนาดนี้” น้ำเสียใจเเล้วพูด นอกจากคุณกรินทร์ยกเว้นท่านเเล้ว คนในฝันที่ดีต่อของคนรับใช้ตระกูลอรียานิ่ เขาไม่เหมือนกับท่านที่เข้าหายากด้วย บางทีก็อารมณ์ดี และจะแสดงรอยยิ้มที่มีเสน่ห์อีกด้วย เห้อ เป็นเหมือนพระเจ้ามาดูเเลเลย เเล้วชอบผู้ชายของตระกูลอรียาโดยอย่างยิ่งเลยใช่มั้ยล่ะ ถ้าไม่อย่างงั้นน้าเเล้วหลานจะหล่อขนาดนี้ล่ะ ในหัวสมองมีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้น พริบตานั้นใจก็สลายไปหมด “เธอบอกว่าพี่กรินทร์ไปเเล้วเหรอ? ไปนานเเค่ไหนเเล้ว? บางทีอาจยังทันที่จะบอกลาก็ได้