ตอนที่ 57 การจากลาหลายหมื่นฟุต

ต๭นที่ 57 การจากลาหลายหมื่นฟุต ยิ่งเครื่องบินบินสูงเท่าไหร่ มองดูไปก็เหมือนกับบินช้าลง แถมยังคิดว่าระยะเครื่องบินกับศีรษะมันขนานกัน แต่ไม่รู้ว่าเลยว่าที่จริงมันขับห่างกับเราไปหลายสิบไมล์แล้ว “เธออยากให้อะไรเขา? ช่างเถอะนา ร่างกายเธอยังออ่นแอมาก ว่าไป พวกเขาก็เดินทางไปตั้งสามชั่วโมงแล้ว ตอนนี้กรินทร์ก็คงอยู่บนเครื่องแล้วล่ะ” น้ำก็ปลอบใจอยู่ข้างๆ ปกติก็ไม่เห็นเลยว่าเขาสองคนจะดีกันขนาดนี้ คุณณิชาก็ตกใจ ขึ้นเครื่องแล้ว แล้วเครื่องไปแล้วหรอ? เธอไม่ทันไปส่งเขา ความรู้สึกเสียใจที่อยู่ข้างในใจก็เริ่มขยายเพิ่มขึ้น ทันใดนั้นณิชาได้เปิดผ้าห่มขึ้นมา ในระหว่างที่น้ำกำลังจ้องอย่างอึ้งอยู่นั้น เธอก็ได้พยายามวิ่งขึ้นไปชั้นบนสุด บนตึกเป็นสวนดอกไม้บนอากาศ เมื่ออยู่ในฤดูใบไม้ผลิอีกและฤดูร้อน ดอกไม้ก็จะบาน มองจากข้างบนลงไปสามารถเห็นบรรยากาศทั้งหมดรอบๆ คฤหาสน์ได้หมด เมื่อนั่งลงไป ก็ยิ่งเหมือนกับร่างกายกลายเป็นร่างเดียวกันกับธรรมชาติ มีคนอยู่ในนี้ก็เหมือนกับอยู่ในสวรรค์ แต่เมื่ออยู่ในปลายฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังจะเข้าฤดูหนาว ดอกไม้ไม่น้อยที่กำลังเหี่ยวลง บรรยากาศค่อนข้างหดหู่ ณิตายืนด้วยเท้าเปล่า ผมที่สั้นของเธอปิดไว้ตรงศีรษะเธอ ใบหน้าและริมฝีปากซีดมาก เธอเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้า เมฆสีขาวลอยอยู่บนท้องฟ้า เครื่องบินคันหนึ่ง กำลังโบยบินอยู่บนอากาศ หลายหมื่นฟุต เพราะมันสูงมาก เลยมองแล้วรู้สึกช้ามาก เธอมองบนฟ้าแล้วยิ้มพร้อมกับพูดเสียงเบาๆว่า “พี่กรินทร์ ขอให้พี่เดินทางปลอดภัย” แล้วน้ำตาของเธอก็ได้ไหลลงมาตามร่องตาเธอ รอยยิ้มกับน้ำตาโบยบินไปด้วยกัน เธอยังจำตอนที่เขามาได้ ตอนจากเธอกลับไม่ได้ไปส่งเขา เธอติดค้างคำว่าขอโทษกับเขา ติดค้างคำขอบคุณ ติดค้างคำว่าลาก่อน เธอติดค้างเขาไว้เยอะมาก ขอโทษพี่กรินทร์ ที่เหลือเพียงความทรงจำที่มีความสุขให้พี่ ครั้งหน้าถ้าเจอกัน บางทีอาจจะจำบาดแผลที่เคยมีนี่ไม่ได้อีก น้ำจับเสื้อกันหนาวไว้แล้วรีบวิ่งตามขึ้นไปบนตึก เห็นลักษณะเธอแบบนี้แล้ว ข้างในใจก็สงสาร ที่จริงแล้วไม่มีใครอยากให้ผู้ชายรูปงามคนนั้นจากไป น้ำรู้สึกมีคนยืนอยู่ข้างๆ และเธอก็ได้หันหน้ามา จะตกใจพร้อมตะโกนว่า “ คุณผู้ชาย” กสิณทำท่าเงียบๆ และรับเสื้อมาจากเธอ พร้อมกับส่งสัญญาณให้น้ำออกไป ณิชาไม่ทันได้สังเกตว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลังเธอ และยังคงเท้าเปล่าเงยหน้ามองบนฟ้า มองดูเครื่องบินค่อยๆโบยบิน เธอจะดูมันไว้จนมันจากหายไป “ เธอแน่ใจว่าเป็นเครื่องบินคันนั้นหรอ?” กสิณเดินมายืนข้างๆเธอ พร้อมกับเงยหน้ามองดูเครื่องบินที่กำลังบินผ่านไปบนศีรษะ เล็กจนเหมือนกับนกช้าจนเหมือนเครื่องบินเต่า ตัวเธออึ้งแป๊บ ศีรษะเธอได้วางกลับมาในตำแหน่งเดิม หันข้างไปมอง จ้องกสิณไว้ เรียก “ลุง”อย่างตกใจ เธอรีบเช็ดน้ำตา สายตาเธอมีความหลบหนี “ ปารีสมันจะอยู่ทั้งนั้น” กสิณชี้ไปทางทิศตะวันตก ครั้งแรกที่ในสายตาไม่มีความโกรธอยู่ แค่เตือนด้วยความหวังดี “หา” จะหันไปทางฝั่งตะวันตก เสียใจเราพูดเองเออเองว่า “ ที่ไหนกันแน่” แม้กระทั่งจินตนาการครั้งสุดท้ายก็ถูกทำลาย ทำไมไม่สามารถที่จะให้เธอคิดว่าเป็นเครื่องบินทันเมื่อกี้ กสิณเอาเสื้อคลุมให้เธอ และกอดไหล่ เธอไว้พร้อมกับพูดอย่างเย็นชาว่า “ ลืมเขาซะ ฉันให้เวลาร้องไห้ครึ่งชั่วโมง หลังจากครึ่งชั่วโมง ก็ลงมาซะ” กสิณเขาไม่ได้บังคับเธอ ไม่กระทั่งเค้าเองก็รู้สึกไร้สาระ และเขาเองก็เหมือนจะเชื่อว่า บางความสัมพันธ์มันมีจริง เขาหันหลังเดินจากไป ยืนอยู่ตรงมุมเลี้ยว สายตาเขาเกิดมีความมืด เหมือนกับมีผ้าพื้นเทามาบังไว้ ความรู้สึกก็เศร้าโดยไร้เหตุผล เป็นเพราะว่ากรินทร์มีความแค้นต่อเขาเอง หรือเป็นเพราะน้ำตาณิชาที่ค่อยๆไหลออกมา คนเป็นสิ่งที่ถูกหลอกลวงง่ายมากจริงๆ แค่เพียงกระพริบตา เขาก็กลับมาเป็นคนเลือดเย็นเหมือนเดิม ณิชาจับสไลด์เสื้อผ้าบนตัว แล้วมองดูประตูที่ยังสั่นอยู่บันนั้น ที่จริงแล้วลุงก็ไม่ใช่ว่าเลือกเย็น