ตอนที่ 58 ความโกรธแค้นในใจนิมมานเพิ่มขึ้น

ต๭นที่ 58 ความโกรธแค้นในใจนิมมานเพิ่มขึ้น * คนที่เห็นแก่ตัวมักจะเอาความเจ็บปวดเก็บไว้ให้กับคนอื่น คนที่มีใจ เมตตามากจะเอาความเจ็บปวดเก็บไว้ให้กับตัวเอง หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป ณิชาเดินลงจากบันได ไม่ได้ไปห้องกสิณ เตียงที่หนาวเน็บ ก็เหมือนกับความฝันที่ไร้ความรู้สึก เมื่อตื่นแล้วก็ไม่สามารถที่จะตามใจตัวเองได้ นิมมานนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ท่าทีเข้มงวด ในตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เธอไม่มีวันลืมที่กรินทร์ได้พูดอำลาข้างๆหูเธอในสนามบิน พูดอย่างเสียง “อ่อนโยน” “ถ้ากล้าทำร้ายณิชา หลังจากฉันกลับมาแล้วฉันจะเอามันคืนเธอหลายร้อยเท่า ทางที่ดีเองเชื่อในคำที่ฉันพูด” ทำไมโหดร้ายกับเธอได้อย่างนี้ เธอก็ชอบเขา เชื่อฟังเขาทำตามเขาหมดทุกอย่าง แต่เขาล่ะ เห็นเธอเหมือนกับงูที่มีพิษ แม้กระทั่งจากไปก็ยังไม่ไว้หน้าเธอเลย จนสุดท้ายคนที่ยังคิดถึงตัวเองเป็นณิชา เมื่อก่อนความสัมพันธ์ระหว่างเขาก็โอเค แต่นับตั้งแต่ที่ณิชาได้เข้าไปเรียนกับพวกเขา กรินทร์ก็ไม่เคยทำสีหน้าดีกับเธอเลย ทั้งหมดเป็นเพราะณิชาหมด นิมมานเอาความผิดทั้งหมดโทษใส่ในตัวณิชาหมด เห็นว่าณิชาเดินลงบันได นิมมานก็ได้รีบเข้าไปตบหน้าเธอ ใบหน้าของณิชาก็ได้มีรอยนิ้วมือโผล่ขึ้นมาทันที เทียบกับใบหน้าที่ซีดขาวแล้วแดงออกมามากจริงๆ “ เป็นเพราะเธอทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พี่กรินทร์ก็คงไม่จากไป เธอเป็นคนทำให้เขาต้องไป เธอเป็นตัวไรกัน ยังจะกล้านอนในห้องลุงอีก วันนั้นแกทำไมไม่หลบซ่อนให้ดี ทางที่ดีแกน่าจะตายไปเลย ทำไมยังจะต้องให้ลุงหาเจออีก” นิมมานหยุดอารมณ์ที่ตื่นเต้นไว้ แล้วพูดเยาะเย้ยว่า “อ๋อ ฉันรู้แล้ว เธอแกล้งใช่ป่ะล่ะ ให้ลุงอุ้มแกไว้ คงดีใจมากสินะ สบายมากใช่ไหม นางกระหรี่ อย่าฝันกลางวันเลย อย่าคิดว่าลุงดีกับแกนิดนึง แกก็จะมีความหวัง ฉันจะไม่ให้แกสำเร็จ” ฉันจะทำให้แกอับอาย ฉันจะทำให้แกได้ลิ้มรสความเจ็บปวดสาหัส สายตาของนิมมานโกรธแค้นจนจะสามารถแยกร่างเป็นชิ้นๆของณิชาได้แล้ว ห้ามทำร้ายณิชา เธอก็จะยิ่งทำร้าย ถ้าเขาไม่พูด เธอคงไม่มีอารมณ์ แต่นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ไม่เพียงจะทำให้เธอเจ็บปวดสาหัส แถมยังจะทำให้เธอกลายเป็นคนที่ทรมานที่สุด เขาคิดว่าเธอกลัวเขางั้นหรอ กรินทร์นายดูถูกฉันเกินไป มีลุงอยู่ ไม่มีใครสามารถที่จะทำอะไรเธอได้ อะไรคือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในบนโลกนี้? นิมมานได้ตัดสินใจที่เก่งกล้าในใจ นิมมานเอาความแค้นในใจระบายใส่ในตัวณิชาทั้งหมด ณิชาที่ป่วยหนักก็ไม่มีแรงที่จะเถียงกลับ เพียงแต่ว่าครั้งนี้เธอไม่เลือกที่จะแบกรับคนเดียวตามลำพัง ณิชาปิดหน้าที่แดงไว้ สายตาแน่วแน่ แถมยังมีความโศกเศร้า “ แม้กระทั่งสิทธิ์ในการฝันถึงฉันก็ไม่มีเลยหรอ? และอีกอย่าง ฉันไม่ใช่ของอะไรทั้งนั้น” จะกลั้นน้ำตาไว้ และกลับไปยังในห้องเก็บของ นิมมานไม่รู้ว่าณิชาที่อ่อนโยนเชื่อฟังจะโมโหป็น โกรธและยืนอยู่บนบันได แก ณิชา ยังจะกล้าเถียงอีก คอยดู ในโรงเรียนยิ่งเสียใจเข้าไปใหญ่ที่รู้ว่ากรินทร์ออกต่างประเทศอย่างกะทันหัน โดยเฉพาะผู้หญิง เหมือนกับไม่มีแรงกระตุ้นไปโรงเรียน ไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว บอกว่าเป็นเพราะณิชากรินทร์เลยไป ทันใดผู้คนก็ได้ต่างพากันว่าณิชา ไม่ต้องคิด ก็รู้ว่าข่าวแบบนี้ใครเป็นคนปล่อยออกไป ในเสียงครามร้องของผู้หญิง มีเพียงแค่ปริพลที่ดีใจเหมือนกับถูกรางวัลที่หนึ่ง กรินท์ที่น่ารำคาญไปได้สักที ณิชารู้สึกเขาไม่มาหาเธอบ่อยๆ มันกลับทำให้เธอรู้สึกสบายขึ้นเยอะ ได้ยินข่าวว่าตอนนี้เขารับส่งผลิตาไปกลับทุกวันเลย บางครั้งเธอก็เห็นรถของพวกเขาขับผ่านในโรงเรียนอย่างโอ้อวด ทุกครั้งเวลานี้ ผู้คนก็มักจะชอบใช้สายตาที่น่าสงสารมองเธอ แต่ที่จริงแล้วเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลยจริงๆ ฤดูหนาวได้ผ่านไป เมื่อเวลาที่กำลังต้อนรับฤดูใบไม้ผลิมา เธอกล้าอายุ 16 แล้ว ในที่สุดเธอก็เดินออกมาจากความเจ็บปวดเหล่านั้นแล้ว