ตอนที่ 59โปสการ์ดที่มาจากที่ห่างไกล

ต๭นที่ 59โปสการ์ดที่มาจากที่ห่างไกล * โปสการ์ดที่ไม่เขียนชื่อ หิมะตกหนักในคืนวันสิ้นปี ร่องรอยที่ทิ้งอยู่ในถนนบนใหญ่คือความบริสุทธิ์หรือความเสียใจ “คุณณิชา จดหมายของคุณ” ในคืนวันสิ้นปี ณิชาได้รับโปสการ์ดที่มาจากห่างไกล ข้างบนปริ้นรูปทะเลสีฟ้าไว้ ทะเลกับฟ้าอยู่ติดกัน ในเส้นตรงนั้นเมฆสีขาวลอยอยู่บนทะเล ไม่มีร่องรอยของสิ่งสกปรกเลย เธอเหมือนกับสามารถได้กลิ่นได้สัมผัส กับบรรยากาศที่มาจากทะเล เปิดถัดมา บนกระดาษสีขาวเขียนด้วยว่า “ สุขสันต์ปีใหม่ ในปีที่ใหม่นี้ ณิชาจะต้องเก็บเกี่ยวความกล้าให้มาก” ตัวหนังสือไม่กี่ตัว ไม่มีชื่อคนเขียน ไม่มีที่อยู่ ไม่มีรายละเอียดต่างๆ ได้ยินขึ้นมาอ่อนๆ ยิ้มหวานเหมือนกับดอกชบาบาน ที่จริงแล้วเขาไม่ได้โกรธตัวเธอเลย “ ฉันก็ขอให้นายสุขสันต์ปีใหม่” เธอพูดเองเออเองกับอากาศ ไม่รู้เหมือนกันว่าคำอวยพรของเธอจะปลิวไปตามลม บินผ่านทะเลแล้วไปถึงข้างหูเขาไหม เธอนำโปสการ์ดเก็บเข้าไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง แล้วช่วยป้าโอ้มห่อเกี๊ยวอย่างมีความสุข ในคืนปีใหม่ บนท้องฟ้าได้ตกหิมะที่ใหญ่เหมือนกับปีกห่านลงมา ในบ้านเงียบสงบ คนรับใช้ส่วนมากก็กลับบ้านไปหมดแล้ว ลุงพาณิชาออกไปข้างนอก เธอนั่งอยู่ตรงประตูแล้วกินเกี๊ยวที่อุ่นร้อน แล้วมองดูหิมะที่ปกคลุมไปทั่วทิศอย่างเงียบๆ บนถนนค่อยๆถูกทับถมขึ้นมา อารมณ์เธอก็ดีขึ้นมาทันที ความเหงา ความอิสระ ในเวลาที่หิมะตก รอบๆก็จะเงียบสงบเป็นพิเศษ เมื่อเที่ยงคืน เธอได้ยินเสียงหัวเราะของนิมมาน และยังมีเสียงเท้าที่ดังมาจากพื้นข้างบน ทนกลั้นกับความรู้สึกในใจที่โผล่ออกมา เธอไม่สามารถที่จะเข้านอนได้เลย เช้าตรู่ ณิชาก็รีบใส่เสื้อผ้าเสร็จวิ่งออกมาข้างนอก เธออึ้งไปกับภาพบรรยากาศตรงหน้า มันสวยมากจริงๆ สีขาวไม่มีที่สิ้นสุด ขยายออกไปไม่มีที่สิ้นสุด ท้องฟ้ายังมีเกล็ดน้ำแข็ง ปลิวใบปลิวมา หิมะที่ตกหนักเลยเมื่อคืน ทำให้วันแรกของปีใหม่ ก็เต็มเอี่ยมไปด้วยความสนุกสนาน เธอดันประตูออก ลมหายใจสดชื่นและเยือกเย็นได้ดันเข้ามา ยืนอยู่ในหิมะแล้วหายใจเข้าลึกลึก มองไปข้างหน้าเหมือนกับไม่มีที่สิ้นสุด เธออดคิดไม่ได้ ไม่รู้ว่าเดินเหยียบหิมะแบบนี้จะเดินได้ไกลแค่ไหน หนึ่งก้าวหนึ่งก้าวเหยียบไป หิมะมีเสียง จิ๊กๆ ดังขึ้น พร้อมกับทิ้งร่องรอยลึกๆไว้ กสิณเดินผ่านหน้าต่าง แล้วมองไปที่ข้างนอกหน้าต่างอย่างไม่ทันตั้งใจ และเห็นเงาคนใส่เสื้อนอนสีกาแฟ รอยยิ้มไร้เดียงสา กำลังเดินเข้าไปยังหิมะ ในระยะเวลา 10 ปี เธอก็ยังคงไม่ถูกกำจัด เป็นเพราะความขยันหมั่นเพียร หรือเพราะว่าเขาใจดีมากเกินไป เดินจากไปไกลมาก ทันใดนั้นเธอได้หันหน้ากลับมา จากทางตรงเท้ามองไปที่ข้างหลัง แล้วเธอชนเข้าไปในสายตาเขา แต่ว่าเธอก็ยังคงเห็นสายตาที่เปล่งประกายของเขา นั้นเป็นสิ่งที่เธอใฝ่หามาตลอด และเป็นสิ่งที่เธอเข้าถึงไม่ได้ จะหันหน้ากลับไปยังโศกเศร้า และเดินหน้าต่อไป ไม่แน่สักวันนึงเธอก็อาจจะจากไป กสิณมีความรู้สึกเพี้ยน เหมือนเธอจะเดินตรงไป และท่านใดก็ได้หลุดออกจากสายตาเขา ในใจโกรธลุกเป็นไฟขึ้นมา กำลังใจ ในปีใหม่นี้ถ้าจะมีมันไหม? เปิดเทอมครั้งใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว ณิชาชินกับบรรยากาศโรงเรียนอินเตอร์แล้ว ความเย็นชาห่างเหินออกไปจากเธอ เธอก็ชินแล้ว เธอไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่อยากจะเหมือนกับคนโง่ที่ทำดีกับเขา แต่ทุกคนไม่ชอบเธอ แล้วเธอจะพยายามเพื่อให้พวกเขาชอบเธอทำไม เติบโตขึ้นทุกๆวัน ยิ่งรู้จักหลายเรื่องมากมาย ความคิดก็ไม่ได้ซื่อใสอีก ตอนเด็กมักจะคิดโง่ๆอยู่เสมอว่าถ้าตัวเองเชื่อฟังทุกคนก็จะชอบเธอ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ทุกคนไม่ได้อยากจะเห็นเธอหัวเราะ แต่อยากเห็นเธอร้องไห้ ยิ่งเธอร้องไห้ทรมานแค่ไหน พวกเขาก็จะยิ่งมีความสุข แต่ว่า ตอนนี้เธอร้องไห้ไม่เป็นแล้ว เพราะว่าการร้องไห้คือการกระทำที่อ่อนแอ เธอต้องการกำลังใจ “ณิชาน่ารังเกียจ พรุ่งนี้ไปร่วมงานกับฉัน” ณิชาที่สะพายกระเป๋าไว้แล้วนั่งอยู่บนสนามหญ้าตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นมากระทันหัน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มันทำให้เธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขานั้นไม่มีอะไรเกี่ยวพันกันอีก และทันใดก็ได้ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเธอ