ตอนที่ 60 ปาร์ตี้(1)

ต๭นที่ 60 ปาร์ตี้(1) เจ้าหญิงซินเดอเรลล่าใส่ชุดหรูหราไปร่วมงาน พอถึงเที่ยงคืนก็ถูกตีกลับมาเป็นเหมือนเดิม ปริพลไม่ได้มาเจอเธอนานมากแล้ว ทำให้เธอแอบมีความสุข หลุดพ้นจากโรงเรียนที่โหดร้ายนี่สักที ดูจากตอนนี้แล้ว ทุกอย่างไม่ง่ายเหมือนที่เธอคิด ณิชาพูดเสียเบา “ฉันไม่ไป” ก้มหน้าลง เธอก็เริ่มอ่านหนังสือต่อ “อะไรน่ะ? เธอพูดว่าไม่ไป ฉันจะบอกเธอให้น่ะไม่ไปก็ต้องไป ให้เธอไปก็เท่ากับให้หน้าเธอ” ปริพลได้ยินเธอปฏิเสธโดยไม่คิดอะไรเลย ก็ไฟลุกขึ้นมาทันที เขาเป็นคนนิสัยเจ้าอารมณ์ที่ดังมากในโรงเรียนแห่งนี้เลยหล่ะ อีกแล้ว ขู่บวกบังคับ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ที่เขาตามตื๊อเธอขนาดนี้มีแผนการอะไรกันแน่ หากเป็นเพราะว่าอยากจะทำให้พี่กรินทร์โกรธแล้วก็ แต่ตอนนี้พี่เขาก็ไปแล้วหนิ่ ณิชารู้สึกทำอะไรไม่ถูก “นายชอบพี่ผลิตาไม่ใช่รึ? ไปหาเธอได้ไหม” เธอพูดอย่างจริงใจ เธอหวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอสองคนรีบจบลงให้เร็วที่สุด จบแบบเงียบๆยิ่งดี นั่นเป็นสิ่งที่เธอปรารถนา ปริพลสะอึกสะอื้นสักแปป หัวเราะอย่างได้ใจ “ อย่าบอกนะว่างอน แต่มันก็ปกตินา แต่ว่าฉันเนี่ย รับเธอเป็นแฟนแล้วก็จะไม่ทิ้งเธอด้วยง่ายๆอยู่แล้ว เธอก็อย่าเสียใจให้มันมากเลย ใช่ ฉันชอบพี่ผลิตา แต่ว่าเธอยังไม่คิดจะคบกับฉัน เร็วๆนี้แล้ว กรินทร์ไปจากที่นี่แล้ว งั้นสิทธิในการที่ฉันจะชนะก็เยอะกว่า เขาเหมือนกับไม่สนใจใคร เอาแต่ใจ เมื่อณิชามองแล้วก็รู้สึกบาดตา คนเรามีอารมณ์กันทั้งนั้น บางคนชอบเก็บไว้ในใจ บางคนชอบระบายมันออกมาทันที แต่เธอจะเป็นเหมือนคนกลุ่มแรก ยิ่งเก็บความรู้สึกมากแค่ไหน ในใจก็จะยิ่งทับถมขึ้นมาเยอะขึ้น อดที่จะคิดไม่ได้ ถ้าไม่มีการสารภาพรักของเขา ณิชาก็คงไม่มีโอกาสได้ขู่เธอ อย่างงั้นก็คงจะไม่ทำให้พี่กรินทร์เสียใจ ทุกอย่างที่เป็นคนเริ่มคือเขา และเธอ เป็นเพียงแค่หมากรุกที่เขาใช้เพื่อผลประโยชน์ “กรุณาอย่าเรียกพี่กรินทร์ไอ่ห่าคนนี้ เขาเป็นคนดี” ณิชาพูดอย่างสติ แต่ว่าอารมณ์ไม่พอใจเลย ดูจากการหายใจเข้าออกที่ตรงอกเธอก็รู้ ทำไมถึงถูกใช้เพื่อประโยชน์ ถูกทำร้าย และเธอไม่มีทางเลือก “อะ......ไร? ไอ่นางอัปลักษณ์นี่ยิ่งอยู่ใจยิ่งกล้าล่ะ แถมยังกล้าโต้เถียงฉันต่อหน้า อยากตายแล้วใช่มั้ย” ได้ยินเธอพูดอย่างตั้งใจว่ากรินทร์ดี เขาก็โกรธขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด “ปริพล นายก็ไม่ชอบฉันเลยใช่มั้ย เราอย่าไปต่อการแบบนี้เลย? นายปล่อยฉันเถอะ” ณิชาเบื่อมากพอแล้วการกับขู่ของเขา “แน่นอนฉันไม่ชอบเธอ ใครบอกเธอว่าฉันชอบเธอ น่ารังเกียจขนาดนี้ฉันยังชอบ ฉันบ้าไปแล้วหรือไง?” ปริพลปฏิเสธอย่างไว ในใจทำไรไม่ถูก “ แต่นี่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะเลิกกับเธอนะ ทำไม ก็ฉันจะเอาเธออ่ะ” ณิชาหลับตาแล้วถอดหายใจ “ นี่ฉันไปมีปัญหากับโรคจิตหรือเนีย” “เธอพูดอะไรน่ะ” เสียงตะโกนทำให้นกในป่าโบยบินกันอย่างตกใจหมด ณิชาสู้อำนาจเขาไม่ไหว เลยต้องจำใจตอบตกลงเขา ในตอนที่กำลังเดินทางกลับบ้านเธอถึงเพิ่งนึกว่าตัวเองไม่มีชุดที่จะไปร่วมงานเลย ในห้องนอน เธอเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเองออกมา เสื้อผ้าในนั้นมีน้อยจนรู้สึกน่าสงสารมาก และอีกอย่างไม่มีเสื้อสักตัวเลยที่ดูเป็นผู้เป็นคน เสื้อผ้าให้ดีที่สุด คงจะเป็นชุดนักเรียนบนตัวเนี่ยแหละ “ตุ่ม......” ทันใดนั้นได้มีเสียงเคาะ ประตูดังขึ้น จะมีใครมาห้องเก็บของอีก? ทุกคนต่างพากันกลัวที่นี่ไม่ใช่หรอ? ณิชาเปิดประตูอย่างสงสัย เห็นนิมมานยืนอยู่ข้างนอกอย่างสูงทรง ในมือมีเสื้อผ้าไว้หนึ่งชุด “เอาไป”นิมมานโยนเสื้อผ้าให้กับณิชา สีหน้าไม่ดีเลย “ เธอก็จะไปร่วมงานด้วยไม่ใช่เหรอ? ที่ยืมให้เธอไม่ได้แปลว่าฉันไม่เกลียดเธอ แต่กลัวว่าเธอจะขายหน้าให้กับตระกูลอรียา” นิมมานเหลือบตาเข้าไปมองในห้อง “ให้ตายเหอะ นี่เหมือนเป็นที่อะไรกันเนี่ย คนสามารถอยู่ได้หรอ? เธอสะบัดมือไปมาตรงหน้ากลางจมูก แล้วรีบเดินจากไปยังรังเกียจ