ตอนที่ 61 ปาร์ตี้(2) ผลิตาก็จะเดินทางไปด้วยพร้อมกัน

ต๭นที่ 61 ปาร์ตี้(2) ผลิตาก็จะเดินทางไปด้วยพร้อมกัน “ขอบคุณน่ะนิมมาน” ณิชาตะโกนลงมาจากชั้นบน “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เพื่อเธอ ฉันทำเพื่อหน้าของตระกูลบ้านอรียา” ณิชาตอบกลับอย่างใจร้อน ในดวงตาของเขามีความเจ้าเล่ห์เลื่อนผ่านไป ถึงอย่างนั้นก็ขอบคุณนะ ณิชาพูดในใจ ไม่คิดเลยว่านิมมานจะยืมเสื้อให้เธอ เธอไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติเลย ณิชาก็เป็นคนแบบนี้แหละ หายแล้วรอยแผลก็ลืมเจ็บ จับเสื้อไว้แล้วกลับไปยังห้อง เป็นชุดสีชมพูอ่อน ความยาวอยู่ตรงหัวเข่านิดหนึ่ง แต่ว่าเสื้อสวยแบบนี้ ผู้หญิงรักสวยรักงามมาแต่เกิดอยู่แล้ว นำเสื้อผ้าใส่เข้าบนตัวอย่างระมัดระวัง แล้วหมุนต่อหน้ากระจกหนึ่งรอบ ว้าว สวยมากจริงๆ แถมยังพอดีตัวอีกซะด้วย เสื้อสวยๆแบบนี้ นิมมานจะยอมยืมให้เธอใส่ได้ยัง อีกอย่างดูแล้วเหมือนยังใหม่อยู่เลย ความสงสัยแบบนี้ได้เลื่อนผ่านในสมองของณิชา แล้วจับหน้าที่เพื่อนของตัวเอง ไม่เข้ากับชุดนี้เลยจริงๆ ถ้าอยากจะไปล้างให้สะอาดแล้วค่อยไป ความคิดแบบนี้โผล่ขึ้นมาในสติของเธออย่างรุนแรง แต่พอนึกถึงสายตาที่เข้มงวดของลุง เธอก็ไม่กล้า เธอปลอบใจตัวเอง ช่างเถอะ ไปแบบนี้แหละ ยังไงทุกคนก็ชินกับการที่เห็นเธอแบบนี้แล้ว พอเดินออกไปถึงข้างนอกณิชาก็เดินลงมาจากบันไดพอดี ชุดกระโปรงสีเขียวสดอ่อนๆ เสื้อคลุมสีขาว ผมหยิกเงางามดูเหมือนศีรษะของเจ้าหญิง น่ารักมาก “นิมมาน เธอสวยจัง” ณิชาชมด้วยจากใจ นิมมานมองเฉียงไปดูณิชา หัวเราะเยาะ “ใส่ชุดคลุมมังกรแต่ไม่เหมือนองค์ชาย” อารมณ์เธอดีขึ้นอย่างแปลกประหลาด ณิชายิ้มสักแปป ไม่ได้เถียงกลับ ตรงประตูคฤหาสน์ มีรถคันหรูยาวดำจอดไว้ตรงนั้น เห็นเพียงณิชากับนิมมานเดินออกมา หน้าต่างรถเลื่อนลงมา “ขึ้นรถ” ปริพลใส่ชุดสูทสีดำ ผูกแบบดั้งเดิมแทนที่ด้วยริบบิ้นสีดำสองเส้น มองดูไปแล้วรู้สึกทางการและไม่แฟชั่น “ค่ะ” ณิชาเปิดประตูรถแล้วนั่งเข้าไป ปริพลมองนิมมาน แล้วพูดขึ้นมา “คุณก็จะไปด้วยกันมั้ย เพราะยังไงก็ไปร่วมงานเหมือนกัน” “ไม่ต้องแล้ว มันฉันมีรถ” นิมมานตอบปฏิเสธไปอย่างมีมารยาท “งั้นก็แล้วแต่เธอ” ปริพลตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ เพราะยังไงก็แค่ถามเรื่อยเปื่อยเฉยๆ ในเสื้อผ้ามีเสียงกลิ่งมือถือโทรเข้ามา เอามือถือออกมาจากกระเป๋า เขาเห็นชื่อผู้ติดต่อมา ใบหน้ายิ้มขึ้นมาทันที แตกต่างจากครั้งก่อนๆที่ไม่เอาไหนเลย ณิชาเกิดความสงสัยแล้วหันหน้ามา เห็นเขากำลังรับสายโทรศัพท์ “ฮาโหล พี่ผลิตา อะไรน่ะ? คู่พี่ทิ้งพา นี่มันเลวมากจริงๆ ได้ ได้ ได้ ไม่มีปัญหา ผมจะมารับพี่เดี๋ยวนี้” ที่แท้ก็เป็นพี่ผลิตานี่เอง ไม่น่าหล่ะเขาถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้ ปริพลวางสาย แล้วมองไปที่ณิชา พูดเสียงหยิ่ง “ฉันจะไปรับพี่ผลิตา เธอไม่ว่าอะไรป่ะ” นี่มันสอบถามที่ไหนกัน บอกว่าเป็นคำสั่งที่ยังพอฟังโอเค ณิชาตอบตกลงอย่างมีความสุข “ฉันไม่มีปัญหา พี่ผลิตาไปเป็นเพื่อนแก ฉันก็ไม่ไปแล้ว ได้มั้ย” เธอไม่ปฏิเสธเลยสักนิด แถมยังยกสองมือเห็นด้วย “ ไม่ได้นะ ยัยหนูบ้า แกไม่อยากไปขนาดนั้นเลยหรอ ? ฉันก็จะยิ่งให้แกไป” ปริพลหันหลังไปอย่างหอบ สั่งให้คนขับรถขับไปยังบ้านผลิตา ณิชาถอดหายใจเงียบๆ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าในใจเขาคิดยังไงกันแน่ เขาเหมือนกับเด็กที่ดื้อซนมากจริงๆ เดาความคิดในใจเขาไม่ออก ที่จริงแล้วเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนี้ แต่ได้เห็นที่เธอไม่แคร์แล้ว ก็จะโมโหอย่างไร้เหตุผล เมื่อในเวลาที่รถกำลังจะสตาร์ท ประตูรถข้างหนึ่งได้เปิดออกมาอย่างกะทันหัน นิมมานได้เข้ามานั่งอย่างมั่นใจ แล้วยิ้มพร้อมพูด “คุณปริพลค่ะ ไม่รังเกียจที่ฉันจะเปลี่ยนใจใช่มั้ยค่ะ” “ ไม่รังเกียจครับ” ปริพลตอบกลับอย่างไม่มีใจ ตาไม่ขยับไปไหนเลย ตอนนี้ในใจเขากำลังเหม่อลอยไปอีกที่หนึ่งแล้ว