ตอนที่ 62 ปาร์ตี้ (2) อยากให้ใครลงจากรถ

ต๭นที่ 62 ปาร์ตี้ (2) อยากให้ใครลงจากรถ เล่นละคร เป็นความสามารถที่มีอยู่แล้วหรือค่อยๆฝึกมามีทีหลัง เมื่อรอยยิ้มที่อ่อนหวานมีการซ้อนความโหดเหี้ยมไว้ข้างหลัง ไหนต่อหน้าที่อ่อนแอข้างหลังซ้อนมีดที่แหลมคมไว้ คนที่ใจดีเมตตากำลังจะไม่มีที่หลบหนี รถได้สตาร์ทขึ้น แต่ว่ายังไม่ทันได้ก้าวขาออกไปจากประตูตระกูลอรียา “ ฉันขอไม่ไปได้ไหม?” ณิชาโอบกอดโอกาสครั้งสุดท้ายนี้แล้วถาม เธอไม่อยากไปจริงๆ “ไม่ได้” นิมมานได้พูดขึ้นมากับปริพล ทั้งสองต่างคนต่างจ้องตากันโดยที่ไม่ได้นัด หลังจากนั้นก็มองไปทางอื่น ณิชาตกใจจากการถูกปฏิเสธจากพวกเขา จึงต้องทำใจยอมรับ แต่ทำไมแม้กระทั่งนิมมานก็สามารถที่จะบอกว่าไม่ไปไม่ได้ เธอไปหรือไม่ไปมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ? ในรถเงียบสงบลง ณิชาชินกับการมองออกไปทางหน้าต่างรถ นิมมานค้นกระจกออกมาจากประเป๋าแล้วเติมแก้ม และปริพลก็นั่งเล่นมือถือตลอด คนขับรถนำรถจอดไว้ตรงหน้าประตูพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่ง มองดูไปแล้วเหมือนมีอายุมาก ผนังของทั้งตึกนี้มีรอยกระดำกระด่างอยู่ นิมมานได้แอนตัวออกไปแล้วมองดู นี่คือที่พักของผลิตา? เธอพูดดูถูกขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะ ก็นึกว่าผลิตาจะเป็นลูกคนหนูรวยซะอีก ที่ไหนได้กลับเป็นคนจนซะงั้น ผลิตาค่อยๆเดินลงมาจากบันไดพาร์ทเมนท์ ชุดราตีสีแชมเปญ ทำให้เห็นถึงรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอ พร้อมกับผมยาวที่ปล่อยไว้ การะแต่งหน้าที่โปร่งใส บริสุทธิ์จนเหมือนกับดอกลิลลี่ ณิชาก็แอบคิดในใจ สภาพของเธอไม่ค่อยเข้ากับสภาพแวดล้อมบ้านเธอเลย เธอคิดมาตลอดว่าผลิตาเป็นลูกคนหนู ปริพลเปิดประตูรถให้เธออย่างตื่นเต้น ผลิตาเห็นว่าณิชากับนิมมานก็อยู่ด้วย ตกใจทันที แล้วแอบเข้าใกล้ปริพล “ ทำไมพวกเขาถึงอยู่ด้วย” ให้พวกเธอเห็นถึงสภาพที่เธออยู่ นี่มันทำให้เธอรู้สึกทำอะไรไม่ถูก “ ผมเป็นคนเรียกพบเธอมาเอง พี่ไม่ชอบหรอ?” เขาถามอย่างตื่นเต้น นิมมานหูดีจนได้ยินการพูดสนทนาของเขากันหมด แล้วพูดอย่างดูถูกขึ้นมาว่า “พี่ผลิตา หากว่าพี่ไม่ว่าอะไร ตอนนี้หนูสามารถที่จะโทรหาคนขับรถของบ้านหนูได้ไหมคะ ให้เขามารับพวกหนูซักแป๊บ ยังไงรถตระกูลอรียาก็ว่างไว้เยอะ ส่วนพี่เนี่ย ก็คงต้องให้คุณชายปริพลส่งแล้วล่ะ หนูคิดว่าอย่างบ้านพี่เนี่ยขนาดรถธรรมมาก็คงจะซื้อไม่ได้มั้ง” เธอพูดไม่ไว้หน้าคนอื่น เห็นผลิตาก็เกิดลำคาญขึ้นมา ผู้หญิงขี้แอพแบบนี้เห็นไม่มากจริงๆ ในตาผลิตามีความโกรธเลื่อนผ่านอย่างรวดเร็ว ทำให้คนไม่สามารถที่จะเห็นได้ เธอหัวเราะออกมาอย่างอ่อนหวานพร้อมกับพูดว่า “น้องนิมมาน น้องเข้าใจผิดแล้วล่ะ พี่เมียเพราะตัวเองอยู่ หากรู้ว่าพวกน้องมา ก็คงจะต่อรถไปเองแล้วล่ะ ดูสิ ให้คุณหนูตระกูลอรียามานั่งเบียดกันทรมาน ปริพล พี่ต่อรถไปเองดีกว่า” เธอมองหน้าปริพลอย่าเข้าใจ พร้อมกับความคิดหนักบนกลางหน้าผาก แสดงให้รู้ว่าตอนนี้เธอเสียใจมาก สภาพแบบนี้ทำให้คนเกิดความน่าสงสารมากจริงๆ “อย่าไปดิ่ พี่ผลิตา” ปริพลเรีกยห้ามเธอไว้อย่างรีบร้อน “ผมให้พวกเขาลงจากรถ ดีมั้ย อย่าโกรธเลยน่ะครับ” สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือการที่เห็นเธอเสียใจ “ปริพล พี่ไม่ได้โกรธ” ผลิตาพูดอย่างอ่อนโยน น้ำตาเหมือนกับจะตกหล่นลงมา อ่อนจนรู้สึกน้ำในใต้ตาจะโผล่ให้เห็น ปริพลจับมือผลิตาไว้ แล้วกลับไปยันรถอย่างรีบ แล้วพูดอย่างไม่มีความสุขพร้อมกับรีบร้อนว่า “ขอโทษแล้วกันครับ ผมว่าพวกคุณไปเองเถอะ ไหนๆก็อีกไม่ไกล” ปริพล นายไล่พวกฉันออกจากรถ??” นิมมานพูดเสียงสูงขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ “ปริพล อย่าทำแบบนี้ ฉันต่อรถไปเองก็ได้ ที่จริงแค่น้อยลงสักคนเดียว ก็นั่งไม่อึดอัดแล้ว” เธอมองเล็งไปที่ณิชา ณิชาหัวเราะอย่างไม่รู้เรื่องอะไร “ งั้นฉันไปต่อรถนะ” เธอเปิดประตูแล้วออกมา ถึงนั่งอยู่ในรถ ก็ไม่เห็นว่าจะสบาย ลงไปนั่งรถเมย์ อาจจะสะดวกสบายมากกว่า นิมมานโกรธจนจะเป็นลม “ณิชา นางโง่ แกมีสิทธิ์อะไรที่จะเสียสละให้เธอ แกเป็นแฟนของปริพล แกต่างหากที่เป็นตัวจริง ไม่เหมือนกับใครบางคนที่รู้จักแค่แคร็กของเขากิน แถมยังผู้ดีอีก ฉันดูแล้วเนี่ยเป็นของไร้ค่ายังพอว่าได้” นิมมานไม่เคยกลัวที่จะผิดต่อคนอื่น อยากพูดอะไรก็พูด