ตอนที่ 67 ปาร์ตี้ (7) ความมืดมนที่มาโดยกระทันหัน

ต๭นที่ 67 ปาร์ตี้ (7) ความมืดมนที่มาโดยกระทันหัน * “จะไปไหน ครรชิต” กสิณเดินออกจากลิฟต์ตามหลังเขาไป ครรชิตเป็นคนเก่งด้านดนตรี ไว้หนวดไว้ ผมสั้น แมนสุด เขาคือผู้อำนวยการดนตรีที่บริษัทตระกูลอรียาสกูลจ้างมาร่วมงานด้วย ผู้เชี่ยวชาญด้านดนตรี เขามีอำนาจสูงกว่ากสิณ ถ้าหากไม่โดนใจเขา แม้ว่ากสิณจะตกลง เขาก็ไม่โอเคอยู่เดิม มีความเค้นคัดในการเลือกนักร้อง คนที่สามารถอยู่ในมือการปั่นของเขา ก็เท่ากับว่ามีที่รองรับของตัวเองในวงการศิลปินแน่นอน เขากับกสิณเป็นเพื่อนกันมาหลายปีและเป็นความสัมพันธ์เจ้านายกับลูกจ้างด้วย ฉะนั้นเรื่องนี้จึงปล่อยมือให้เขาไปทำเอง เมื่อกี้เสียงมันมาจากที่นี่หรอ? “ที่นี่แหละ” ครรชิตวิ่งเร็วเกิน จึงได้สูปหายใจลึกๆเพื่อตั้งหลัก ดันประตูเข้าไปอย่างตื่นเต้น “พ่าม” รอบข้างมืดมนไปหมด “ไฟดับกะทันหัน” “ใช่สิ่ โรงแรมใหญ่ขนาดนี้ไฟจะดับได้ยังไง? นาลำคาญสะจริง” ณิชาก็ตกใจหมด มืดมากอะไรก็มองไม่เห็นเลย พอหลังจากนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาตรงหลังเธอมา มีความรู้สึกหนึ่งที่ไม่ดีโผล่ขึ้นมาในใจ เธอถอยหลังไปสองก้าว แขนถูกคนจับไว้ ต่อมามีมือสองคู่จับและลูปตัวเธอขึ้นมา...... “อ่า” เสียงร้องได้ดังขึ้น เหมือนได้ยินแว่วๆว่ามีเสียงของผู้หญิงสองคน ทันใดนั้นไฟก็ได้สว่างขึ้นอีกรอบ จากที่สว่างไปยัง มืดมน จากที่มืดมน ไปยังสว่าง บนเวที ผลิตาปิดตรงแก้มนั่งอยู่ข้างๆ ใบหน้า ทั้งแดงทั้งบวมไปหมด ณิชาใจหายนั่งย่อไว้ไม่มีสติเลย มือทั้งสอง จับเสื้อไว้แน่นมาก ไม่กล้าที่จะปล่อยมือเลย เพราะว่าซิปเสื้อเธอถูกคนอื่นดึงขาด ถ้าลุกขึ้นมา เสื้อผ้าก็จะหล่นลงเองอัตโนมัติ "น้องณิชา ทำไมน้องถึงตบพี่" ผลิตามองณิชาด้วยสายตาที่จะร้องไห้ " พี่ก็ขอโทษกับน้องแล้ว พี่ไม่แย่งปริพลไปจากน้องหรอก พี่คิดว่าน้องรับคำขอโทษพี่แล้ว ไม่คิดเลยว่าน้องจะ" “ไม่ ไม่ใช่ฉันค่ะ”ณิชารีบปฏิเสธไป ไม่ใช่เธอ เธอไม่ได้เป็นคนตบ ผู้คนที่อยู่ข้างล่างก็ต่างรู้เรื่องกันแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงอักปลักษณ์คนนี้ใจโหดใจมารเหลือเกิน เห็นว่าไฟดับ ก็ตบผลิตา " หลีกทางให้หมด"ปริพลตะโกนด้วยความโมโห ทุกคนก็ได้รีบเปิดถนนให้เขาหนึ่งเส้น เขาวิ่งขึ้นบนเวที รีบวิ่งไปตรงหน้าผลิตา ไม่มองหน้าณิชาเลย "เจ็บมั้ย ให้ผมดูหน่อย" " ไม่ต้องดูต่อไปแล้ว ฉันไม่เป็นไร"ผลิตาเชียงศีรษะมา เส้นผมที่เงาดำ ได้เฉียงปิดหน้าครึ่งนึง บนหน้าที่น่าสงสารแล้ว มีรอยยิ้มที่น่ากลัวแอบเพิ่มเข้ามา ปริพลจับตัวเธอหันเข้ามา พร้อมกับจับมือเธอด้วยหายใจหอป ตรวจสอบแผลของเธอ รอยนิ้วมือห้านิ้วที่สดใหม่ ก็ได้ปรากฏขึ้นมา ผลิตาปลดมือปริพลออก น้ำตาหล่นลงมาเหมือนกับไข่มุกที่เชื่อกขาด " ไม่ต้องดู น้องก็อย่าไปโกรธเธอนะ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่าน้องหลายใจเอง เธอเลยถึงได้ตบพี่ เรื่องงอนแย่งชิงกันแบบนี้ ที่ไม่อยากเข้าร่วมด้วย ต่อไปน้องก็ไม่ต้องมาหาพี่อีก พี่ทนกับการถูกด่าได้ แต่พี่ไม่อยากจะอดทนเพราะเรื่องพวกนี้อีก น้องเข้าใจไหม?" ณิชาไม่พูดอะไรเลย แค่เพียงจับเสื้อไว้อย่างแน่นมาก สีหน้าเธอโคตรซีด เธอไม่ได้ตบ ไม่ได้ตบจริงๆ ตอนนี้สิ่งที่เธออยากที่สุดคือไปจากที่นี่ ใครก็ได้ช่วยเธอที ต้องทำยังไงถึงจะไปจากที่นี่ได้ " หนูเข้าใจแล้ว พี่ผลิตา ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดของหนูเอง" ปริพลโกรธจนถึงสุดขีด แล้วหันหน้ามาหาณิชา " เธอฟังให้ดีนะ ตั้งแต่ต้นยันจบฉันไม่เคยชอบเธอเลย ผู้หญิงแบบเธอทั้งอัปลักษณ์ ทั้งใจมาร เธอคิดว่าฉันจะชอบเธอจริงหรอ? ฉันแค่รู้สึกว่าเหงา ก็เลยแกล้งเธอเล่นแค่นั้น อย่ามาทำอะไรที่มันสกปรกแบบนี้ ทำร้ายคนที่ฉันชอบ เราจบกันแค่นี้เถอะ" ณิชายังคงนั่งย่อไว้บนพื้น หลังจากที่เธอฟังคำพูดคำดูถูกของเขา และยังคงไม่ขยับ เพียงแค่จับเสื้อที่อยู่ในมือไว้ จับไว้แน่นมาก " อย่าแกล้งทำน่าสงสารอยู่ตรงนั้นเลย ลุกขึ้นซะ" ปริพลไม่ได้เห็นถึงความผิดปกติของเธอ การที่เธอนั่งไว้แบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกรำคาญ ณิชาพยักหน้า เธอลุกขึ้นยืนไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด