ตอนที่ 68 ปาร์ตี้ (8) คนที่มาช่วยเธอ

ต๭นที่ 68 ปาร์ตี้ (8) คนที่มาช่วยเธอ ความอบอุ่นน้อยนิดที่เหมือนกับไม้ขีด ได้ส่องแสงเข้ามาในใจเธอทั้งหมด อบอุ่น ทำให้คนรู้สึกปลอดภัย ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วไฟต้องดับลง และต้องพบเจอกับ ความหนาวเหน็บที่ไม่จบไม่สิ้น แต่เธอก็ยอมที่จะมีชีวิตต่อไปในจินตนาการ จนถึงวินาทีสุดท้ายของลมหายใจ " ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ " ปริพลย้ำอีกครั้งด้วยความเหลือทน เธอจะต่อต้านไปถึงตอนไหน แถมยังจะอยู่ต่อหน้าผู้คนเยอะขนาดนี้ ในเมื่อทำเรื่องแบบนี้ลงไปแล้ว เธอยังมีอะไรหน้าร้องไห้อีก สติกำลัง หมดสิ้นไปจากสมองเขา “เธออยากหาที่ตายใช่มั้ย ฉันไม่เอาเธอแล้ว ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์” ณิชามองเขาด้วยความเกลียดแค้น ฉันไม่ได้ตบเธอ ฉันไม่ได้ทำ ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม แต่นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเหยียบหยามฉัน ถ้านายจะรักเธอนายก็รักสิ เธอระบายทุกอย่างที่เธอถูกทำร้ายออกมาให้หมด ตั้งแต่ที่เขาปรากฏมาในชีวิต ชีวิตของเธอก็แย่ลงไปอีก ในใจปริพลเจ็บจี๊ด ความโกรธแค้นก็ได้พุ่งขึ้นมายังสมอง และผลัดเธออย่างแรง ก่อนที่เขายังไม่ได้ลิ้มรสว่าความรู้สึกนั้นเป็นยังไง “ลุกขึ้น” "อย่าน่ะ" ณิชาตะโกนออกมา และแล้วเสื้อผ้าก็ได้ หล่นลงไปจากการลุกขึ้น ข้างในใส่ไว้เพียงแค่เสื้อใน ผู้คนต่างอึ้งกันไปหมด นี่มันคืออะไรกันอีก สมองณิชาโล่งไปหมด ลืมหายใจ ทั้งตัวเริ่มสั่น อย่างรุนแรง "อ้า......" เสียงร้อง ที่ทรมานของเธอ วนเวียนอยู่ในห้องโถงนี้ โศกเศร้าและหมดหวังมาก และเสียงร้องก็ได้หยุดลง เธอกอดร่างกายไว้แน่นมาก อยากได้ความกล้าหน่อย แต่เเล้วทำไมอากาศยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลง และสิ่งของที่อยู่ตรงหน้ามันเบลอไปหมด เลือดและเนื้อเหมือนกับหล่นลงมาออกจากร่างกายงั้นแหละ ในวินาทีนั้น ความรู้สึกที่อยากจะตายก็มีแล้ว ไม่มีใครมาช่วยเธอเลย พี่กรินทร์ไม่มีวันปรากฏขึ้นมาอีก ปริพลได้สติกลับมาจากความตกใจ ใช้ร่างกายบังเธอไว้ข้างหน้า " ห้ามใครดูทั้งนั้น ไม่อย่างนั้น จะควักลูกตาออกให้หมด ณิชามองปริพลด้วยความเกลียดแค้น โกรธจนถึงสุดขีด เธอจะร้องไห้ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้ เธอพยายามต่อต้านด้วยความโศกเศร้าของน้ำตาและ ความดื้อรั้นของความอดทน เมื่อปริพลเห็นสายตาแบบนี้ของเธอแล้ว เขาได้เริ่มรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะ ดึงเสื้อเธอขาด กสิณที่เพิ่งมาถึง เห็นครรชิตยืนอยู่ตรงหน้าประตู อยากจะเดินไปถามเขา แต่สายตาก็ถูกดึงดูดไปในบนเวที ทันใดนั้นเขาได้ขมวดคิ้วขึ้นมา เขาได้รีบวิ่งผ่านผู้คนไป พุ่งขึ้นไปบนเวที ณิชารู้สึกถึง มีกลิ่นที่คุ้นชิน กำลังพุ่งเข้ามา จะเงยหน้าขึ้น และเห็นกสิณ ไม่ทันได้คิดอะไรก็วิ่งชนเข้าไปในอ้อมกอดเขา ปฏิกิริยาแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว "คุณอา ช่วยหนูที" ในใจบอกอยู่ตลอดว่าต้องกล้าหาญ แต่วินาทีที่เห็นลุง ก็กลับอ่อนแอลง อยากจะเข้าไปในอ้อมกอดเขาอย่างเดียว "ว้าว ผู้ชายหล่อจัง แมนจัง เขาคือใครกัน" " เห็นนางอัปลักษณ์นั้นเรียกเขาว่านะเนี่ย อย่าบอกนะว่าเป็นประธานของบริษัทตระกูลอรียาสกูล แต่ว่าณิชาเป็นคนรับใช้ของบ้านอรียาไม่ใช่หรือ?" นี่เป็นบทละครที่ลงทุน ทุ่มเทมากจริงๆ ทุกคนที่มีความเกี่ยวพันกัน ก็ได้ขึ้นเวทีมาทีละคนๆ นิมมานที่หลบอยู่ข้างๆเพื่อดูการแสดงนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปหมด ลุงมาได้ยังไง? สายตาของกสิณลึกลับและมืดมนมาก แอบเก็บความโกรธไว้ ถอดเสื้อสูทของตัวเองออก แล้วห่มลงบนตัวเธอ " คนหนูบ้านตระกูลอรียา ถูกคนอื่นทำร้ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" ณิชาผิงอยู่ในอ้อมกอดเขา ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะด่าเธอ เธอก็รู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้งมาก เธอโง่แบบนี้แหละ ความดีนิดนึงที่เขามีต่อเธอ ก็สามารถทำให้เธอไม่สนใจอะไรสักอย่างได้ กสิณอุ้มเธอขึ้นมา และได้เดินผ่านปริพลไป แล้วจ้องไปมองผลิตาที่นั่งอยู่บนพื้น ในตามีความโหดเหี้ยมโผล่ออกมา "คนตระกูลอรียา ไม่ใช่ของเล่นที่พวกเธอจะเล่นกันได้" หน้าผลิตาแดงขึ้น หลบสายตาของกสิณที่เย็นเฉียบ สายตาที่คมคายแบบนั้น ทำให้คนไม่กล้าที่จะจ้อง เธอกรมมือไว้ยังรู้สึกผิด เล็บได้ทิ่มแทงเข้าไปในเนื้อ ถ้ารู้แต่แรกว่าเขาจะปรากฏขึ้นมา ก็จะไม่แสดงละครเรื่องนี้แบบนี้