ตอนที่ 72 ใครเป็นคนล่อลวงเขา

ต๭นที่ 72 ใครเป็นคนล่อลวงเขา คนที่ควรเกลียดทำไมกลับเกลียดไม่ลง คนที่ควรรักกลับไม่ได้อยู่ในหัวใจของเธอ แสดงหางจิ้งจอกออกมาแล้วเหรอ โยนตัวมาในอ้อมแขน ยังมีอะไรอีกล่ะ ต่อไปเธอยังจะยืนกรานว่าไม่ได้พยายามล่อลวงเขาอยู่อีกไหม สายตาของกสิณยิ่งมีแววดูถูกมากขึ้น เธอเป็นลูกสาวของใคร นับประสาอะไรกับวิธีนี้ ที่ไม่ได้ตีผู้หญิงคนนี้เพราะเธอฉลาดพอ ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีแผน “ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่” แค่อยากกอดคุณ สี่คำนี้เธอไม่ได้พูดออกไป ด้วยร่างกายของเธอนั้นเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร เธอส่ายหน้าอย่างรุนแรง “ฉันไม่ต้องการ” “เธอไม่ต้องการงั้นเหรอ นี่ไม่ใช่ว่าเป็นเล่ห์กลที่จะตอบรับหรือปฏิเสธหรอกเหรอ จำเอาไว้นะ อย่าไปบังเอิญกอดผู้ชาย เพราะมันคือการเริ่มต้นจุดไฟ หรือว่าบางทีเธออาจจะกำลังรอเวลานี้” กสิณจูบลงบนปากเล็กของเธอ โรมรันโหมเข้าใส่ ครั้งที่สี่แล้วที่ใกล้ชิดแบบนี้ มันผ่านมาสี่ครั้งแล้ว ครั้งแรกในรถ ครั้งที่สองตรงระเบียง ครั้งที่สามในห้องของเขา เธอยังคงหวาดกลัว ไม่กล้าขยับเขยื้อน แต่เธอกลับไม่รังเกียจ เธอรู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็รู้สึกชัดว่าในจูบนี้ไม่มีความรัก ไม่มีความอบอุ่น มีเพียงความหนาวเย็นถึงกระดูกเท่านั้น อยู่ในห้องมืดสลัว ความปรารถนาดูเหมือนจะมาเร็วขึ้น อุณหภูมิในห้องเพิ่มสูงขึ้น ลมหายใจของเขาเริ่มถี่กระชั้น ดูดทั่วทั้งโพรงปากของเธอ ร่างกายสั่นไหวอ่อนแรงอยู่ภายใต้เขา ในการขัดขืนที่ไร้ประโยชน์ทำให้ชุดเลื่อนขึ้นจนเห็นเอวบางกับชุดชั้นในสีขาว เรียวขายาวขาวเนียนเปิดเผยออกมา /แมลง ริมฝีปากของเธอยิ่งหวานล้ำขึ้นเรื่อยๆ มันอร่อยเกินจินตนาการ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เขาเคยมีสามารถเปรียบเทียบได้ มันเป็นธรรมชาติที่ไม่มีอะไรปรุงแต่ง ช่างน่าดึงดูดคนให้เขาหา แต่เขาเกลียดที่เธอน่าเกลียดแล้วยังสามารถดึงดูดผู้ชายได้อีก ดูเหมือนเขาจะสูญเสียการควบคุม แต่เหตุผลก็บอกเขาว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ความกลัวและความปรารถนาผสมผสานอยู่ในใจของเธอ เมื่อเธอสูญเสียความเป็นตัวเองโดยสมบูรณ์ จู่ๆกสิณก็หยุด เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเอง “ดูแลร่างกายของเธอให้ดี ถ้าให้ผู้ชายคนอื่นแตะต้องมัน ฉันจะให้เธอตายทั้งเป็น” ประตูไม้ถูกดันปิดลง ณิชาตัวสั่นเทาอยู่หลังประตู เธอนอนสติเลื่อนลอยอยู่บนเตียง น้ำตาเอ่อล้นในหัวใจ ใช้เวลานานในการหลั่งน้ำตาร้อนลงหางตา ตกลงไปในเส้นผม เปียกชื้นจนเหมือนขึ้นรา ดึงเสื้อผ้าขึ้น สูดหายใจเข้าลึก มันมีกลิ่นของเขา ทำไมต้องถูกเขากระทำโหดร้าย มันเจ็บเหมือนถูกขุดลงไป ให้ความอบอุ่นกับเธอเล็กน้อย แล้วให้ความเย็นชากับเธออย่างไม่มีที่สิ้นสุด ไฟยังคงวิ่งทั่วกาย กสิณหายใจหอบ “บ้าเอ๊ย” วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ล้างร่างกายด้วยน้ำเย็นเพื่อให้ร่างกายเย็นลง มันกลับกลายเป็นว่าเขาเองก็ถูกเด็กสาวคนนี้ล่อลวง เส้นผมเปียกในผ้าเช็ดตัว กสิณออกมาจากห้องน้ำ เลิกผ้าห่มขึ้น เห็นเป็นนิมมานที่บนร่างกายอยู่ในชุดชั้นในลูกไม้เพียงเท่านั้น และเหมือนกำลังนอนหลับ “นิมมาน เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” กสิณพูดอย่างไม่พอใจ แต่งตัวแบบนี้แล้วนอนบนเตียง เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่ เสียงแห่งการแจ้งเตือนดังขึ้นในหัวของเขา นิมมานลืมตาขึ้น เห็นร่างกายกำยำของกสิณ มีเพียงผ้าเช็ดตัวอยู่รอบเอวเท่านั้น มีหยดน้ำหยดลงมาจากเส้นผมเปียก เซ็กซี่และมีเสน่ห์ เธอกระโดดขึ้นบนเตียง ยืนคุกเข่าและกอดเอวเขา “คุณอา นิมมานนอนคนเดียวแล้วกลัวมาก ฉันอยากให้คุณอาอยู่เป็นเพื่อนฉันค่ะ” ความอวบอิ่มแบบผู้ใหญ่ของเธอกดที่เอวของเขา ‘ไม่เจตนา’ถูไถที่ท้องน้อยของเขา กสิณตกใจ รีบดึงเธอออกแล้วตะคอกเสียงดัง “นิมมาน! เธอทำอะไร กลับไปที่ห้องของเธอซะ เธอโตแล้วจะนอนกับอาไม่ได้เข้าใจไหม แล้วอีกอย่าง ถ้าใส่ชุดนอนแบบนี้จะเป็นหวัดนะ” ใบหน้าของเขาเริ่มเย็นชา พูดอย่างจริงจัง เธอคงไม่ได้ตั้งใจ “ไม่เอาค่ะ นิมมานอยากนอนกับคุณอา ทำไมตอนนี้เราถึงทำแบบเมื่อก่อนไม่ได้ล่ะคะ” นิมมานไม่ยอม และใช้โอกาสนี้โยนตัวเองเข้าไปในแขนของเขา เธอไม่เชื่อว่าความงามของตัวเองจะชักนำเขาไม่ได้ “นิมมาน ฉันจะพูดอีกครั้ง กลับไปที่ห้องของตัวเอง” กสิณเสียงเย็น ไม่เหมือนเป็นการล้อเล่น “ค่ะ” นิมมานหน้าม้านก้าวลงมาจากเตียงของเขาและออกไปเงียบๆ วันนี้เธอใช้ไม้ตายเลยทำให้คุณอาโกรธ แต่ไม่เป็นไร อนาคตยังอีกยาวไกล บางทีตอนนี้เขาอาจจะยังไม่เห็นว่าเธอโตแล้ว มันก็เหมือนกับการเปลี่ยนหน้าเก่าเป็นหน้าใหม่ที่กำลังจะออกเดินทาง ที่โรงเรียน เรื่องที่ณิชาถูกกระชากเสื้อผ้ากำลังแพร่กระจายออกไป ไม่เพียงแต่คนอื่นไม่เห็นด้วยแต่ยังบอกว่าเธอสมควรได้รับมัน ถึงแม้ว่าปริพลจะเตือนไปแล้วว่าไม่อนุญาตให้เอาไปพูดกัน แต่มันก็ยังยากที่จะปิดปากคน ณิชาได้ยินที่พวกเขาพูดจึงวิ่งหนีไป ไม่เป็นไรหรอก เข้มแข็งไว้ แม้ว่าจะแอบไปร้องไห้แล้ว แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก็ยังคงรู้สึกอยู่ หรือว่าต้องตายไปเลยจริงๆดีไหม “มันเป็นเรื่องยาก ความกล้าหาญที่คุณพูดนั้นทำได้ยากมาก” เอาโปสการ์ดออกมา มองไปที่ภาพทะเลแล้วอารมณ์ก็สงบลง “ณิชา ขอโทษ” ได้ยินเสียงข้างหลังเธอก็ตัวแข็งทื่อ ใส่โปสการ์ดลงไปในกระเป๋า ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ ปริพลตามขึ้นมาขวางทางเธอ “เธออย่าเพิ่งหนี ฉันมาเพื่อขอโทษเธอ” “ถ้าคุณรู้สึกผิดจริงๆ หลังจากนั้นก็อย่ามาหาฉันอีก” ณิชาเดินผ่านไป เดินตรงไปข้างหน้า เธอไม่สามารถยอมรับความอ่อนน้อมถ่อมตนของเขา เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นไม่สามารถลบได้ เธอเกลียดปริพล ไม่มีทางยอมรับเขาได้ “เดี๋ยวๆ” ปริพลจับเธอไว้ “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันคิดว่าวันนั้นมีการทำร้ายกัน ตอนนั้นฉันกำลังโกรธ เพราะงั้น เธอจะยกโทษให้ฉันไม่ได้เหรอ” เขาไม่ชอบความเฉยเมยของเธอ “ฉันทำไม่ได้” ณิชาตอบกลับทันที “เพราะคุณ ทำให้ฉันโชคร้ายไม่หยุดหย่อน ฉันแค่อยากเรียนอย่างสงบ คุณชอบผลิตามากไม่ใช่เหรอ คุณก็ไปรักกันเลย มายุ่งกับฉันทำไม ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบคุณ คุณเองก็ไม่ชอบฉัน เพราะฉะนั้นมันง่ายที่จะแก้ปัญหาเรื่องพวกนี้ ทำไมคุณต้องทำให้มันยุ่งยาก วันนั้นคุณบอกว่าพวกเราพอแค่นี้ ฉันตกลง” เธอสะบัดมือ ท่าทีเฉยเมยเหมือนไม่รู้จักเขา ปริพลยืนอยู่ที่เดิม คิดจนถึงพระอาทิตย์ตกดิน ทำไมเขาถึงลังเลที่จะปล่อยมือ