ตอนที่ 73 ความรักที่สิ้นหวัง ยังคงรอที่จะเบ่งบาน

ต๭นที่ 73 ความรักที่สิ้นหวัง ยังคงรอที่จะเบ่งบาน เธอเป็นดอกไม้ที่ผ่านมาครึ่งทางแล้ว หลังจากความสิ้นหวังยังคงรอที่จะเบ่งบานออก มีคนบอกว่าความชอบเป็นแสงนำทางของความรัก ความรักก็คือความชอบที่ลึกซึ้ง เธอ เขา หรือว่าเขา ต่างไม่มีสัญญาในหัวใจแล้ว “พี่ว่าทำไมคนที่เกลียดกัน แต่กลับไม่เต็มใจที่จะปล่อยมือ ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น” ที่ผับ ปริพลส่ายแก้วไปมา ของเหลวสีเหลืองอ่อนกำลังสะท้อนภายใต้แสงไฟทำให้สว่างพร่างพราว ดูเหมือนเขาจะเมา “ทำไม นายกำลังมีความรักเหรอ บอกมาสิ พี่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรักนะ” เจียมพจน์กะพริบตา เขาเป็นเจ้าของบาร์และบาร์เทนเดอร์ ผมยาว มีองค์ประกอบใบหน้าที่งดงาม รอบคอของเขามีผ้าพันคอสีน้ำตาล อารมณ์ดีและหน้าตาหล่อเหลา ด้วยอารมณ์ขันของผู้ชายที่เป็นโตแล้ว มันเป็นเรื่องที่ถูกใจสำหรับผู้หญิง “ไม่เอาน่า ใครจะไปเจ้าชู้เหมือนนายกัน นายไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านความรัก นายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรู้สึกที่ไม่ดี” ปริพลเปิดปาก ใครเรียกพวกเขาว่าเป็นเพื่อนที่ดีกัน เจียมพจน์ไม่ได้โกรธแต่หัวเราะ “ฮ่าฮ่า...แต่ฉันก็มีประสบการณ์มากกว่าเด็กน้อยอย่างนายละกัน สำหรับผู้หญิงคนนั้น เจ้าน้องชาย นายยังเด็กเกินไป แน่นอนว่าฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น แต่หมายถึงตรงนี้” เขาชี้ไปที่สมอง “ไปตายซะ” ปริพลเหวี่ยงมือแล้วหายใจเข้าลึก “ก็ดี งั้นฉันจะให้นายเป็นที่ปรึกษา ฉันคิดมาทั้งวันแล้วยังไม่เข้าในเลย หรือว่าฉันจะเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ” แมลง “ได้ นายพูดมาเลย คนบ้า” เจียมพจน์เช็ดแก้วและตอบพร้อมกับรอยยิ้ม ปริพลเริ่มต้นจากวิธีทำความรู้จักกับณิชา พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันงานเลี้ยง จบครบถ้วนไม่ขาดแม้สักคำ มันเหมือนการเดินในความทรงจำ บางสิ่งปรากฏบนใบหน้า แต่เขามองไม่เห็นตัวเอง “เล่าจบแล้ว” เจียมพจน์เช็ดแก้วใบสุดท้าย แล้วเอามันไปแขวนบนชั้นวางไวน์แล้วมานั่งตรงข้ามเขา “ฟังจากที่นายพูด นายเหมือนจะชอบผู้หญิงคนนั้น และแถมยังชอบมากด้วย” “นายกำลังผายลมหรือไง นายได้ฟังฉันอยู่หรือเปล่า ฉันไม่ใช่ว่าเคยบอกไปแล้วเหรอว่าฉันชอบผลิตา” ปริพลโต้กลับ แต่ภายในหัวใจกลับดิ่งลึกมากขึ้นเรื่อยๆ เจียมพจน์ยิ้ม “โอเค ชอบผลิตาใช่ไหม แล้วทำไมนายถึงมานั่งดื่มอยู่ที่นี่ด้วยอารมณ์หงุดหงิดล่ะ ทำไมนายไม่ไปหาผลิตาแล้วออกไปช็อปปิ้งซะก็สิ้นเรื่องล่ะ อย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ทำไมต้องทำเรื่องง่ายให้มันกลายเป็นเรื่องยุ่งยากซับซ้อน” เขาพูดขนาดนี้แล้วเด็กโง่น่าจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง “ฉันแค่รู้สึกเบื่อเพราะไม่เข้าใจ” “เฮ้อ...” ธนินถอนหายใจ รู้สึกหมดแรง “ได้ งั้นมันกลับมาอีกครั้ง เหนื่อยแฮะที่ต้องพูดกับคนโง่เรื่องความรัก นายบอกว่าที่ไปไล่ตามผู้หญิงคนนั้นเพราะไม่พอใจผู้ชายอีกคนถูกไหม” “ถูก” ปริพลหยักหน้าหนักแน่น “ตอนนี้เขาก็ไปแล้ว นายก็ได้ผลิตาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ปล่อยไป ไม่ใช่ว่าจะกลายเป็นโลกที่สงบหรอกเหรอ แล้วนายยังมีปัญหาอะไรอีก” ธนินอดทนแนะนำเขา “เพราะฉันไม่รู้ถึงได้ถามนายไง” ธนินกุมหน้าผาก “โอ้วพระเจ้าช่วย ไม่สงสัยเลยว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นอยากจะบ้า ฉันเองก็ทนนายไม่ไหวแล้ว นายมีทางเดียว กลับบ้านอาบน้ำและนอนบนเตียง หลังจากนั้นก็คิดทบทวนเกี่ยวกับผริตาแล้วก็คนที่นาย‘ไม่ชอบ’ นักเรียนหญิงคนนั้นที่เข้ามาในความฝันของนาย ว่านายชอบใคร เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว จะเชื่อหรือไม่มันขึ้นอยู่กับนาย ตอนนี้ออกไปจากที่นี่ซะ” เขาคว้าแก้วของปริพลและเอ่ยปากไล่แขก “ชิ! วิธีอะไรโคตรแย่ ฉันไม่เชื่อหรอก” ปริพลเดินโงนเงนออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ เจียมพจน์ก็เรียกเขาอีกครั้ง “พล ฉันขอแนะนำให้นายอยู่ห่างจากผลิตา เธอไม่เหมือนที่นายคิด แล้วก็อีกอย่าง นายคิดว่าเสื้อผ้าแค่ฉีกออกก็จะร่วงลงมาทันทีเหรอ แม้แต่กระดาษยังไม่บอบบางแบบนั้นเลย ลองคิดดูให้ดีดี” “อืม แล้วเจอกัน” ตกกลางคืน ถึงแม้ว่าปริพลจะด่าเขาและบอกว่าไม่เชื่อ แต่เมื่อกลับมานอนบนเตียงก็อดไม่ได้ที่จะพยายามลองอีกครั้ง เขาจงใจปฏิเสธณิชา แล้วให้ประตูหัวใจคิดถึงแต่ผลิตา จนเมื่อผ่อนคลายและเข้าสู่ห้วงฝัน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นของณิชาปรากฏขึ้นมาในใจของเขา ดวงตาที่สดใสและชัดเจน เมื่อตื่นนอนขึ้นมาในตอนเช้า ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจ บางทีอาจจะรู้สึกชอบตั้งแต่ที่ได้เจอเธอครั้งแรก แต่เธอน่าเกลียดขนาดนั้น มุมมองด้านความงามของตนเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยงั้นเหรอ ไม่ เป็นไปไม่ได้ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ข่าวลือเริ่มจางหายไปเหมือนดอกไม้ไฟ ไม่ว่ากระบวนการจะรุนแรงแค่ไหน แต่ในที่สุดมันก็จะกลายเป็นเถ้าถ่าน ช่วงนี้ผลิตายังไม่ได้ไปโรงเรียน ตอนนี้เธอกำลังยุ่งอยู่กับงาน ว่ากันว่าเธอได้รับเลือกจากครรชิต ได้รับเชิญไปที่สตูดิโอเพื่อให้เป็นที่รู้จัก หลังจากที่มีข่าวแพร่กระจายออกไปเธอก็ยิ่งได้เล่นละครมากขึ้น เมื่อไม่นานมานี้เธอได้ถูกเชิญให้ไปเล่นละครฟอร์มยักษ์ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงบทสมทบ แต่สามารถได้ร่วมงานกับดาราแถวหน้ามากมายที่ประสบความสำเร็จในอันดับต้นๆ ความจริงแล้วกับครรชิตนั้นเธอคาดเอาไว้ว่าจะล้มเหลว เพราะถ้าลองเสียงก็จะพบข้อบกพร่อง เธอแค่ต้องการใช้เรื่องนั้นเพื่อดึงดูดความสนใจจากทุกคน เธอเข้าใจกฎของวงการบันเทิงดี ถ้าจะพูดความหมายโดยนัย ก็คือเธอใช้ประโยชน์จากครรชิต ครรชิตไม่พบเสียงที่เขาต้องการก็ผิดหวังมาก รู้สึกแย่มากที่มีความสุขอยู่ดีๆก็ต้องมาผิดหวัง ระหว่างการออดิชั่น เสียงของผลิตาไม่ใช่เสียงในวันนั้นเลย ไม่ใช่ว่าเสียงของเธอแย่มาก แต่นั่นไม่ใช่เสียงที่เขาต้องการ เขากำลังคิดว่าถ้าไม่ใช่ผลิตา ก็แสดงว่าวันนั้นมีผู้หญิงคนอื่นอีก หรือว่าเขาหาผิดคน สำหรับเรื่องนี้ เขาไปพบกสิณโดยเฉพาะ “ผู้หญิงที่คุณอุ้มออกไปในงานปาร์ตี้ ให้เธอมาพบผมที่นี่ได้ไหมครับ” “นายจะพบเธอเรื่องอะไร” กสิณพิงเก้าอี้พลางเลิกคิ้ว ครรชิตสนใจณิชางั้นเหรอ “ผมอยากให้เธอลองออดิชั่น ได้หรือเปล่าครับ” “ครรชิต นายขาดความสามารถพิเศษไปแล้วเหรอ เธอไม่สามารถร้องเพลงได้ นายเลิกคิดเถอะ” กสิณปฏิเสธ ครรชิตเห็นท่าทียืนกรานปฏิเสธของเขาก็คิดว่าบางทีกำลังมองหาคนผิด และท่านประธานดูเหมือนจะปกป้องเธอ ดูเหมือนว่าจะไม่มีความเป็นไปได้ น่าเสียดาย เสียงที่ใสบริสุทธิ์เช่นนั้นต้องปล่อยเธอไปเสียแล้ว วันอาทิตย์ ณิชากำลังซักเสื้อผ้าของตัวเองและตากแดด มองดูมันแห้งลงไปช้าๆจนดวงอาทิตย์ส่องแสงจากด้านหน้าไปด้านข้าง เงาบนพื้นดินนั้นยืดยาวขึ้นอย่างช้าๆ จากนั้นก็เก็บเสื้อผ้ามาพับอย่างระมัดระวัง และนำไปเก็บไว้ในห้อง ดูเหมือนเธอจะไม่สามารถหนีจากหัวใจของตัวเองได้ โดยเฉพาะช่วงเวลาที่เงียบงัน เธอตกหลุมรักคุณอา ช่างเป็นความคิดที่ยากจะอธิบายออกไปได้