ตอนที่ 74 การเอาใจของปริพล

ต๭นที่ 74 การเอาใจของปริพล เพลงกล่อมเด็กที่ไร้สาระ เอาใจเหมือนเป็นตัวตลก แค่อยู่ในใจของเธอครึ่งหนึ่งอาศัยอยู่ในที่มืด เพียงครึ่งหนึ่งอยู่ในที่สว่าง ไม่รู้ว่าอารมณ์เปลี่ยนเมื่อไหร่ แต่สามารถซ่อนมันเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจได้ เพราะในใจของเขาไม่มีอะไรเหลือแล้ว ความเกลียดชังและความรังเกียจขยะแขยงของเขาถูกบดบังมันไม่ชัดเจนอีกต่อไปแล้ว แต่จะทำอย่างไรล่ะ จะผิดหวัง จะเสียใจ จะมีข้อร้องเรียน อย่างไรก็ไม่สามารถเกลียดได้ เธอนี่ช่างโง่งม รู้ถึงเหตุผลดี รู้ว่าเขาจะไม่ทำให้เธอมีความสุข แต่กลับยังไม่สามารถเปลี่ยนจิตใจตัวเองได้ แบบที่ชอบ แบบที่เศร้าโศก แบบที่ไร้ความหวัง ความสิ้นหวังเปิดขึ้นในใจของเธอ จากเล็กน้อยกลายเป็นไม่แยแส ไม่แยแสที่จะยิ้มให้ใครเพื่อเป็นอาวุธปกป้องตัวเอง เพื่อไม่ให้ใครมีโอกาสมาทำร้ายเธอ เธอเข้าใจ มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่สามารถปกป้องเธอได้ แค่เพียงเปลี่ยนแปลงความแข็งแกร่งจากภายใน ความกล้าหาญจะทำให้เธอสามารถอยู่ได้อย่างอิสระ เมื่อฤดูร้อนมาถึง เธอได้รับโปสการ์ดอีกครั้ง ทุ่งดอกลาเวนเดอร์กว้างใหญ่สีม่วงไม่มีที่สิ้นสุด เช่นความบริสุทธิ์ของท้องฟ้าสีฟ้าและสีขาวยังดูบริสุทธิ์อย่างมาก พลิกมันอีกด้าน เหมือนครั้งที่แล้ว คำไม่กี่คำ ความแตกต่างคือครั้งนี้อยู่ตรงมุมหนึ่งของการ์ด และมีช่อเล็กๆของลาเวนเดอร์เพิ่มเข้ามา /แมลง “ลาเวนเดอร์ในโปรวองซ์มีกลิ่นหอมมาก น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้กลิ่น ฤดูร้อนกำลังจะมา ในขณะเดียวกันต้องมีความกล้าหาญมากขึ้น พยายามที่จะกลายเป็นสิ่งสวยงาม” ยกการ์ดขึ้นจรดจมูก เธอหายใจเข้าลึก ใบหน้าสดใสด้วยรอยยิ้ม “มันหอมมากจริงๆ ขอบคุณคุณมากนะคะ” เธอตะโกนไปทางทิศตะวันตก เป็นวิธีเดียวที่เธอจะสามารถคิดถึงความคิดของเธอได้ แต่จู่ๆในหัวใจก็รู้สึกเหมือนมีฝนตกหนักเย็นชุ่มชื่นฉ่ำหัวใจ ความสวยงาม เมื่อไหร่กันที่เธอจะสามารถได้รับ บางทีพรของเขา คงไม่มีทางที่เธอจะได้รับรู้ ความรู้สึกฝาดเฝื่อนเหมือนกัดลูกมะนาวที่เป็นกรดมีรสขม ** “ณิชา มีคนมาหา” เวลาพัก เพื่อนร่วมชั้นมาเรียกที่หน้าประตู ณิชาที่กำลังทบทวนบทเรียนวางหนังสือลง ลุกขึ้นและเดินออกไปด้วยความสงสัย จะมีใครมาหาเธอกัน ที่นี่เธอไม่ได้มีเพื่อน “คุณคือคุณณิชาเหรอครับ” คนส่งของของบริษัทส่งของมาพร้อมกล่องกระดาษในมือ “ใช่ค่ะ” ณิชาพยักหน้า “กรุณาเซ็นชื่อรับด้วยครับ” ยื่นกล่องวางไว้ในอ้อมแขนของณิชา พนักงานส่งปากกาให้อย่างสุภาพ ณิชาเซ็นชื่อตัวเองลงช่องผู้รับ ถือสิ่งของเข้าไปในห้องเรียน ใครจะส่งของให้เธอ คนรอบข้างก็มองอย่างสงสัย วางไว้บนโต๊ะ ทำการแกะมันออกและมองดูมัน เธอเปิดกล่อง ข้างในมีตุ๊กตาตัวหนึ่ง มองสำรวจดู มันมีเส้นผมสั้น ใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนพวกเขา มีแถบผ้าห่อไว้ เขียนว่า ‘ตีฉัน’ ณิชาไร้ทางออกโดยสมบูรณ์ ตีเขาเหรอ ตุ๊กตาตัวนี้ทำให้เธอนึกถึงปริพลที่น่ารำคาญมานาน ตีเขาเบาๆ และทันใดนั้นตุ๊กตาก็ส่งเสียง “มันเจ็บนะ ยัยณิชาน่าเกลียด...” เสียงนั้นดังจนหนวกหู เริ่มต้นด้วยจิตใต้สำนึกของเขาที่ต้องการบอกว่าณิชาเป็นคนน่าเกลียด มีเสียงคนกระแอมไออยู่ข้างๆ เขาจึงเปลี่ยนการพูดใหม่ “ไม่ใช่สิ ณิชาเป็นคนสวยมาก ฉันขอโทษจริงๆ ฉันมันโง่ ฉันมันแย่มาก ฉันได้สติมามากว่าสี่เดือนแล้ว คิดแล้วคิดอีกคิดว่าอยากจะถ่อมตัวอย่างจริงจังกับเธออีกครั้ง ยกโทษให้ฉันเถอะนะ ฉันร้องเพลงให้เธอฟังดีไหม ฉันร้องเพลงได้ดีมากนะ” แล้วก็มีเสียงบ่น เหมือนคนสองคนกำลังสื่อสารกัน “พี่ ผมจะไม่ร้องเพลง” “โง่จริง จะร้องไม่ร้อง แค่ร้องเพลงเดียวก็จะไม่ทำหรือไง” “เออๆ เข้าใจแล้ว นกนางแอ่นน้อย ใส่ชุดดอกไม้ ทุกฤดูใบไม้ผลิ...” “โคตรเก่า” เสียงเพลงไร้สาระค่อยๆ กระจายออกมาจากหน้าอกของตุ๊กตา เสียงหยาบของผู้ชายเป็นเพลงที่น่ารักของเด็ก โน้ตทั้งห้านั้นไม่สมบูรณ์ มันเพี้ยนมาก ณิชาต้องหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ คนรอบข้างก็หัวเราะด้วย “คุณชายปริพลตลกจังอะ เขาน่าจะไปเป็นดาราตลกนะ ฮ่าฮ่า...ขำจะตายอยู่แล้ว” ทั้งชั้นต่างหัวเราะกัน หนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นหันหลังกลับไปโดยไม่ตั้งใจ เห็นคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียนก็ไม่กล้าหัวเราะอีก และทำการดึงเตือนนักเรียนคนข้างๆด้วย เมื่อหันมองกลับไป ทุกคนต่างบังคับกลืนเสียงหัวเราะลงไปในท้อง “สวัสดีค่ะคุณชายปริพล” “อ่า วันนี้อากาศดี น่าจะไปเดินเล่นนะ...” ฤดูร้อนมาถึงแล้ว ถ้าออกไปข้างนอกคงถูกย่างจนเกือบจะเป็นบาร์บีคิวเนื้อมนุษย์แน่ “ฉันปวดท้อง ฉันต้องไปห้องน้ำ” “พวกเราก็จะไปด้วย” บรรดานักเรียนหาข้ออ้างทุกชนิด แตกฮือกันไปอย่างกับนกแตกรัง ณิชาที่มีตุ๊กตาผ้าในมือ ถูกเขาทำให้อึดอัดเล็กน้อย ปริพลทำตาโตดุหน้าแดงก่ำ สายตานั้นฆ่าทุกคนในห้องเรียน กล้าหัวเราะเยาะเขา อยากตายใช่ไหม บรรยากาศในห้องเรียนกระอักกระอ่วนมาก “อะแฮ่ม...” เขากระแอมไออย่างไม่เป็นธรรมชาติ เข้าไปหาเธอแล้วพูดว่า “ทำไมเธอถึงเปิดมันในที่สาธารณะ ทำให้ฉันขายหน้า ฉันไม่มีหน้าไปพบใครอีกแล้ว เราหายกัน เพราะครั้งนี้เธอทำให้ฉันขายหน้าแล้ว” “เพราะฉะนั้น...” “เพราะฉะนั้นเธอก็ควรจะยกโทษให้ฉัน แล้วก็ยังคงเป็นแฟนของฉันต่อไป ณิชา ฉันชอบเธอ ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ เชื่อฉันนะ” หลังจากหลายเดือนแห่งการต่อสู้ในจิตใจ ในที่สุดก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้ จึงให้เจียมพจน์คอยเป็นที่ปรึกษาให้เขา ณิชายิ้มบาง “ฉันรับคำขอโทษจากคุณ เพราะมันเป็นเรื่องยากที่จะได้ยิน แต่ฉันไม่สามารถเป็นแฟนของคุณได้ ขอบคุณที่ชอบฉัน แต่ฉันไม่ชอบคุณ” ที่จริงแล้วเธอไม่ได้โกรธมานานแล้ว “เธอยังโกรธอยู่ใช่ไหม ยัยเด็กคิดเล็กคิดน้อย” “ฉันไม่ได้โกรธ ปริพล ฉันไม่ชอบคุณ ไม่เคยเลย ตอนนี้ฉันแค่อยากเรียนให้หนักขึ้น ตุ๊กตาตัวนี้ฉันจะเก็บไว้แค่ยอมรับคำขอโทษของคุณ คุณไม่ต้องรู้สึกผิดอีกต่อไปแล้ว” คนที่ไม่ควรเกี่ยวข้องด้วย ก็ต้องแจกแจงอย่างละเอียดและสมบูรณ์ “ฉันจะทำให้เธอชอบฉัน” ปริพลยังคงพูดประโยคนี้ เดินออกจากห้องเรียนไปด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ ในใจไม่อนุญาตให้เธอปฏิเสธ ตั้งแต่นั้นมา ปริพลก็เริ่มไล่ตามจีบณิชาอย่างบ้าคลั่ง ฤดูร้อนผ่านไป เขาได้เลื่อนชั้นขึ้นไปเข้าเรียนในชั้นมัธยมปลาย