ตอนที่ 75 อายุ 18 ปีได้ผ่านการ“บรรลุนิติภาวะ”จากคุณอา

ต๭นที่ 75 อายุ 18 ปีได้ผ่านการ“บรรลุนิติภาวะ”จากคุณอา อายุ 18 ปีเธอบรรลุนิติภาวะ เธอว่าความไร้เดียงสาเป็นสิ่งไม่ดี รอยยิ้มเป็นสิ่งไม่ดี ความจริงใจเป็นสิ่งไม่ดี รอยยิ้มคือการเคลื่อนไหวของการดึงผิว ดังนั้นรอยยิ้มของเธอไม่ได้หมายความว่าเธอมีความสุข หัวใจและพื้นผิว เริ่มจากสัดส่วนผกผัน มีข่าวลือเรื่องอื้อฉาวทางความรักของปริพลกับผลิตามานาน แต่เมื่อปริพลมาไล่ตามจีบณิชาข่าวลือเหล่านั้นก็หายไป อย่างไรก็ตามไม่ได้มีการคบกัน ดังนั้นจึงบอกไม่ได้ว่าเลิกกันหรือไม่ พวกเขายังคงพบกัน เพียงแต่ปริพลไม่ได้มีการใส่ใจผลิตาอีกต่อไปแล้ว เพราะเขารู้ว่าตัวเองชอบใคร ถึงแม้ว่าความชอบนี้มันจะดูแปลกๆก็เถอะ ผลิตาก็ยินดีที่ได้เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนดูเหมือนจะเป็นคำที่ดีที่สุดของเธอ มันสามารถสร้างขึ้นได้เมื่อคุณต้องการคำนินทาเพื่อกระตุ้นสายตาของคนอื่น นอกจากนี้ยังสามารถตัดออกได้อย่างสมบูรณ์เมื่อไม่ต้องการใช้ ตอนนี้อาชีพการแสดงของเธอเพิ่งเริ่มต้น มีแรงผลักดันเพิ่มขึ้น มีความสนใจมากพอ เธอแสดงภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์ ประเด็นสำคัญนี้มันไม่เหมาะกับเรื่องอื้อฉาวทางความรัก ถึงแม้ว่าชั้นมัธยมต้นกับชั้นมัธยมปลายจะอยู่ห่างไกลจากกัน ปริพลไม่สามารถที่จะมาหาบ่อยอย่างที่เคย แต่เขาก็ยังพยายามที่จะเข้าใกล้เธอ ขั้นตอนแรก เขาเปลี่ยนกิริยาท่าทีที่เคยเรียกและสบถใส่ณิชาก่อนหน้านี้ ไม่เป็นคนก้าวร้าวขนาดนั้น แต่ปฏิกิริยาของณิชาก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่อุ่นไม่ร้อนนิ่งเฉยเหมือนเคย /แมลง ขั้นตอนที่สอง ส่งของขวัญเป็นครั้งคราว ดอกไม้ ช็อกโกแลต โทรศัพท์มือถือ สิ่งที่เขามอบให้ไม่เคยซ้ำ แต่ณิชาจะส่งมันกลับไปทั้งหมด ขั้นตอนที่สาม ล่อใจ “ณิชา เธอไม่ใช่ว่าชอบเล่นเปียโนหรอกเหรอ ฉันซื้อให้เธอหนึ่งตัว หากเธอไม่ต้องการก็สามารถตรงไปที่ชั้นเรียนเปียโนได้” เขาอยู่ข้างๆคอยยื่นสิ่งล่อใจ เพราะณิชาชอบเล่นเปียโน เขาจึงไม่เชื่อว่าณิชาไม่มีสิ่งที่อยากได้ เปียโนเหรอ ณิชาหัวใจสั่นไหว ความฝันที่ยังไม่สำเร็จ ช่างเป็นความปรารถนา “ขอโทษนะ ฉันไม่ชอบเล่นเปียโนอีกแล้ว” ณิชาพูดเรียบนิ่ง เพราะเปียโนไม่ได้ทำให้เธอมีความสุข มันเศร้า และที่สำคัญคือเธอไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา ระหว่างพวกเขาไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีความเกลียดชังและไม่มีความรัก “ณิชา ทำไมเธอถึงใจร้ายขนาดนี้ เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่” ปริพลพ่ายแพ้หมดท่า ท่าทีของเธอนิ่งเฉยไม่เย็นไม่ร้อน เหมือนกับป้อมปราการที่ไม่สามารถทำลายได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมันก็ไม่สามารถเข้าถึงหัวใจเธอได้ ตัวเธอมีความอดทน ไม่โกรธ ไม่ตื่นเต้น ใจเย็นเหมือนน้ำที่กำลังรอกำแพงของตัวเอง “อย่ามากวนฉัน นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุด ปริพล” น้ำเสียงเหมือนการทักทายตอนเช้า ไม่สนใจเลย มีคนเดิมพันว่าปริพลจะระเบิดเหมือนที่เคยทำ แต่เขาไม่ มีคนเดิมพันว่าณิชาจะยอมรับเขาในที่สุด แต่เธอก็ไม่เป็นเช่นนั้น เธอยืนกรานที่จะไม่ยอมรับ มีหลายสิ่งอยู่นอกเหนือจินตนาการของทุกคน สองปีต่อมา ปริพลรบกวนเธอน้อยลง เขามักจะพกพาหญิงงามหลากหลายประเภท เย่อหยิ่งบินข้ามมหาวิทยาลัย ยกใบโบยบินขึ้นเหนือท้องฟ้า เขาเปลี่ยนแฟนเร็วกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาใช้ชีวิตอย่างอิสระในแบบของตัวเอง ฤดูกาลเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ลักษณะของดินเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แม้แต่ตัวละครก็เปลี่ยนไป ณิชาเรียนรู้ที่จะเฉยเมยและพรางตัว เธอคิดว่านี่คือการป้องกันตัวเอง โปสการ์ดยังมีมาในทุกฤดูกาล เหมือนนกที่ไม่มีปีกที่บินข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกเพื่อมาหาเธอ เธอเก็บถนอมมันไว้ในหนังสือ ในอารมณ์ที่ไม่ดีหรือเป็นทุกข์ก็จะเอามันออกมา มองไปที่ความงามของธรรมชาติ อารมณ์ก็จะสงบ ทะเล ทุ่งดอกไม้ หมู่บ้านชนบท น้ำแข็งและหิมะในแถบอาร์กติก บางครั้งเธอก็คิดว่าเขาไปเรียนต่างประเทศหรือเดินทางไปเที่ยวรอบโลกกันแน่ ความกล้าหาญ ความสวยงาม ความเข้มแข็ง ความมั่นใจ เรียนรู้ที่จะปกป้อง...สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เขาคาดหวังจากเธอ เธอจะทำมันทั้งหมด เธอต้องการที่จะลอง เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ปฏิบัติกับเธออย่างจริงใจ ตอนที่จากไปมีความผิดหวังกับเธอมาก เธออยากให้เขาเห็นตัวเองที่แตกต่างไป เมื่อคิดถึงกรินทร์ เธอก็มีความอบอุ่นอยู่เสมอ เหมือนดวงอาทิตย์ที่อบอุ่นในฤดูหนาว ทำให้เธอหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย เธอเรียนหนักมาก คิดว่าความรู้สึกที่มีต่อกสิณจะจางหายไป แต่ทุกครั้งที่เห็นเขา หัวใจก็จะเต้นไม่เป็นส่ำ ความสุขและความเจ็บปวดมันก็จะแสดงออกมา ก้าวเข้าสู่ชั้นมัธยมปลายด้วยผลการเรียนที่ยอดเยี่ยมที่สุด ไม่มีใครกล้าดูถูกเธออีก ปีนี้เธออายุสิบแปดปี เธอบรรลุนิติภาวะแล้ว เธอแอบไว้ผมยาว และไม่มีการ‘แต่งหน้า’ เธอสวยมากจนผู้คนไม่กล้ามองเธอตรงๆ แต่เธอไม่ชอบรอยยิ้มที่จริงใจมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่ค่อยชอบพูดคุยกับคนอื่น มีบางทีที่เธอไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ทำให้เธอคิดว่าตัวเองคงจะเป็นใบ้ไปแล้ว ความรักที่พูดไม่ได้ ความเฉยเมยและความเท็จของทุกคน เธอรู้ว่าไม่เพียงแต่สามารถปกป้องตัวเองด้วยความเฉยเมย ยิ่งกว่านั้นอย่าให้จุดอ่อนของเธอถูกจับได้ ไม่ใช่ว่าคุณอาบอกเสมอหรอกเหรอว่าเธอชอบแกล้งทำ ตอนนี้เธอเริ่มแกล้งทำ เมื่อทุกคนรอบตัวสวมหน้ากาก เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น เธอฝึกวิธีการยิ้มที่สมบูรณ์แบบ คำตอบคือไร้ที่ติ “ณิชา เธอเก่งมากเลย ได้คะแนนเต็มอีกแล้ว” ในใบประกาศการจำลองการสอบที่ออกใหม่ ชื่อของเธออยู่ในอันดับหนึ่ง “ขอบคุณสำหรับคำชม” เธอยิ้มปานกลาง ไม่มากเกินไป ไม่ค่อยจริงใจ เธอว่าการยิ้มก็แค่การดึงมุมปากขึ้น อีกฤดูหนาวกำลังจะมา อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันเกิดของเธอ และมันก็เป็นวันเกิดของนิมมานด้วย ในวันนั้น มันเป็นวันที่พวกเธอได้รับการยอมรับเป็นบุตรบุญธรรม เธอยังจำได้ชัดเจน ภาพที่ออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ครั้งแรกที่เห็นคุณอา เขาเป็นพระเจ้าภายใต้แสงอาทิตย์ แสงมักจะหลอกลวงคน ให้เธอเห็นภาพหลอนเล็กน้อย พังประตูของตัวเอง ให้เขาเข้ามาอยู่ ไม่ว่าเขาจะทำลายมันยังไง เธอยังคงนั่งร้องไห้อยู่ที่ประตู แต่ไม่มีอำนาจที่จะขับไล่