ตอนที่ 78 อายุ 18 ปีได้ผ่านการ“บรรลุนิติภาวะ”จากคุณอา (4)

ต๭นที่ 78 อายุ 18 ปีได้ผ่านการ“บรรลุนิติภาวะ”จากคุณอา (4) ใครให้ของขวัญ ก่อนเที่ยงคืน มันทำให้ใจของเธออบอุ่น “คุณอาคะ ณิชาเป็นฝ่ายจงใจ ทำไมคุณถึงไม่ช่วยฉัน คุณก็เห็นสิ่งที่เธอทำกับฉันแล้ว” นิมมานรู้สึกคับข้องใจ คิดว่าคุณอาจะช่วยเธอสั่งสอนณิชา ไม่คิดว่าจะช่วยเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะถูกครอบงำด้วยความโกรธจนลืมสถานการณ์ในตอนนี้ “นิมมาน หยุดโวยวายได้แล้ว” กสิณอดไม่ได้ที่จะเพิ่มระดับเสียงขึ้นอีกด้วยใบหน้าที่แข็งกร้าว วันนี้ท่าทางเธอดูแย่มาก แต่ในตอนนี้วิธีการของเธอนั้นเอาแต่ใจจริงๆ ตอนนี้มีนักข่าว ทุกคนที่รู้จักต่างอยู่ที่นี่ เรื่องที่ว่าทำไมนิมมานถึงเป็นแบบนี้มันสำคัญ เมื่อคิดทบทวนแล้วนิมมานก็พูดว่า “อยากให้ฉันปล่อยเธอก็ได้ ฉันต้องการที่จะเล่นเพลงสำหรับทุกคน ตอนนี้ฉันต้องอาบน้ำอีกครั้งและเปลี่ยนเสื้อผ้า เวลาอาจจะล่าช้าเกินไป ถ้าณิชาไปเล่นแทนฉัน ฉันก็จะไม่โกรธอีก” หึ เธอทำลายชุดของฉัน ปาร์ตี้วันเกิดของฉัน ฉันก็จะไม่ให้เธอรู้สึกดี เธอทำให้ฉันขายหน้า ฉันก็จะให้เธอชดใช้ “นิมมาน เธออย่าท้าทายความอดทนของอา” บนใบหน้าของกสิณมีน้ำแข็ง ทุกครั้งที่เขาพูดช้าๆและหรี่ตา นั่นหมายความว่าตอนนี้เขาโกรธสุดๆแล้ว ให้ณิชาไปแทนเธอ สำคัญที่สุดคือทำให้เธออับอาย เพราะเท่าที่เขารู้ณิชาไม่เคยเรียนเปียโน เขาบอกแล้วว่ายกเว้นเขา ใครก็ไม่สามารถมาทำร้ายเธอได้ เธอเป็นของเขา นิมมานถูกเสียงของกสิณทำให้ตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรมากอีกแล้ว มีเพียงสายตาของความไม่พอใจ บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด สีหน้าของกสิณเริ่มมืดครึ้ม แสงแฟลชกะพริบรอบตัวถ่ายเรื่องตลกของครอบครัวนี้ พรุ่งนี้จะเป็นหัวข้อข่าวที่ดังที่สุด ผู้คนดูเหมือนจะได้กลิ่นบางอย่างที่ผิดปกติ ปริพลยืนอยู่ไกลๆ เธอยังคงหลีกเลี่ยงเขา มันเป็นเพราะเขาทำให้เธอไขว้เขวและไม่ได้มองทาง เขาเดินเข้ามาและพยายามที่จะพูดบางอย่างกับเธอ ผลิตาออกมาจากด้านข้างและดึงเขาไว้ “พล อย่าไปเลย มันเป็นเรื่องของตระกูลอรียา ถ้าเธอไปที่นั่นจะเป็นการสร้างปัญหาได้นะ” ที่จริงแล้ว ผลิตาต้องการที่จะเห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับณิชา ตั้งแต่ต้นจนจบ นิมมานได้ร่วงหล่นปลิวไปในสายลมแล้ว การไม่ได้เจอสองปีนั้นมันน่าทึ่งจริงๆ ณิชาแย้มยิ้มออกมา “ได้สิ ฉันไป นิมมานไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ถ้าเป็นหวัดขึ้นมามันจะไม่ดีนะ” เธอมีน้ำเสียงผ่อนคลายกับนิมมาน‘การเอาใจใส่’ นั่นคือทั้งหมดที่สามารถทำได้ ถ้าเธอไม่ตกลง นิมมานก็จะไม่หยุด มันต้องมีใครสักคนออกมาและจบมัน เธอจัดเสื้อผ้าบนร่างกายเล็กน้อย และไปที่เปียโนด้วยความมั่นใจ นิมมานเกิดความกลัวขึ้นมาเล็กน้อย เธอตอบตกลงงั้นเหรอ “ป้าโอ้ม ขึ้นไปชั้นบนช่วยนิมมานเปลี่ยนเสื้อผ้า” กสิณพูดเสียงเย็น ป้าโอ้มหันร่างอ้วนไปกับหญิงซึ่งเป็นคนรับใช้อีกคนดึงนิมมานไป ทุกคนมองออกไป กสิณโกรธอารมณ์เสียแล้ว เขาหันไปทางณิชา ในดวงตามีรังสีของแสงเปล่งประกาย ณิชากำลังนั่งอยู่หน้าเปียโน ก่อนปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งอยู่หัวใจ นิมมานแน่ใจเหรอว่าจะทำให้เธออับอายได้ ณิชา เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองขายหน้าต่อหน้าคนมากมายได้นะ อย่าตื่นตระหนก ถ้าเธอเล่นได้ไม่ดีพวกเขาจะมีความสุข แล้วทำไมต้องทิ้งความเจ็บปวดไว้กับตัวเองด้วยล่ะ ทุกคนมองเด็กสาวในชุดแม่บ้าน เธอน่าเกลียด เธอสกปรก เธอธรรมดา มันเป็นอารมณ์ที่แตกต่างกัน ใจเย็น สงบ มันง่ายที่จะเพิกเฉยโดยไม่มีจิตวิญญาณ แต่เป็นความกล้าแกร่งที่ไม่ธรรมดา หายใจเข้าลึก ค่อยๆยกมือขึ้นช้าๆ ประมวลผลการบันทึกในหน่วยความจำ นิ้วมือของเธอแตะบนคีย์บอร์ดเบาๆ ดูเหมือนว่าเธอจะลืมไปว่ามีคนมากมายอยู่ใกล้ๆในตอนนี้ ลืมไปว่ามันเป็นงานวันเกิดของนิมมาน กลับไปอีกครั้งในวันที่สายลมพัดมากระทบใบหน้า เธอยืนอยู่ที่ระเบียง ปลายนิ้วกระโดดขึ้นลงบนราวระเบียง ในตอนนั้นอารมณ์เป็นสุขมาก สิ่งที่แตกต่างคือ ตอนนั้นไม่มีเสียง ตอนนี้มีเสียงที่ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอ เธอแน่ใจว่าเธอไม่ได้เล่นผิดคีย์ นิมมานได้ยินเสียงเพลงที่ยอดเยี่ยมจากชั้นล่าง จึงรีบวิ่งออกจากห้องไปโดยที่ผมยังไม่ทันได้หวี เสียงปรบมือดังขึ้น ณิชาเล่นจบแล้ว เธอเล่นเก่งขนาดนั้นได้ยังไง เธอยังไม่เคยได้แตะเปียโนเลยด้วยซ้ำ ณิชายืนขึ้น โค้งคำนับกับทุกคนอย่างสุภาพ มีประกายในดวงตา เหมือนความฝันที่เป็นจริง เป็นความสุขที่ไม่สามารถบรรยายได้ เสียงแห่งการชื่นชมเปล่งออกจากปากของผู้คน ไม่คิดว่าณิชาจะสามารถแก้ไขปัญหาในวันนี้ได้อย่างประสบความสำเร็จ ในใจของกสิณมีบางอย่างที่แปลกใจ เธอเรียนเปียโนตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมถึงดูมั่นใจมาก เด็กสาวที่เต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาด เพียงแต่คริสตัลในสายตาของเขาทำให้เขาไม่สบายใจ หน้าต่างด้านหลังห้องครัว ณิชายื่นศีรษะออกไป มันเย็นแต่อากาศสดชื่นกระตุ้นเส้นประสาทของเธอ ยังมีความตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย เธอทำสำเร็จแล้ว เธอทำความฝันให้สำเร็จได้แล้วจริงๆ วันนี้กล้าหาญมาก เธอทำได้อีกขั้นแล้วนะ เธอพูดกับตัวเอง ป้าโอ้มให้ณิชาอย่าไปที่ห้องโถงอีก ให้อยู่แต่ในครัวและช่วยเธอ จริงๆแล้วหลายปีที่ผ่านมาป้าโอ้มดูแลเธออย่างดี ถึงแม้ว่าจะยังคงเป็นใบหน้าแข็งๆ แต่ในความเป็นจริงเธอก็ใส่ใจเธอ เกือบสี่ทุ่มแล้ว แขกก็เกือบหมดแล้ว ต้องทำความสะอาดห้องโถงก่อนที่จะพักผ่อน กว่าที่พวกคนรับใช้จะทำงานกันจนเสร็จสิ้นก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว วันเกิดของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง ไม่มีแม้สักคนอวยพรเธอ ไม่มีใครจำได้ วันนี้ยุ่งมาก ป้าโอ้มก็ลืมทำบะหมี่ให้เธอ ถ้าบอกว่าไม่เศร้าก็คงเป็นเรื่องโกหก ณิชายืนพิงประตูนิ่งๆอย่างไร้จุดหมาย การไหลเวียนของเลือดในกายเชื่องช้ามาก “คุณณิชาคะ มีคนส่งของมาให้คุณค่ะ ตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว พอดีว่ายุ่งเกินไปก็เลยลืมเอาให้คุณค่ะ” แม่บ้านยื่นกล่องเล็กๆให้กับเธอ “ขอบคุณค่ะพี่หญิง” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะไปนอนแล้ว คุณก็รีบนอนนะคะ” ณิชาเผยรอยยิ้มบาง สายตาของเธอมองไปที่กล่อง มันคืออะไรกันนะ เปิดมันออก มีกล่องของขวัญกำมะหยี่สีขาวข้างใน มันสวยมาก เปิดกล่องของขวัญกำมะหยี่ มันเป็นกล่องดนตรีนอนอยู่นิ่งๆ เป็นทรงกลม มีเด็กหญิงน่าเกลียดใส่ผ้าคลุมศีรษะน่ารักนั่งอยู่บนนั้น อยู่ตรงกลางของกล่องดนตรี ด้านหลังมีสวิตช์ หลังจากณิชากดมัน ตุ๊กตาก็หมุนช้าๆ บางครั้งก็หัวเราะ บางครั้งก็ร้องไห้ เปลี่ยนสีหน้านิดหน่อย มันน่ารักมาก ใครกันที่ให้มันกับเธอ จริงสิ ส่งด่วนไม่ใช่ว่าต้องมีที่อยู่หรอกเหรอ เธอดึงออกมาจากกล่อง ที่อยู่ส่งด่วนด้านบนถูกตัดออกไปแล้ว เฮ้อ แบบนี้ก็ไม่รู้น่ะสิว่ามาจากไหน “คุณหนูณิชาคะ มาทานบะหมี่สิ มีผักชีที่คุณชอบด้วยนะ” ป้าโอ้มวางไว้บนโต๊ะและไปพักผ่อน แสงไฟในวิลล่าค่อยๆดับลงทีละน้อย จนกระทั่งเหลือเพียงแค่เธอ