ตอนที่ 79 อายุ 18 ปีได้ผ่านการ“บรรลุนิติภาวะ”จากคุณอา (5)

ต๭นที่ 79 อายุ 18 ปีได้ผ่านการ“บรรลุนิติภาวะ”จากคุณอา (5) เมื่อความเจ็บปวดถึงจุดที่รุนแรงที่สุด คุณจะเห็นคุกที่แท้จริง จนจิตใจเกือบจะสลาย เมื่อทุกอย่างพังทลาย จะสร้างความเป็นจริงใกล้ตายและรอการเกิดใหม่ ติ๊ง... เสียงของกล่องดนตรียังคงดัง เด็กสาวที่ยังคงหมุนตัว หัวเราะและร้องไห้ ดูเหมือนจะมีปัญหาไม่มีที่สิ้นสุด แสงด้านหลังเธอถูกดึงออกมา เข้าไปในคุกมืด มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยตรงด้านหน้าของเธอ ณิชาคีบบะหมี่ขึ้นมาเคี้ยวและกลืนลงไป บะหมี่เย็นแล้ว วางมันลง แต่เธอยังคิดว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก มันก็ยังมีคนจำได้ ก่อนเที่ยงคืน เธอยังได้รับสองพร ไม่ใช่ของราคาแพงแต่อบอุ่นหัวใจ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่รู้ว่าใครส่งมันมา หรือว่าจะเป็นพี่กรินทร์ ดูเหมือนว่ามีแต่เขาเท่านั้นที่จำได้ เงาร่างมืดดำยืนกอดอกพิงปากประตู ที่จริงแล้วเขามาที่นี่สักพักแล้ว ดูเธอยิ้มโง่ๆกับกล่องดนตรี และทานบะหมี่เย็นชืดทุกหยาดหยด แน่นอนว่ากสิณเริ่มรู้ว่าเขาก็สับสนในตัวเธอ แววตาของเขาอ่อนลงในขณะนั้น บางทีณิชาอาจไม่ได้เป็นคนอย่างที่คิด ความไร้เดียงสาของเธอและความเรียบง่ายของเธอนั้นไม่ใช่การเสแสร้ง เพียงแต่มีอีกความคิดแวบเข้ามา มันเป็นอีกประเภทของความเกลียดชังเชิงลบ เขาไม่สามารถทำผิดพลาดเหมือนเดิมได้ ณิชาทานบะหมี่หมดแล้วจึงทำการเช็ดปากและไปปิดโคมไฟบนผนัง รอบกายเข้าสู่ความมืดมิด เธอคุ้นเคยกับความมืด คุ้นเคยกับบ้านตระกูลอรียา สามารถเดินกลับไปที่ห้องนอนทั้งๆที่หลับตาได้ แต่ก่อนหน้านั้น เธอต้องไปอาบน้ำก่อน หลังจากวันที่งานยุ่ง มันทั้งสกปรกทั้งเหม็น เธอไปห้องน้ำที่ใกล้ห้องครัวที่สุด ออกจากประตูและเดินเข้าไปอีกประตูหนึ่ง เกิดเป็นเสียงดังของน้ำ เพียงไม่นาน ณิชาก็เดินผ่านประตูห้องครัวออกมาอีกครั้ง ต้องการไปเอากล่องดนตรีที่ทิ้งไว้บนโต๊ะ มือรู้สึกว่างเปล่า กล่องดนตรีหายไปแล้ว มันจะหายไปได้ยังไง เธอวางมันไว้ตรงนี้ชัดชัด เธอมองอย่างใจจดใจจ่อไปทั่ว กดเปิดไฟในครัวทั้งหมดแม้แต่ในตู้ก็ยังหาไม่เจอ หรือว่าของขวัญเป็นเพียงภาพลวงตา เธอเดินหลงทิศไปจนถึงห้องเก็บของของตัวเอง ที่ประตูเธอได้ยินเสียงกล่องดนตรีดังลอดออกมา เธอไม่ได้คิดอย่างรอบคอบ วิ่งเข้าไปในห้องอย่างมีความสุข จนกระทั่งใบหน้าชนเข้ากับกำแพงเนื้อแข็งแกร่ง สองมือของเธอยังอยู่บนหน้าอกของเขา กลิ่นที่คุ้นเคยพาให้สมองสั่นไหว เงยหน้าขึ้นจึงได้สบกับดวงตาที่ลึกซึ้ง เหมือนจะดูดเธอเข้าไป “สัมผัสพอหรือยัง” ณิชารีบถอยออก รอยยิ้มหายไปจากบนใบหน้า “คุณอา มันดึกมากแล้ว คุณยังไม่นอนอีกเหรอคะ” เห็นเขาถือกล่องดนตรีอยู่ในมือ จากนั้นก็เข้าใจทั้งหมด ที่แท้ก็เป็นคุณอาที่เอากล่องดนตรีที่เธอวางไว้ในครัวไป แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เธอแน่ใจว่าเขาต้องมีเรื่องอะไรบางอย่าง กสิณยิ้ม อบอุ่นราวกับดวงอาทิตย์ในเดือนมีนาคม “ฉันมาเพื่อให้ของขวัญเธอ อาจะลืมเธอได้ยังไงกันล่ะ” รอยยิ้มบนใบหน้าขัดกับความเย็นชาในดวงตา เหมือนฤดูหนาวเย็นเยือกกับฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น มองใบหน้าที่บริสุทธิ์ของเธอ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ของขวัญ?” ณิชาพูดซ้ำอย่างคนโง่เขลา “ใช่ ของขวัญ มันคือของขวัญที่ฉันจะให้เธอ เธอจะจดจำของขวัญชิ้นนี้ไปทั้งชีวิต” กสิณโยนกล่องดนตรีไปบนเตียง ณิชาเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งไปที่เตียงและหยิบมันขึ้นมาเหมือนกับเด็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ใครให้มันกับเธอ รู้สึกถึงกสิณเข้ามาใกล้ตัวเอง มีความแข็งแรงอยู่ที่ด้านหลังของณิชา กสิณพลิกกายของเธอ ค่อยๆโน้มตัวลง ค่อยๆเข้าใกล้เธอช้าๆเหมือนคนรัก ยกหน้าเธอขึ้นและจูบเบาๆบนใบหน้าของเธอ คืนนี้เขามาที่นี่เพื่อเรียกร้องสิ่งที่เขาได้ตกลงกันไว้เมื่อสี่ปีก่อน เมื่อดอกไม้พร้อมที่จะผลิบานก็ได้เวลาทำลายมันอย่างเลวร้ายที่สุด ณิชาเกิดความกลัวขึ้นเล็กน้อย เธอจะไม่โง่พอที่ไปคิดว่าเขาจะให้อะไรเธอ “ฉันไม่ต้องการค่ะ ฉันไม่อยากได้ วันเกิดผ่านไปแล้ว ไม่มีอะไรก็ไม่เป็นไร” ความตั้งใจของเขาถูกคาดเดาอย่างชัดเจนจากส่วนลึกของหัวใจ “ไม่ต้องการงั้นเหรอ นี่มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ เธอมีหนี้ที่ต้องจ่ายคืนฉัน” เสียงของเขาเหมือนผีร้าย แสงเย็นในดวงตาเหมือนคมมีด เขาจะไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสหนี ทันใดนั้นเขาก็ก้มหน้าลงแล้วจูบเธอ ฉีกทึ้งชุดนอนของเธอ “อย่าค่ะ อย่า...” เธอวางมือบนหน้าอกของเขา “อย่าทำแบบนี้กับฉัน ทำไมคุณถึงโหดร้ายกับฉันขนาดนี้” นี่คือสิ่งที่เขาเรียกว่าของขวัญงั้นเหรอ “อยากรู้เหรอว่าทำไม” กสิณหอบหนักและหยุดลง มันคงถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะรู้ เขายิ้มเยาะหยัน “เพราะมันคือสิ่งที่แม่ของเธอเป็นหนี้ฉัน เธอติดหนี้ชีวิตฉัน ชีวิตนี้ของเธอก็ใช้ร่างกายจ่ายหนี้ก็แล้วกัน” ณิชานิ่งอึ้งไปจนลืมการต่อต้าน ปล่อยให้เขาดึงอุปสรรคทั้งหมดออกจากร่างกาย พื้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเธอและเขา กสิณจ้องมองความสมบูรณ์พร้อมของเธอ รูปร่างที่สมบูรณ์แบบ ใบหน้าที่สวยงาม ทำให้ความร้อนในร่างกายเพิ่มขึ้นทันที ในเมื่อเกิดมาเป็นปีศาจ ภาพรวมจึงสามารถทำให้เลือดความต้องการขยายตัวได้ทันที แม่ คำนี้มันเป็นคำที่แปลก คุณอารู้จักแม่ของตนงั้นเหรอ แล้วพูดแบบนี้แสดงว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ความเกลียดชังของเขาไม่ได้ไม่มีสาเหตุ ตั้งแต่เธอมาถึงบ้านตระกูลอรียา ชีวิตที่เหลือของเธอถูกกำหนดไว้แล้ว แต่เธอไร้เดียงสามาตลอด มีชั้นของหมอกหนาในแววตาของเธอ “มันไม่ยุติธรรมเลย ทำไมฉันต้องจ่ายหนี้ของคนอื่นด้วย” กสิณกอดเธอเอาไว้แน่น ไม่มีสิ่งกีดขวางดังนั้นร่างกายจึงทับซ้อนกัน “เพราะว่าเธอตายไปแล้ว” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความเกลียดชัง ทำไมทุกคนต้องตาย ผู้หญิงเลว เธอสมควรได้รับมัน “ตายไปแล้ว” แม่ของเธอตายไปแล้วเหรอ ทันใดนั้นความเศร้าโศกก็ไหลทะลักเข้ามาในหัวใจของณิชา เธอมักจะคิดว่าแม่ของเธออาศัยอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อน และก็ยังไม่ได้เคยคิดอย่างจริงจัง ตั้งแต่เธอจำความได้ก็อาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว แต่เมื่อมารู้ว่าเธอตายไปแล้ว หัวใจก็ยังคงรู้สึกเศร้ามาก “เข้าใจหรือยัง การจ่ายนี้มันขึ้นอยู่ที่เธอเท่านั้น” ความเศร้าของเธอทำให้หัวใจเธออ่อนยวบ ร่างกายทำหน้าที่เป็นนายของเธอ ไม่ใช่เพียงเพราะสิ่งที่เขาต้องการทำ ยังมีความปรารถนาอยู่ในส่วนลึกของหัวใจที่เขาปฏิเสธจะเผชิญหน้า เมื่อหัวใจเธอแตกสลาย ร่างกายก็เจ็บปวดเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ดอกไม้บานสวยบนเตียงพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด เธอเจ็บปวดเกินไปที่จะหายใจ มีแต่อากาศเย็นไหลเข้ามา ไม่มีการเล้าโลม ทุกการเคลื่อนไหวคือความเจ็บปวดของการกระแทก ความคิดแปลกที่เกือบจะเสียหายได้เกิดขึ้นกับเธอ เธอเป็นสิ่งไม่ดี นั่นคือสิ่งที่เธอชอบ ดวงตาที่ว่างเปล่า วิญญาณถูกปล้น