ตอนที่ 80 ออกจากตระกูลอรียา

ต๭นที่ 80 ออกจากตระกูลอรียา เธอเป็นสิ่งไม่ดี หลังจากการสิ้นหวังยังคงต้องการเปิดออก ก่อนที่วิญญาณจะตาย เธอให้ตัวเองได้หยุดพัก หลังจากนั้นก็รอความตายโดยไม่หันหลังกลับ และรอการเกิดใหม่ เธอเผยรอยยิ้มแปลกๆ ปล่อยตัวปล่อยใจอยู่ในอ้อมแขนของเขา “มาเถอะ คุณกสิณ แรงอีก ฉันชอบของขวัญของคุณ ฉันไม่เจ็บปวดเลย ไม่เลยสักนิด...” ตาของเธอว่างเปล่า แทบจะตกอยู่ในความฝัน น้ำตาไหลจากดวงตาเงียบๆ กสิณหยุดมองเธอ ใบหน้าซีดเซียวของเธอเสียดแทงหัวใจของเขา เธอร้องเรียกเขาทั้งคืน โดยที่ไม่เรียกเขาว่าอา เธอบ้าไปแล้วเหรอ คงไม่ใช่เพราะถูกกระตุ้นมากเกินไปใช่ไหม “หยุดทำไม มาเถอะ ต่อเลย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมคุณ อ๊า...” ในที่สุดเธอก็ส่งเสียงร้องไห้ ระบายความเศร้าโศกของตัวเอง ตะโกนออกมาจากทั้งร่างกายและจิตใจ กระบวนการมันแสนโหดร้าย ระบบประสาทในสมองหายไปในพริบตา ความเจ็บปวดที่ร้าวรานตามมาด้วยอาการชาใกล้ตาย “อย่าร้องไห้” กสิณยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้เธอ เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ เขาปลดปล่อยความเจ็บปวดของเขาเพื่อเติมเต็มตัวเธอ เธออายุแค่สิบแปดปี แต่เขาใช้วิธีที่โหดร้ายแบบนี้ทำลายเธอ ทำให้หัวใจของเขาราวกับมีมีดกรีด แต่ก็ไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีกแล้วไม่ใช่เหรอ จูบซับน้ำตาของเธอ เขาชะลอตัวลง พยายามที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นด้วยวิธีนี้สักนิด เขาไม่อยากสนใจ เขาไม่อยากหวั่นไหว ระบายอารมณ์ทุกประเภทที่มีลงกับเธอ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปทีละน้อย เธอไม่เจ็บปวดอีกแล้ว ระหว่างหมอกควัน ไม่รู้ว่าเหงื่อหรือน้ำตาไหลเข้าปาก ทั้งเค็มปร่าและฝาดเฝื่อน แต่หัวใจนั้นเย็นเยือกขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็ทรุดตัวหายใจหอบบนร่างกายของเธอ เขาชอบร่างกายของเธอ ชอบความรู้สึกคับแน่นที่ทำให้คนเป็นบ้า ทำให้คนยากที่จะหยุด “เกิดมาเป็นอีตัวอย่างที่คิดเลย!” “คุณรักฉันเหรอ” เธอเปิดปากแห้งผากเอ่ยถาม ในความเป็นจริงเธอรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เพื่อให้หัวใจของตัวเองตายลงอย่างแท้จริง ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะโหดร้ายกับตัวเองอีกครั้ง กสิณจิตใจสั่นไหว รีบลุกขึ้นและแต่งตัว เขายิ้มเยาะเย็นชา “นอกจากเป็นของเล่นที่เกินต้นทุนแล้วที่เหลือเธอก็ไร้ประโยชน์” การพูดกับเขาเรื่องความรักคือความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ เขาจะไม่รักผู้หญิงคนไหน “อืม ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณที่บอกฉัน” เธออดกลั้น ความรักที่ไร้สาระของเธอถูกทำลายลงแล้วในที่สุด ขอบคุณเขาสำหรับตอนจบที่มีความสุขของเธอ จากนี้เธอก็จะรักต่อไป “เข้าใจก็ดี ณิชา ขอให้มีความสุขในวันเกิดอายุครบสิบแปดปี” กสิณไม่อยากเห็นใบหน้าไร้ความรู้สึกของเธอตกอยู่ในความสิ้นหวัง จึงหันหลังแล้วเดินจากไป ระหว่างหมอกพร่ามัวของน้ำตา เธอยิ้มและพูดว่า “ลาก่อนความรัก” เหยียบย่ำความรักของตัวเอง เธอยอมรับความเศร้าทั้งหมด อย่าปล่อยให้เธอมีจินตนาการอีก กสิณที่จับลูกบิดประตู มือค่อยๆกระชับและแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เกิดความอารมณ์เสีย “ความสุขงั้นเหรอ ฮ่าฮ่า...” ณิชาหัวเราะ อายุสิบแปดของเธอไม่มีความสุขสักนิด กสิณ ชาตินี้ฉันไม่มีทางจะรักคุณอีกแล้ว ความสิ้นหวังที่คุณให้ฉันจดจำไว้แล้ว คุณบอกว่าแม่ฉันเป็นหนี้คุณ เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องจ่ายคืน แล้วที่คุณเป็นหนี้ฉันใครจะจ่ายคืนให้ ให้เธอรับความเจ็บปวดนี้ไป จำไว้ว่าบาดแผลนี้ใช้เป็นคำเตือนว่าไม่สามารถมอบหัวใจให้ได้ ดีแล้ว ตอนนี้หมดสิ้นแล้ว เธอยังได้จ่ายค่าเลี้ยงดูบุตรบุญธรรมของเขาอีกสิบกว่าปี โดยใช้ความรักและร่างกายของเธอ คืนมันทั้งหมดในครั้งเดียว เธอไม่ได้เป็นหนี้อะไรเขาอีกแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ ไม่รู้ว่านอนอยู่นานแค่ไหน ร่างกายดูเหมือนจะจมอยู่ในน้ำแข็งเย็นเป็นเวลานาน เป็นอัมพาตมือเท้าไร้ความรู้สึก ก่อนรุ่งสางเธอใส่เสื้อผ้า สิ่งที่เอาไปคือตัวเธอ โปสการ์ดสิบใบ และกล่องดนตรี ข้างนอกประตู มีหิมะหนาสะสม มันรุนแรงกว่าปีที่ผ่านมา ลมเหนือพัดเข้ามาในห้อง มันหนาวยะเยือกพาให้คนเจ็บปวด มันยังไม่สว่าง มันเป็นสีเทา หิมะเป็นสีขาว เธอหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเข้าไปในหิมะ เดินตรงไป บ้านตระกูลอรียาที่ด้านหลังเธอมีขนาดเล็กลงเล็กลงเรื่อยๆ เธอไม่ได้หันหลังกลับไปเลยสักครั้ง ที่นี่เธอไม่มีอะไรจะต้องนึกถึงอีกแล้ว เส้นทางข้างหน้านั้นยากลำบากมาก แต่ในที่สุดเธอก็ออกจากกรงของเขา เธอไม่เสียใจ เธอสาบานว่าเธอจะเกิดใหม่ ไม่ใช่Cinderellaของเขาอีก ชีวิต บางครั้งคุณสามารถเลือกด้วยตัวคุณเองได้ แต่โชคชะตาไม่ได้ทำให้มันง่ายสำหรับคุณ แสงแรกของดวงอาทิตย์ในตอนเช้า คนรับใช้ของบ้านตระกูลอรียากำลังทยอยกันตื่น เมื่อเปิดประตูออกก็ได้เห็นรอยเท้าที่ชัดเจน มีคนเพิ่งออกไป ทุกๆวันในเวลานี้ณิชาจะติดตามป้าโอ้มในการทำความสะอาดเป็นอันดับแรก แต่จนกระทั่งถึงแปดโมงแล้วก็ยังไม่เห็นเธอ ป้าโอ้มมาหาเธอที่ห้องเก็บของและพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน กระเป๋านักเรียนและชุดนักเรียนก็อยู่ เด็กคนนั้นออกไปไหนแต่เช้า ป้าโอ้มค่อนข้างเป็นกังวล ละทันใดนั้นเธอก็เห็นโน้ตวางอยู่บนโต๊ะ ป้าโอ้มรีบเข้าไปหยิบกระดาษมาอย่างรวดเร็ว “ฉันไปแล้วนะคะ ไม่ต้องตามหาฉัน ขอบคุณป้าโอ้มที่ดูแลตลอดมาค่ะและก็ขอบคุณบ้านตระกูลอรียาที่ให้ที่อยู่ตลอดหลายปีมานี้ด้วยค่ะ” ข้อความสุดท้ายจากณิชา ป้าโอ้มตกใจมาก ทำไมณิชาจู่ๆมาบอกว่าจะไปก็ไปเลย ตาของเธอเป็นสีแดง “ยัยเด็กไม่มีมโนธรรม คิดว่าบะหมี่วันเกิดที่ฉันทำให้เมื่อวานไม่อร่อยก็เลยโกรธแล้วหนีออกจากบ้านไปเหรอ หิมะตกหนักขนาดนี้เธอจะไปที่ไหนได้” เช็ดน้ำตาให้แห้งไป ยังจะต้องไปบอกคุณท่านเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอรีบวิ่งขึ้นบันไดกับร่างกายอ้วนท้วน บรรดาคนรับใช้มองป้าโอ้มอย่าแปลกใจ เคาะประตูห้องของกสิณ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ป้าโอ้มเคาะอีกครั้ง กสิณลูบศีรษะที่ปวด “ใคร” ทั้งห้องมีกลิ่นแอลกอฮอล์รุนแรง “คุณท่านคะ นี่ป้าโอ้มนะคะ แย่แล้วค่ะ คุณหนูณิชาหนีออกจากบ้าน” ป้าโอ้มไม่สนว่ากสิณจะโกรธหรือไม่ เพราะตอนนี้มันเป็นเรื่องด่วน ข้างนอกมันมีหิมะตกอย่างหนัก ถ้าเธอไม่ขึ้นมาแล้วจะทำยังไงดี ในใจกสิณตึงแน่น ลืมตาขึ้นมาทันทีและรีบไปเปิดประตู “คุณพูดว่าอะไรนะ” “คุณดูนี่สิคะ นี่เป็นโน้ตที่เธอทิ้งไว้ และก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ดีๆบอกว่าจะไปก็ไป” คิดไม่ถึงว่าเธอจะจากไป กล้าหนีจากมือของเขาแบบนี้เธอคิดว่าเธอจะทำมันได้งั้นเหรอ “เดี๋ยวเธอก็กลับมา ไม่ต้องเป็นห่วง” กสิณปิดประตู มีการระเบิดของเปลวไฟในดวงตา กระดาษถูกขยำจนยับยู่ยี่และถูกขว้างลงบนพื้น เขาอยากเห็นว่าเธอที่ไม่มีอะไรเลยจะออกไปอยู่ข้างนอกได้ยังไง