ตอนที่ 81 ผลกระทบที่ตามมา’หลังจากการจากไป

ต๭นที่ 81 ผลกระทบที่ตามมา’หลังจากการจากไป มีบางคน จนกว่าจะจากไป เพิ่งได้รู้ว่าภายในจิตใจมีความแคร์มากแค่ไหน แต่พวกเขาไม่ใส่ใจที่จะเชื่อ ดังนั้นจึงหาทุกประเภทของเหตุผลเพื่อที่จะปฏิเสธ ดูเหมือนว่านั่นคือวิธีที่จะทำให้รู้สึกดีขึ้น ความรู้สึกว่างเปล่านี้ ไม่คุ้นเคยกับมันจริงเหรอ กสิณกลับเข้าไปในห้อง ค้นหาโทรศัพท์มือถือแถวขวดไวน์และกดหมายเลข “ผมเอง ณิชาหนีออกจากบ้าน คุณให้คนหลายๆคนออกค้นหา วันนี้ไม่ต้องไปทำงาน หาเจอแล้วอย่าลืมแจ้งผมทันที” “เข้าใจแล้วค่ะท่านประธาน ฉันจะไปจัดการทันที” ภวิศเพิ่งตื่นก็เมื่อได้รับสายของกสิณ ณิชาหายไปงั้นเหรอ “เอาล่ะ แค่นี้แหละ ไปจัดการเดี๋ยวนี้” กสิณโยนโทรศัพท์มือถือ ปวดศีรษะคล้ายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เปิดหน้าต่างออกให้ลมเย็นพัดปัดเป่าเผื่อว่าไฟในร่างกายจะสงบลงบ้าง เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเชื่อว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะอยู่รอดได้เมื่ออยู่ข้างนอก เธอไม่มีอะไรเลย เธอจะไปที่ไหนได้โดยไม่มีบ้านตระกูลอรียา เขาอยากดูว่าเธอจะอยู่ได้นานแค่ไหน เมื่อได้ยินว่าเธอจากไปแล้ว หัวใจก็ว่างเปล่า แต่เขาปฏิเสธที่จะคิดถึงเหตุผลว่าทำไม ดวงตาของเขาถูกดึงดูดด้วยรอยเท้าต่อเนื่องท่ามกลางหิมะจนกระทั่งห่างไกลออกไป เธอทิ้งมันเอาไว้ ดูเหมือนว่าเธอจะประกาศให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้หันหลังกลับและตัดสินใจแล้ว เธอคิดว่าจะสามารถเดินออกไปจากโลกของเขาได้งั้นเหรอ เธอไร้เดียงสาเกินไป เขาจะตามหาเธอ ให้เธอกลับมาอย่างเชื่อฟัง เขาไม่ต้องการที่จะหาเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้แคร์มากนัก เขาไม่อนุญาตให้ตัวเองหวั่นไหว ไม่มีวัน “เด็กผู้หญิงคนนั้นไปแล้วมันไม่ดีเหรอกสิณ ทำไมคุณจะต้องไปแคร์ด้วย” ภวิศกลับไปที่เตียง จับหุ่นที่ด้านข้าง มันมีลักษณะของกสิณ ต่อให้หาณิชาเจอก็จะไม่ปล่อยให้เธอกลับมา เพราะผู้หญิงที่กสิณแคร์เธอจะไม่ปล่อยเอาไว้ ออกจากบ้านตระกูลอรียา เดินไปบนถนนสักพักหิมะก็หยุดตก ระหว่างทางเธอมองไปที่ทิวทัศน์ที่สวยงามของหิมะ มันเหมือนทั้งหมดในท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยผ้าห่มสีขาว มันกว้างใหญ่มาก ทั้งอิสระทั้งเงียบเหงา เธอออกจากบ้านหลังนั้นมาแล้ว สถานที่ที่เธออาศัยอยู่มาเป็นเวลา 12 ปี เส้นทางข้างหน้ายังคงสับสน แต่เธอจะพยายาม หลังจากนี้จะพึ่งพาตนเอง เธอไม่กลัว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาที่บ้านตระกูลอรียาได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง เธอรู้สึกขอบคุณตระกูลอรียาที่ให้‘การศึกษา’ เมื่อเดินออกมาแล้วเธอก็จะไม่หันกลับไปอีก เธอไม่ใช่ดอกไม้ในเรือนกระจก ทนต่อพายุ ที่น่ากลัวที่สุด ที่ยากลำบากที่สุดเธอก็ผ่านมันมาแล้ว ยังจะมีอะไรที่จะทำให้เธอล้มลงได้อีกล่ะ หยุดลงพักเหนื่อย เธอนั่งอยู่บนหิมะข้างทาง ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงสถานที่หนึ่ง หลายปีมาแล้ว เธอก็เคยนั่งอยู่แบบนี้ ถือแตงโมที่แตกและดูพระอาทิตย์ตก แล้วบอกตัวเองด้วยรอยยิ้มว่าอย่าเกลียด จงอดทน ดวงตาของณิชาดูเหมือนจะเห็นภาพในเวลานั้น เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ถักเปียสองข้างน่ารัก รอยยิ้มที่บริสุทธิ์และเศร้า ในหัวใจเชื่อมั่นว่าสามารถสัมผัสผู้อื่นได้ด้วยความจริงใจของตัวเอง ตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา มองดู ‘เธอ’ หัวเราะและพูดว่า “เธอนี่โง่จริงๆ ไม่รู้ได้ยังไงว่านั่นมันไร้ประโยชน์ ทำไมต้องโง่เง่าขนาดนั้นด้วย” เธอเม้มริมฝีปากและสะบัดศีรษะให้ตัวเองตื่น เช็ดน้ำตาอย่างมีความสุข เธอไม่สนใจอีกแล้ว “มีอะไรที่ต้องร้องไห้ ณิชาเธอยังมีพรุ่งนี้ ทำไมต้องคิดถึงอดีต ตอนนี้บอกลากับอดีตซะ” พักผ่อนให้เพียงพอ นี่คือการเริ่มต้นใหม่ มีไม่กี่คนที่รู้ แสงอาทิตย์หลังจากหิมะจะเย็นที่สุด เพราะมันทำให้หิมะหลับอย่างสงบ ให้มันกลายเป็นน้ำเย็นของหิมะที่ไหลนอง ซึ่งความเย็นแบบนั้นไม่อาจทนได้อย่างแท้จริง นิมมานตื่นขึ้นมาตรงเวลาเพื่อไปโรงเรียน คนรับใช้บอกข่าวกับเธอว่าณิชาหนีไปแล้ว มองดูตำแหน่งว่างที่อีกด้านหนึ่งของรถ มีร่องรอยของความทุกข์เพิ่มขึ้นในจิตใจของเธอ น่าเบื่อจริงๆ เธอจะต้องไม่เสียใจ ณิชาจากไปก็ดีแล้ว จะได้ไม่มีใครมาแย่งอะไรเธออีก อาจจะเคยชินที่มีณิชาอยู่ในแต่ละวัน แล้วจู่ๆพอไม่มีก็เลยไม่ชิน มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ บางคนก็เป็นแบบนั้น ยิ่งรังเกียจมากก็ยิ่งหวังให้เธอไม่ได้รับความสุข แต่แล้ววันหนึ่งก็หายไปโดยไม่มีการเตรียมการ อารมณ์ก็เลยจะผิดหวังมาก นับดูแล้ว พวกเธออยู่ด้วยกันมายาวนาน ตั้งแต่เกิดทั้งสองเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน เป็นระยะเวลาที่ไม่น้อย วันนี้เป็นวันที่ยุ่งเหยิงมาก ในตอนเช้าตรู่ พาดหัวข่าวในหนังสือพิมพ์เป็นฉากที่งานเลี้ยงอาหารค่ำของตระกูลอรียา สงครามในครอบครัว สวมชุดหรูหราท่าทางน่ากลัวของคุณหนูนิมมาน สวมชุดคนใช้สงบเยือกเย็นเหมือนสายน้ำคือคุณหนูณิชา ยังคงซ่อนความโกรธ แต่เมื่อทุกคนเห็นหน้าตาที่ไม่สบอารมณ์ของกสิณที่แสดงออก ผู้คนก็สนใจในพื้นหลังของเขา เหมือนหนังที่สร้างขึ้นมาอย่างดี เป็นนักข่าวที่จับภาพมาได้ดีเกินไปหรือนักแสดงแสดงได้ดีมาก เหล่าดาราดังกลายเป็นตัวประกอบ โรงเรียนก็วิพากษ์วิจารณ์สิ่งนี้ด้วย เสียงดังมาครึ่งวัน เมื่อนิมมานมาถึงโรงเรียนก็ถูกห้อมล้อมด้วยคนที่เข้ามาสอบถาม ข่าวที่ณิชาหนีไปออกจากปากของเธอและกระจายไปทั่วโรงเรียน มันเหมือนฝนตกหนักแล้วน้ำก็ท่วมไปทั่วทุกมุมของโรงเรียนอย่างรวดเร็ว ปริพลและผลิตาก็ยังได้ยินข่าวนี้ ปริพลทิ้งนักเรียนใหม่ที่เพิ่งเจอกันและรีบวิ่งไปหานิมมาน “นิมมาน เป็นเธอใช่ไหมที่ไล่ณิชาไป” “คุณอย่ามาสาดโคลนนะ ฉันไม่ได้ทำ ฉันเพิ่งจะรู้เมื่อตอนเช้าเหมือนกัน” เผชิญหน้ากับการเริ่มสอบสวนของปริพล นิมมานไม่ได้ตอบอย่างสุภาพ “แล้วเธอไปไหน” “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง เธอไม่ได้บอกฉันสักหน่อย ถ้าคุณอยากเจอเธอก็ไปหาเองสิ” นิมมานนั่งอยู่ในที่นั่งด้วยความโกรธ ยัยณิชาบ้า ไปแล้วก็ยังมาสร้างปัญหาให้เธออีก แม้ว่านิมมานจะบอกว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่ทุกคนก็ยังคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับนิมมาน ตั้งแต่บอกคนอื่นว่าณิชาหนีไปแล้ว มันไม่ยากที่จะคิดอย่างนั้น เพราะนอกจากเรื่องนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีคำอธิบายที่ดีกว่า บริษัทตระกูลอรียาสกุลก็เหมือนกันตั้งแต่เช้าแล้ว อยู่ในภาวะความกดอากาศต่ำ ท่านประธานสีหน้าเย็นชาตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ ในการประชุมตอนเช้าก็โกรธโดยไม่มีเหตุผล หลังจากนั้นการประชุมทั้งหมดก็ถูกยกเลิก ทั้งบริษัทมีการแจ้งเตือนสูง ต่อให้ฮีตเตอร์ถูกเปิดอยู่ก็ยังรู้สึกหนาวกว่าหิมะข้างนอก ณิชาใช้เงินเพียงเล็กน้อยขึ้นรถบัสเพียงอย่างเดียว เธอเดินไปตามถนนอย่างสบายๆ ผู้คนที่เดินผ่านเธอมักจะมองเธอมากขึ้นด้วยสายตาที่ตื่นตาตื่นใจ บางคนยังผิวปากใส่เธอด้วย “ว้าวว ดูผู้หญิงคนนั้นสิสวยมากเลย” “อาจเป็นการทำศัลยกรรมพลาสติกล่ะมั้ง ทุกวันนี้ก็ไม่แปลก แต่เธอดูเป็นธรรมชาติที่สมบูรณ์แบบมากเลย”