ตอนที่ 82 หายนะในการทำงาน

ต๭นที่ 82 หายนะในการทำงาน เธอได้เปิดโลกใหม่ เดินออกจากกรอบเดิม ๆ ของชีวิตเธอ ทำให้โลกของเธอสว่างขึ้นเธอพร้อมที่จะเดินไปในเส้นทางใหม่อย่างกล้าหาญ แต่ในทางกลับกันพวกเขาเหล่านั้นยังคงหยุดอยู่ที่เดิม เมื่อใดที่ได้ยินคนอื่น ๆ พูดถึงเธอ เธอยังคงไม่มั่นใจในตัวเอง ฉันสวยเหรอ ? ซึ่งเธอไม่เคยรู้สึกถึงคำนั้นเลย เพราะคนส่วนใหญ่มักเรียกเธอว่า ยัยณิชาขี้เหร่ ในขณะที่เธอกำลังจะเดินร้านแห่งหนึ่งซึ่งด้านหน้าร้านมีบานกระจกขนาดใหญ่ เธอหยุดเดิน แล้วหันไปส่องกระจกที่หน้าร้าน ภาพสะท้อนในกระจก ทำให้หน้าตาเธอดูสะอาดสะอ้าน เธออาจจะรีบเดินเกินไป จนทำให้ลืมไปว่าคุณอาทำให้หน้าตาของเธอมอมแมมแค่ไหน เธอเอามือสัมผัสไปที่หน้าของเธอเอง แล้วยิ้มออกมาอย่างสดใส พร้อมกับคิดว่ามีผู้คนหญิงคนไหนบ้างไม่อยากสวย และตั้งมั่นกับตัวเองว่านับจากวันนี้ไปเธอจะไม่ปล่อยให้หน้าตาตัวเองมอมแมมแบบนี้อีกเด็ดขาด แต่ในขณะเดียวกันรอยยิ้มของเธอ กลับทำให้คนในร้านรู้สึกงงงวย เธอมีผิวพรรณที่เนียมนุ่มอมชมพู ดวงตาสีดำเข้มกลมโต จมูกคมสัน ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงราวกับกลีบกุหลาบ ผมยาวประบ่า แลดูสดใสสวยงาม รอยยิ้มของเธอมักนำพามาซึ่งความสุข เธอเลือกเดินไปยังเส้นทางข้างหน้าอย่างมีความสุข เปรียบดั่งสายลมที่พัดผ่านช่องหน้าต่างออกไปเจอโลกภายนอก เธอทำให้ผู้คนในร้านตกตะลึงกับความงามของเธอ ราวกับไม่เคยพบเห็นผู้หญิงที่งดงามอย่างเป็นธรรมชาติ โดยปราศจากเครื่องสำอางบนใบหน้าแบบนี้มาก่อน หลังจากนั้น เธอเดินไปตามทางเท้าเรื่อย ๆ ก็มาหยุดนั่งพักสักครู่ที่ร้านหนังสือ เมื่อหายเหนื่อยก็เดินต่อไปเรื่อย ๆ จนผ่านร้านเครื่องเสียง เธอได้ยินเสียงเพลงดังมาจากในร้าน มันเป็นเพลงที่มีเนื้อหาที่แสนโศกเศร้า แต่ทำนองกลับไพเราะ นั้นทำให้เธอห้ามใจไม่ได้ที่จะหยุดเดิน แล้วร้องเพลงออกมาตามเสียงเพลง แต่ทันใดนั้นเธอก็พบว่ามีผู้คนมากมายเดินผ่านไปมาอยู่บนทางเท้า เธอจึงได้แต่ลูบผมเพื่อแก้เขิน “ ร้องเพลงได้เพราะมาก คุณสนใจอยากเป็นนักร้องไหม ? ” ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ พร้อมยื่นนามบัตรให้ “ ขอโทษค่ะ ฉันไม่สนใจ ” ณิชารีบปฏิเสธอย่างทันที แล้วเดินจากไปโดยไม่รับนามบัตรจากชายคนนั้น โธ่ ! น่าเสียดาย ทั้งสวยและเสียงเพราะ ถ้าได้เป็นนักร้องต้องดังระเบิดแน่ ๆ ” นั้นทำให้ณิชานึกขึ้นได้ว่า เธอควรจะรีบหางาน ไม่เช่นนั้นคืนนี้อาจจะไม่มีที่ซุกหัวนอน อากาศเย็นขนาดนี้คงไปนอนใต้สะพานคงหนาวตายแน่ เธอจึงเริ่มเดินหางาน จนเดินผ่านร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง เธอเหลือบไปเห็นป้ายรับสมัครพนักงาน งานนี้ไม่เลว เธอต้องทำได้แน่ ๆ เธอเปิดประตูเขาไปในร้าน ก็เห็นพนักงานสาวสองคนยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ “ ยินดีต้อนรับค่ะ ” พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์พูดต้อนรับอย่างมีมารยาท “ สวัสดีค่ะ ที่นี่รับสมัครพนักงานใช่ไหมคะ ? ” ณิชารีบถามถึงเจตนำนงของตัวเอง “ คุณต้องการสมัครงานเหรอ ? รอสักครู่นะ ฉันขอโทรถามก่อน เชิญคุณไปรอตรงนู่นก่อน ” พนักงานสาวคนนึงที่เคาน์เตอร์โทรศัพท์ไปถามใครสักคน สักพักหนึ่ง ก็มีผู้ชายอ้วน ๆ คนนึงเดินออกมาจากด้านใน “ คนไหนที่จะสมัครงาน ” เมื่อณิชาได้ยินก็รีบยืนขึ้น “ สวัสดีค่ะ ฉันมาสมัครงานค่ะ ” ชายอ้วนคนนั้นเห็นณิชา ดวงตาก็มีประกายขึ้นมาทันที “ วันนี้เริ่มทำงานเลยได้ไหม ? ” “ จริงเหรอค่ะ ? ขอบคุณมากเลยนะค่ะ ” ณิชานึกไม่ถึงว่าการหางานจะง่ายขนาดนี้ เธอรู้สึกดีใจมาก “ มีอีกเรื่องนึงคะ ถ้าฉันจะขอนอนที่ร้านได้ไหมคะ เงินเดือนออกเมื่อไหร่ฉันจะรีบหาที่พัก ” “ ได้เลย เธอจะอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ ” เจ้านายอ้วนแลดูชอบใจ เมื่อสาวสวยเป็นฝ่ายรุกก่อน สายตาไม่สามารถจะข่มเจตนารมณ์ที่ไม่ดีไว้ได้เลย “ ขอบคุณนะค่ะเจ้านาย ฉันจะตั้งใจทำงานค่ะ ” ณิชาไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปกติเลยแม้แต่น้อย และยังคิดว่าเขาเป็นคนดีอีกด้วย พนักงานสาวสองคนที่เดิมทียืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ส่ายหัวเบา ๆ ดูเหมือนว่าสาวสวยคนนี้จะเจอกับหายนะเข้าแล้ว เมื่อณิชารับชุดยูนิฟอร์มเสร็จ เธอก็เปลี่ยนชุดแล้วเริ่มทำงานทันที ร้านคาราโอเกะแห่งนี้ช่างใหญ่โตกว้างขวาง ในร้านมีทั้งหมด 5 ชั้น พนักงานก็มากมายล้วนมีทั้งชายและหญิง การที่ณิชาเข้ามาทำงานที่นี่ทำให้พนักงานชายรู้สึกกระปรี้กระเปร่าและอยากทำความรู้จักกับเธอ แต่ทว่าเธอกลับปฏิเสธจุดประสงค์ของพนักงานชายพวกนั้นอย่างเย็นชา ด้วยคำตอบว่าเธอมีแฟนแล้ว เธอทำงานอย่างขยัน คล่องแคล่วว่องไว ทำให้ทุกคนชอบเธอ โดยเฉพาะกับท่าทางที่นอบน้อมของเธอ เพราะผู้หญิงสวยส่วนใหญ่มักจะเย่อหยิ่ง แต่เธอกลับทำให้ทุกคนไม่คิดเช่นนั้น หลังเลิกงาน ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านจนหมด เหลือเพียงแต่ณิชา เมื่อเธอล้างหน้าเสร็จก็รีบเข้าห้องนอน เธอล็อคประตู แล้วลากโซฟามาขวางประตูเอาไว้ และปิดหน้าต่างอย่างแน่นหนา เมื่อหน้าต่างและประตูถูกปิดลงอย่างสนิท เธอก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาอย่างสบายใจ ห่มผ้าห่มที่ยืมมา การออกมาอยู่ข้างนอกในคืนแรกช่างยากที่จะข่มตาหลับ แต่แล้วในตอนกลางดึก ก็มีเสียงอย่องเท้าเบา ๆอยู่นอกประตู ณิชาเป็นคนตื่นง่าย เธอรีบลืมตาทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้า เมื่อเธอเห็นกลอนประตูกำลังเคลื่อนไหว ก็รีบเด้งตัวขึ้นมา ข้างนอกต้องมีใครสักคนแน่ ๆ จะเป็นขโมยรึเปล่า ถึงแม้ณิชาจะรู้ว่ายังไงเขาก็เข้ามาไม่ได้ แต่ก็ยังใจกล้าตะโกนถามออกไป “ นั่นใครอ่ะ ” แต่หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้ารีบวิ่งออกไป เธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา เหงื่อท่วมตัว โชคดีที่ตัวเองมีสติเอาโซฟามาขวางประตูไว้ ในคืนนั้นไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่นอนไม่หลับ แต่ยังคงมี กสิณ นิมมาน ปริพล และป้าโอ้มที่นอนไม่หลับเช่นกัน กสิณรอข้อความจากเธอทั้งวัน ปริพลก็ออกตามหาเธอทั้งคืน นิมมานที่นอนอยู่ในห้องก็ข่มตาไม่หลับ ส่วนป้าโอ้มก็ฝันร้ายเห็นณิชาหนาวตายอยู่ข้างถนน เหตุการณ์เป็นอยู่อย่างงั้นมาสัปดาห์กว่า ๆ ณิชาเงียบหายราวกับคนที่หายสาบสูญไปเลย กสิณออกตามหาเธออยู่หลายครั้งหลายครา แต่ก็ไม่พบ ณ ร้านคาราโอเกะ “ ณิชา นี่ผลไม้ที่ห้อง 506 สั่งไว้ ” “ ค่ะ เดียวฉันยกไปให้ ” เมื่อถึงหน้าห้อง 506 เธอใช้ถาดผลไม้ที่ยกด้วยมือทั้งสองข้างเคาะที่ประตูสองที แล้วผลักประตูเข้าไป ด้านในห้องมีทั้งผู้ชายผู้หญิงราว ๆ สิบกว่าคน หญิงสาวภายในห้องแต่งตัวยั่วยวน ล้วนแล้วแต่จะสะกดให้ผู้คนหลงใหล อีกทั้งภายในห้องยังเปิดไฟเร็ว ๆ จนทำให้มองใบหน้าผู้คนในห้องได้ไม่ชัดเจน ทำให้สภาพภายในห้องทำให้รู้สึกอึดอัด “ ขอโทษนะค่ะ ขอรบกวนสักครู่ นี่คือผลไม้ที่พวกคุณสั่งไว้ค่ะ ทานให้อร่อยนะค่ะ” เธอนำถาดผลไม้วางไว้บนโต๊ะ แล้วหันหลังกลับไปที่ประตู “ เดียวก่อนน้อง ” มีใครสักคนดึงเสื้อของเธอเอาไว้ แต่เธอหลีกออกอย่างสุภาพ ยิ้มพลางพูดว่า “ มีอะไรคะ ? ” เธอพูดออกไปพร้อมกับในใจที่คิดว่า ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอจะรีบหนีทันที “ ไม่ต้องกลัว ฉันแค่อยากจะให้เธอช่วยไปปรับเสียงเครื่องเสียงให้หน่อย ” “ ได้ค่ะ รอสักครู่ค่ะ ” ในใจณิชารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาโดยทันที เธอเดินไปที่หน้าเครื่องเสียง แต่ทว่าเครื่องเสียงวางไว้บนพื้น เธอจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะล้มลงไปเพื่อปรับเสียง นั้นทำให้ทุกคนมองเห็นเรียวขาที่เรียวยาวของเธออย่างชัดเจน