ตอนที่ 83 การเจอกับปริพลผู้กลุ้มจิตกลุ้มใจ

ต๭นที่ 83 การเจอกับปริพลผู้กลุ้มจิตกลุ้มใจ ในเมืองที่ใหญ่โตและกว้างขวาง มีร้านคาราโอเกะมากมาย ผู้คนมากหน้าหลายตาล้วนมาใช้บริการ ไม่เว้นแต่คนที่ร้องเพลงไม่เพราะ แต่โชคชะตาคงกำหนดไว้แล้ว “ ขนาดนี้ได้ไหมคะ ? ” ณิชาถามพลางปรับเครื่องเสียง เพราะเธอไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการให้ลดเสียงหรือเพิ่มเสียง “ ลดเสียงลงอีก ” ผู้ชายกลุ่มใหญ่ข้างหลังล้วนถลึงตาโต มองไปที่เรียวขาของณิชาตั้งแต่ต้นขายันปลายขา ทุกคนล้วนให้ความสนใจกับเรียวขาของเธอ แทนที่จะเป็นปาร์ตี้ภายในห้องที่กำลังเพลิดเพลิน “ น่าจะพอแล้ว ” ถ้าหากปรับให้เสียงเบากว่านี้ แล้วจะร้องเพลงกันยังไง ? ณิชาตั้งคำถามภายในใจ แต่ทว่าลูกค้าก็เหมือนพระเจ้า พวกเขาสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ เธอเพียงแค่ต้องทำตามคำสั่ง “ พอจะได้แล้วยังคะ ? ” “ เบาอีกหน่อย ” อันที่จริงแล้ว ความหมายของพวกเขาก็คือให้เธอก้มลงต่ำอีกหน่อย เพื่อให้พวกเขาได้มองเห็นเรียวขาชัดเจนขึ้นกว่านี้ นั่นทำให้ณิชาเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เบาอีกเหรอคะ ? เธอกำลังจะถามออกไป แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ข้างหลัง เธอยืดตัวที่กำลังก้มอยู่ขึ้นมา รู้สึกหลังแข็งทื่อ สมองเริ่มส่งสัญญาเตือนภัย จากนั้นเธอรีบขยับไปด้านข้างพร้อมทั้งหันหน้ากลับมา แต่ทว่าทรงผมที่กล้ามมวยอยู่ของเธอ กลับถูกชายคนหนึ่งดึงออกอย่างรวดเร็ว เธอยืนอยู่ด้านหน้าของจอคาราโอเกะ แสงจากหน้าจอสาดไปที่หน้าของเธอ ทำให้คนอื่นมองเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน เธอไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ ได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้น และจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาดุดัน “ เฮ้ย พวกเราเจอกับนางฟ้าเข้าให้แล้ว ” ชายคนนั้นผิวปากขึ้นมา พร้อมทั้งในมือก็เหวี่ยงยางมัดผมที่ดึงออกมาจากผมเธอไปมา พลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อตอนที่เธอวางถาดผลไม้บนโต๊ะ ที่โต๊ะพอจะมีแสงไฟอยู่บ้าง ทำให้พอจะเห็นมุมข้างของใบหน้าเธอ แต่เพียงแค่มุมข้างของใบหน้าก็ทำให้ผู้คนหลงไหลไปกับความสวยของเธอ “ สวยจริง ๆซะด้วย ของดีเลยทีเดียว ” “ ยุก นายนี่สายตาเฉียบคมมาก พวกเราไม่ทันได้สังเกตเลย ” “ น้องสาวคนสวย เธอช่วยนั่งร้องเพลงเป็นเพื่อนพวกพี่ได้ไหม ” ณิชาเริ่มรู้สึกกลัวจนหน้าแข็งทื่อ แต่แค่พริบตาเดียวเธอก็ตั้งสติกลับมาได้ เธอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนพลางพูดว่า “ ขอโทษนะคะ ฉันร้องเพลงไม่เป็นค่ะ ถ้าต้องการคนนั่งร้องเพลงเป็นเพื่อน ทางร้านของเรามีพนักงานบริการสำหรับนั่งร้องเพลงกับลูกค้าโดยเฉพาะค่ะ ต้องการให้ฉันช่วยเรียกให้ไหมคะ ? ” “ ฮาฮาฮา.....เข้าใจเอาตัวรอดเสียด้วย เดี๋ยวฉันให้เธอสิบเท่าของราคาผู้หญิงพวกนั้นเลย สนใจไหม ” “ คุณลูกค้าค่ะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากนั่งด้วยนะค่ะ แต่ว่าฉันร้องเพลงไม่เป็นจริง ๆ กลัวจะไปทำให้พวกคุณหมดสนุก ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวนะค่ะ ” ณิชาพูดพลางเดินไปใกล้ประตู ชายที่ชื่อยุกมองออกว่าณิชาพยายามจะออกจากห้อง ในขณะที่ณิชากำลังจะเปิดประตูออก เขาก็เอามือดันประตูไว้ “ ถึงเธอจะร้องเพลงไม่เป็นก็ไม่เป็นไร พวกเราก็ยังอยากให้เธออยู่ที่นี่กับพวกเราอยู่ดี เพราะฉะนั้นนั่งลงซะ ” เขาพูดพลางลากณิชาออกจากประตู และดันตัวเธอให้เดินไปที่โซฟา “ ปล่อยฉันนะ ” หน้าณิชาเริ่มซีดและยิ้มไม่ออก ทำงานมาตั้งหลายวันยังไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้เลย “ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แค่อยากให้เธอนั่งร้องเพลงเป็นเพื่อนแค่นั้นเอง ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ ? ” ชายคนนั้นมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า คิดไม่ถึงเลยว่าร้านคาราโอเกะจะมีสาวสวยแบบนี้ “ ฉันยังมีงานอื่นต้องทำนะ คงนั่งกับพวกคุณไม่ได้หรอก ” ณิชาพูดออกไปอย่างเย็นชา เธอพยายามยืนขึ้นแต่ก็โดนกดตัวให้นั่งลงไป เธอเริ่มตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ ปล่อยฉันนะ ไม่อย่างนั้นชั้นจะตะโกนเรียกให้คนมาช่วย ” “ ฮาฮาฮา.....เฮ้ยพวกเราได้ยินไหมว่ะ น้องสาวคนสวยจะตะโกนเรียกคนให้มาช่วยแล้ว ฉันนี่กลัวจังเลย ” ชายคนนั้นหัวเราะออกมาเสียงดัง ราวกับว่าสิ่งที่ณิชาพูดเป็นเรื่องตลก “ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ? ถ้าหากเธออยู่กับฉัน ฉันจะจ่ายให้เธออย่างงาม ให้เธอเดือนละสองแสนสนใจไหม ” เป็นพนักงานเสิร์ฟต้องทำงานกี่ปีกันถึงจะมีเงินสองแสนบาท แต่เธอกลับรู้สึกไม่อยากได้เงินเลย ณิชายิ้มเยาะ พร้อมพูดว่า “ เป็นข้อเสนอที่ดีนะ แต่ว่าเชิญไปหาคนที่เขาอยากได้เงินดีกว่านะ แล้วกรุณาช่วยปล่อยมือออกจากฉันด้วย ไม่อย่างงั้นจะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะ ” นัยน์ตาของเธอเริ่มดุดันขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะยากจน แต่ก็ไม่อยากหาเงินด้วยการขายศักดิ์ศรีตัวเอง “ ยุก นี่ขนาดโกรธยังสวยซะขนาดนี้ แต่ว่านายก็ต้องกินแกลบแล้วซิ ” ชายข้าง ๆ ล้อเลียนชายที่ชื่อยุก “ นายไม่เข้าใจหรอก ผู้หญิงสวยราคาก็ต้องแพงเป็นธรรมดา ไอผู้หญิงที่ยอมราคาง่าย ๆ พวกนั้นมันสินค้าคุณภาพต่ำ ” ยุกพยายามหาข้ออ้างให้ตัวเอง “ หนึ่งล้านบาท พอไหม ? ” “ ปล่อยฉันนะ ” ณิชารู้สึกว่าการโดนต่อรองราคาค่าตัวราวกับสิ่งของ ทำให้เธอรู้สึกอับอายและเสียศักดิ์ศรี ทันใดนั้นเองประตูก็ถูกเปิดออก ณิชาคิดว่าจะเป็นพนักงานคนอื่นกำลังเข้ามา แต่แล้วความหวังก็ดับวูบ เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นชายที่กำลังเดินเข้ามา เธอหน้าซีดเผือด รีบก้มหน้าหลบทันทีและใช้เส้นผมมาบังหน้าไว้ “ อ้าว คุณชายปริพล ทำไมถึงมาช้าจัง ” “ อย่าพูดมากหนา วันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี อย่ามากวนฉันด้วย เอาเหล้ามาหน่อย ” ปริพลเดินไปนั่งข้างณิชา เขาไม่ได้มีเจตนาอื่นเลย เพียงแค่ที่นั่งข้าง ๆ ณิชาว่างอยู่พอดี จากนั้นก็มีสาวที่ย้อมผมสีฟ้าคนหนึ่งเดินเข้าไปนั่งบนขาของเขา พร้อมกับเอามือโอบไปที่ไหล่ของเขาด้วย “ คุณชายปริพล ให้ฉันดื่มเหล้าเป็นเพื่อนคุณดีไหม ” “ ไสหัวไป ใครให้เธอมานั่งบนขาฉัน น่าขยะแขยง ” ปริพลที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เห็นใครก็รำคาญไปหมด โดยเฉพาะผู้หญิงแบบนี้ ผู้หญิงผมสีฟ้าคนนั้นหน้าตาแลดูอับอาย รีบลุกขึ้นจากพื้น แต่เธอไม่กล้าจะโวยวายออกมา ได้แต่เดินกลับมานั่งยังที่เดิมของตัวเอง “ เขาเป็นอะไรของเขา สองสามวันมานี่สงสัยจะกินยาผิดขวด หรือไม่ก็โดนผีเข้า ” ยุกเอ่ยปากถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “ ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละ แต่เพราะหาคนรักของเขาไม่เจอ เลยอารมณ์แปรปรวนแบบนี้ ” ชายคนนั้นกระซิบกระซากจนจบ ก็หันไปทางปริพล “ เอ้ยเพื่อน นายเป็นไรมากรึเปล่า ยังตัดใจจากผู้หญิงขี้เหร่ตอนมัธยมไม่ได้อีกเหรอ ” ณิชาได้ยินอย่างนั้น ก็กลุ้มคิดอยู่ในใจ เขาจะตามหาเธอมากี่วันแล้ว ? แต่เขานี่นะจะตามหาเธอ ? ยุกพูดออกมาจากด้านข้างว่า “ ฮาฮา....ฉันรู้ ฉันรู้ ใช่ผู้หญิงที่ปฏิเสธคุณชายปริพลของเรามา สี่สิบห้าครั้งรึเปล่าว่ะ ? ” เขาขำออกมาจนน้ำตาเล็ด “ บนโลกใบนี้ยังมีผู้หญิงกล้าปฏิเสธคุณชายปริพลอีกเหรอ ช่างไม่กลัวตายจริง ๆ ฉันนับถือว่ะ ไอดอลเลย เท่สุด ๆ ” “ เดียวแกได้ตายจริง ๆ แน่ ” ปริพลตะโกนออกมาด้วยความโมโห ในกลุ่มคนที่กำลังคึกคะนอง ณิชาได้แต่นั่งพึมพำภายในใจ แล้วปริพลก็หันไปมองผู้หญิงที่ใช้ผมเผ้าบังหน้าตา ที่นั่งอยู่ข้างเขา “ เธอเป็นใครเหรอ ” ปริพลชี้ไปที่ณิชา “ วันนี้ฉันจะโชว์ให้นายดูว่าหน้าตาแบบไหนที่เรียกว่าผู้หญิงสวย แต่ว่าบอกไว้ก่อนนะ ว่าห้ามแย่ง ” ยุกพูดพลางผลักณิชาไปทางปริพล ตัวของเธอโซซัดโซเซไปหยุดที่หน้าอกของปริพล และในขณะที่ตัวเธอหลุดออกจากการโดบจับตัว เธอก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีออกไปทันที “ เอ้ย อย่าหนีนะ...... ” ยุกตะโกนมาจากด้านหลัง แต่ทว่าไม่ทันเสียแล้ว เขาถอดหายใจแล้วพูดว่า “ คุณชายปริพล นั้นมันผู้หญิงที่ตายไปก็ไม่เจอสวยกว่านี้แล้ว ทำไมนายปล่อยให้เธอหนีไปได้ ” “ แกโง่รึเปล่า คุณชายปริพลเขาไม่ชอบคนสวย เขาชอบคนขี้เหร่ ”