ตอนที่ 84 ชื่อที่คล้ายคลึงกับใบหน้าที่แตกต่าง

ต๭นที่ 84 ชื่อที่คล้ายคลึงกับใบหน้าที่แตกต่าง ชื่อเหมือนกัน แต่กลับมีหน้าตาที่แตกต่างราวฟ้ากับเหว หรือเพราะว่าคนเราแค่รูปลักษณ์ภายนอกต่างกัน ก็ทำให้มีชีวิตที่ต่างกันออกไป ? ทุกคนหัวเราะเยาะ แต่ปริพลไม่ได้สนใจพวกเขาเลย ได้แต่ดื่มเหล้าอย่างกลุ้มใจอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ยัยขี้เหร่ณิชาตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนนะ ? หนีไปอย่างนี้ แล้วใครจะตามหาเจอ เขารู้สึกเกลียดตัวเองที่ยืนหยัดเพื่อความรักไม่มากพอ ณิชารู้สึกโล่งใจที่หนีกลับลงมาชั้นหนึ่งได้ แต่ทว่าหัวใจยังคงเต้นระรัวด้วยความตกใจอยู่ “ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าณิชา ทำไมขึ้นไปเสิร์ฟผลไม้นานขนาดนี้ ” แพณีที่ทำงานกะดึกกับณิชา เอ่ยปากถามออกไป “ ไม่มีอะไรหรอก พวกเขาแค่อยากให้ฉันนั่งร้องเพลงเป็นเพื่อน แต่ฉันไม่ยอม ” ณิชาพลางหายางมัดผม มารวบผมที่หลุดออก ที่จริงแล้วเธอก็แค่กลัวว่าปริพลจะจำเธอได้เท่านั้นเอง แพณีตะโกนใส่ณิชา “ เธอจะบ้าเหรอ เธอรู้ไหมว่าลูกค้าห้อง 506 เป็นใคร ? พวกเขาล้วนเป็นทายาทตระกูลเศรษฐีทั้งนั้น ถ้าเธอได้มาสักพักคนก็มีกินมีใช้ไปทั้งชาติแล้ว ” เธอมองไปที่ณิชาอย่างรู้สึกเสียดายแทน โอกาสดีลอยมาหาแล้วแท้ ๆ ยังไม่คว้าเอาไว้ สวยอย่างเธอคงหาลูกเศรษฐีสักคนได้ไม่ยาก “ เหรอ ฉันไม่รู้นี่ ” ณิชายิ้ม แล้วค่อย ๆ แอบถอนหายใจออกมา “ ฉันรู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว ถึงไม่ไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น ฉันละอยากรู้จริง ๆ ว่าแฟนเธอเป็นคนแบบไหน ต้องหล่อมากแน่ ๆ ใช่ไหม ” นพินเพื่อนพนักงานอีกคนของณิชาพูดขึ้นขณะกำลังว่างงานอยู่ “ แฟนฉันเหรอ..... ” ณิชาหยุดพูดไปแล้วพลางคิด แฟนควรจะเป็นคนที่อ่อนโยน ดูแลเอาใจใส่ในทุกเวลา ในหัวสมองของเธอก็นึกภาพของกรินทร์ ชายที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นตลอดเวลา “ ใช่ซิ เขาหล่อมาก ๆ เลย หล่อจนไม่มีใครเทียบเขาได้เลย ” นพินรู้สึกอิจฉาจึงกระแทกไปที่ตัวเธอเบา ๆ “ มิน่าล่ะ เธอถึงไม่มองผู้ชายคนอื่นเลย ที่แท้ก็มีแฟนหล่อมากนี่เอง ” “ ใช่แล้ว ” ณิชายิ้มจนตาหยี ฉันบอกว่าพี่เป็นแฟนฉัน พี่กรินทร์คงไม่โกรธฉันหรอกนะ เพราะป่านนี้พี่คงไปมีแฟนอยู่ที่ต่างประเทศแล้ว ในขณะนั้นเอง ผู้จัดการก็เดินเข้ามาทางด้านหลัง “ ณิชา ลูกค้าห้อง 506 ให้เธอขึ้นไปหา ” “ ผู้จัดการคะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย สงสัยจะขึ้นไปไม่ไหวค่ะ ผู้จัดการช่วยปฏิเสธพวกเขาให้ได้ไหม ? ” ให้ตายยังไง ณิชาจะไม่ยอมกลับขึ้นไปที่ห้องนั้นอีกเด็ดขาด เพราะเธอไม่เพียงแต่กลัวว่าจะโดยคุกคาม แต่เพราะในห้องนั้นมีปริพลอยู่ เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอและเขา “ ไม่สบายเหรอ งั้นเธอไปพักผ่อนเถอะ เดียวฉันจะช่วยพูดให้เอง ” ผู้จัดการไม่รู้ถึงเหตุผลที่แท้จริง จึงหันหลังแล้วเดินออกไป “ ณิชา ฉันว่าเธอควรหลบไปซ่อนก่อนนะ ฉันว่าลูกค้าพวกกลุ่มนั้นไม่ยอมง่าย ๆ หรอก ถ้าเกิดผู้จัดการกลับมา ฉันจะช่วยบอกเขาให้ว่าเธอไปโรงพยาบาลแล้ว ” นพินช่วยณิชาคิดแผนการ เธอทำงานที่ร้านคาราโอเกะแห่งนี้มาหนึ่งปีแล้ว รู้ดีว่าลูกค้าห้อง 506 ชอบมาใช้บริการที่ร้านคาราโอเกะแห่งนี้ ฉะนั้นเธอจึงรู้จักลูกค้ากลุ่มนี้ดีว่าพวกเขาเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐี ดังนั้นพวกเขาทำอะไรก็ย่อมถูกไปหมด ณิชาครุ่นคิดสักพัก ก็พยักหน้า “ ก็ได้ ขอบคุณนะนพิน ” การได้มาทำงานที่นี่ ทำให้เธอได้รู้จักเพื่อนดี ๆ นั้นทำให้เธอรู้สึกมีความสุข “ จะมาขอบขงขอบคุณอะไรกัน ฉันก็ออกจากบ้านมาทำงานคนเดียว เพราะงั้นพวกเราก็ต้องช่วยเหลือกันซิ เธอรีบไปเถอะ เดียวผู้จัดการลงมาซะก่อน เธอจะหนีไม่ทันนะ ” เขาพูดพลางดันตัวณิชาออกไป “ อื้ม ” ณิชารู้สึกซาบซึ่งพลางเอามือของเธอไปจับมือของนพินไว้ ก่อนจะหลบไปซ่อนในเก็บของเล็ก ๆ ด้านหลังร้าน เป็นอย่างที่นพินคิดไว้จริง ๆ ณิชาเดินออกไปยังไม่ทันจะถึงที่ห้องเก็บ ผู้จัดการก็เดินกลับเข้ามาอีกครั้ง “ ณิชาอยู่ไหน ลูกค้าห้อง 506 ไม่ยอม บอกจะให้ณิชาขึ้นไปหาให้ได้ ” “ แต่ผู้จัดการค่ะ เธอไม่สบาย เลยออกไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ แล้วทีนี้จะทำยังไงดีละคะ ? ” นพินแกล้งพูดอย่างกระสับกระส่าย พลางชำเลืองไปมองหน้าที่กลุ้มใจของผู้จัดการ “ อะไรน่ะ ? เธอไปโรงพยาบาลแล้วเหรอ โอ๊ย ฉันจะบ้าตาย จะมาป่วยอะไรตอนนี้ ทำฉันซวยซะได้ ลูกค้ากลุ่มนั้นขัดใจไม่ที่ไหนกันล่ะ ” ผู้จัดการพูดทั้งท่าทางที่คล้ายราวกับจะร้องไห้ออกมา “ งั้นทำยังไงดีล่ะคะ ? ” “ จะยังอะไรได้อีกล่ะ ก็ต้องกลับขึ้นไปบอกพวกเขาให้เข้าใจอีกรอบน่ะซิ แต่ถ้ายังไม่เชื่ออีก ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ” ผู้จัดการกลับขึ้นชั้น 5 อีกครั้งด้วยสีหน้าอมทุกข์ นี่สามารถบอกได้ว่า บางทีผู้หญิงที่เกิดมาสวยเกินไปก็ลำบากเหมือนกัน เวลาประมาณ 5 ทุ่ม พวกเขาก็ออกจากร้านคาราโอเกะไป แต่ทุกคนล้วนมีผู้หญิงติดตามออกไปด้วย “ พวกนายไปกันก่อน เดียวฉันไปจ่ายเงิน ” ยุกโบกมือใส่เพื่อนคนอื่น ๆ แล้วเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ เมื่อจ่ายเงินเสร็จ เขาก็เอ่ยปากถามพนักงานว่า “ พนักงานสาวที่ไม่สบายคนนั้น เธออาการดีขึ้นรึยัง ? ” แต่ทว่าที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ได้เปลี่ยนกะพนักงานแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าพนักงานคนนั้นคือใคร “ ขอโทษนะค่ะ ดิฉันไม่ทราบว่าคนที่คุณถามถึงคือใคร ? ” “ ที่ร้านไม่ได้มีพนักงานที่สวย ๆ อยู่คนนึงเหรอ ? ได้ยินว่าเธอไม่สบาย ” ยุกค่อนข้างมั่นใจว่าณิชาไม่ได้ป่วย แต่เพียงแค่หาข้ออ้างที่จะไม่ขึ้นมาหาพวกเขาเท่านั้นเอง เป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกยิ่งสนใจในตัวเธอ “ สวยมาก ? ” พนักงานคนนั้นคิดออกโดยทันที “ คนที่คุณพูดถึงต้องเป็นณิชาแน่ ๆ เธอพึ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่กี่วัน แต่ว่าเธอไม่น่าจะป่วยนะค่ะ เพราะเมื่อเช้าเห็นเธอยังอาการดีอยู่เลย ” “ อ้อ เธอชื่อณิชาเหรอ ? ” ยุกฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า สาวขี้เหร่ที่คุณชายปริพลชอบก็ชื่อณิชาเหมือนกัน จากนั้น เขาก็มองเห็นปริพลเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย “ คนชื่อนี้มีอะไรนะ ? ” แต่ในขณะที่ปริพละกำลังจะเดินผ่านไป ก็ดันไปได้ยินที่พนักงานพูดพอดี เขาตะโกนออกมาทันที “ ณิชาอยู่ที่ไหน ? ” เสียงตะโกนของเขาทำให้พนักงานตกใจ “ ฉันไม่รู้ค่ะ ฉันไม่เห็นเธอ ” ทำไมถึงได้แต่คนรุมถามหาเธอนะ เกิดมาสวยก็ลำบากอย่างนี้เอง “ รีบไปหาเธอมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ” ปริพลพูดออกมากด้วยความโมโห “ ขอโทษนะค่ะคุณลูกค้า ดิฉินไม่สามารถทิ้งเคาน์เตอร์แคชเชียร์ได้ ถ้าหากคุณลูกค้าอยากเจอเธอ รบกวนเชิญไปตามหาเธอด้วยตัวเองนะค่ะ แต่กรุณาอย่าไปรบกวนลูกค้าท่านอื่นนะค่ะ ” พนักงานคนนั้นพูดออกมาอย่างสุขภาพ ทั้งที่ในใจโกรธมาก “ คุณชายปริพล ณิชาคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับณิชาของนายหรอก นายเข้าใจผิดแล้ว ไปกันเถอะ......อย่ามาก่อเรื่องที่นี่เลย ” ยุกยิ้มพลางกล่าวขอโทษกับพนักงาน แล้วลากปริพลออกมา “ ถึงจะไม่ใช่เธอ ฉันก็ยังอยากเห็นด้วยตาตัวเอง นายไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้เมา ไม่ก่อเรื่องแน่นอน ” ปริพลดึงแขนเขากลับ แล้วเดินกลับเข้าไปข้างใน ถึงแม้ว่าชื่อจะคล้ายคลึงกัน เขาก็ต้องเห็นเธอด้วยตาตัวเองให้ได้ เพื่อเป็นการยืนยันว่าไม่ใช่เธอจริง ๆ ณิชาที่กำลังหลบอยู่มองดูเวลา นี่มันก็ห้าทุ่มแล้ว พวกเขาน่าจะกลับกันไปแล้ว จากนั้นเธอจึงค่อย ๆ ย่องออกจากห้องเก็บของ แต่ทว่าออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เธอก็โดนใครบางคนใช้มือยื่นมาปิดปากเธอจากด้านหลัง แล้วลากเธอกลับเข้าไปอีกห้องหนึ่ง