ตอนที่ 85การช่วยเหลือที่ทำให้ซวยกว่าเดิม

ต๭นที่ 85การช่วยเหลือที่ทำให้ซวยกว่าเดิม การได้รู้จักกันระหว่างเขาและเธอ สำหรับเขามันคือความรักที่ยังคงมั่นคง แต่สำหรับเธอมันกลับมีเรื่องให้กลุ้มใจมากมาย บนเส้นทางความรักของพวกเขา นำพามาทั้งความสุขและความทุกข์ “ ฮืออ........ ” ในใจของณิชาหวาดกลัวอย่างขีดสุด ปากของเธอโดนปิดจนแน่น ภายในห้องที่เธอโดนลากเข้ามาก็มืดสนิท ไม่สามารถมองเห็นได้ว่าคนแปลกหน้าที่ปิดปากเธอไว้คือใคร เธอเพียงแค่ได้ยินเสียงลมหายใจถี่ ๆของเขาเท่านั้น แต่เพราะว่าตัวของเธออยู่ใกล้เขามาก ทำให้เธอได้กลิ่นที่ชวนน่าขยะแขยงจากปากของเขาอย่างชัดเจน เขาเป็นใครกันนะ เธอคิดไม่ออกจริง ๆ และไม่สามารถคาดเดาได้ภายในเวลาอันสั้นนี้ แต่ทว่าภายในหัวสมองที่ว่างเปล่าของเธอ คิดแค่ว่าจะต้องสู้อย่างสุดแรงเพื่อไม่ให้เขาทำอะไรได้ เธอทั้งตีทั้งเตะไปที่คนแปลกหน้า เพราะนอกจากวิธีนี้เธอก็คิดวิธีไหนไม่ออกแล้ว ทันใดนั้นเธอก็ใช้แรงทั้งหมดดันไปที่ตัวของเขา และเตะไปที่เขา โดยไม่สนใจว่าเบาหรือแรงแค่ไหน “ สาวน้อย เธอจะฆ่าฉันเหรอ ไม่ต้องร้อง แล้วก็หยุดตีได้แล้ว ” ชายกลิ่นเหม็นน่าขยะแขยงเริ่มจู่โจมอีกครั้ง เขาพยายามเข้ามาใกล้เพื่อจูบเธอ แต่ทว่าเธอหันหน้าหลบไปด้านอื่นเสียก่อน จนปากของเขาพุ่งไปโดนที่ลำคอของเธอแทน มันเป็นความรู้สึกที่น่าขยะแขยงมาก ๆ เมื่อได้โอกาส เธอจึงตะโกนขึ้นมา “ ช่วยด้วย......อย่าเข้ามานะ ” เธอยังคงทั้งตีทั้งเตะ พลางตะโกนร้อง ทำให้ชายแปลกหน้าหมดหนทางจะตอบโต้ “ หยุดตะโกนได้แล้ว ฉันเป็นเจ้านายเธอไง สาวน้อย เธออยากจะนอนกับฉันไม่ใช่เหรอ ? ทำไมตอนกลางคืนถึงปิดประตูห้องนอนสนิทขนาดนั้น แล้วฉันจะเข้าไปได้ยังไง ” “ อะไรนะ ? คุณคือเจ้านายเหรอ ? ” ในใจณิชาตื่นตระหนกอย่างขีดสุด มิน่าล่ะตอนกลางคืนถึงมีเสียงฝีอยู่จากหน้าห้องทุกคืน “ ใช่ ฉันเอง หยุดตะโกนได้แล้ว เดียวคนอื่นมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีต่อเธอและฉัน อีกอย่างถ้าฉันบอกคนอื่นว่าเธอมายั่วฉันก่อน ก็จะไม่มีใครเชื่อคำพูดเธอแล้ว เพราะฉะนั้นเชื่อฟังที่ฉันพูดเถอะ ” เจ้านายของณิชาคิดว่าเธอเริ่มจะยินยอม จึงค่อย ๆ ปล่อยมือออก แล้วพยายามจะจู่โจมเข้าไปจูบเธออีกครั้ง ร่างอ้วน ๆที่มีแต่ไขมันของเขาเริ่มชิดเข้ามาที่ณิชา เธอจึงฉวยโอกาสในขณะที่โดนปล่อยเป็นอิสระหลบไปอีกด้านหนึ่ง “ อย่าหนีนะ มานี่ ” เจ้านายของณิชาเห็นณิชาหนีไป จึงรู้สึกโกรธเคือง ถ้าหากร้องโวยวายออกไปก็พานจะยิ่งทำให้แย่ลงไปอีก ดังนั้นต้องใจเย็น ใจเย็นเข้าไว้ ณิชาใช้น้ำเสียงที่อ่อนหวานพูดว่า “ เจ้านายค่ะ ทำไมถึงได้ใจร้อนขนาดนี้ล่ะ ตรงนี้มันไม่มีเตียง พวกเราค่อย ๆเป็นค่อย ๆไปกันเถอะ ” เธอรู้สึกคุ้นเคยกับความมืดเป็นอย่างดี แต่ในขณะที่เธอกำลังพูดให้เขาตายใจ ในสมองก็พลางคิดหาวิธีหนีไปด้วย “ ไม่ต้องหรอก แม่สาวน้อย บนพื้นมืด ๆ แบบนี้น่าสนุกกว่าเยอะ แต่ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะทำให้เธอขึ้นสวรรค์ทั้งเจ็ดเอง ” เจ้านายของณิชาพุ่งเข้าไปหาเธออีกครั้ง เขาอดใจมาหลายวันแล้ว ที่จะทำให้เธอตกมาอยู่ในกำมือของเขา แต่ณิชาก็หนีออกอีกครั้ง พลางใช้น้ำเสียงออดอ้อนพูดว่า “ แต่ว่าหนูไม่ชอบที่นี่นี้ค่ะ ที่นี่สกปรกจะตาย หนูอยากไปโรงแรมมากกว่า ” “ แต่ว่าฉันทนไหวแล้วนะ ไม่เชื่อเธอก็ลองจับดู ” เจ้านายของณิชาพุ่งเข้าไปหาเธออีกครั้ง แต่ณิชาก็ยังคงหนีออกเช่นเคย เธออาศัยข้อดีของความมืดเคลื่อนไหวร่างของเธอ เพื่อไม่ให้เขาจับเธอได้เธอกลั้นอาการคลื่นไส้เอาไว้ ร่างของเธอท่วมไปด้วยเหงื่อ ให้ตายยังไงเธอก็จะไม่ยอมนอนกับไออ้วนนี้เด็ดขาด แต่เธอจะใช้คำพูดยังไงก็โน้มน้าวเขาไม่ได้สักที นั้นทำให้เธอแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว “ เจ้านายค่ะ แต่ฉันกลัวนี่ค่ะ ” “ นี่ครั้งแรกของเธอเหรอ อย่าบอกนะว่าเธอยังเวอร์จิ้นอยู่ ? ” เขายิ้มออกมาอย่างหื่นกาม และนั้นยิ่งทำให้เขาอยากจะลิ้มลองรสชาติของเธอ ทันใดนั้นนอกประตูก็ปรากฏเสียงฝีเท้าเบา ๆ ทำให้พวกเขาทั้งสองคนตกใจ ณิชา นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอนะ ถ้าพลาดโอกาสนี้เธอต้องตายแน่ ๆ “ ข้างนอกมีคนรึเปล่า ฉันณิชาเอง เจ้านายก็อยู่ที่นี่ด้วย พวกเราติดอยู่ข้างในเพราะประตูมันล็อก ช่วยพังประตูเข้ามาหน่อยได้ไหม ” ณิชารีบตะโกนออกมาก่อนทันที วิธีนี้ทำให้เธอไม่ต้องกลัวว่าจะโดนเจ้าอ้วนนี่ล่วงเกินอีก “ นังเด็กบ้า เธอกล้าเล่นแบบนี้เหรอ ” เจ้านายของณิชาโกรธมากและอยากจะจับตัวเธอไว้ แต่ทว่าก็กลัวคนข้างนอกผลักประตูเข้ามาเห็น “ ปัง..... ” ประตูถูกผลักออกอย่างแรง จนสิ่งของบางอย่างภายในห้องสั่นไปตามแรงกระแทก ปริพลได้ยินคำพูดที่ณิชาพูดออกไปก่อนหน้านี้ได้ไม่ชัดเจน แต่ทว่าเขากลับได้ยินคำว่าฉันคือณิชาอย่างชัดเจน เขาเมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่พูดจาทำเพลงรีบพังประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว ณิชาเห็นแสงสว่างที่สาดเข้ามาจากนอกห้อง ก็รู้สึกว่าตัวเองรอดตายแล้ว เหงื่อที่ท่วมตัวก่อนหน้านี้ ก็ค่อย ๆเหือดแห้งไป เธอรีบเดินไปที่ประตูอย่างดีใจ แสงที่สาดเข้ามาจากด้านหลังของชายที่ผลักประตูเข้ามา ทำให้เธอเห็นหน้าของเขาไม่ชัดเจนว่าเขาเป็นใคร แต่ทว่าปริพลกลับเห็นหน้าของเธออย่างแจ่มแจ้ง เขามองใบหน้าที่งดงามของเธอ คล้ายกับว่าเธอคือคนแปลกหน้า แต่ทว่ากลับคุ้นเคยเป็นอย่างดี แท้ที่จริงแล้วภายใต้หน้าตามอมแมมนั้น ซ่อนความสวยงามของเธอเอาไว้ ทำให้เขาถึงกับตะลึงกับความสวยของเธอ “ ขอบคุณนะค่ะ ” ณิชาเดินไปยืนข้างหน้าเขา พลางเงยหน้าขึ้น หน้าตาที่มีรอยยิ้มเริ่มเปลี่ยนเป็นซีดเผือด ทำไมเป็นเขาได้ล่ะ? ให้ตายเถอะ เธอคว่ำคราญอยู่ในใจ “ ณิชา? ” ปริพลเรียกชื่อเธอ ตอนนี้เขารู้สึกดีใจมาก เธอพยายามสงบนิ่ง “ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อณิชาค่ะ คุณคือลูกค้าที่ร้านใช่ไหมคะ สงสัยว่าคุณจะมาผิดที่แล้ว ที่นี่คือหลังร้านนะค่ะ ” ณิชาเดินผ่านเขาออกมา แล้วรีบเดินไปข้างหน้า เธอบอกตัวเองว่าห้ามหันกลับไปเด็ดขาด แล้วก็ห้ามยอมรับว่าเธอคือณิชาที่เขากำลังตามหา “ นี่เธอ ” ปริพลตะโกนมาจากด้านหลัง เธอหยุดเดิน แต่ไม่หันกลับไปมองเขา “ คุณมีอะไรรึเปล่าคะ ? ” “ ได้ยินว่าเธอไม่สบาย อาการดีขึ้นแล้วเหรอ ? ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พร้อมยิ้มที่มุมปาก นี่คือรอยยิ้มแรกในรอบสัปดาห์ของเขา “ ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะค่ะ ” ณิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรงอกเกรงใจและดูเหินห่าง ตอนนี้เธอเพียงแค่ต้องการหาที่ปลอดภัยซ่อนตัว “ งั้นก็ดี ” ปริพลยังคงพูดมาจากด้านหลัง พร้อมโผเข้ากอดเธอจากด้านหลัง เขารู้สึกดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง “ เธอฟังไว้นะ ต่อจากนี้ฉันจะดูแลเธอเอง จะดูแลจนกว่าเธอแก่ตายเลย ณิชา ฉันชอบเธอ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปไหนอีก เธอเตรียมใจไว้เลยนะ ฉันจะตามติดเธอไปทุกที่ ” “ คุณลูกค้าค่ะ กรุณาให้เกียรติกันด้วยค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ ” เธอแทบจะเป็นบ้ากับนิสัยเอาแต่ใจที่ยากจะแก้ของปริพล “ ไม่เป็นไรหรอกหนา คุณพนักงาน ตอนนี้ก็ถือว่ารู้จักกันแล้วไง ” เขาชอบพูดกวนไปเรื่อย หลังจากนี้เขาคงจะไม่ปล่อยให้เธอคาดสายตาได้อีกแน่ ณิชาพยายามใช้แรงสลัดโอบกอดของเขาออก “ปริ” ทันใดนั้นเธอฉุกคิดขึ้นมาทันว่าไม่ควรเรียกชื่อเขา เพราะเธอบอกว่าไม่รู้จักเขา จะไปเรียกชื่อเขาได้ยังไงกัน “ปริอะไร ? ” เขามองเธอด้วยรอยยิ้ม “ แปลกเนอะ ทำไมเธอถึงรู้ชื่อฉันนะ หรือว่าเธอรู้จักฉัน ? ” โดนจับได้ซะแล้ว ณิชายิ้มแห้ง ๆ “ คุณชายปริพลที่ชื่อเสียงโด่งดัง ทำไมฉันจะไม่รู้จักล่ะ คุณคือแขกประจำของร้านเรา ฉันต้องรู้จักคุณอยู่แล้ว รบกวนคุณอย่ายุ่งกับฉันอีกนะค่ะ เพราะฉันมีแฟนแล้ว ”