ตอนที่ 87 ผู้ชายแปลก ๆ

ต๭นที่ 87 ผู้ชายแปลก ๆ ในขณะที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความเดียวดาย เขาคล้ายกำลังครุ่นคิด คงต้องใช้ใจเท่านั้นถึงจะมองเห็นสิ่งนั้นอย่างแท้จริง อันที่จริงแล้วการคิดถึงใครสักคนมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ว่าถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังคงเลือกจะทำเป็นเมินเฉย “ ยังหาไม่เจอเหรอ ? ” เสียงของกสิณมีความอ่อนล้า เขาไม่ได้กลับไปที่บ้านของตระกูลอรียาหลายวันแล้ว เพราะเขากลัวว่าถ้ากลับไปแล้วจะโดนป้าโอ้มถามว่าหาณิชาเจอหรือยัง “ ยังครับ ท่านประธาน ผมกำลังพยายามตามหาอยู่ คนที่ตั้งใจหลบซ่อนมันยากในการตามหานะครับ ” “ ผู้หญิงตัวคนเดียวไม่มีที่ให้ไป มันตามหายากขนาดนั้นเลยเหรอ ? นี่นายเริ่มทำงานห่วยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ถ้าพรุ่งนี้ยังหาไม่เจอ ก็มาลาออกไปซะ ” เมื่อวางสาย กสิณก็โยนโทรศัพท์ลงไปบนโต๊ะ แล้วหลับตาลงพร้อมคลายเนคไทที่คอเสื้อออก คนที่โดนต่อว่าเมื่อกี้นั้นคือกสิณ นี่ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยของณิชาเลย ราวกับว่าเธอจะหายไปอย่างสาบสูญ หรือไม่ก็เธอกำลังหลบซ่อนเขาอยู่ ? ” หรือว่าเป็นเพราะเขาเธอถึงหายไป ? หรือเขาจะทำร้ายเธอจนทำให้เธอไม่มีที่ไป แล้วก็ไม่อยากกลับไปที่บ้านของตระกูลอรียาอีก ในใจของเขารู้สึกทุกข์ระทมจนยากจะระบายออกมา เขาหมุนเก้าอี้ทำงานสีดำไปอีกด้านนึง แล้วเผชิญหน้ากับความมืดนอกกระจกบานใหญ่ด้านหนังเก้าอี้ทำงานเขา ที่นี่คือชั้นสูงสุดของบริษัทตระกูลอรียาสกุล เป็นตึกที่สูงที่สุดในเมืองนี้ จากตรงนี้เขาสามารถมองเห็นทุกอย่าง กสิณเปรียบเสมือนราชาของวงการธุรกิจ แต่ทว่าตอนนี้เขากลับรู้สึกเหงาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาได้ทำลายในสิ่งที่เขาอยากจะทำลายมานานหลายปีสำเร็จแล้ว แต่ทว่าเขากลับไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย “ เธอรักฉันไหม ? ” ข้างหูเขายังคงดังชัดถึงคำพูดของณิชา จิตใจของเขารู้สึกสั่นคลอจนยากจะหายใจ รักเหรอ ? เด็กโง่ ทำไมต้องพูดคำต้องห้ามของเขาออกมาด้วย เขาไม่คาดคิดว่าการที่เขาพูดว่าไม่รักเธอ นั้นจะทำให้เธอหนีไปเลยเหรอ ? แล้วทำไมเธอต้องถามเขาแบบนั้นด้วย ? ! เสมือนกับมีเสียงเข็มที่ตกลงบนพื้นค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาในความเงียบภายในหัวของเขาอย่างช้า ๆ แต่แล้วทันใดนั้นเขาก็นิ่งไป “ นี่เธอหลงรักฉันเหรอ ? ” “ คุณภวิศ เด็กผู้หญิงที่คุณให้ตามดู เธอพึ่งออกจากร้านคาราโอเกะไปเมื่อตอนห้าทุ่มห้าสิบเจ็ดนาที แล้วเธอก็เดินไปรอบถนน จนสุดท้ายเดินเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่ง ” “ ฉันรู้แล้ว ตามดูต่อไป แล้วปิดปากให้สนิท ห้ามบอกท่านประธานเด็ดขาด ” “ ครับ คุณภวิศ ” ภวิศวางโทรศัพท์ แล้วหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มจนหมด แล้วพูดออกมาว่า “ กสิณ ทำไมนายถึงเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ ไม่กลัวว่าต่อไปจะต้องเสียใจอย่างนั้นเหรอ ? แต่ว่าไม่เป็นไร นายวางใจเถอะ ฉันจะปกป้องนายเอง ผู้หญิงที่มันเข้ามาในชีวิตนาย ฉันจะทำให้พวกมันหายไปเอง แล้วนายจะได้รู้ว่าฉันนี่แหละ คือคนที่รักนายมากกว่าใคร ฮ่า ฮ่า ฮ่า......... ” หัวเราะที่ชวนน่าขนลุกนั้น ดังกึกก้องอยู่ภายในห้องของเธอ ใบหน้าภายใต้แสงจันทร์ของเธอช่างดุร้ายราวกับนางมาร แสงพระอาทิตย์ในยามเช้าสัมผัสไปที่ผิวอันบอบบางของณิชา เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาโดยปราศจากการรบกวนใด ๆ เธอพลิกตัวอยู่บนเตียง นี่เป็นการนอนหลับที่สบายมาก เธอไม่เคยได้นอนหลับบนเตียงที่นุ่นสบายเช่นนี้มาก่อน บนเพดานสีขาว ผ้าปูที่นอนก็สีขาว ที่แบบนี้แหละคือที่ที่มีเอาไว้ให้คนนอนหลับอย่างแท้จริง ภายในห้องผ้าห่มไม่ใช่สีเทา บรรยากาศไม่ได้มืดครึ้มและหนาวเย็น เธอรู้สึกเกลียดห้องนอนที่เธอเคยใช้หลับนอนมาก่อน ห้องนั้นคือที่ที่ทำให้เธอเริ่มฝันร้ายแต่มันก็ได้สิ้นสุดความฝันลงไปแล้ว เธอตื่นนอน ล้างหน้าล้างตาเสร็จ ก็มีเสียงกดดิ่งดังขึ้น จากนั้นเธอก็เดินไปเปิดประตู เมื่อประตูถูกเปิดออกก็มีพนักงานเข็นอาหารเช้าเข้ามาให้เธอภายในห้อง “ คุณผู้หญิง นี่อาหารเช้าของคุณครับ เชิญทานให้อร่อยนะครับ ” “ ขอบคุณค่ะ ” “ ไม่เป็นไรครับ ” แล้วพนักงานก็เดินออกไปจากห้อง ณิชามองดูอาหารเช้าที่หลากหลาย พลางคิดในใจ นี่ปริพลก็เตรียมไว้ให้เธอเหรอ ? ติดหนี้บุญคุณเขาอีกแล้ว แต่ก็เอาเถอะ เธอคล้ายกับคนที่กำลังเสพยาเสพติด ครั้งสองครั้งก็คงไม่เป็นไร นี่เธอตกหลุมพรางลงไปแล้ว เมื่อเธอทานอาหารเช้าเสร็จ ก็มีคนมาเคาะห้องอีกครั้ง “ สวัสดีค่ะ นี่คือเสื้อผ้าที่คุณชายปริพลเตรียมไว้ให้คุณค่ะ ” “ อ้อ ขอบคุณมากค่ะ ” ณิชาเอื้อมมือรับเสื้อผ้า มันเป็นเสื้อกันหนาวสีแดง คุณภาพดีเลยทีเดียว ราคาต้องแพงมากแน่ ช่างเอาใจใส่เสียจริง ๆ แต่ทว่าเมื่อเธอเห็นป้ายราคาที่เสื้อ เธอก็ไม่ใส่เสื้อตัวนั้น พลางหาถุงเพื่อเอามาใส่เสื้อตัวนี้แทน แล้วเธอก็กลับมาสวมเสื้อของตัวเอง หลังจากนั้นเธอก็เดินลงไปเช็คเอ้าท์ที่คาน์เตอร์ด้านล่างของโรงแรม พร้อมทั้งให้พนักงานนำเสื้อกันหนาวที่ปริพลเตรียมไว้ให้ส่งคืนให้กับเขา เธอไม่ต้องการสิ่งของที่เธอชดใช้คืนให้ไม่ไหว เธอเดินออกจากโรงแรม แล้วหยุดสูดหายใจเฮือกใหญ่ อากาศยามเช้ามันช่างดีจริง ๆ หลังจากที่ได้พักผ่อนอย่างสบายมาทั้งคืน ก็ทำให้จิตใจผ่อนคลายไม่น้อย อย่างนี้แล้ววันนี้ก็คงต้องหางานใหม่ได้แน่ ครั้งนี้จะต้องหาให้ดีกว่ารอบที่แล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็ต้องรับเงินเดือนก่อนล่วงหน้า เพื่อจะได้หาห้องเช่าสักห้อง แบบนี้ถึงจะปลอดภัย แต่ทว่าครั้งนี้กลับไม่ง่ายดายเลย ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่รับพนักงานใหม่ แต่ว่าเธอกลับไม่เหมาะสมกับงาน ชีวิตช่างเหมือนละครจริง ๆ เธอนั่งใจลอยอยู่หน้าน้ำพุ รู้สึกเริ่มยอมแพ้กับการหางาน “ โครกกก...... ” เสียงท้องของเธอร้องขึ้น แล้วเธอก็เอามือไปลูบท้องไปมาพลางเบะปาก เธอรู้สึกหิวมาก แต่ขณะนั้นข้างเธอมีชายแปลกหน้านั่งอยู่ด้วย ชายคนนั้นสวมหมวกไหมพรมสีดำ แว่นตากรอบสีดำ ผ้าพันคอไหมพรมหนาเตอะที่พันรอบคอเขาทำให้บดบังใบหน้าของเขา ในมือของเขาถือไว้ซึ่งถุงอาหารถุงใหญ่ เขามองไปที่เธอ ณิชาหน้าแดงพลางก้มหน้าลงต่ำ น่าอายชะมัด เขาคงไม่ได้ยินเสียงท้องร้องหรอก “ อยากกินไหม ? ” ชายแปลกหน้ายื่นแฮมเบอเกอร์ไปด้านหน้าเธอ “ เอิ่มม......ไม่ต้องหรอกค่ะ ” ณิชาหน้าแดง ยกมือขึ้นส่ายมือปฏิเสธอย่างขะเขิน ที่ทำให้คนอื่นได้ยินเสียงท้องร้องของเธอ ชายแปลกหน้าคนนั้นหัวเราะขึ้น พร้อมกับนำแฮมเบอเกอร์กลับคืนมา แล้วเขาก็นั่งลงกินแฮมเบอเกออร์นั้นข้างเธอ กลิ่นหอมของแฮมเบอเกอร์นั้นช่างเย้ายวนต่อมความหิวของเธอยิ่งขึ้นไปอีก “ อร่อยจัง น่องไก่นี่มันอร่อยจริง ๆ ทั้งสดและนุ่มอีกจัง ครีมข้าวโพดก็ไม่เลวเลย ออกรสนมอร่อยมาก ไม่เชื่อเธอลองดมดูซิ ” เขายื่นข้าวโพดไปที่จมูกเธอ แต่เพียงแค่พริบตาเดียวเขาก็ดึงกลับ ณิชาที่โดนเย้ายวนก็ท้องร้องโครกขึ้นอีกครั้ง เธอรู้สึกอยากจะหลุมหลบจริง ๆ คนอะไรก็ไม่รู้ ทำไมไม่กินเงียบ ๆ ทำไมต้องกินไป พูดดึงดูดเธอไปด้วย “ เธอหิวใช่ไหม กินเถอะ ฉันไม่หัวเราะเยาะเธอหรอก ถึงยังฉันก็กินคนเดียวไม่หมดหรอก ” ชายแปลกหน้าท่าทางแปลก ๆ คนนั้นเอาข้าวโพดยัดใส่ในมือเธอ ณิชาอยากจะส่งข้าวโพดคืนให้เขา แต่ทว่าคือไปแบบนี้คงไม่ดีแน่ ๆ ถืออยู่ในมือแล้วจะทิ้งก็ไม่ได้ จะกินก็ไม่ได้ “ กินซิ จะเก้เก้กังกังอยู่ทำไม หรือว่าเธออยากโยนทิ้ง ? ” “ งั้นก็ของคุณมากนะ ” ณิชาไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เธอจึงกินข้าวโพดเข้าไปคำเล็ก ๆ เธอรู้สึกไม่ดีที่รับอาหารจากคนแปลกหน้า นั้นทำให้เธอกินข้าวโพดอย่างอึดอัดใจ ชายแปลกหน้าเห็นเธอกินข้าวโพด จึงทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ “ เอา นี่เครื่องดื่มของเธอ ”