ตอนที่ 89 ให้เธอแต่งตัวเป็นนางกระต่าย

ต๭นที่ 89 ให้เธอแต่งตัวเป็นนางกระต่าย เขาตัดเย็บเสื้อผ้าไว้เพื่อเธออย่างจริงใจ ในตอนกลางดึกเขาเดินอย่างเงียบเหงาไปตามทางถนน เขาเชื่อมั่นว่าเขาจะสามารถวาดอนาคตให้เธอได้ “ ฉันคือเจ้าของที่นี่ เธออยากมาทำงานที่นี่เหรอ ? ” อันที่จริงแล้วที่นี่ไม่ได้ต้องการรับสมัครพนักงานเลย แต่ทว่าเขาโดนปริพลโทรมาทิ้งระเบิดให้ ทำให้เขาจำเป็นต้องลุกมากจากที่นอน เพราะเขาทำงานเหนื่อยมาทั้งคืน “ งั้นฉันสามารถทำงานที่นี่ได้ไหม ? ” แม้ว่าชายท่าทางแปลก ๆ คนนั้นจะบอกว่าทำได้ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้เป็นเจ้าของทีนี่ คนตรงหน้าเธอต่างหากที่ใช่ “ ได้ซิ ” เจียมพจน์พูดพลางหยิบปากกาขึ้นมาเขียนตัวเลขลงไปบนเช็ค “ นี่คือเงินเดือนของเดือนนี้ ฉันหวังว่าความสามารถของเธอจะทำให้ฉันพอใจนะ ” ในหัวสมองเขาคิดอะไรพิเรนขึ้นมาได้โดยฉับพลัน นั้นทำให้ณิชารู้สึกดีใจมาก เรื่องที่คาดไม่ถึงกลับราบรื่นไปได้ด้วยดี “ ฉันจะทำให้คุณพพึงพอใจแน่นอน ” “ โอเค งั้นก็เริ่มทำงานคืนนี้เลย เออ ใช่ แล้วอย่าลืมใส่ชุดสำหรับตรีมวันนี้มาด้วยแหละ ” เขากระพริบตาใส่เธอหนึ่งครั้ง ทันใดนั้นเอง ก็หญิงสาวสวยเดินลงมาจากชั้นบนพลางพูดว่า “ พจน์ คุณเสร็จหรือยัง ? ” “ ฉันจะไปนอนต่อแล้ว เดียวเธอออกไปช่วยปิดประตูให้ด้วยนะ แล้วก็มาทำงานตอนหกโมงเย็นนะ ห้ามสาย ” ชุดตรีมวันนี้ ? ? ? ณิชาหยักหน้าทั้งที่ยังงุนงง หลังจากเบิกเงินจากธนาคารเสร็จ ก็บ่ายสองโมงกว่าแล้ว เธอมีเวลาเพียงแค่สี่ชั่วโมงในการหาห้องเช่า เธอเดินไปที่หน่วยงานจัดหาที่อยู่ เพียงแค่เดินผ่านประตูเข้าไปพนักงานก็กระตือรือร้นมาต้อนรับเธอ แล้วพนักงานก็พาเธอไปดูห้องอยู่สองสามห้อง เธอรู้สึกว่าห้องพักดูน่าสนใจและคงจะราคาแพงไม่น้อยจึงถามราคากับพนักงาน แต่ทว่าห้องพักเหล่านี้กลับราคาถูกเกินที่เธอคาดคิดไว้ เธอจะโชคดีขนาดนี้เลยเหรอ ? ในใจยังคงรู้สึกเหลือเชื่อ ห้องเช่าในเมืองมันถูกขนาดนี้เลย ดูผิดปกติ แต่ทว่าเธอกลับไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแค่ว่าห้องพักอาจจะสกปรกก็ได้ เพราะเธอไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องผีสางสักเท่าไหร่ เธอใช้เงินที่เหลือจากการจ่ายค่าเช่าพักมาซื้อของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย ตอนนี้ในใจของเธอรู้สึกสงบไม่กระวนกระวายอีกแต่อย่างใด เธอมาถึงที่ร้านเหล้าตอนหกโมงตรงตามเวลา ก็เห็นเจียมพจน์ยืนเช็คแก้วเหล้าอยู่อย่างกระฉับกระเฉง แล้วยังมีพนักงานชายสองสามคนกำลังทำความสะอาดร้านอยู่ “ Hi สาวสวยมาแล้ว ” “ อย่าเรียกฉันว่าสาวสวยเลย ฉันชื่อณิชา ” เธอรู้สึกแปลก ๆ เวลาที่คนเรียกเธอแบบนี้ “ โอเค งั้นรีบก็เข้าไปเปลี่ยนชุดเสีย เดียวลูกค้าก็จะมากันแล้ว ” เจียมพจน์ชี้ไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพลางยิ้มออกมาจนดูโอเว่อร์ เมื่อณิชาเห็นชุดแปลกประหลาดที่อยู่ในมือ พร้อมทั้งหันไปเห็นพนักงานสาวสองสามคนที่แต่งตัวด้วยชุดคอสเพลย์นางกระต่าย เธอก็ตะลึงงันไปเลย ต้องใส่ชุดนี้ทำงานจริงเหรอ ? เมื่อเธอเห็นว่าไม่มีใครบ่นอะไร เธอจึงต้องยอมใส่ชุดนั้นอย่างจนปัญญา เมื่อเธอเปลี่ยนชุดเสร็จ เรียวขาของเธอโป้เปลือยไม่มีอะไรบดบัง เสื้อก็คอต่ำทำให้เห็นเนิ่นอก อีกทั้งบนหัวยังใส่หูกระต่ายด้วย เธอเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็โดนสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เธออย่างเป็นประกาย เจียมพจน์เมื่อเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ถ้าคุณชายปริพลมาเห็นเข้าจะมีท่าทียังไงกันนะ ไม่รู้ว่าจะโมโหจนคลั่งไปเลยหรือเปล่า อยากเห็นจริง ๆ “ ไม่รู้เจ้านายเป็นบ้าอะไร ทำไมต้องจัดตรีมอะไรบ้าบอนี้ด้วยก็ไม่รู้ ” “ เลิกบ่นได้แล้วหนา เธอไม่มีไปทางเดาใจเจ้านายออกหรอก ” พนักสาวสองสามคนแอบซุบซิบกัน หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง พอเวลาสองทุ่มกว่าลูกค้าก็เริ่มทยอยกันมา เวลาล่วงเลยไปจนสี่ทุ่มก็เข้าสู่ช่วงคึกคะนอง ณิชาเดินไป ๆ มา ๆ ภายในร้าน เมื่อมีลูกค้าเข้ามาเธอก็ยิ้มเพื่อต้อบรับลูกค้าอย่างแจ่มใส แต่ทว่าเมื่อลูกค้าเดินผ่านไปรอยยิ้มนั้นกับหายวับไปทันที จากนั้นก็มีลูกค้าอีกสองสามคนเดินผ่านประตูมา รอยยิ้มของณิชาก็กลับมาอย่างฉับไว แต่ทว่าหนึ่งในกลุ่มคนนั้นคือปริพล ทำไมเป็นเขาอีกแล้ว เมื่อคืนเธอพึ่งจะรับความช่วยเหลือจากเขาไป จึงไม่ควรจะทำท่าทางเย็นชาใส่เขา เธอได้เพียงแกล้งทำเป็นกำลังยุ่งจนมองไม่เห็นเขา ปริพลมองณิชาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพินิจพิจารณา เขามองเธอราวกับว่าลูกกะตาจะหลุดออกมา แล้วขึ้นเสียงดุใส่เธอว่า “ ใครให้เธอแต่งตัวแบบนี้ ” “ นายอย่ามาโวยวายได้ไหม ฉันลำบากมากนะกว่าจะได้งานนี้มา แล้วอย่าก่อเรื่องที่นี่อีกล่ะ นี่มันชุดที่ฉันต้องใส่ทำงาน ถ้านายมาดื่มเหล้าก็เข้าไปนั่งข้างในร้าน ” เธอผลักเขาเข้าไปในร้าน “ ฮ่าส์.............เจียมพจน์มันสมควรตาย ” ปริพลรีบเดินไปที่คาน์เตอร์บาร์ “ ทำไมนายให้เธอแต่งตัวแบบนั้น ” เจียมพจน์ที่กำลังผสมค็อกเทลอย่างไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอยู่ “ ไม่มีอะไรนี่ มันก็แค่ตรีมปาร์ตี้ประจำสัปดาห์นี้แค่นั้นเอง พรุ่งนี้เป็นชุดนางพยาบาล นายอย่าลืมมาดูนะ ” “ นายกล้าเหรอ ? นี่ฉันสามารถสั่งปิดร้านนายได้นะ ” ปริพลเริ่มใช้อำนาจข่มขู่เจียมพจน์ แต่ทว่าเจียมพจน์กลับไม่กลัวคำพูดของเขาเลยสักน้อย แถมยังยิ้มเยาะออกมาอย่างสุขใจพลางพูดว่า “ ฉันว่านะ ที่นายอุส่าลงทุนลงแรงปลอมเป็นคนอื่นไปส่งข้าวส่งน้ำให้เธอ หางานให้เธอ หาห้องเช่าให้เธอนี่ นายทำขนาดนี้นายคงจะชอบเธอมากแน่ ๆ เพราะงั้นนายก็บอกเธอไปซิ ฉันว่านี่มันดูจะเกินคำว่าชอบไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ว่าดูเหมือนเธอจะไม่ได้ชอบนายเหมือนอย่างที่นายชอบเธอเลยว่ะ นายจะทำยังไงต่อไปล่ะ ? ” “ นายไม่ต้องมากังวลหรอก นายควรจะช่วยฉันดูแลเธอดี ๆ แล้วก็รีบให้เธอไปเปลี่ยนชุดซะ ” ปริพลมองเห็นคนอื่นที่กำลังจ้องมองเรียวขาของณิชาอยู่ก็รู้สึกอย่างจะควักลูกกะตาพวกนั้นออกมา เจียมพจน์เมื่อมองเห็นปริพลที่จ้องมองคนอื่นอยู่ด้วยความโกรธจัด รอยยิ้มเยาะในใจเขาก็หายไป แล้วพูดอย่างสำนึกผิดว่า “ ขอโทษว่ะ ก็จัดตรีมนี้ไปแล้ว จะเปลี่ยนคงไม่ได้หรอก คงต้องรบกวนคุณชายปริพลคอยเป็นผู้พิทักษ์ปกป้องให้เธอแล้วแหละ ” เพราะเจียมพจน์จัดตรีมพวกนี้ขึ้น นั้นจึงทำให้สัปดาห์ภายในร้านของเขาเต็มไปด้วยพวกขี้เหล้าแล้วตอนนี้ลูกค้าส่วนใหญ่ล้วนจ้องมองไปที่ณิชาด้วยสายตาที่หื่มกามราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไป แต่ที่ร้ายแรงไปกว่านั้นคือเจียมพจน์ตั้งใจแอบเย็บเสื้อผ้าที่ณิชาใส่เพื่อให้เห็นเนิ่นอก ถึงแม้ว่าฝีมือการเย็บผ้าของเขาจะห่วยมากก็ตาม และนั้นทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีก ช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านไปอย่างช้า ๆ กสิณเลิกสั่งให้คนอื่นออกตามหาณิชา แต่ว่าเขากลับออกไปตามหาเธอด้วยตัวเองทุกวัน หรือว่าเธอจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว ? ในขณะที่เขากำลังเดินผ่านร้านเหล้าที่ณิชาทำงานอยู่ ณิชาที่กำลังออกมาทิ้งขยะหน้าร้านพอดี ก็เห็นเขาเข้าจึงรีบหลบหลังประตู เพื่อไม่ให้เขาเห็นตัวเธอ เธอมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อย ๆ ไกลออกไป ทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมา มันจะมีประโยชน์อะไร ทำไมถึงยังร้องไห้เพราะเขาอยู่อีก เธอรู้สึกโมโหและพยายามเสียน้ำตาบนใบหน้าของเธอ แต่ทว่ายิ่งเช็คน้ำตากลับยิ่งไหลออกมา ในขณะนั้นปริพลที่ยืนมองรู้เธอกำลังร้องไห้อย่างหนักอยู่ข้างหลังเธอ เขาอยากจะเขาไปปลอบใจเธอ แต่ทว่าสายตาของเขากลับสังเกตเห็นสายตาของณิชาที่กำลังจับจ้องแผ่นหลังของชายร่างสูงอยู่ ชายคนนั้นเป็นใครกันนะ ? กสิณเดินออกไปไกลแล้ว จึงทำให้ปริพลเห็นเขาไม่ชัดเจน เขาเป็นคนที่ณิชาหลงรักงั้นเหรอ ? ฤดูกาลของการส่งโปสการ์ดกลับมาอีกรอบ แต่ช่างน่าเสียดายที่ไม่สามารถส่งไปถึงณิชาได้ ป้าโอ้มนำโปสการ์ดไปวางไว้ในห้องที่ณิชาเคยใช้เป็นที่พักในบ้านหลังนี้ เธอยังคงเชื่อว่าสักวันณิชาจะกลับมา ในความมืดที่เงียบเหงา ซองจดหมายที่โดนแสงไฟกระทบจนสะท้อนแสงออกมา เดาว่าในซองในจดหมายนี้ข้างในคงจะเป็นโปสการ์ด โปสการ์ดสีขาวที่ไม่มีได้การตกแต่งลวดลาย ด้านหน้าของโปสการ์ดว่างเปล่าไม่ได้ถูกเขียนอะไร แต่ทว่าอีกด้านหลังกลับเขียนไว้เพียงแค่สามคำ อนาคต ในอนาคตที่ว่างเปล่า เขาอยากจะเขียนมันใหม่ขึ้นมาเพื่อเธอ อยากจะวางแผนอนาคตใหม่ในเวลาอันใกล้นี้เพื่อเธอ