ตอนที่ 90 เขากลับมาอีกแล้ว

ต๭นที่ 90 เขากลับมาอีกแล้ว ในช่วงต้นของฤดูใบไม้ผลิ ณิชาได้รับข่าวดีว่าเขากำลังจะกลับมา ชายที่คอยเป็นกำลังใจและคอยมอบความรู้สึกอบอุ่นให้แก่เธอเขากำลังจะกลับมา จิตใจที่เศร้าหมองก็เบิกบานขึ้นมาทันที ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว นั้นก็แสดงว่าปีเก่ากำลังจะหมดไป ปีนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดี แต่ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปเรื่องราวเหล่านี้จะถูกฝุ่นกลบไว้ จนไม่มีใครจำได้ ในคืนก่อนปีใหม่ มันช่างเงียบเหงาเป็นพิเศษ แม้ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ยังคงรู้สึกเงียบเหงา ณิชาออกมาทานสุกี้หม้อไฟเพียงลำพังคนเดียว รอบเตาไฟฟ้ามีกับข้าววางอยู่สองสามอย่าง และทั้งหมดนี้ก็คือมื้ออาหารค่ำก่อนปีใหม่ของณิชา ตรงกลางร้อนเป็นไฟ แต่ทว่ารอบ ๆ กับเย็นราวกับน้ำเย็น เธอไม่อาจหยุดคิดได้ว่าค่ำคืนนี้ป้าโอ้มก็คงจะฉลองอยู่คนเดียว ส่วนนิมมานก็ออกมาทานอาหารค่ำข้างนอกเช่นเดียวกับณิชา เพียงแค่ว่าเขาไม่ได้มีความอยากอาหารเลยสักนิด และยังดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้สนใจกับเสียงเจี๊ยวจ้าวและความคึกคักรอบตัวเขาเลยแม้แต่น้อย ผลกระทบที่นิมมานต้องเผชิญมันทำให้เขารู้สึกไม่อยากทานอะไรเลย ในบ้านของปริพลที่ทุกคนมารวมตัวทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนล้วยยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขเบิกบาน แต่ทว่าปริพลกลับนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย เขามองออกไปไกลจนไม่มีจุดหมาย ส่วนกรินทร์ที่อยู่ไกลออกไปอีกซีกโลก เขาใส่เสื้อไหมพรมสีขาวยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอก พลางดื่มกาแฟอยู่ รสชาติเข้ม ๆ ของกาแฟไหลลงไปในคอของเขา แต่ทว่าที่ปากยังคงติดไว้ซึ่งกลิ่นกาแฟ “ สวัสดีปีใหม่นะ ณิชา ” เขายิ้มให้กับท้องฟ้าที่มืดสนิท ทรงผมสีน้ำตาลทองของกรินทร์ยาวลงมาปิดดวงตาของเขา ทำให้ไม่มีใครสามารถมองเห็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายในดวงตาของเขาได้เลย จะรู้ก็เพียงแค่ว่าความรู้สึกนั้นมันอยู่ลึกยิ่งกว่าทะเลน้ำลึกเสียอีก ตอนนี้เขาได้กลายจากวัยรุ่นที่มีเสน่ห์ราวกับแรกแย้มของดอกซากุระมาเป็นชายหนุ่มที่มีวุฒิภาวโดยแท้จริงแล้ว แต่เขาก็ยังคงหล่อเหลา ยังคงเย็นชาเช่นเดิม และนั้นทำให้ตอนนี้ภายในตัวเขากลับมีความสง่างามเพิ่มขึ้นไปอีก ความอบอุ่นของเขามีไว้ให้เธอราวกับว่าเขาเกิดมาบนโลกในนี้เพื่อเธอแต่เพียงผู้เดียว ต้นฤดูใบไม้ผลิ อากาศยังคงเหน็บหนาว ในเวลาใกล้ค่ำ ณิชาเดินไปบนทางเท้าเพื่อไปที่ร้านเหล้าที่เธอทำงานอยู่ แต่ทันใดนั้นเธอก็โดนป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ดึงดูดไว้ เธอหยุดเดิน แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ป้ายโฆษณานั้น หัวใจของเธอเริ่มเบิกบาน สมองทั้งงุงงงและแจ่มใสปะปนกันไปหมด มันเหมือนกับว่าเธอกำลังฝันไป แต่ทว่าไม่ใช่ทุกอย่างมันคือความจริง ในป้ายโฆษณาขนาดใหญ่นั้น ด้านหลังมีปราสาทเก่าแก่อยู่ในภายใต้ของหิมะ กรินทร์ที่รูปร่างสูงยาวใส่ชุดสีดำดูเหมาะสมกับเขามาก ด้านหลังของเขามีปีกสีดำคู่หนึ่ง ตัวของเขาลอยอยู่ในอากาศระหว่างสีขาวกับสีดำ นั้นทำให้ภาพรู้สึกเด่นชัดสมจริงราวกับว่าเขากำลังบินเข้ามาเธอยังไงหยั่งงั้นเลย ผมที่น้ำตาลทองกระจายบนหน้าผากของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ริมฝีปากที่อวบอิ่มมีรอยยิ้มอยู่ที่มุมปากของเขา ราวกับว่าปีศาจที่ดุร้าย แต่ความดุร้ายนั้นมันช่างมีเส่หน์เหลือเกิน มีเป็นแรงเสน่ห์ดึงดูดที่ร้ายกาจมาก ตอนนี้เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับเสียงปีนใหญ่ ไม่เพียงแต่เธอคนเดียวที่เป็นเช่นนี้ ทุกคนที่เดินผ่านไปมาก็โดนป้ายโฆษณานี้ดึงดูดจนสายตาเป็นประกายเช่นเดียวกันกับณิชา “ ดูนี่เร็ว นั่นมันกรินทร์นี่ เขาหล่อมากเลย ได้ยินว่าเขาจะกลับมาแล้ว ดีจัง ถ้ามีโอกาสก็อาจจะได้เจอเขาตัวเป็น ๆ ” “ หล่อระเบิดมาก หน้าตาช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน ” ด้านล่างของป้านโฆษณาเขียนว่า คนดังกำลังจะกลับมา เขาจะกลับมาแล้ว เขาจะกลับมาแล้วจริง ๆ เหรอ ดีจัง ในใจของเธอรู้สึกราวกับมีลมอุ่นพัดมา ตลอดทั้งคืน ณิชาดีใจจนใจเต้นคล้ายกับคนที่โดนยากระตุ้น เธอเผลอยิ้มออกมาตลอดเวลา นั้นเพราะเธอไม่สามารถควบคุมความรู้สึกนั้นไว้ได้เลย แม้แต่มือของก็ยังคงสั่น “ เธอเป็นอะไรไปอ่ะ ไปกินยาผิดขวดมารึเปล่า ? ” เจียมพจน์พูดล้อเลียนกับปริพลซึ่งเป็นลูกค้าที่มารายงานตัวตรงเวลาทุกวัน “ นายซิกินยาผิดขวด ” ปริพลพูดอย่างไม่สบอารมณ์และมองเขาอย่างดุดัน “ สงสัยจะมีเรื่องให้เธอสบายใจล่ะมั้ง ? ” แต่ทว่าเรื่องอะไรจะทำให้เธอมีความสุขได้ถึงเพียงนี้ “ อะไรนะ ? มาไม่ได้แล้วเหรอ ? โอเค เดียวฉันจะไปบอกพี่พจน์ ” พนักงานที่ชื่อชยันต์วางโทรศัพท์ แล้วเดินไปหาเจียมพจน์ “ พี่พจน์ เบญจาประสบอุบัติเหตุ มาไม่ได้แล้ว ทำยังไงดีพี่ วันนี้ก็โฆษณาไปเรียบร้อยแล้วว่าเธอจะมาร้องเพลง ” เจียมพจน์เมื่อได้ฟังก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ เบิกตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ นายอย่ามาหลอกฉันนะ เธอจะต้องมารถชนอะไรตอนนี้ แบบนี้ฉันก็มีปัญหาน่ะซิ ไม่รู้ล่ะ เธอจะตายหรือไม่ตาย ยังไงก็ต้องพาเธอมาให้ได้ ” “ พี่พจน์ อย่าว่าแต่วันนี้เลย ผมว่าเธอคงมาไม่ได้ทั้งเดือนแน่ ” ชยันต์ที่หน้าราวกับอมทุกข์อยู่บอกเรื่องเล่าที่เขาพึ่งทราบมาให้เจียมพจน์ฟัง เบญจาพึ่งจะสอบใบขับขี่ผ่าน วันนี้เลยขับรถมาทำงานวันแรก แต่โชคไม่ดีทำให้เธอประสบอุบัติเหตุ “ แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ เดียวผมลองโทรหานักร้องคนอื่นดูว่าพวกเขาว่างไหม ” เจียมพจน์รู้สึกเกลียดสถานการณ์คับขันเช่นนี้มาก “ พี่พจน์ เหลือเวลาอีกแค่สิบนาที ถึงนักร้องคนอื่นจะว่างก็มาไม่ทันหรอกพี่ ” “ งั้นจะทำยังไงล่ะ หรือว่านายจะขึ้นไปร้องแทน ” “ อย่ามาล้อเล่นหนา เสียงผมนี่ทำลูกค้ากระเจิงหมดแน่ ” ชยันท์พูดพลางยิ้มเจือด ทันใดนั้น ณิชาก็เดินถือเมนูเข้ามา ท่าเดินที่อ่อนช้อย ทำให้สมองของชยันต์มีความขึ้นมา “ มีแล้ว ก็ให้ณิชาขึ้นไปร้องเพลงไง ถึงแม้จะเสียงไม่เพราะ แต่อย่างน้อยก็เป็นสาวสวย คนสวยร้องเพลงไม่เพราะ ผมว่าลูกค้าคงไม่โกรธเท่าไหร่หรอก ” “ อืม ก็ถือว่าเป็นความคิดที่ไม่เลว งั้นเอาตามนี้แหละ ” เจียมพจน์ที่ตอนนี้จนหนทาง ดังนั้นจึงเห็นด้วยกับความคิดของชยันต์อย่างไม่มีลังเล “ ไม่ได้ ฉันไม่เห็นด้วย ” ปริพลที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นมาอยากเย็นชาเพราะไม่อยากให้ณิชาขึ้นเวที “ นี่ นายอย่าเห็นว่าฉันเป็นผู้ชายเหมือนนายแล้วจะทำแบบนี้กับฉันนะโว้ย ให้เธอขึ้นเวทีแปปนึงคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง หรือว่านายจะหาคนมาแทนให้ฉันภายในสิบนาทีนี้ คิดเอาว่านายจะขึ้นแทนหรือว่าให้เธอขึ้น ” เจียมพจน์ตระโกนใส่ปริพลอย่าไม่สบอารมณ์ ปริพลไม่ได้ตอบกลับอะไร เพราะทักษะการร้องเพลงของเขาค่อนข้างแย่ เจียมพจน์จึงได้โอกาสนี้หันไปพูดกับณิชา “ ณิชาเธอช่วยขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีให้ฉันหน่อยได้ไหม แค่เพลงเดียวเท่านั้น ” “ หืม ? ช่วยเหรอ ได้ซิ ” ณิชายิ้มตอบรับ ในใจเธอยังไงรู้สึกมีความสุข เธอตอบรับอย่างมีความสุขทำให้พวกเขารู้สึกเหนือความคาดหมาย กลัวแต่ว่าเธอจะกลับคำพูด เจียมพจน์จึงรีบส่งสายตาส่งซิกให้กับชยันต์ “ งั้นก็รีบตามฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ” ชยันต์ลากณิชาออกไป นั้นทำให้ปริพลทำอะไรไม่ได้เลย ได้เพียงแต่ส่งเสียงโวยวายตามหลังไป