ตอนที่ 92 เพชิญหน้ากับเขาครั้งแรก (2)

ต๭นที่ 92 เพชิญหน้ากับเขาครั้งแรก (2) ความสุขของคนอื่นคือความสุขของเขา ความซาบซึ้งของคนอื่นก็คือความรู้สึกของเขา ความรักของคนอื่นก็คือความรักของเขา ส่วนเธอไม่มีอะไรสักอย่าง การที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้งมันรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด .......................................................................................................... กสิณกับครรชิตเดินเข้าไปในวันไนท์คลับแล้วก็หาที่นั่งลับๆนั่ง “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าพวกคุณต้องการสั่งเหล้าอะไรดีคะ” สาวเสิร์ฟพุ่งเข้าถามที่ด้านหน้าของพวกเขา แล้วก็เอาเมนูเหล้ายื่นให้และยิ้มยั่วยวนเล็กน้อย ครรชิตไม่แปลกใจที่เห็นกรณีแบบนี้ ผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นผู้ใดที่ได้พบเจอกสิณ ต่างก็ชอบเขามาก เพราะตั้งแต่เด็กเขาก็มีสเน่ห์ที่จะดึงดูดใจให้สาวๆใจเต้น “อรีธ่าตีเกียล่า” กสิณแม้แต่เมนูเหล้าก็ยังขี้เกียจเปิดดู อีกยังอย่าพูดถึงเรื่องที่มองสาวเสิร์ฟคนนั้นอย่างเจ้าชู้ เดิมทีเขาไม่ได้เงยหน้าไปมองด้วยซำ้ “กสิณ แกทำไมดื่มหนักแบบนี้เนี่ย มันไม่ดีนะ” ครรชิตส่ายหัว แล้วก็หันไปพูดกับสาวเสิร์ฟว่า “เอาไวน์แดงให้เขา แล้วเบียร์ฉันสักแก้วก็พอ” “รอแปปนึงนะคะ” สาวเสิร์ฟคนนั้นมองกสิณสองสามรอบ ถึงค่อยเดินออกไป ไม่เพียงแต่สาวเสิร์ฟ ยังมีสาวๆหลายคนในคลับ เพื่อมาหาเซ็กวันไนท์ ต่างก็จ้องมองกสิณ แต่ว่าแค่เห็นหน้าที่ไม่สบอารมณ์ ก็ไม่มีใครสักคนกล้าเข้าไปหาเขา ณิชาอยู่ที่หลังเคาน์เตอร์เอาผ้าคลุมมาคลุมหน้า ปิดบังหน้าตาที่สวยงามของเธอ เธอสวมชุดปกติ เพราะว่าเธอไม่ชอบที่จะสวมชุดแสดงแปลกๆแบบนั้น “ณิชาเธอเสร็จหรือยัง ต้องเตรียมขึ้นเวทีแล้วนะ” ชยันต์มาทักทายกับเธอก่อน “เสร็จแล้ว” ฉันมาละ เธอเดินขึ้นเวทีอย่างช้าๆ แขกที่อยู่บนเวทีกระตือรือร้นที่จะปรบมืออย่างทันที แต่มีเพียงแค่จากตาของเธอจึงจะมองออกว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ หน้าทั้งใบของเธอถูกผ้าคลุมหน้าบังอยู่ ตาสองข้างของเธอเปล่งประกายราวกับดาว กสิณดื่มต่อไปและไม่มีท่าทีที่จะสนใจ รสชาติไวน์แดงก็คล้ายกับน้ำเชื่อม ครรชิตยิ้มและพูดว่า “ผู้หญิงที่อยู่บนเวทีนี่ช่างพิเศษจริงๆ แกไม่ดูหน่อยหรอ” กสิณมองไปรอบหนึ่ง พอมองเสร็จก็ไม่มองต่อ สักพักเขาก็กลับมามองอีกรอบหนึ่ง เขาก็หรี่ตาจ้องมองหญิงสาวที่อยู่บนเวที เธอนั่งลงไปยังตำแหน่งที่จัดเตรียมไว้เสร็จ ณิชาก็ผงกหัวให้กับวงดนตรี เตรียมที่จะร้องเพลงแรกที่จะร้องในวันนี้ ณ เวลานี้ มีผู้ชายอ้วนๆคนหนึ่ง ดูท่าทางทึ่มๆที่อยู่ด้านล่างได้พุ่งขึ้นไปบนเวที แขกทุกคนก็ต่างตกใจ ณิชาก็ตกใจลุกขึ้นยืน “นี่คุณมีเรื่องอะไรหรอคะ” เธอเคยเจอผู้ชายที่กำลังบ้าคนนี้ ผู้ชายคนนี้ได้ยัดกระดาษแผ่นหนึ่งให้กับเธอ แล้วโค้งคำนับให้กับเธอทีนึง แล้วพูดว่า “ได้โปรดช่วยผมเรื่องนี้ด้วย” พูดเสร็จเขาก็หน้าแดงแล้วพุ่งลงจากเวที ทุกคนต่างก็ประหลาดใจ ณิชาก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร จากนั้นเธอก็เปิดกระดาษแผ่นนั้นออกมา แล้วอ่านมัน อยู่ๆเธอก็ยิ้มออกมา เธอกลับไปยังที่นั่งของเธอเหมือนเดิมใช้เสียงอันไพเราะของเธอพูดว่า “ในมือของฉัน มีคำสารภาพรักอยู่ แต่เขาคนนี้ไม่กล้าที่จะพูดมันออกไป เขาจึงบอกกับฉันว่า อยากจะนำเพลงนี้มาแทนความรู้สึกที่ความรักที่เขามีให้ หวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะรู้สึกถึงความรู้สึกของเขา และพอดีเลย เพลงเพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันสามารถร้องได้พอดี” ณิชาเอากระดาษแผ่นนี้ยื่นให้กับวงดนตรี วงดนตรีทำท่าทางokตอบกลับเธอ “อะไรก็ได้ตามใจเลย เธอพูดฉันก็ยินดีทำให้ ชายคนนั้นแกว่งตามจังหวะ ทั้งหมดนั้นสามารถเป็นความจริงได้ เธอพูดอะไรมาฉันเชื่อเธอทั้งหมด เพราะว่าฉันไว้ใจเธอ ชอบเธออย่างจริงจัง……”ร้องเพลง เป็นเพลงที่ทั้งผ่อนคลายและอบอุ่น นำความรู้สึกอบอุ่นออกมาเหมือนกับชื่อของเพลง แสนอบอุ่น ใช้เสียงที่อ่อนหวานของเธอร้องเพลงเพลงนี้ ทุกคนราวกับได้รับความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุข ร้องเพลงเสร็จ ณิชาก็หันหน้าไปที่ชายอ้วนคนนั้นที่มีผู้หญิงอยู่ด้านข้าง “ยอมรับเขาเถอะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้มีหน้าตาที่หล่อเหลา แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีความมั่นใจที่มากพอ แต่ว่า” ณิชาหยุดพูดสักครู่ แล้วก็พูดต่อไปว่า “เขาพูดว่า เขารักเธอ” ชายอ้วนคนนั้นก้มหน้า ไม่กล้าที่จะมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น หน้าเขาก็แดงออกมา ผู้หญิงก็ลุกขึ้นมาอย่างไร้สีหน้า มองดูทุกคนแล้วเห็นว่าทุกคนกำลังรู้สึกสนใจพวกเขา “ขายหน้าอ่ะ แต่ก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อคุณพูดแล้ว ฉันก็จะยอมรับคุณ” พูดจบเธอก็จูบไปที่หน้าของชายคนนั้นหนึ่งครั้ง แขกทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็พากันตบมือ ในใจของณิชารู้สึกอิจฉา อิจฉาความรักธรรมดาแบบนี้ ไม่มีความเกลียดชัง ธรรมดามาก กลับรู้สึกอบอุ่น การแสดงออกที่สวยงามก็มักจะเก่าลงไปสักวัน มีเพียงแค่รักจริงเท่านั้นที่จะอยู่ไปนิรันดร์ แล้วเธอล่ะ… ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพียงเพราะความรู้สึกซาบซึ้งใจหรือเพราะว่าเสียใจ เธอน้ำตาคลอ เธอเหลือบไปมอง สายตาของเธอเห็นเข้ากับเขาที่กำลังมองเธออยู่ เขาหน้าตาหล่อเหลามองมาทางเธอแล้วด้วยรอยยิ้มแบบแปลกๆ ในเวลาเดียวกันเขาก็มีท่าทีที่เย่อหยิ่ง “กสิณ เซอร์ไพรส์มากใช่ไหมล่ะ ยังไงฉันก็เซอร์ไพรส์จะแย่อยู่แล้ว นักร้องคนนี้ฉันจองนะ” ครรชิตพูด จริงๆแล้วพอเขาได้ฟังเพลงนี้ครั้งแรกก็ทำให้นึกถึงณิชา “เซอร์ไพรส์มาก” กสิณก็ฉีกยิ้มออกมาและก็ไม่มีการกระสับกระส่ายแต่อย่างใด เธอรีบตัดจบ แล้วรีบกลับไปด้านหลัง ปริพลก็อยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์นั้นเห็นเธอผิดปกติ ตาของเธออยู่ๆก็หวาดกลัวจากที่ใดสักที่ เขาก็เลยมองไปรอบๆ ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นกสิณที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง อาของเธอหรอ? แค่เห็นเขาเดินไปแล้วก็รีบวิ่งไปที่ด้านหลัง ปริพลเหมือนจะรู้สึกถึงณิชาไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา เขาทำร้ายเธองั้นหรอ ดังนั้นปริพลก็รีบวิ่งไปด้านหลัง “ณิชาเธอยังต้องร้องอีกเพลงนึงไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ร้องแล้วหล่ะ” ชยันต์ถามอย่างสงสัย และไม่ทันสังเกตเห็นว่าใต้ผ้าคลุมหน้านั้นปกปิดใบหน้าที่ซีดเผือดของเธอ “ฉันไม่สบาย ขอโทษด้วยนะ ฉันต้องการจะลาหยุดด้วยและฉันก็ขอตัวตัวไปพักก่อน” ณิชาพูดเสร็จก็เดินออกไป เธอเดินออกไปไม่กี่ก้าว ก็เห็นกสิณเดินตามเธอมา เธอก็ถอยออกไปสองสามก้าวจนไม่มีทางจะหนี เธอเลยดึงชยันต์มาบัง แล้วก็รีบพูดว่า “พี่ชยันต์ ช่วยเอาเขาออกไปที” “ห้ะ” ชยันต์ตะลึงไปสักครู่ แต่ว่าแขกคนไหน “ยังอยากจะพูดอะไรล่ะ คนนั้นก็ถูกผลักออกไปจากห้อง หลังจากนั้นก็ปิดประตูดังปัง!หนึ่งครั้ง “มานี่สิ” กสิณพูดอย่างนุ่มนวล เธอส่ายหัว ณิชาพิงผนังอยู่ในห้องไม่พูดอะไร “ทำไมต้องไป” กสิณเดินเข้ามาใกล้ๆเธอ แล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “เพราะฉันใช้หนี้ให้คุณหมดแล้วไง” เธอพูดอย่างเยือกเย็น และพยายามที่จะหนีออกจากเขา