ตอนที่ 93 เผชิญหน้ากับเขาครั้งแรก (3)

ต๭นที่ 93 เผชิญหน้ากับเขาครั้งแรก (3) เขามีท่าทีที่อ่อนลง แต่เธอกลับต่อสู้ ตอนที่เคยรักเธอมาก เขากลับมองข้าม แล้วยังเหยียบย่ำเธออย่างดุร้าย รอเขาเสียใจภายหลังให้เขาได้ ..................................................................................................................... เอาความรักของเธอคืนมา แต่เธอกลับไม่เปลี่ยนใจ คสิณยื่นแขนออกไปแล้วเอาเธอกลับมานั่งที่เดิมแล้วฉีกผ้าคลุมหน้าของเธอออกเขาเห็นหน้าที่สละสลวยของเธอเพียงแค่ครูเดียว เขาก็ตกตะลึงและใจเต้น เข้าพูดแล้วก็ยิ้มออกมาว่า “เผยโฉมออกมาแล้วสิ มีผู้ชายหลายคนชอบเธอใช่ไหมล่ะ ตามเธออย่างบ้าคลั่ง” เขาบีบคางเธอ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขารู้ว่าตอนนี้ไม่ควรที่จะทำแบบนี้ แต่เพียงแค่คิดถึงว่าเธอใช้โฉมหน้าที่สวยสดงดงามของเธอไปหลอกล่อชายอื่น เขาก็โกรธขึ้นมา ถูกเขาจับได้แล้ว ณิชารู้ว่ายังไงก็หลบออกไปไม่ได้ ในเมื่อเขาคิดว่าเป็นแบบนี้ เธอก็ทำได้แต่ยอมรับ เธอเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วยิ้ม “แล้วทำไหมล่ะ ตอนนี้ฉันก็19แล้ว ฉันมีสิทธิ์ที่จะตามใจชีวิตฉัน ฉันออกจะสวยขนาดนี้ ถ้าไม่ใช้ประโยชน์จากมันก็น่าเสียดายไม่ใช่หรอ เธอไม่รู้หรอกว่าหน้าอันนี้มีประโยชน์มากแค่ไหน” เขาบีบแรงขึ้น แล้วพูดว่า “ออกจากตระกูลอรียาก็คือสิ่งที่เธอต้องการงั้นหรอ” ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก จริงๆแล้วเธอก็เป็นเพียงแค่สินค้า แต่เป็นสินค้าที่เขาอยากจะมีมัน “ใช่ กสิณ ฉันยังรักคุณอยู่ แต่คุณก็ยังจะแก้แค้น คุณก็ได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้วหนิไม่ใช่หรอ ดังนั้นพวกเราก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว” เธอไม่มีทางจะอาลัยอาวรณ์เขาอีก เธอสาบาน เธอจะไม่มีทางลืมเรื่องโหดร้ายในคืนนั้นเป็นอันขาด ใจที่ถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ ทุกครั้งที่คิดถึงมันราวกับเดินเข้าไปในนรก ความรู้สึกโกรธเกลียดของเธอมีนรุนแรงมาก รุนแรงจนทำให้ใจของเขาเจ็บปวด “แล้วถ้าผมพูดว่า ผมยังไม่ได้สิ่งที่ผมต้องการล่ะ” เขาค่อยๆขยับเข้าใกล้ “ดังนั้นเธอก็ไปไหนไม่ได้ อยากรู้ไหมว่าสิ่งที่ผมต้องการคืออะไร” เข้ายิ่งขยับเข้าใกล้เข้าไปอีก ใกล้จนได้ยินเสียงของลมหายใจทั้งสองฝ่าย “อะไรนะ” เธอลองพยายามที่จะไม่ให้ตัวเองกลัวเขาโดยการนิ่งไม่หันไปมองเขาปล่อยมือออกจากเธอ เพราะว่าเธอตัวสั่นมาก เสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเสียงแบบนุ่มนวล หลังจากนั้นเขาก็เอามือของเขาจับหน้าเธอ “เธอ ตัวของเธอ ทุกอย่างของเธอ แม้ว่าเธอจะดึงดูดผู้ชายด้วยเล่ห์เหลี่ยมของเธอ ถ้างั้นเธอก็ดึงดูดฉันได้เพียงแค่คนเดียว” เขาอยู่ๆก็ค่อยๆก้มลงมาจูบเธอ ลงโทษเธอและหวนคิดถึงกลิ่นที่อยู่ด้านใน เธอเหม่อลอยแล้ว ปากของเขายิ่งเร่าร้อนมากขึ้น อยากจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว ขณะนั้นประตูก็ถูกพังเปิดออกมา “ณิชา…” ปริพลพุ่งเข้ามา เจียมพจน์ก็มาด้วยยืนอยู่ที่ประตู พวกเขาไม่อยากจะเชื่อภาพที่พวกเขากำลังจูบกัน ปริพลหายใจถี่ขึ้น ใจของเขาเหมือนกำลังถูกมีดแทง พวกเขาทำไมถึง… เป็นไปได้ยังไง！เขาไม่เชื่อ พวกเขาต้องตาลายแน่ๆ ณิชาได้ยินเสียงของพวกเขาก็รู้สึกตัวขึ้นมา ใช้แรงผลักกสิวออกไปแล้วพูดว่า “คุณนั่นคือปีศาจ ฉันเกลียดคุณ” เธอโกรธจนตัวสั่น ยังโกรธตัวเองที่ลืมตัวและยังโกรธที่เขาทำแบบนี้กับเธอ “ณิชา…” ปริพลมองไปที่เธอ คนที่ล้ำค่าอย่างปวดใจ เขาอยากจะเข้าไปช่วยเธอ “รอก่อน ให้พวกเขาจัดการกันเองเถอะ” เจียมพจน์ได้ห้ามเขาไว้ เขาดูจากปากของปริพลก็รู้ว่านี่คือผู้ชายที่รับเลี้ยงณิชา ผู้ชายคนนั้นคือคนเธอเรียกว่าคุณอา แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ กสิณเขาดูหนุ่มมากและโดดเด่นมาก มีมาดที่ดีไม่เหมือนกับเด็กหนุ่มทั่วไป กสิณหันไปมองผู้ชายที่อยู่ตรงประตู เธอออกจากบ้านไปมาตามหาเขาหรอกหรอ ในใจเขารู้สึกเจ็บปวด “ตามฉันกลับบ้านเถอะ” เขาดึงมือเธอออกมา เหมือนกับขอมือเธอเต้นรำอย่างสง่างาม เธอจ้องมองที่มือของเขา ค่อยๆใจลอยแล้วสายตาของเธอก็จ้องมองไปมองเขาที่อยู่ไกลโดยที่ไม่รู้ตัว เธอกำลังยืนเผชิญหน้ากับเขา แต่ทว่าตรงกลางมีฉากกั้นที่ทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ ความทรงจำแตกเป็นเสี่ยงๆผสมปนเปกันไปหมด เธอก็ค่อยๆเงียบไปนัยต์ตาของเธอก็มีหยดน้ำตาไหลออกมา ยิ้มออกมาโดยที่ไม่พูดอะไร “มันไม่ได้แล้ว เพราะว่าคุณได้พังกำแพงของฉันไปแล้วฉันอุตส่าห์ตั้งใจที่อยากจะปกป้องคุณ แต่ว่าคุณทำลายมันเพราะฉะนั้นฉันจะไม่กลับไปแน่นอน นอกจากฉันจะตาย ไม่อย่างนั้นฉันก็ปฏิเสธที่จะไม่กลับไป” เธอพูดอย่างสบายใจเหมือนกับว่านั่นเป็นเรื่องของคนอื่น นัยน์ตาของเธอมีน้ำตาเธอคลออยู่เธอกลั้นไว้ไม่ให้ไหลลงมา ใจที่กำลังเจ็บปวดถ้าจะถูกทำร้ายอีกก็คงไม่เป็นไร เธอก็แค่อยากจะมีชีวิตที่อย่างมีศักดิ์ศรีเท่านั้น ไม่อยากตกเป็นทาสของเขามองอนาคตไปข้างหน้า ความรักไม่ใช่การบริจาค ร่างกายไม่ใช่ของแลกเปลี่ยน จากความรู้สึกเกลียดที่เริ่มขึ้นก็ไม่มีท่าที่จะจบสิ้น มือของเขาค่อยๆตกลงมา เหมือนกับโยนบาสเข้าห่วง ลำคอของเขาแห้งเหือด“ถ้าฉันรักเธอได้หล่ะ เธอจะกลับมาไหม” คำพูดนี้คือความคิดของของเขาเพียงแค่ชั่ววูบก็ถูกลบทิ้ง “คุณตกหลุมระกฉันแล้วใช่ไหม” เขาเลือกที่ใช้วิธีการนี้แสดงออกมา ณิชาเกร็ง นิ้วมือค่อยๆกำแน่น “เป็นไปได้อย่างไร ฉันจะรักคุณได้ยังไง คุณคิดมากไปละคุณก็ได้ยินละนิว่าฉันเกลียดคุณ แค่เกลียดคุณ เกลียดจนอยากจะฆ่าคุณแล้วควักหัวใจคุณมาดูว่ามันสีแดงหรือสีดำเพราะคุณนั้นมันโหดเหี้ยมมาก คุณนั่นมันไร้ความรู้สึก สิ่งที่คุณได้ให้ฉันมันมีเพียงแค่การทำร้าย ไม่เหลือที่จะทำลาย ยังมีอะไรอีกนะ…” แบบนี้ถ้ายังรักเธอก็เป็นคนแรกที่โง่ละ เขามองตาของเธอ เธอก็หลบออกไป เขารู้ว่าที่เขาเดานั้นเป็นความจริง จากการปฏิเสธของเธอนั้นมันก็ทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นถูกทั้งหมด “เธอกำลังพูดโกหก ฉันรู้ว่าเวลาเธอโกหกใจเธอมักจะเต้นแทบจะกระโดดออกมา。 เธอราวกับได้ยินคำตลกที่สุดในโลกหัวเราะจนแทบน้ำตาจะไหล “555…กสิณ คุณพูดว่าคุณเข้าใจฉัน คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดเรื่องตลกอะไรออกมา คุณเคยใส่ใจฉันหรอ เคยหรอ เคยหรอ อย่าทำเป็นร้องไห้เสเเสร้งเมตตา คุณคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าเธอให้ฉันกลับไปเพื่ออะไร ฉันพูดแล้วว่า นอกจากฉันตาย” เธอใช้ขยี้เช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาเบาๆบนใบหน้าที่เย็นชา “กลับไปกับผม ผมสามารถดีกับเธอ” นี่เป็นท่าทางที่ปล่อยวางที่สุดของเขา เธอเดินไปที่หน้าของเขาแล้วยิ้มยั่วยวน “ฉันพูดว่าคุณตกหลุมรักฉันแล้วใช่ไหม แค่คุรยอมรับฉันก็จะกลับไปกับคุร” นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “ผมเคยพูดว่าผมจะไม่ตกหลุมรักใครทั้งนั้นไม่ต้องมาต่ออีก” “ดีมาก” เธอค่อยๆยิ้มกว้าง “ถ้างั้นก็เชิญคุณออกไปจากชีวิตฉัน” หลังจากนั้นเธอก็เดินตัวตรงแล้วรีบออกไปราวกับมองไม่เห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู