ตอนที่ 95 ค่ำคืนของการบังเอิญพบกันบนถนน

ต๭นที่ 95 ค่ำคืนของการบังเอิญพบกันบนถนน ดารา เป็นอาชีพที่สดใส สิ่งที่เธอทำให้ตัดสินใจก็เพราะว่าเขาก็อยู่ ........................................................................................................... สองสามคืนแล้วณิชาร้องเพลงไม่ใส่ผ้าคลุมหน้านี่เป็นสาเหตุที่เธอใส่ผ้าคลุมหน้าเพื่อไม่ให้กสิณหาเธอเจอ ตอนนี้ใช้ผ้าปิดก็เท่านั้นก็ไม่ได้จำเป็นที่จะต้องปิดบังร่อไปแล้ว แขกที่เจอเข้ากับหน้าที่เคยถูกปิดบัง ไม่เพียงแต่ฟังแล้วรู้สึกมีความสุขแต่ดูก็ยิ่งทำให้มีความสุข ร้องเพลงเสร็จเธอก็เดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์พักสักครู่แล้วค่อยกลับบ้าน เจียมพจน์เอาน้ำส้มยื่นให้เธอ ยิ้มแล้วก็พูดว่า “ณิชาฉันควรจะให้อั่งเปาถุงใหญ่สักถุงแก่เธอ เธอนี่ทำให้ไนท์คลับของฉันขายดี” ถึงแม้ว่าเธอจะทำงานที่ไนท์คลับแต่ก็ไม่เคยที่จะเปื้อนเหล้า “ขอบคุณค่ะ”เธอรับน้ำส้มแล้วก็จิบๆดื่มน้ำส้มรสชาติเปรี้ยวหวานของมันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย ตอนที่อยู่ตระกูลอรียาสิ่งที่กินเยอะที่สุดก็คือน้ำผลไม้ทุกวันตอนเช้ามืดก็ไปที่สวนแล้วเก็บผลไม้ชนิดนึง เธอพบว่าปริพลไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว เธอแอบคิดเพราะว่าเรื่องคืนนั้น “พี่พจน์ ปริพลตอนนี้เขายุ่งมากหรอ ไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว” เขาไม่มาเธอกลับรู้สึกไม่ชิน แต่จริงๆในใจนั้นคิดว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ จริงๆแล้วเขาก็ไม่เลวเลย “เขาน่ะหรอ อาจเป็นเพราะมีน้องสาวใหม่ละมั้ง เขาน่ะเป็นที่นิยมมากเลยนะ ถ้าคุณไม่ต้องการเขาคนอื่นก็แย่งไปแล้ว” เจียมพจน์หัวเราะนานมากแล้วก็ตั้งใจพูดอยู่นาน ณิชาไม่ยิ้ม “คุณพูดอะไร ถ้าเขามีแฟนแล้วฉันก็ดีใจไม่น้อยนะ” “เฮ้อ เด็กน้อยที่น่าสงสาร”เจียมพจน์ถอนหายใจ กังวลใจแทนความรักของปริพล เดิมทีคนอื่นก็ไม่ค่อยชอบเขาหรอความรู้สึกหึงหวงสักหน่อยก็ไม่มี ผู้ชายผมสั้นไว้หนวดที่นั่งอยู่ข้างๆณิชา “ค็อกเทล” “โอเค รอแป๊บนะ” เจียมพจน์ไปชงเหล้า ผู้ชายยิ้มให้ณิชา “หวัดดี ฉันชื่อครรชิตนะ คุณคือณิชาใช่ไหม คุณร้องเพลงได้ดีมากเลยล่ะ” เขาไม่หยุดที่จะชมเธอ “ขอบคุณค่ะ” ณิชาตอบรับอย่างนอบน้อม ดูเหมือนว่าเสี่ยวหนีไม่รู้จักเขา ดีจริงๆเลย เขายังคงกังวลกลัวว่าเธอจะมองออก แบบนั้นก็หมดหวังแล้วล่ะ “คุรลสนใจที่จะเป็นนักร้องไหมน้ำเสียงของคุณดีจริงๆนะ ถ้าคุณออกแผ่นเสียงฉันรับรองเลยว่าคุณจะดังระเบิดระเบ้อ”เขาเหมือนกับแมวมองตามถนนพยายามที่จะพูดหว่านล้อมสิ่งที่ไม่เหมือนก็คือสิ่งที่เขาพูดต่างก็สามารถทำได้จริง ณิชายังคงที่จะปฏิเสธ “ฉันไม่อยากเป็นดารา” เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วอีกอย่างช่วงนี้ฉันอยากเรียนบวกกับพอดีที่กลางวันพอมีเวลา ตอนนี้เธอได้หาโรงเรียนมัธยมธรรมดาเพื่อเตรียมตัวตอนกลางวันเรียนกลางคืนก็ร้องเพลงที่บาร์ ครรชิตคิดไม่ออก ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นจะตอบรับทันที เธอกลับไม่ แล้วปฏิเสธว่าไม่อยากเป็น มีกี่คนที่อยากแต่ก็ไม่ได้ แต่ว่าเธอไม่เหมือนกัน เพื่อความปรารถนาที่เสียงดีและคุ้มค่า “คุณไม่อยากจะร้องเพลงหรอ ไม่อยากยืนร้องเพลงให้กับหลายๆคนบนเวทีหรอกหรอ คนมักจะมีคุณค่า เป็นดาราไม่จำเป็นจะต้องเด่นดังและก็ไม่ใช่สิ่งที่แน่นอน” ครรชิตพูดจาไปเรื่อยเพือหว่านล้อมจบแล้ว เขาเตรียมเอานามบัตรออกมายื่นให้กับเธอ “นี่คือนามบัตรของฉัน คุณลองพิจารณาสักหน่อย ทุกเรื่องต้องคิดให้รอบคอบก่อนตัดสินใจเมื่อคิดดูแล้วค่อยโทรมาหาฉัน” ถ้าขืนพูดต่อไปก็จะสร้างความรู้สึกปฏิเสธ ครรชิตหยิบแก้วค็อกเทลขึ้นมาแล้วก็เดินไปทางอื่น แล้วเดินไปพูดกับสาวอื่น ณิชาหยิบนามบัตรที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์ขึ้นมา ห้องทำเพลงครรชิต เจียมพจน์แย่งนามบัตรออกจากมือเธอ “ครรชิต เป็นที่ผลิตเพลงที่มีชื่อเสียงมาก เขามาชวนเธอหรอ รับสิ นี่เป็นโอกาสที่ดีเลยนะ เธอควรจะรับไว้นะ” “คุณก็เห็นว่าฉันควรจะไปเป็นดารางั้นหรอ ในวงการมันจะซับซ้อนมากไหม” เธอชอบการร้องเพลงมากและก็อยากให้มีหลายคนฟังเธอร้องเพลง แต่เธอไม่อยากจะเข้าไปในวงการมายา “อันนี้ก็แล้วแต่คุณเลือกนะ เดิมทีคนก็เป็นสัตว์ที่ยุ่งยากซับซ้อน สามารถอยู่ที่สภาพแวดล้อมที่ซับซ้อนได้นั่นก็แปลว่าเธอแขฟังแกร่ง” เจียมพจน์แสดงความคิดเห็นของเขาออกมา 10โมงเธอเลิกงาน เดินอยู่บนถนนคนเดียวเธอกำลังพิจารณาว่าควรจะตอบรับคำเชิญของครรชิตไหม เดินผ่านที่ที่หรูหรา ด้านหน้ามีโปสเตอร์ขนาดใหญ่ของกรินทร์ ทุกวันที่เดินผ่านก็จะหยุดเดินแล้วมองสักพัก มองแบบนี้เขาก็รู้สึกมีความกล้าไม่ขาด “พี่กรินทร์ ตอนนี้ฉันกังวล ฉันคิดไม่ถึงว่าจะเข้าสู่วงการบันเทิง คุณว่าฉันควรที่จะเปลี่ยนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วใช่ไหม แล้วทำไมเธอต้องเป็นดาราล่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองไปไกลๆเพราะว่านั่นเป็นเพียงเพราะกระดาษแผ่นนึงเท่านั้น เธออยู่ๆก็พบว่าระยะทางของพวกเขามันช่างห่างไกลเหมือนกับตอนนี้ ที่อยู่ข้างหน้าเธอตอนนี้ไม่ใช่ชีวิตจริงๆบางทีเขาอาจกลับมาและก็ไม่อาจมาหาเธอได้บ่อยๆแต่ถ้าเธอก็เป็นดาราก็ไม่เหมือนกันแล้ว “งั้นก็ดี ฉันก็นะเป็นดารา ถ้ามีคุณอยู่ฉันก็ไม่กลัวอะไรแล้ว ฉันจะทำให้เธอดูฉันไม่ใช่คนที่ขี้ขลาด” เธอหัวเราะกับโปสเตอร์ บนถนนตอนกลางคืนอยู่ๆรถแข่งสีเหลืองขับเข้ามา ดนตรีที่เสียงจังหวะเร็วกับเสียวหัวเราะที่ได้ยินแต่ไกล ณิชาก็หันไปมอง รถก็เลยค่อยๆขับมาจอดตรงหน้าเธอตอนนั้นเธอเลยมองชัดว่าคือใคร ข้างๆปริพลมีผู้หญิงแต่งหน้าทันสมัยอยู่ข้างๆ ที่นั่งด้านหลังแบ่งนั่งมีผู้หญิงกำลังลูบไล้ตัวผู้ชายแล้วก็ยังยิ้มแบบมีความสุข เธอรู้สึกเริ่มรังเกียจที่จริงแล้วเขามีแฟนใหม่ ผู้ชายสองสามคนที่เหลือเห็นณิชา ก็ผิวปาก “น้องสาวมองมาที่คนหล่อตรงนี้สิ น่าเสียดายที่ด้านบนนั้นมันปลอมอีกอย่างก็เอื้อมไม่ถึงไม่เหมือนพี่ที่อยู่ตรงนี้” ณิชาใส่หมวกแล้วก็เดินออกไป รถก็ขับไปพร้อมกับเธอพร้อมกับบีบแตร พัดผมยาวของเธอแต่เธอก็ไม่ได้หันกลับไปมองเป็นแบบนี้ก็เลยทำเป็นเหมือนไม่รู้จักดีที่สุด มองจากกระจกเขาหวังว่าณิชาที่กำลังสวมหมวกสีฟ้าที่เดินคนเดียวในตอนกลางคืน สีหน้าของเธอเย็นชา แต่เขาพึ่งเห็นว่าเธอยืนมองโปสเตอร์ของกรินทร์แล้วยิ้ม เขาคนเดียว เธอไม่จำเป็นไม่สนใจไม่ใช่หรอ รถก็เบรกทันที “พวกเธอลงไปฉันมีเรื่องจะต้องทำ ไม่ไปแล้ว”