ตอนที่ 96 ปริพลเสียการควบคุม

ต๭นที่ 96 ปริพลเสียการควบคุม เพราะว่าไม่สามารถมีได้ ดังนั้นจึงบ้าง่ายขึ้นไปอีก บางคนก็ถึงกับคลั่ง บางคนก็ได้สติกลับมา ....................................................................................................................................... “อย่านะ คุณชายปริพล วันนี้ก็ตกลงกันแล้วนิว่าจะไปเที่ยวที่บ้านพักตากอากาศริมชายหาด คุณไม่อยากจะ…กับฉันหรอ” ผู้หญิงก็ลูบไล้บนตัวของผู้ชายแบบใบ้ๆ “ทุกคนลงไป อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สอง” ปริพลดึงมือผู้หญิงลง อยู่เขาก็โมโห ทำให้เพื่อนคนอื่นสงสัย พึ่งจะดีๆอยู่ทำไมถึงเปลี่ยนไป ในใจรู้สึกไม่ค่อยพอใจแต่ก็กลัวเลยยอมลงรถไป ณิชาเดินผ่านแผงขายขนมเลยซื้อเค้กข้าวทอดเตรียมที่จะเอาไปกินที่บ้าน หันกลับไป ก็เจอกับปริพลที่กำลังลงรถอย่างรวดเร็วมาทางเธออีกครั้ง คุณต้องการจะทำอะไรอีก เธอหยุดเดิน “ขึ้นรถ” “ไม่ อีกอย่างห่างจากอพาร์ตเมนต์อีกไม่ไกล ฉันเดินกลับน่าจะดีกว่า คุณไปกับเพื่อนคุณเถอะ” ณิชาเห็นว่าบนรถไม่มีคนในใจก็แอบสงสัยทำไมไม่มีคนแล้วล่ะ เขาขมวดคิ้ว “ฉันคงไม่ขายคุณหรอก ขึ้นรถ ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ” เห็นเธอมีท่าทีจะปฏิเสธในใจก็อดไม่ได้ที่จะโมโห เธอไม่เชื่อใจเขาแล้ว ณิชาหนีไม่พ้น ทำได้เพียงแต่เปิดประตูไปนั่งบนรถ รถก็เร่งเครื่องเสียงดังออกไปขับไปไม่นานก็ถึงถนนหลวง ลมพัดผ่านหูเธออย่างเสียงดัง ผมปลิวทิ่มหน้าเหมือนจะป่วย “ปริพล คุณขับช้าหน่อยได้ไหมลมมันแรงไปแล้ว ผมฉันปลิวไปหมดแล้ว” เธอเหล่ตามอง โอมายกอท ความเร็วจะ200อยู่เเล้ว เขาไม่มีท่าทีนะลดความเร็ว แต่ขับเร็วขึ้นกว่าเดิมณิชาเห็นที่วัดความเร็วบนรถยิ่งเอนไปทางขวา “ปริพล นี่นายบ้าละหรอ ขับช้าหน่อยสิ” เธอกลัวเล็กน้อยนั่งตะโกนอยู่ข้างๆ เธอรู้สึกผิดหวังกับเขา เขาบ้ามากจนไม่รู้จะหาอะไรมาบรรยาย ดังนั้นจึงหาทางออกให้ใจไม่เจ็บไปมากกว่านี้ หลังจากนั้น10นาทีเขาจึงค่อยๆลดความเร็วแล้วไปจอดที่ต้นไม้ เธอมองไปรอบๆมันมืดไปหมดเลย เพราะว่าไม่มีไฟถนนอะไรมันก็มองไม่เห็น นี่มันนอกเมือง “คุณมีเรื่องอะไรรีบพูดมา ตอนนี้มันดึกมากแล้ว ฉันจะ…” ณิชายังพูดไม่จบ ปริพลก็รับดึงเธอมากอด “ขอสักพักสิ ได้ไหม” เสียงของเขาดูเหมือนเหน็ดเหนื่อย เธอสู้สักแปปนึง “ปริพลอย่าทำแบบนี้ ปล่อยฉันแล้วค่อยพูดดีไหม” พูดความจริง ที่นี่มันนนอกเมืองไม่ใช่ที่อิจฉา เธอกลัวผู้ชายที่นิสัยแบบนี้ที่จะทำให้เกิดเรื่อง เธอยิ่งขยับ เขาก็ยิ่งกอดเเน่นกว่าเดิม “ฉันไม่ปล่อย ทำไมคนที่ปล่อยมือต้องเป็นฉัน ทำไมใจของเธอมีคนอื่นได้แต่กลับไม่สามารถให้ฉันได้ เธอพูดสิ” “คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ พวกเรารีบกลับกันเถอะตอนนี้ฉันง่วงมากแล้ว” เธอไม่ดึงแขนของเขาเพราะถ้าเขาไม่อยากปล่อย แค่แรงของเธอคงสู้อะไรเขาไม่ได้ “ฉันถามเธอหน่อย คนที่เธอรักจริงๆคือใคร” อยู่ๆเขาก็ถามเรื่องนี้ต่อหน้า เธอได้แต่เหม่อ เธอตอบอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ฉันยังไม่มีแฟนนะจะรักใครได้ยังไง คุณอย่าพูดตลกสิ”” “ณิชา คุณคิดว่าฉันเป็นคนโง่หรอ คุณลืมไปแล้วหรอว่าวันนั้นฉันก็อยู่ตรงนั้นหรือว่าวันนั้นในสายตาของเธอมีแค่เขา ดังนั้นจึงลืมว่าฉันอยู่ตรงนั้น” “เลือดกำเดาเธอไหลอย่างช้าๆ เกือบจะแข็งตัว “เธอพึ่งจะเห็นงั้นเธอก็ควรจะรู้ไว้ว่านั่นไม่ใช่รักแต่มันคือเกลียดแค่นี้เธอก็ไม่รู้หรอ ไม่ใช่คนโง่อะไร” เธอตั้งแต่หัวจดเท้าไม่มีพูดว่ารักสักคำแต่เขาก็คิดว่าเธอรักกสิณ มันน่าตลกและเป็นเรื่องที่เสียดสีอย่างมาก “โอเค ในเมื่อเขาไม่ได้รักเขางั้นตั้งแต่ตอนนี้เขาก็ลืมเขาสิอีกอย่างก็อย่าคิดกับไอ้หนุ่มกรินทร์นั่น” “อันนี้ยากที่ฉันจะทำมัน เพราะว่าพี่กรินทร์คือคนที่สำคัญที่สุดของฉัน”ในเวลาที่ตกที่นั่งลำบากเขาเป็นคนเดียวที่เป็นกำลังใจและเป็นความสุขและเป็นความอบอุ่น ดังนั้นเธอไม่มีวันจะตัดเขาออกไป “อะไรนะ เขาคือคนสำคัญงั้นหรอ คุณอยู่ตรงหน้าของฉันนะยังพูดว่าเขาคือคนสำคัญหรอ” ปริพลได้ยินก็กลัดกลุ้มใจ “งั้นผมล่ะเป็นอะไร สำคัญกับเธอมากแค่ไหน เธอบอกกับฉันให้ชัดเจน” ณิชาสัมผัสได้ถึงความโกรธและเสียใจของเขา เธอไม่อยากจะทำร้ายเขาอีก ไม่อยากจริงๆ แต่บางเรื่องถ้าหากไม่พูดชัดๆก็ยิ่งทำให้แย่” “ปริพล คุณเป็นได้แค่เพื่อน ไม่ต้องมาเสียเวลากับฉันนะ อย่างคุณหาได้ดีกว่านี้แน่ ตอนนี้ปล่อยฉันก่อนนะ ฉันหายใจไม่ออก” เธอถูกกอดจนตัวจะแตกแล้ว ปริพลเข้าใจคำปฏิเสธในสิ่งที่เธอพูด “แม่คุณสิ ไม่ได้หรอก ฉันจะเป็นแฟนของเธอ ฉันจะเป็นแฟนเธอแน่ๆ” เขากอดเธอแล้วหายใจเร็วกว่าเดิมมือที่ทำตามที่เธอสั่งอยู่ดีๆก็บ้าขึ้น เธอตกใจมากมือด้านหน้าอกเธอทำให้เธอเขิน “คุณทำอะไร หยุดไม่งั้นฉันจะมองคุณไม่ดีนะ” “งั้นก็มองฉันแบบนั้นเถอะ ฉันจะให้เธอกลายมาเป็นแฟนฉัน แบบนั้นถึงทำให้เธอไม่หนีไปไหนอีก” เขาทำแบบนี้ก็เหมือนกับว่าเดินเข้าไปอุโมงค์ที่ไม่มีทางออกไม่อยากออกมา เรื่องที่ฉันกังวลตลอดฉันไม่มีทางเป็นแฟนของเธออีกอย่างถ้าเธอยังทำแบบนี้อยู่วันหลังฉันจะไม่สนใจเธออีก” ปริพลหยุดสักพักก็ปล่อยเธอออก กสิณได้รับอิสระก็รีบกระโดดลงรถ เธอไม่รู้ว่าเธอจะเปลี่ยนจุดสนใจของเขาได้หรือไม่ เธอเดินไปแบบไม่มีทิศทางเธอกลัวว่าจะบาดเจ็บอีก เธอกลัว รอเขามีท่าทีกลับมา เธอก็หนีไปไหนต่อไหนแล้ว เขากระโดดลงมาจากรถ แล้วตะโกนไปในความมืด “ณิชา เธอออกมา” มีแต่เสียงสะท้อนของเขากลับมา เขากลับมาได้สติแปปนึง จะบ้าตาย เขาทำอะไรอีกแล้ว เขาคาดไม่ถึงว่าเขาจะบังคับเธอขึ้นเตียงอีกแล้ว มิน่าหล่ะเธอยอมที่จะหนีเข้าไปในที่มืด “ณิชา ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันมันเลว เธอออกมาสิ” ทั่วป่ามีแต่ความเงียบสงบ เธอเหมือนกับหายสาบสูญไป