ตอนที่ 97 ระหว่างหลงทางกับการเจอเขา

ต๭นที่ 97 ระหว่างหลงทางกับการเจอเขา ไม่พูดไม่ได้ มีโอกาสเพียงแค่0.0%ที่จะสามารถเจอกับเรื่องมหัศจรรย์ คนปกติมักจะพูดว่า นี่มันพรหมลิขิต เธอพูดนี่มันคือเวรกรรมดังนั้นพวกเราถูกลิขิตให้อยู่ด้วยกัน ................................................................................................................................................ ณิชาได้ยินเขาตะโกนเรียก ยิ่งวิ่งเร็วกว่าเดิม เธอมีเพียงแค่ความเชื่อว่าจะไม่ถูกเขาหาเจอ เธอกลับไม่กลัวความมืด แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการตกไปอยู่ในมือของผู้ชายคนนั้น เธอไม่อยากให้ตนเองต้องเจอกับการเสี่ยงภัย จนถึงเธอไม่ได้ยินเสียงที่เขาเรียกเธอจึงหยุดเดินแล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าเขานั้นบ้าบิ่น เธอยังมีความรู้สึกกลัวนิดหน่อย แม้ว่าสุดท้ายเขาจะกลับตัวก็ยังไม่สาย แต่ว่าในใจณิชากลับมีความหลังที่โหดร้ายไม่น้อย แต่ภายหลังเธอพบว่าเรื่องแย่ก็คือเธอหลงทางแล้วเธอลืมว่าตัวเองมาจากทางไหน ยิ่งมืดก็ยิ่งหนาว หนาวจนเข้ากระดูก ปริพลรออยู่ที่ต้นไม้ด้านนอกสักพักไม่เห็นเธอออกมา สุดท้ายแล้วเธอวิ่งไปที่ไหนกันนะ อยู่ๆเขาก็คิดถึงว่าโทรหาเธอได้ โง่จริงๆ เอาโทรศัพท์ออกมา ให้ตายสิไม่มีสัญญาณ เขาหันไปเตะประตูรถ “ให้ตายสิฉันควรตายเธอดูสิว่าทำเรื่องอะไรออกมา ตอนนี้ผ่านไปแล้ว1ชม.หรือว่าวิ่งไปไกลเกินจนหลงทางหรือว่ากำลังหลบอยู่ไม่ยอมออกมากันแน่ หรือบางทีรอเขากลับไปเธออาจจะออกมา “ผมขอโทษ ผมมันไม่ดีเอง งั้นผมไปนะ” หันกลับไปขึ้นรถแล้วก็จะรออยู่ที่ถนนหลวงรอ ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงไม่ออกมางั้นก็แสดงว่าเธอหลงทางจริงๆ เวลาผ่านไป เขานั่งอยู่ตรงเบาะรถดูเวลาในมือถือผ่านไปอย่างช้าๆ ครึ่งชั่วโมงผ่านไปเธอก็ยังไม่ออกมา เขาจึงขับรถพุ่งออกไป “พี่ชาย ไม่ดีละ ณิชาเกิดเรื่องขึ้นแล้ว ตอนนี้พี่ช่วยผมตามหาเธอได้ไหม”ปริพลตกตะลึงรีบเดินเข้าไปที่ไนท์คลับ เขาไม่อยากจะเรียกเพื่อนคนอื่นมีเพียงแค่เจียมพจน์เท่านั้นที่จะเชื่อได้ “คุณทำไมหรอ” เจียมพจน์ไม่เข้าใจว่าทำไมปริพลถึงหน้าซีด วัยรุ่นนี่เรื่องเยอะจริงๆ “นี่…”ปริพลยากที่จะเปิดปากพูดถึง เขามักจะพูดไม่ออกเพราะว่าตนเองอยากจะข่มขืนเธอกลดังนั้นเธอเลยหลบเข้าไปในป่า เขาถอนหายใจ “เธออย่าถามอีกเลยยังไงตอนนี้เธอก็ต้องเข้าไปช่วยฉันตามหาเธอ เธอตอนนี้อยู่ในป่าจะต้องกำลังหลงทางอยู่แน่ๆ” เจียมพจน์ตกใจตอบกลับ “เธอกำลังบอกว่า ตอนมืดค่ำแบบนี้เธออยู่ในป่าแล้วยังหลงทางงั้นหรอ” เป็นเพราะหูเขาไม่ดีฟังไม่ออกภาษาคนละหรอ “ใช่แล้ว ใช่ พวกเรามีปัญหานิดหน่อย เธอโกรธก็เลยหนีเข้าป่า ป่าที่อยู่นอกเมืองอ่ะ” ปริพลพูดแบบมีลับลมคมใน “ไม่งั้นลองแจ้งความสิ ป่าออกจะกว้างใหญ่เราแค่สองคนจะหาเจอได้ยังไง” เจียมพจน์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรแจ้งตำรวจ อธิบายกับชยันต์ไม่กี่ประโยคแล้วก็รีบไปกับปริพล ครรชิตอยู่ข้างบน ดูเหมือนว่าไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับคนอื่น จริงๆแล้วความรู้สึกของเขาหลังจากได้ยินชื่อณิชาสองคำหลังก็เริ่มแอบฟังพวกเขาคุยกัน วิ่งเข้าป่าไม่เจอแล้วหรอ หืม เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ เขาจำเป็นต้องบอกกับกสิณ “สาวน้อย ครั้งหน้าเจอกัน” เขาโบกมือแล้วออกจากคลับไป โทรไปหากสิณ ต้นสายนั้นมีเสียงผู้หญิงกำลังหอบแล้วค่อยเป็นเสียงที่เย็นชาของกสิณพูดต่อ “มีเรื่องอะไร” กสิณถามอย่างหัวเสีย ยังไม่หยุดทีจะพุ่งขยับเอว ครรชิตก็หัวเราะขึ้นมา “ขอโทษนะที่มาขัดจังหวะการออกกำลังกายของเธอ แต่ว่าเรื่องนี้ฉันต้องรีบบอกเธอมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับณิชา เธออยากจะฟังมันไหมถ้าไม่อยากฉันก็จะวาง” เขาตั้งใจที่จะไม่รีบบอกเขาทันที เพื่อที่จะยั่วเขาน้ำลายไหล กสิณรีบหยุดร่างกาย ความต้องการทางเพศถูกระงับ “อยากตายหรอ คุณเป็นอะไร” น้ำเสียของเขาดูเหมือนจะไม่แคร์ “ได้ยินมาว่า เธอวิ่งเข้าไปในป่า หลังจากนั้นจนถึงตอนนี้ยังไม่ออกมา ดูเหมือนว่ารอบนี้ตำรวจก็กำลังตามเธอไป แม้ว่าจะยังไม่ถึง48ชั่วโมงแต่ก็ได้ยินมาอีกว่ามีสัตว์ดุร้ายอีกอย่างก็มืดด้วยควรจะพูดว่านี่มันอันตรายมากๆ เธอจะไปดูหน่อยไหม แน่นอนล่ะว่าเธอพอใจกับเรือนร่างของผู้หญิงคนนั้นแล้วค่อยไปก็ได้ เฮ้อ พูดถึงคนที่จะดีจะร้ายมันช่างน่าเจ็บปวด จะเป็นคนที่จริงใจก็เป็นแบบนี้แหละท่านประธานของผม วางล่ะ” ครรชิตใช้โอกาสก่อนเขาจะด่าตัดสาย จริงๆแล้วมีสัตว์ดุร้ายออกมาประโยคนี้เป็นเรื่องที่เขาแต่งขึ้นมา กสิณดึงตัวขึ้น ละดึงกางเกง “ฉันมีเรื่องด่วนต้องไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยเลือกของขวัญที่ชอบนะ” เขาพูดกับผู้หญิงที่อยู่บนเตียงอย่างเย็นชาหลังจากนั้นก็ไม่หันกลับแล้วเดินออกไป ผู้หญิงคนนั้นผลิตากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับกสิณ สำหรับเธอแล้วก็เปลืองแรงที่จะคิดเพื่อที่จะดึงความสนใจของเขา สำหรับกสิณแล้วผู้หญิงพวกนั้นก็แค่ของเล่นของเขา ขอแค่หน้าตาดีจะเป็นใครก็ได้แต่เขาก็ไม่เคยขี้เหนียวกับผู้หญิงของเขา ตอนที่เขาข้าวใหม่ปลามันผู้หญิงอยากได้อะไรเขาก็ใช้เงินซื้อให้ เขาก็พอใจ ผลิตาไม่ใส่อะไรแล้วก็ขึ้นเตียงเห็นกสิณเดินไปนั่งที่รถแล้วก็ออกไป ในใจรู้สึกอาลัยอาวรณ์กอดตัวเองแน่น เธอยังคงได้รับความรู้สึกของเขาที่พึ่งฝากไว้ในร่างกายของตน เธอเหมือนกับว่าหลงรักผู้ชายคนนี้เข้าแล้วหรือเพียงเพราะตำแหน่งดังนั้นเลยทำให้เธอยิ่งใจเต้น แต่ว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้เขาเครียดขนาดนั้น ผู้หญิงหรอ ณิชาพยายามใช้สมองคิดว่าเธอเดินมาจากทางไหนวันนี้แม้แต่พระจันทร์ยังไม่มีเลยสักแปปก็ลืมทิศอีกแล้ว กลัวก็ไม่ค่อยเท่าไหร่แต่ว่าในป่ามันยิ่งเดินยิ่งหนาว เธอเลยตัดสินใจว่าไม่เดินต่อไปแล้วเพราะว่ายิ่งเดินก็ยิ่งหลงไปใหญ่ หาที่นั่งนั่งลงแต่ว่าทุกทิศก็มีแต่เสียงใบไม้ เธอนึกออกว่าก่อนหน้านี้มีหนึ่งครั้งมันเป็นตอนที่พี่กรินทร์ออกประเทศครั้งแรกเธอเสียใจมากหลบอยู่ในป่าจนป่วยก็ยังไม่รู้ตัวตอนนั้นมีแสงแดดส่องมาเธอคิดว่านี่เป็นแสงจากสวรรค์ตอนนั้นอ้อมกอดที่กอดเธออยู่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย แต่ตอนนั้นเธอนอนนอนไปนอนมาก็ตื่นขึ้นมา หลังจากนั้นเขาก็จากไป บางทีเธอคิดว่าทั้งหมดนี้ถูกลิขิตไว้แล้ว ข้างนอกป่ามีรถตำรวจจอดอยู่และมีรถแข่งสีเหลืองอีกหนึ่งคัน กสิณมาถึงพวกเขาก็เริ่มค้นหา เวลานี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มจากทางไหนหาเธอดี หมดไปแล้วครึ่งคืน ผู้หญิงคนเดียวจะวิ่งเข้าไปในนี้คนเดียวเพื่ออะไร ทำได้แค่พึ่งโชคแล้วล่ะ เขาพลิกหาไฟฉายเล็กๆเดินเข้าไปทางป่า