ตอนที่ 98 ระหว่างหลงทางกับการเจอเขา

ต๭นที่ 98 ระหว่างหลงทางกับการเจอเขา ความโกรธของกสิณ อยากจะไปช่วยเธอแต่กลับกลายเป็นว่าทำร้ายเธอ จริงแล้วก็แค่ถูกเข้าใจผิด เธอกลับเลือกที่จะใช้การทำร้ายตัวเองมาทำร้ายเขา เพราะว่าความรู้สึกเจ็บปวดของเขาเป็นความสุขที่มากที่สุดของเธอและก็เป็นความรู้สึกที่ไม่มีทางฟื้นและไม่เลือกที่จะกอดกัน ....................................................................................................................................... จริงๆรู้สึกว่าหนาวจนแทบไม่ไหวแล้ว ณิชาก็กระโดดลุกขึ้นเพื่อไม่ให้ตัวเองป่วย เธอยังอยากที่จะหาวิธีออกจากป่า ถ้าอยู่ที่นี่จนฟ้าสว่างแล้วไม่ป่วยก็มีแค่ผีล่ะ ทำสัญลักษณ์ เธอพยายามที่จะหาทางกลับต่อไป แต่ว่ารู้สึกว่ายิ่งเดินยิ่งหลง หรือว่าเธอเดินผิดแล้วล่ะ ไอหยา ยังไงก็หลงมั่วหมดแล้ว ไม่เหมือนกลับเปลี่ยนอีกทิศหนึ่งเดิน ไม่แน่ว่าทางที่เธอเดินมามั่วเนี่ยอาจจะถูกก็ได้ ไม่งั้นก็เดินเยอะๆอาจทำให้ตัวเธออุ่นขึ้นได้ ดังนั้นเธอก็กล้าที่จะเปลี่ยนทิศทางในการเดิน ในความมืด เหมือนกับทางที่เธอเคยเดินเข้ามา ปริพลกับเจียมพจน์ตะโนเรียกชื่อณิชาในป่า ตำรวจก็แบ่งกันออกเป็นสองกลุ่มตามหา จริงๆแล้วณิชาถ้าไม่ขยับแล้วอยู่ที่เดิมก็จะง่ายแก่การค้นหาแต่ว่าเธอไม่คิดว่าจะมีคนมาตามหาเธอ “ณิชา” ได้ยินเหมือนเสียงคนกำลังเรียกชื่อเธอ เธอเลยหยุดเดินแล้วเงี่ยหูฟังแล้วมองไปรอบๆสักพักก็ไม่ได้ยินเสียงแล้ว หรือว่านี่เป็นจินตนาการหรอ หันตัวก็พบกับแสงไฟส่องมาที่หน้าเธอ เธอไม่ได้ตั้งใจหลับตาลงแล้วใช้มือบัง “ใครอ่ะ ไม่รู้หรือไงว่าเอาไฟฉายส่องหน้าคนอื่นตามันจะบอดอ่ะ” เธอมองไม่เห็นเขาแต่เขากลับมองเห็นเธออย่างชัดเจน มีความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์และก็แปลกมาก หลายปีก่อนเขามาหาเธอก่อน ตอนนี้ก็เป็นเขาอีกครั้งที่หาเธอเจอ “เธอฉลาดขึ้นละเนี่ย” กสิณยิ้มแล้วกดไปฉาย มองไปแล้วก็เห็นแต่ที่มืดๆ เสียงนี้มัน “โอมายกอท เธออย่ามาทำให้ตอนนี้ฉันจินตนาการเรื่องน่ากลัวๆได้ไหม วิญญาณหลอกคนมันยิ่งง่ายที่จะทำให้คนตกใจนะรู้ไหม” อย่างไรเขาถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ล่ะ เขาก็ไม่ได้มีพันตาสะหน่อย ก็แค่คนที่เสียงเหมือนแค่นั้นเอง กสิณหน้าเจื่อน เขาเป็นเรื่องจินตนาการที่น่ากลัวงั้นหรอ “เธอน่ะเป็นใครกัน” ณิชามองดูเงาดำนั้นอย่างระมัดระวัง ทำไมสูงจังและก็เหมือนเขาคนนั้นมากด้วย แต่เป็นไปไม่ได้หรอก กสิณเดินเข้าใกล้เธอ แล้วแนบใกล้เธอข้างๆ เล่นพิเรนทร์โดยการพ่นลมหายใจแบบลับๆ “ฉันมาหากระต่ายขาวที่กำลังหลงทางอยู่ เธอดื้อมาก รู้เพียงแค่ว่าชอบวิ่งไปเรื่อย กลิ่นยาสูบที่คุ้นเคยลอยเข้าจมูกของณิชา เธอใจวาบไปครั้งนึง นิ่งไปชั่วขณะ เป็นเขาจริงๆด้วย คนอยู่แต่มองไม่เห็นและไม่ได้ยินแต่ว่ากลิ่นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เธอเหมือนกับเจอผีเลยเดินถอยหลังสองสามก้าว “กสิณ นายอย่าเข้ามานะ” “แปปเดียวก็รู้แล้วหรอ” ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจฉันมากใช่ไหม อีกอย่างเธอนี่นับวันยิ่งไม่มีมารยาทแล้วนะ เธอควรจะเรียกฉันว่าคุณอาสิ” “55…คุณคิดว่าคุณมีคุณสมบัติมากพอที่จะทำให้ฉันเรียกคุณว่าลุงหรอ ฉันสาบานว่าจะไม่มีทางเรียกคุณว่าลุงแน่ๆ ถ้าคุณมาช่วยฉันงั้นก็คงไม่จำเป็นหรอก ที่นี่มันดีมากฉันคิดว่าฉันจะอยู่ที่นี่จนถึงเช้าคุณกลับไปเถอะ” เธอค่อยๆเย็นลง หันกลับไปไม่สนใจเขา ต่อให้ตอนนี้ไม่มีใครมาช่วยเธอ ต่อให้ต้องแข็งตายก็จะไม่ยอมติดหนี้เขาอีกแล้ว ในใจลึกๆของกสิณอยากจะกระฉากเธอ อยากจะเข้าใกล้เธอ ร่างกายของเธอมีกลิ่นหอมอ่อนๆลอยมา กลิ่นนั้นไม่ได้ใส่อะไรที่เป็นเคมีปรุงเเต่งเลยแต่เป็นกลิ่นธรรมชาติของเธอจริงๆเหมือนกับยาเร่งอารมณ์มากระตุ้นจิตใจของเขา “ดูเหมือนว่าเธอจะเกลียดฉันมากจริงๆ แต่ว่าไม่มีรักไหนหรอกที่จะไม่เกลียด ทำไมถึงไม่ยอมรับสักทีว่าเธอรักฉัน” เขาโอบกอดเธอ ดมผมที่สละสลวยของเธอร่างกายก็ยิ่งตอบสนอง “ ณิชา เธอนี่มันช่างน่ายั่วยวนความต้องการทางเพศจริงๆ ฉันอยากจะคิดถึงคืนนั้น” มือของเขาลูบไล้เข้าไปในเสื้อผ้า แล้วก็ลูบลำเอวบางของเธอ เธอไม่ได้ขัดขวางเขา อีกอย่างก็ไม่ได้ปฏิเสธ แข็งจนจะเหมือนท่อนไม้ เธอยิ้มแบบเยือกเย็น “จริงหรอ ทำให้เธอคิดถึงงั้นหรอ แต่ตอนนี้ฉันเกลียดเธอเห็นชัดแล้วนิ ทุกครั้งที่คิดถึงนอนที่ร่างกายของเธอเข้าร่างกายของฉัน ฉันก็อยากจะอ้วกแล้ว” เธอพูดอย่างโกรธแค้น จับเอวที่บางของเธอหนึ่งรอบ ความเกลียดของเธอทำให้ใจเขารู้สึกไม่ดีอย่างมาก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนคัดค้านเขา “จริงหรอ งั้นวันนี้ฉันลองเหมือนเดิม เธอจะยังรู้สึกเฉยๆหรอ” มือของเขาลูบไล้ความอิ่มเอิบของเธอ “ฉันไม่ต้องการ” เธอตะโกนเสียงดัง อีกทั้งยังทำท่าทีเย็นชาหยุดมือของเขา “คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าคุณมาช่วยฉันก็ไม่ควรจะทำแบบนี้ อีกไม่นานก็จะมีคนมาคุณอยากจะให้ทุกคนเห็นหรอ” “คุณคิดว่าคุณกำลังขู่ฉันหรอ คุณคิดว่าคุณห้ามฉันได้หรอ คุณคิดว่าคุณยั่วให้ฉันโกรธแล้วจะทำให้ฉันอยากหรอ” มือของเขาเลื่อนออกมาจับเธอ “ไอ้เลว ปล่อยฉันนะ” ริดไม่ถึงว่าจะหนีออกไปแต่กลับเจอเรื่องที่ยากขึ้นไปอีก เธอได้ยินคนตะโกนเรียก “ณิชา…”ตามด้วยเสียงฝีเท้าอยู่ไกลๆ มีคนมาแล้ว ดีที่สุด “ฉันอยู่นี่…อุ๊บ…” กสิณเอาเธอกระโจนเข้าป่าหญ้าแล้วใช้มืออุดปากเธอ อยากให้ผู้ชายคนอื่นมาช่วยเธองั้นหรอ ผู้หญิงไม่รู้จักอาย เจียมพจน์กับปริพลเดินไปทั่วไม่มีใครตอบ เจียมพจน์พูดกับปริพลที่กำลังตำหนิตัวเอง “คุณจะไม่เป็นไร อาจจะกลับไปแล้วก็เป็นได้” “พี่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรทำแบบนี้กับเธอเลย เธอจะต้องไม่สนใจฉันอีกแน่ๆ” “ที่เธอทำมันก็เกินไปนิดนึง แต่ว่ามันก็ปกติ กอดผู้หญิงที่สวยขนาดนั้นใครจะไม่ใจเต้นล่ะ คุณก็เป็นผู้ชายปกตินั่นแหละ” เจียมพจน์พูดปลอบใจเขาเล่นๆ ณิชารู้สึกว่าหน้าอกของเธอเจ็บ เธออยากขยับนิดนึง ไม่มีทางขยับเพราะเขาหนักมาก ปริพลหัวเราะเจื่อนๆนิดนึง “พวกเราไปหาที่อื่นเถอะ” อย่าไป อย่าไปนะ ฉันอยู่ตรงนี้ ณิชาถอนหายใจ พวกเขาไปแล้วไม่น่าจะกลับมาอีกแล้ว งั้นเธอก็ต้องตกอยู่ในมือกสิณล่ะสิ ทำไมไม่หาให้ละเอียดกว่านี้นะ พวกเขาเดินออกไปแล้วรอบด้านก็สงบลง “ผู้ชายคนนั้นเพิ่งเจอเธอเเล้ว” กสิณข้ามตัวเธอแล้วก็ถามเธอต่อหน้า “พูดสิ เธอพึ่งจะไปนอนกับเขาใช่ไหม” ณิชาอยากจะพูดว่าไม่ใช่ แต่กลับคิด เขาก็ยิ่งโกรธเธอก็ยิ่งมีความสุข ดังนั้นเธอเลยฝืนใจที่จะยอมรับ “ใช่ ฉันเคยนอนกับเขาไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วยนะ เป็นไง คุณจะจัดการยังไง” เธอไม่รู้สึกว่าเขากำลังโกรธอย่างบ้าคลั่งตอนนี้ ตาเขาในความมืดตอนนี้เหมือนกับสัตว์ดุร้าย “ทำไมเธอต่ำแบบนี้ อยากจะได้ผู้ชายขนาดนั้นเลยหรอ ฉันก็ทำให้เธอพอใจได้ทำไมต้องให้คนอื่นสัมผัสเธอฉันเคยพูดกับเธอแล้วไม่ใช่หรอ นอกจากฉันคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์์สัมผัสเธอ