ตอนที่ 99 ระหว่างหลงทางกับการพบเจอเขา

ต๭นที่ 99 ระหว่างหลงทางกับการพบเจอเขา ตอนที่ทำร้ายกันและกันกลายเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงยาก รอยแตกร้าวในหัวใจเหมือนกับลอยแต่จากค่อยค่อยลึกเข้าไปในใจ ................................................................................................................................................ “จริงหรอ”ณิชาลุกขึ้นแล้วเลียนแบบท่าทางของเขา พิงที่ข้างหูเขาความรู้สึกเกลียดในใจเธอราวกับมีดที่เอาไว้ฆ่าคน เธอพูดข้างหูของเขาว่า ฉันอยากจะให้คนอื่นสัมผัส ฉันอยากจะให้ผู้ชายคนอื่นลบรอยที่เธอเคยฝากไว้ลบมันออกให้สะอาดฉันไม่ใช่สิ่งของของเธอและอีกอย่างถ้าฉันต่ำจริงๆเธอก็คือคนโง่คนหนึ่งที่เหมาะสมกับผู้หญิงโง่ ก็รู้นี่ว่าผลจากที่เขาโกรธจะเกิดอะไรขึ้นแต่เธอไม่เลือกที่จะขอให้เขายกโทษหรือไม่ยอมขอเพื่อรักษาหน้าทุกฝ่าย เมื่อหลายปีก่อน เธอเรียกเขาว่าคุณอา เธอยอมนอบน้อมและรัก ตอนที่ถูกเขาทำร้ายเธอ เธอได้เพียงแต่อ่อนแอและก้มหัวให้สุดท้ายยังหาข้ออ้างเพื่อที่จะปลอบใจตัวเองและหลอกตัวเองอยู่อย่างนั้นกว่าปีจนทุกอย่างถูกทำลาย ไม่สามารถใจดีและไม่สามารถให้อภัย ความรู้สึกที่เย็นชาขนาดนี้เป็นสิ่งที่เขาบังคับ เธอไม่มีทางออกเพราะด้านหลังก็เป็นเหวเลยทำให้เธอเลือกว่าจะกระโดดลงไปหรือว่าหรือว่าหยิบมีดขึ้นมาฆ่าเขา ชีวิตของเธอช่างโหดร้าย เขามองไม่เห็นบาดแผลในใจของเธอ ทุกอารมณ์ในตอนนี้เหมือนเธอกำลังยั่วยุขุดหลุมฝังตัวเองให้ปกคลุม เขาจับเธอไว้แน่นหัวของเธอเลยหันไปทางข้างหลัง เขาก็ยิ่งเข้าใกล้เธอ จมูกของเขาทั้งสองคนใกล้กันมาก เพราะทั้งสองโกรธกันเลยทำให้มีแต่เสียงหอบ “ฉันสามารถทำให้เธอไม่อยากที่จะนอนกับผู้ชายคนอื่นได้อีก” เขาพูดเหมือนกับตัดสินคำประหาร หน้าที่ดื้อดึงของเธอซีดขาวไปสักครู่ “กสิณคุณอย่ามาทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้นะ คุณก็แก่ปานนี้แล้วอย่ามาขี้โม้แถวนี้อีกอย่างรีบปล่อยมือจากฉันนะ อายจะแย่อยู่ละ คุณยังเทียบได้กับคนอายุ20หรือไง” เธอยังไงก็ไม่สนใจแล้วถ้าการที่เธออ้าปากพูดแล้วทำให้เขาโกรธเธอก็จะพูดออกมาเยอะๆ “เหอะ ทำไมฟังแล้วดูเหมือนว่าเธอกำลังเชิญชวนฉันล่ะ” เขาพูดเตือนขึ้นอีกครั้งทำให้เขาคิดถึงตอนที่เขาอยู่บนร่างกายของผู้ชายคนอื่น เขาก็อิจฉาจนจะเป็นบ้า “555….ฉันน่ะหรอไม่สนใจลุงแก่ๆเลยสักนิดได้โปรดอย่ามาจินตนาการถึงความรักอันแสนหวานที่นี่ คุมักพูดว่าฉันน่ะดึงดูดคุณแต่จริงๆแล้วไม่ใช่คุณหรอที่เป็นคนตกหลุมรักฉันแบบนี้เขาเรียกว่ายอมรับแล้วนะ อยากจะมาก็รีบมาก็เหมือนกับโดนหมาไล่ ทนไม่ได้ก็อ้วกออกไปสองสามรอบ” เธออยากใช้คำพูดเหล่านี้ให้เขาหมดความสนใจ จริงๆแล้วคำพูดพวกนี้เธอไม่เคยที่จะพูดออกมาเลย “คำพูดพวกนั้นไม่กระทบฉันเลยสักนิด ในความจริงแล้วการกระทำไม่ใช่ว่าจะทำให้ยิ่งสนุกหรอ” กสิณควบร่างกายของเธอ สักพักก็จับเธอถอดจนไม่เหลืออะไร ทั้งสองเหมือนกับกำลังตบตีกัน เธอขัดขืน เขายิ่งโจมตีการขัดขืนของเธอ สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้สักพักเธอก็นอนเปลือยกายอยู่ตรงด้านหน้าเขา เขาก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น “ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ กลัวแล้วหรอ” เขาค่อยๆที่จะถอดเสื้อนอกออก ปลดเนคไท และแกะกระดุมข้อมือออก เขาสง่างามผิดปกติและก็ทำให้คนหลงเป็นพิเศษ “กสิณคุณอย่าเข้ามานะ ถ้าคุณยังจะทำแบบนี้ คุณก็จะได้รับความรู้สึกที่แข็งเป็นท่อนไม้เท่านั้น ผู้หญิงตั้งมากมายดีกว่าฉันตั้งเยอะ” ขาของเธอถูกเขานั่งทับดังนั้นก็ขยับได้แค่ด้านบนเท่านั้น เธอเลยเอามือของเธอมาเป็นเกราะกำบัง พูดว่าไม่กลัวอันนั้นเป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น ร่างกายหนาวจนตัวสั่นในใจก็ลุกลี้ลุกลน เสื้อถูกเขาโยนอีกครั้ง เขาเริ่มที่จะถอดกางเกง อันนี้แหละไม่น่าไม่ยืนขึ้นหรอก ณิชาเลยถือโอกาสนี้วิ่งหนี “วิ่งสิ สาวน้อยเปลือยกาย” เขาไม่ลนและไม่ช้าที่จะพูดข้างๆเธอ ณิชาเลยหยุด แล้วบังร่างกายของเธอ เธอลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง เสื้อของเธออยู่ที่เขาที่นั่น ทำไงดี หรือว่าจะวิ่งเข้าไปเอาหยิบแล้วก็รีบหนีออกมาแต่ว่าเหมือนกับว่าไม่มีอะไรที่จะชนะ ด้านหลังมีร่างกายที่อุ่นๆ “เดี๋ยวเธอก็รู้ว่าฉันจะเทียบได้กับผู้ชายวัย20ปีไหม” เขากอดรัดตัวเธอแน่น สัมผัสได้ถึงความลื่นไหล อ่อนนุ่มและเต็มไปด้วยความยืดหยุ่น ของที่อยู่ตรงปลายเอวของเธอกำลังค่อยๆขยายมากขึ้น เธอกลัวแล้ว “ฉันไม่อยากทำแบบนั้นกับคุณปล่อยฉันนะ ไอ้เลว อย่ามาสัมผัสฉันนะ” เธอพูดไปเรื่อยแล้วก็เกาะแขนเขาเอาไว้ เธอไม่กล้าที่จะจินตนาการเรื่องที่จะเกิดขึ้น “เธอคิดว่าตอนนี้จะทันหรอ เมื่อกี้ยังกล้าอยู่เลยไม่ใช่หรอ ถ้าเธอยอมจำนนฉันก็จะปล่อยเธอ” “โอเค ฉันยอมคุณแล้ว ฉันผิดไปแล้ว” เธอตอบอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดอะไร เขางงไปสักครู่นึง หัวเราะเสียงดังออกมา “ฉันเปลี่ยนใจละ เธอยิ่งไม่อยากฉันยิ่งต้องการ ให้ฉันรู้สึกเปล่าๆก็คงไม่ดี" เขาอุ้มร่างกายของเธอแล้วเอาเธอไปวางไว้บนพื้นแล้วบีบมือเธอไว้ “อยากจะให้ฉันเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ” เขาพูดขึ้นมาก้มลงมองเธอและกัดเธอเบาๆอย่างคุ้นเคย “ปล่อยนะ หยุดนะ ขอร้องเถอะหยุดเถอะนะ” เขาร้องอย่างโกรธแต่ก็ควบคุมความรู้สึกอ่อนปวกเปียกไปทั่วร่างกาย เขาปล่อยออก “ร่างกายของเธอนี่เทียบกับปากเธอซื่อสัตย์เหมือนกันเลยนะ” เขายอมรับว่าเธอทำให้เส้นเลือดของเขาขยายตัวไม่เพียงแต่ทำให้ร่างกายต้องการ “ฉันไม่มี ไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด ฉันแค่รู้สึกขยะแขยง คุณนั้นมันปีศาจ คุณจะได้รับสิ่งที่ไม่ดี….” ปากของเธอถูกหยุดด้วยการที่เขาสอดลิ้นเข้าไปในปากของเธอ เธอหลบลิ้นของเขายิ่งบดขยี้เขาไปอีก ปากของเธอนั้นช่างหอมหวานทำให้คนนั้นหลงไหล ตอนนี้เขาอยากได้เธอ อยากให้เธอเป็นของเขาทั้งหมด เขาก้มแล้วยัดเข้าไปในร่างกายของเธอแบบที่ไม่ทันตั้งตัวเธออีกนิดก็จะถูกโกรธแล้วนะ “เป็นคนที่มีสเน่ห์นะ ณิชา ร่างกายของเธอนั้นมันงดงามมาก” ก่อนหลังโล่งค่อยๆเข้าสู่ความรู้สึกของเขา “คุณสมควรตาย……” ณิชาตะโกนออกมา ร่างกายเจ็บปวดไปหมดแล้วแต่ใจเพิ่งเริ่มที่จะปวด สิ่งที่เขาต้องการคือร่างกายของเธอ เธอเกลียดความสัมพันธ์แบบนี้ เกลียดมาก เขาบังคับร่างกายของเธอราวกับเอาทุกจิตวิญญาณของตัวเองเข้าไปที่ร่างกายของเธอ เดิมทีร่างกายจะถูกกระตุ้นขึ้นมา ใจกลับอยู่ในที่มืดมนค่อยๆหลงทางไป ตั้งแต่รู้สึกตัวจนถึงอาการชา มันทั้งเหมือนขึ้นสวรรค์ครึ่งนึงลงนรกครึ่งนึง เธอเกลียดตัวเอง เกลียดกสิณ เกลียดทุกๆอย่าง แต่ในชั่วขณะพวกเขาก็ต้องการมันจริงๆมันเป็นช่วงเวลาที่ลืมหมดทุกสิ่งอย่าง แสงแดดตอนเช้ามืดส่องมาที่ร่างกายของพวกเขา เธอถูกห่อไว้ด้วยผ้าบางๆนั่งอยู่