ตอนที่ 100 การแย่งกันในโรงพยาบาล

ต๭นที่ 100 การแย่งกันในโรงพยาบาล รักกันแต่กลับทำร้ายกัน ยังไงก็ไม่พูดทำร้ายตัวเอง ในใจไม่หยุดที่จะเพิ่มความเจ็บปวด เพียงแค่ความอบอุ่นที่บังเอิญก็ยิ่งทำให้ใจเต้น รัก มันอยากที่จะยอมรับมากนักหรอ ..................................................................................................................... ในป่ามีลมพัดเย็นๆจนทำให้ใจคนรู้สึกเจ็บปวด กสิณโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง หลังจากที่จูบลงไปความรู้สึกของทั้งสองมีแต่ความอบอุ่น “กลับบ้านไปกับฉันไหม” เขาถามอย่างอบอุ่นเหมือนกับคุยกับเด็กน้อย เขายอมรับว่าเขาชอบร่างกายของเธอ ตั้งแต่ปลายขึ้นมาทำให้มีความรู้สึกพลุกพล่านยังสามารถปลุกให้เขาทำอย่างนั้นได้อีกรอบ เขาจะปล่อยไปได้ยังไง ผ่านไปนานมาก เธอพึ่งจะอ้าปากพูด “เธออย่าฝันอีก ยังไงฉันก็ไม่มีทางกลับไปกับคุณ ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว” เธอต่อสู้ที่จะออกจากเขาลุกขึ้นมา รีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ รู้สึกมึนหัวนิดหน่อยขาก็ไม่ค่อยมีแรง ระหว่างขาก็รู้สึกแสบทำให้เธอเดินแต่ครั้งสั่น รู้สึกเจ็บมากแต่ก็แค่ไม่สบายแค่นั้นเอง เธอมองเหมือนไม่มอง กัดฟันเดินออกจากป่าไป กสิณสามชุดเสร็จก็เดินตามเธอไป “ฉันช่วยพยุงเธอ” เขาดึงมือเธอ แต่เธอกลับสะบัดออกแล้วก็ตะโกนออกมาว่า “อย่าแตะต้องตัวฉัน” เธอเดินเสๆออกไปเท้าเหมือนเดินไปเหยียบปุยฝ้ายเดินแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ กสิณได้เพียงแต่เดินตามหลังเธอ ตอนเธอล้มก็ได้แต่ไปช่วยหยุงเธอขึ้นมาหลังจากนั้นเธอก็สะบัดมือเขาออกเหมือนเดิม เธอเกลียดตัวเองทำไมยังคงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก นอกป่า รถของกสิณยังจอดอยู่ที่นั่น “ฉันพาเธอกลับ” เขาจับมือของเธอเตรียมจะลากขึ้นรถ “แค่นี้คุณยังจะมาบังคับอะไรอีกล่ะ ปล่อยนะ ฉันกลับคนเดียวได้” เธอเอามือของเธอออกแล้ววิ่งไปที่ถนนหลวง วิ่งไปไม่กี่ก้าวก็ล้มลง จบแล้ว เธอป่วยขึ้นมาจริงๆแล้ว เป็นร่างกายที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ หนาวนิดหน่อยก็ไม่สบายแล้ว เธอเกลียดการเป็นไข้ ทำไมถึงไม่ให้เธอมีร่างกายที่แข็งแรงกว่านี้นะ ให้ตอนนี้เธอแข็งแรงกว่านี้หน่อยให้หนีออกไปได้ ทำไมตอนที่อยู่ต่อหน้าเขาฉันมักจะตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เธอกัดฟัน ลุกขึ้นจากพื้น นัยต์ตาเต็มไปด้วยสีแดง หน้าก็ซีด เพราะว่าไม่สบายปากเลยแรงผิดปกติ ถอนหายใจออกมาหนึ่งเหือกมันร้อนมาก ร่างกายก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆ และก็อยากจะอ้วกออกมา เธอเกาะอยู่ที่ต้นไม้ริมถนนหลวงแล้วก็อ้วกออกมา มีคนกอดเธอขึ้นมาแล้วก็เอาเธอเข้าไปที่รถ “ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ต้องการให้คุณไปส่ง” เธอยอมที่จะที่ไม่มีแรงแล้วตายอยู่บนถนน ดีกว่าให้เขามาสงสาร เธอยื่นมือจะผลักประตูรถออก ผลักอยู่สองรอบ ผลักไม่ออกเพราะว่าเขาล็อกประตูรถไปแล้ว “นี่นั่งดีๆสิยังไงเธอก็เปิดไม่ออก” เขากอดหัวเธอไว้แน่น “ให้ตายสิ เธอป่วยหนิ” เขาคิดว่าเมื่อวานเขาต้องการเธอมากไปเธอเลยเดินไปที่ถนนอย่างเซๆ เธอไม่มีแรงจะขับหัว แต่ยิ้มแบบเยือกเย็นแล้วพูดว่า “หรือว่าคุณกลัว ตอนที่คุณกำลังพิสูจน์ความเป็นชายนั้น คุณคิดถึงฉันไหม คุณมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว” ในใจของเขาไม่รู้สึกอะไรเลย กระต่ายน้อยที่น่ารักและอบอุ่นตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นเสือที่มีเล็บแล้ว ตอนนี้คำพูดของเธอมันมีแต่คำที่ทิ้มแทง คนที่เคยเรียกเขาว่าคุณอาตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว การเปลี่ยนแปลงนี้มันทำให้เขาช่างเจ็บปวด “หรือนั่นเป็นสิ่งที่เธอกระตุ้น ไม่ต้องการให้เราต้องต่อสู้กัน ฉันก็ไม่ต้องการเธอที่นั่นหรอก เธอนี่ไม่มีความรู้สึกเลยหรอ เมื่อวานเป็นเธอตะโกนเสียงดังแค่ไหน คนนั้นไม่ใช่เธอหรอกหรอ” เขาเอียงมองเธอสักแปป นับว่าป่วยละกัน เธอก็หน้าแดงแล้วหันไป “เธอเหลวไหล ฉันเกลียดคุณขนาดนี้อย่าจินตนาการให้มันมากไปหน่อยเลย อยากไปก็ไปเลย ฉันไม่อยากจะอยู่กับคุณสักนาทีเดียว” เธอหันออกไปมองนอกหน้าต่างแล้วหลับตา กสิณขับรถออกไป แม้ในใจจะโกรธอยากจะสั่งสอนเธอสักรอบ แต่เห็นเธอไม่สบายแบบนี้ก็ใจอ่อน “สภาพเธอแบบนี้ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว” เขาขับรถไปด้วยพูดไปด้วย “ฉันไม่ไปโรงพยาบาล คุณปล่อยฉันไว้หน้าบาร์ก็โอเคแล้ว ฉันให้เพื่อนของฉันมารับได้” เธอเกลียดโรงพยาบาล แค่ได้กลิ่นของที่นั่นก็อยากจะตายแล้ว “เพื่อนหรอ ผู้ชายหรอ” “ใช่ เป็นผู้ชาย ทำไมล่ะ คุณหึงหรอ” เธอแสยะยิ้มแล้วหันไปมองเขา อย่างอื่นก็ไม่ยั่วเขา บนริมฝีปากของเธอยังคงไม่หายบ้าใช่ไหม กสิณไม่ยิ้ม “เธอคิดว่าฉันจะหึงเธองั้นหรอ ฉันก็แค่ไม่ชอบให้ของที่ฉันใช้แล้วถูกคนอื่นใช้ซ้ำอีก” เขาพูดจบในใจก็รู้สึกเสียใจ ในใจของณิชาเจ็บไปครู่นึง เธอก็หันไปที่หน้าต่างแล้วพูดว่า “ฉันจะลืมได้ยังไง คุณคงจะไม่รักใครสักคน ผู้หญิงก็แค่สิ่งของของคุณเท่านั้น ในสายตาของคุณพวกคุณก็เป็นได้แค่ของใช้ประจำวันสินะ คุณคงจะไม่มีความรู้สึกและคงจะไม่ล้ำค่า “เธอ…..เข้าใจก็ดี” “ทำไมฉันต้องเข้าใจด้วยล่ะ ฉันไม่ได้รักคุณสักหน่อย ฉันก็แค่คิดแทนผู้หญิงที่หลงรักคุณรู้สึกได้ถึงความทรมาน เอาความรู้สึกทั้งหมดไปไว้ในตัวคุณแต่สิ่งได้รับมาก็แค่เงินที่ใช้ไม่ได้ เสียเวลาวัยใสและก็เสียน้ำตา ระวังนะ ระวังจะได้รับผลกรรม” เธอพูดไปเรื่อยๆแต่ในใจของเธอเจ็บมาก ในรถต่างเงียบสงัด เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรใดๆกับเธอ เพราะว่าเธอพูดคำนั้นว่าฉันไม่ได้รักคุณ พูดแบบสบายๆเดิมทีแล้วเธอไม่ได้รักเขาจริงๆหรือแค่เป็นการแสดงขั้นสูงกันแน่ ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริงแต่คำพูดคำนี้ก็ทำให้ใจเขารู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก เขายังคงไปที่โรงพยาบาล เขาไม่สามารถที่จะส่งเธอไปที่คลับและให้ผู้ชายคนอื่นมารับ “ฉันบอกว่าฉันไม่ไปโรงพยาบาล” หน้าประตูทางเข้าโรงพยาบาล เธอตะโกนด้วยความโกรธออกมาบอกแล้วว่าไม่อยากมา “เหนือการควบคุมของคุณ ถ้าคุณขืนจะเป็นแบบนี้ ไม่อยากมาโรงพยาบาลคุณอยากจะไม่สบายตายหรือไง” เขาปลดเข็มขัดนิรภัยของเขาออกหลังจากนั้นก็ไปเปิดประตูรถฝั่งเธอ บังคับเธอให้ลงมาแล้วให้เธอขี่หลังพาเธอออกไปเข้าไปที่โรงพยาบาล “ฉันไม่อยากไป” เธอทุบหลังเขาแล้วยังกัดไปที่ไหล่ของเขา คนรอบข้างต่างพากันมองพวกเขาอย่างแปลกๆ ณิชาก็เห็น เธอเลยลองที่จะพูดแบบเบาๆว่า “ปล่อยฉันนะ ฉันเดินเองได้ ฉันรับรองว่าไม่หนีแน่” “งั้นก็ดี ถ้ากล้าหนีเธอตายแน่” กสิณก็ไม่อยากเป็นจุดสนใจดังนั้นจึงปล่อยเธอลง ณิชาพอได้รับอิสระเธอก็รีบหนีไปที่ประตู ไม่หนีสิถึงแปลก