ตอนที่ 101 การแย่งชิงในโรงพยาบาล

ต๭นที่ 101 การแย่งชิงในโรงพยาบาล เรื่องที่ไม่เคยเข้าใจ ตอนนี้เข้าใจแล้ว นอกจากความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้จนหัวเราะออกมาเป็นยังไง ตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงความโล่งใจแล้ว ....................................................................................................................................... ณิชาพอได้รับอิสระก็รีบวิ่งหนีไปที่ประตู ไปหนิสิแปลก กสิณเดินแค่ไม่กี่ก้าวก็ดึงปกคอเสื้อของเธอได้แล้ว เลยจับเธออุ้มขึ้นมา ตาที่กำลังโกรธอยู่ “เธออยากจะอายมากใช่ไหม งั้นก็ดีฉันก็ทำได้ ดูสิว่าใครจะน่าอายกว่ากัน พูดจบเขาก็จุ๊ฟไปที่หน้าของเธอหนึ่งที คนด้านข้างก็ฮือฮา ณิชาก็อึ้งๆ กสิณจะทำเรื่องแบบนี้หรอ เขาคิดว่าเขาบ้าาแล้ว ทำไมถึงเหมือนกับเด็กแบบนี้ ทำเรื่องโง่ๆ 10 นาทีผ่านไป เธอยอมที่จะนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลอย่างเชื่อฟัง รอให้น้ำเกลือ กสิณก็นั่งอยู่เก้าอี้ข้างๆ จ้องมองพยาบาลทำให้เธอไข้ลด เอาเข็มฉีดเข้าไปที่เส้นเลือดเธอ ทำให้ณิชาขมวดคิ้ว “เจ็บไหม” เขาถามอย่างเป็นห่วง คิดถึงคำข่มขู่ของเขา หน้าณิชาก็แดงเหมือนตูดลิง เธอก็เลยพูดออกมาว่า “ไม่ปวด” อยู่ๆเขาก็ขู่เธอถ้ากล้าที่จะขัดขืนฉันจะจูบเธอต่อหน้าทุกคน ขอแค่เธอไม่กลัวที่ขายหน้าเขาก็ไม่สน สิ่งนี้กลับทำให้เธอคิดไม่ถึง เดิมทีคนที่เย็นชาแบบเขาก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไร พยาบาลที่อยู่ข้างๆณิชาก็ถอดสายน้ำเกลือออก “คุณผู้หญิง เธออยากจะเร็วหรือว่าจะช้า” “เร็วนิดนึง เมื่อไหร่จะถอดเสร็จ” เธออดไม่ได้ของเหลวที่อยู่ในขาดแก้วเข้าไปในเส้นเลือด แบบนี้ก็ยิ่งได้ออกโรงพยาบาลเร็ว “แต่ว่าถ้าเร็วมากๆก็จะทำให้ปวดนะคะ” พยาบาลเตือนเธอ “งั้นไม่เป็นไรค่ะ” “ช้านิดนึงก็ได้” กสิณก็พูดกับพยาบาลตอนนั้นเหมือนกัน จนพยาบาลไม่รู้จะฟังใคร “งั้นแบบนี้ละกันค่ะ ฉันทำให้แบบกลางๆ ถ้าคุณผู้หญิงรีบก็ลดลงมาหน่อยก็ได้” พยาบาลหยิบของเหลวนั้นขึ้นมาแล้วเอาให้พวกเขาดู “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะคุณพยาบาล” “ไม่รบกวนหรอกค่ะ ถ้ามีเรื่องอะไรก็กดกริ่งเรียกฉันนะคะ “ พยาบาลยิ้มแล้วเดินออกไป แล้วก็ยังไม่เว้นที่จะมองที่กสิณ ในห้องผู้ป่วยเหลือแค่พวกเขา บรรยากาศในห้องรู้สึกอึดอัดและไม่สบาย ณิชาเลยแกล้งหลับ หันขึ้นไปมองน้ำเกลือที่หยดลงมา ในใจเธอรีบมาก “เธออย่าคิดว่าจะได้ออกไปทันที ฉันถามมาแล้วว่ายังจะต้องให้ถึงตอนเย็นก็เท่ากับว่าวันนี้เธอต้องค้างกับฉัน” กสิณเดินเข้าไปดูเธอที่หมดหนทางสู้ ในใจไม่รู้ว่าดีใจขนาดไหน “คิดไม่ถึงว่า คุณก็น่าเบื่อขนาดนี้” เธอมองแล้วพยายามจะเร่งการเติมน้ำเกลือให้ไว ความรู้สึกเจ็บก็เริ่มขึ้น “โอ๊ย…” กสิณก็พยายามที่จะลดการเติมน้ำเกลือให้ช้าลง หน้าชา แล้วพูดว่า “กำลังเล่นตลกกับร่างกายหรอ โง่มากใช่ไหม คุณเข้าใจไหม” เธอไม่อยากจะอยู่กับเขาขนาดนี้ จึงยอมทำร้ายตัวเองจึงทำให้ใจเขาหวาดหวั่น เมื่อก่อนตอนที่เธอเจอเขาเธอมีความสุขทั้งวัน “เหอะ ถึงตอนนี้ยังจะพูดแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าสายเกินไปแล้วหรอ ฉันอยู่ห้องเก็บของที่คุณให้ฉัน แต่ก็นอนไปแล้ว 12ปีเต็ม ในนั้นหน้าร้อนร้อนก็ร้อนมากๆ หน้าหนาว หนาวก็หนาวมากๆ ทั้งชื้นทั้งหนาว แต่ฉันก็ยังผ่านมาได้ กสิณ แบบนี้มันเหมือนไม่ใช่เธอเลย” เธอมองไปที่เขา รู้สึกถึงความรู้สึกไม่ชอบธรรม แม้ว่าเธอจะจากตระกูลอรียามานานมากแต่ความรู้สึกมันเหมือนจำไปตลอดชีวิต มัวๆนิดๆขัดขืนนิดหน่อยต่ออย่างไรก็ลืมไม่ลง ถึงแม้มันจะเล็กมากแต่ว่าทุกคำพูดเธอจำได้หมด เขาก็กำลังมองเธออยู่ “ณิชา เธอก็เปลี่ยนไปแล้วเธอก็โผล่เล็บของเธอออกมาแล้วนิ แกล้งอบอุ่นใจดีตั้งนาน ระเบิดออกมาข่มขู่ก็ไม่แปลก” เขารู้ว่าเธอกำลังโกหก ทั้งแสดงและหลอกลวงแต่ก็ยังคงอยากจะมีเธออยู่ เอาเธอมาเก็บไว้ ณิชาได้ยินครั้งแรกออกมาจากปากเขา “555….แกล้งหรอ” เดิมทีในใจเขายังมองเธอไม่เปลี่ยน “โอเค ยังไงๆวันนี้เราก็เอาเวลามาดูละกัน ฉันก็ถามดูแล้ว ฉันสงสัยมากว่าอันไหนที่ทำให้เธอคิดว่าฉันแกล้งอยู่ แค่เด็ก6ขวบคุณคิดว่าเธอกำลังแสดงให้น่าสงสาร เด็กหญิง9ขวบ คุณคิดว่าเธอกำลังแกล้งเป็นเด็กดีหรอ เด็กหญิงอายุ15ปี คุณคิดว่าเธอกำลังหว่านสเน่ห์ดึงดูดเธอหรอ จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจ คุณดูจากอะไรถึงมองว่าฉันเป็นคนร้าย” เรื่องที่ติดอยู่ในใจวันนี้เธอได้พูดออกมาแล้ว “เธอกล้าพูดว่าเธอไม่ได้ทำหรอ เธอไม่รู้หรอว่าแม่ของเธอเป็นคนอย่างไร เธอสวยเหมือนเธอ เป็นคนที่ดึงดูดให้คนมารักแต่เธอมันยาพิษ เธอเป็นลูกสาวของเธอ มีสายเลือดเดียวกัน” เขาคิดแบบนี้ บางทีมันก็ผิดมหันต์ก็ไม่อยากจะไปรับผิด บางทีเขาก็สะกดจิตตัวเองไม่ให้ตัวเองเสียโอกาส เธออยากจะหัวเราะ เธออยากจะหัวเราะจริงๆ เดิมทีไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้ ความคิดที่เขามองเธอเดิมที่มันน่าตลก เดิมทีเธอก็นึกว่าเป็นเพราะเธอเองตอนนี้รู้แล้วตั้งแต่ออกมาจากตระกูลอรียา เธอก็ถูกโทษประหาร “ต้องขอบคุณคุณนะที่บอกฉัน ทำให้ฉันรู้ถึงเหตุผลที่แท้จริง” เธอไม่อยากต่อสู้และไม่อยากจะอธิบายอะไรอีกอย่างก็ไม่อยากรู้ว่าแม่ขแงเธอเป็นคนอย่างไร ไม่อยากรู้ว่าพวกเขาเคยผ่านอะไรกันมา ตอนนี้ใจของเธอเหนื่อยมากแล้วไม่อยากจะเอาใจไปแบกรับอะไรอีกแล้ว เธออค่คิดถึงตัวเอง “ฉันยอมรับความโลภของเธอได้ แค่เธอกลับบ้านไปกับฉัน ฉันทำให้เธอได้ทุกอย่าง เงินหรือตำแหน่งอะไรก็ได้ขอแค่เธออยากได้มันฉันก็สามารถให้เธอได้” นี่มันเป็นสิ่งที่เขายอมถอยแค่เขาคนเดียวก็รู้สึกว่าสับสนไปหมด เขาทำเรื่องที่แย่ที่สุดหนึ่งเรื่องนั่นก็คือยังเอาของมาแลกกับเธอ เธอเกลียดเงื่อนไขนี้มาก “ขอโทษนะคุณกสิณ ถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันเคยพูดกับคุณชัดเจนไว้แล้ว ฉันไม่ได้ติดหนี้อะไรคุณและก็ไม่อยากอยู่กับคุณ จำไม่ได้หรอ” เพราะคำพูดของเขา ทำให้เธอหายใจลำบาก เธอสามารถใช้เงินมาแลกได้เจ็บแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว ถ้าโง่กลับไปกับเขาอีกก็เหมือนกับว่ารนหาที่ตาย