ตอนที่ 102 ชิงไหวชิงพริบกันในโรงพยาบาล

ต๭นที่ 102 ชิงไหวชิงพริบกันในโรงพยาบาล หัวใจของมนุษย์เป็นสิ่งที่ซับซ้อนมากที่สุดในโลก คำพูดจากปากและทุกอย่างที่คิดมันเป็นจุดประสงค์เดียวกัน แต่เมื่อบรรลุเป้าหมายนี้ หัวใจก็เจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา คำตอบของเธอ คำตอบของเขา แล้วที่เจ็บปวดเป็นหัวใจของใคร “เธอยืนกรานแบบนั้นจริงๆน่ะเหรอ” กสิณกำลังคิดถึงจิตใจของเธอ เขาถามหยั่งเชิง “หรือที่ฉันบอกว่าขอร้องเธอรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ งั้นเธอพูดมาเองเลยว่าเธอต้องการอะไร” เขาเกือบจะหมดความอดทนแล้ว ณิชาสายตาเจ้าเล่ห์ครู่หนึ่งแล้วเผยรอยยิ้มเล็กๆออกมา “อะไรก็ได้เหรอคะ” “ใช่ แต่ยกเว้นสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่สามารถให้ได้ ถ้าเธอต้องการสิ่งนั้น เธอก็รู้ว่ามันจะไม่มีผล ส่วนที่เหลือฉันแล้วแต่เธอ” เขากระตือรือร้นที่จะกำจัดความคิดภายในใจของเธอ มีหลายสิ่งที่ผู้หญิงต้องการ “หืม คุณกำลังพูดถึงสิ่งไหนอยู่น่ะ” เธอถามคำถามที่ไม่เข้าใจ จากนั้นก็แกล้งทำเป็นรู้ “โอ้หรือคุณหมายถึงความรักแปลกประหลาดของคุณน่ะเหรอ” เธอโบกมือ “ไม่หรอกค่ะ คุณคิดผิดแล้ว เรื่องเลวร้ายอะไรอย่างนั้น ฉันไม่ต้องการเลยสักนิด ความกังวลของคุณมันไม่จำเป็นเลย ถึงคุณอยากให้แต่ฉันไม่อยากได้” เธอสีหน้าเหยเกราวกับได้กลิ่นไข่เน่า กสิณหน้าบึ้ง “งั้นพูดมา มันคืออะไร” เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางลูบเส้นผม สายตาเฉียบคมจ้องมองเขา “บอกใช่ไหมคะว่าสามารถให้อะไรก็ได้นอกเสียจากความรัก งั้นก็ดี ฉันต้องการทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลอรียา คุณเปลี่ยนมันเป็นชื่อฉัน ฉันก็จะตามคุณกลับไป คุณเคยพูดนี่ว่าให้ฉันได้ทุกอย่าง คุณทำได้ ฉันก็ทำได้” เธอดื่มน้ำอย่างใจเย็นและนอนลง สีหน้าของกสิณดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ ผู้หญิงคนนี้โกรธเขามาก จุดประสงค์คือไม่อยากกลับไป เขาเกือบจะหุนหันพลันแล่นให้เธอเห็น แต่เมื่อลองคิดดู บางทีนี่อาจจะเป็นการยั่วโมโหของเธอ เมื่อถูกเธอกระตุ้นแล้ว ผลที่เกิดขึ้นคือยกทรัพย์สินทั้งหมดให้กับเธอ นั่นคือสิ่งที่เธอโลภต้องการ ความเป็นไปได้นี้ไม่ได้ถูกตัดออก ไม่ว่าทางไหน มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะตกลงกับสิ่งที่แปลกประหลาดนี้ “ณิชา ความอยากของเธอนี่ไม่เล็กเลยนะ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่คุ้มกับราคาเท่าไหร่” หัวใจเธอหยุดเต้น แล้วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่สดใสมากขึ้น เธอตบมือชื่นชม “ดี เรื่องนี้ตัดสินได้แล้ว ฉันเสนอเงื่อนไขที่คุณไม่สามารถยอมรับได้ ดังนั้นไม่ใช่ว่าฉันจะไม่กลับไปกับคุณ มันเป็นเงื่อนไขที่คุณไม่ต้องการให้ฉันเอง อย่าได้มาโทษฉัน หลังจากถอดสายพวกนี้หมดเราก็แยกย้ายกันไป ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง” เธอดึงผ้าห่มมาคลุม ยิ้มและพูดว่า “และตอนนี้ฉันอยากนอนแล้ว คุณกสิณได้โปรดอย่ารบกวนฉันอีก ไปให้พ้นซะจะดีที่สุด” เธอแกล้งทำเป็นหลับด้วยรอยยิ้ม แต่หัวใจกลับเจ็บปวดเหมือนโดนเครื่องบดเนื้อ เขาไม่ได้ตกลงกับเธอ มันเป็นจุดประสงค์ของเธอ แต่ทำไมหัวใจยังคงเจ็บปวด ทั้งหมดนี้เธอรับไม่ไหว ลมหายใจของเธอบางเบา แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะว่าเธอหายใจไม่ออก หัวใจดูเหมือนจะหยุดเต้นไปแล้ว ในห้องเงียบสงัดลง เขามองดูใบหน้าที่เงียบสงบของเธอแล้วหัวใจก็เต้นแรง เขาไม่สามารถแยกแยะอารมณ์บางอย่างได้ ตอนเที่ยง เธอแสร้งทำเป็นนอนตลอดเวลา เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ เพียงหนึ่งวินาทีก็เป็นเรื่องที่ยากลำบาก จนกระทั่งบ่ายโมง เธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ลืมตาขึ้นและกดกริ่งที่หัวเตียง กสิณมองเธอโดยที่ไม่พูดอะไร “คุณผู้หญิง มีอะไรหรือเปล่าคะ” พยาบาลวิ่งเข้ามา “ช่วงบ่ายฉันมีธุระด่วนค่ะ ยังเหลืออีกขวดแต่ฉันไม่อยากใส่สายแล้ว ช่วยดึงออกให้ฉันได้ไหมคะ” ถ้าอยู่ต่อเธอจะต้องเป็นบ้าแน่ “แต่ว่าร่างกายคุณยังไม่หายดีนะคะ มันง่ายที่พอตกกลางคืนแล้วไข้จะกลับค่ะ” พยาบาลพยายามที่จะโน้มน้าวเธอ “มันไม่สำคัญหรอกค่ะ เรื่องของฉันมันเร่งด่วนจริงๆ งั้นเอาแบบนี้เถอะค่ะ สั่งยาลดไข้ให้กับฉันเผื่อไว้แล้วกันนะคะ” ณิชายืนยันที่จะออกจากโรงพยาบาล เธอไม่อยากอยู่นานกว่านี้อีกต่อไปแล้ว “ก็ได้ค่ะ ในเมื่อคุณต้องออกจากโรงพยาบาล ฉันก็จะดึงมันออกให้” พยาบาลไม่สามารถโน้มน้าวได้ จึงต้องตามใจเธอ เดินไปดึงสายออก “อย่าสนใจเธอ คุณออกไปก่อน” กสิณเดินมาข้างหลังและพูดอย่างเย็นชา พยาบาลที่กำลังดึงเข็มออกชะงักไป เธอยังไม่เคยพบผู้ป่วยที่มีข้อขัดแย้งแบบนี้ “อย่าไปฟังเขาค่ะ ฉันเป็นคนไข้ ฉันรู้ตัวเองดี ดึงออกเลย” “อย่าดึงมันออก” พยาบาลถูกแช่แข็งอยู่กับที่ไม่กล้าบุ่มบ่าม ณิชาเห็นเธอลังเล ความจริงคือเธอไม่สามารถแม้แต่จะตัดสินใจด้วยตัวเองเลยเหรอ เธอกระชากเข็มออกจนเลือดพุ่งออกมาตามเข็ม พยาบาลรีบใช้ผ้าก็อซหยุดเลือดของเธอ กสิณจ้องมองเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง เพื่อที่จะจากเขาไป แม้ว่าเลือดจะไหลก็ไม่สนงั้นเหรอ “ขอบคุณค่ะ ฉันจะกดเอาไว้เอง” ณิชากดข้อมือและยิ้มให้พยาบาล “โอเคค่ะ ฉันจะจ่ายยาให้คุณ เดี๋ยวคุณไปรับที่เคาน์เตอร์บริการนะคะ” พยาบาลพูดจบก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว เธอมองออก ชายหญิงคู่นี้ความคิดเห็นไม่ตรงกัน ในกรณีที่เดี๋ยวจะทะเลาะกัน เธอจะได้ไม่ต้องเป็นคนที่อยู่ตรงกลาง ณิชาลุกขึ้นจากเตียงแล้วสวมเสื้อและรองเท้า เขากลายเป็นอากาศไม่มีตัวตน หยิบน้ำขึ้นมาดื่มแก้วใหญ่ด้วยตัวเองเพื่อล้างความขมในปาก เธอไม่มีอะไรจะพูดกับเขาแล้ว เธอหายใจออก วางแก้วน้ำลงแล้วเดินไปที่ประตูโดยไม่แม้แต่จะมองเขา เขาทำลายเธออย่างเต็มที่แล้ว ตอนนี้นอกจากความเกลียดชังก็ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว กสิณที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แววตาเย็นชาด้วยความโกรธ “ณิชา เธอหนีไม่พ้นหรอก เธอมีนามสกุลของฉัน เธอเป็นคนของฉัน เธอไม่สามารถลบมันได้” เธอหยุดลงแต่ไม่ได้หันหลังกลับ “ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็จะไม่ใช้ชื่อณิชา อรียาอีกต่อไป ฉันจะลบทุกอย่างที่เป็นของตระกูลอรียา รวมทั้งคุณด้วย” “แต่เธอก็ยังเป็นณิชา ไม่สามารถเปลี่ยนมันได้” “ไม่ผิด ฉันยังเป็นณิชา แต่ฉันจะไม่เป็นคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ไม่เป็นคนของคุณ จะไม่เป็นณิชาที่ให้คุณยิ้มเยาะ” ในที่สุดเธอก็เป็นอิสระ ไม่ต้องอยู่ในกำมือเขาอีกต่อไป เหลือเพียงกสิณที่มีไอดำล้อมรอบอยู่ในวอร์ด ไม่ใช่ณิชาคนเดิมงั้นเหรอ นั่นก็จะเป็นของเขาเช่นกัน เขาแบมือออก “ผู้หญิงของฉัน เธอจะบินออกไปจากกำมือของฉันได้ยังไง”