ตอนที่ 103 คนเยี่ยมไข้ที่คาดไม่ถึง

ต๭นที่ 103 คนเยี่ยมไข้ที่คาดไม่ถึง ในวันที่มืดมน เธอจึงติดอยู่ในกับดักอีก เธอเดินไปตามท้องถนนกับถุงยา สายลมของฤดูใบไม้ผลิยามบ่ายช่วยให้อุ่นขึ้นเล็กน้อย เธอหลับตาสบายๆ รู้สึกถึงสายลมอ่อนๆกระทบผิวหน้า ดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิริมถนน ดอกตูมผลิบานเล็กน้อย เธอสัมผัสดวงตา แล้วจากนั้นก็แย้มยิ้ม อารมณ์ในตอนนี้ถูกปัดเป่าจากอารมณ์อึดอัดเมื่อครู่นี้โดยสิ้นเชิง เธออยากจะหัวเราะเมื่อนึกถึงมัน ตนเปลี่ยนไปแบบนี้ได้อย่างไร ที่แท้ตนก็เก่งด้านการแสดงมาก ยืนอยู่ตรงทางแยกกับหลายคนหยุดรอไฟแดง แต่เมื่อไฟสีเขียวขึ้น เธอก็ยังยืนอยู่ที่จุดเริ่มต้น บนถนนที่ไม่มีที่สิ้นสุด เธอเป็นเหมือนวิญญาณที่หลงทาง กลับไปที่อพาร์ตเมนต์ ปริพลนั่งอยู่ตรงบันได ดวงตาไร้แววท่าทีเศร้าหมอง เห็นเธอกลับมาก็วิ่งไปหาเธอด้วยความตื่นเต้น แต่มีความรู้สึกแห่งการสูญเสียอยู่ด้วยเล็กน้อย “ณิชา ขอโทษ เธอยกโทษให้ฉันได้ไหม ถ้าเธอยังโกรธอยู่ก็ตีฉันเถอะ” “ฉันยกโทษให้คุณ” เธอพูดเบาๆ แบบไม่มีจิตวิญญาณ แล้วเดินผ่านเขาไปเปิดประตู ไม่คิดว่าเธอจะยกโทษให้เขาได้ง่ายๆ เขาขึ้นมาจากด้านหลัง “จริงเหรอ เธอไม่ได้โกรธฉันจริงๆเหรอ” เห็นเธอไม่พูดเขาจึงพูดอีก “ฉันสาบาน ฉันจะไม่ทำแบบนี้กับเธออีก” ถ้าเธอไม่เต็มใจ เขาเพิ่มอีกประโยคในใจ “อืม” เธอตอบอย่างเฉื่อยชา เมื่อเทียบกับกสิณ ปริพลยังรู้ว่าผิด และยังรู้จักเป็นห่วงเธอ มาตามหาเธอในป่ากับเจียมพจน์ จะมีอะไรที่ไม่สามารถเย็นได้อีก เธอหันไปมองเขา “ปริพล คุณทำอาหารเป็นไหม” “นั่น...นั่น...เอ่อ...ก็...นิดหน่อย” เขาตอบอย่าฝืนใจ “ฉันหิวมาก คุณช่วยทำอาหารให้ฉันทานได้ไหม ฉันเป็นหวัด” ตอนนี้เธออยากทานอะไรร้อนๆ ผลักประตูเปิดอย่างขี้เกียจและเธอก็บอกว่า “คุณเข้ามาสิ” “ฮะ? ให้ฉันทำอาหารเหรอ” ปริพลเหงื่อออกเล็กน้อย ตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่รู้ว่าห้องครัวหน้าตาเป็นยังไง นับประสาอะไรกับทำอาหาร “ถ้าคุณไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร” เธอพูดส่งๆ มันไม่ใช่ความผิดของเขา “ไม่ใช่ๆ ฉันเต็มใจ ฉันทำอาหารเก่งมาก” เพื่อที่จะชดเชยความผิด เขาจึงยังยืนยัน จะว่าไปแล้วมันก็เป็นเพราะเขา เพราะงั้นเธอถึงได้เป็นหวัด เขารู้สึกผิดหนักขึ้นกว่าเดิม ณิชาหัวเราะ “คุณกังวลอะไรเหรอ” เธอเข้าไปข้างใน วางยาไว้บนโต๊ะ สัมผัสหน้าผาก เป็นไปอย่างที่พยาบาลบอกว่าไข้จะกลับ ศีรษะหนักเหมือนค้อนปอนด์ เธอนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง ปริพลรีบวิ่งไปหาเธอ “ณิชา เธอไม่เป็นไรนะ” “ไม่ค่อยดี คุณช่วยต้มน้ำให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันอยากทานยา” เธอชี้นิ้วไปทางขวา มันเป็นห้องครัวเปิด ปริพลพูดอย่างเด็ดเดี่ยวและองอาจ “ได้สิ เธอรอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปต้มมาให้” มีแค่ฟ้าที่รู้ เขาที่ทำอะไรเองไม่เป็น คุณชายปากดีจะทำอาหารไม่รู้กระทั่งวิธีใช้แก๊ส ณิชาฟุบนอนลงกับโต๊ะ หลังจากรออยู่ครึ่งวันก็ยังไม่เห็นน้ำ เธออดไม่ได้ที่จะมองกลับไปอย่างสงสัย และพบว่าเขายังคงขมวดคิ้วกับการหาข้อเท็จจริงในนั้น “คุณกำลังทำอะไรน่ะ” “ไม่ได้ทำอะไร ฉันดูอยู่ว่ามันยี่ห้ออะไรน่ะ” เขาคิดอยู่นานก่อนที่จะคิดข้ออ้างนี้ออกมาได้ ถ้ามันเป็นมุกตลก มันก็แป้กเกินไป ณิชาคิดในใจ หรือว่าเขาจะใช้ไม่เป็น “ข้างล่างนั่นมีขวด คุณหันไปทางขวา สวิตช์อยู่ด้านบน แล้วคุณก็หมุนไปทางซ้าย” เธอบอกขั้นตอนการเปิด เขาเปิดตามที่เธอบอก เขายิ้มอย่างขาดความมั่นใจเล็กน้อย หลังจากทานยา เธอเดินเข้าไปในห้องเพื่อพักผ่อน และการผจญภัยในครัวของปริพลก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เขายังโทรไปหาเจียมพจน์เพื่อขอความช่วยเหลือด้วย เจียมพจน์หัวเราะเขาอยู่นาน และทำการสอนเขาในสิ่งที่ทำง่ายที่สุด โจ๊ก “ทั้งหมดที่นายต้องทำคือเทข้าวลงในหม้อ เพิ่มน้ำ ต้มให้เดือด ใส่เกลือแล้วก็เสิร์ฟ” ฟังดูง่าย ปริพลทำตามที่เขาบอก ปัญหาคือเขาลืมว่าต้องใส่เกลือเท่าไหร่ แค่ช้อนเดียวดูเหมือนจะไม่พอ เขาใส่ลงไปอีกช้อน เมื่อณิชาทานเข้าไปคำแรกก็ขมวดคิ้วทันที “เป็นยังไงบ้าง ไม่อร่อยเหรอ” เขากังวลส่วนหนึ่ง แต่ดูจากท่าทางย่ำแย่ของเธอแล้ว มันคงจะไม่อร่อยมากๆ “คุณใส่เกลือไปเท่าไหร่เนี่ย มันเค็มมากเลย” “ฉันใส่ไปสองช้อน มันแย่มากเลยเหรอ ขอฉันลองทานหน่อย” เขาหยิบมันมาทาน แล้วก็วิ่งออกไปเททิ้ง “มันแย่มัน ฉันจะเผามัน เธอรอเดี๋ยวนะ” “ช่างเถอะ ฉันกำลังหิว เอามานี่” เธอคว้าชามในมือของเขา ค่อยๆชิมมันและเริ่มทาน ถึงแม้ว่าความจริงแล้วมันจะไม่ค่อยอร่อย แต่ความร้อนทำให้เธอรู้สึกโล่งใจ “เธอจะทานมันจริงๆเหรอ เดี๋ยวถูกกินตายนะ” เขามองดูเธอด้วยความตกใจ เธอหัวเราะแผ่วเบา “อาหารจะกินคนตายได้ยังไง ขอบคุณสำหรับโจ๊กนะ ไม่มีอะไรแล้วคุณกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันนอนแล้วพรุ่งนี้ก็หาย” เธอส่งชามให้เขาแล้วขึ้นไปบนเตียง มันอบอุ่นและเงียบสงบ นั่นคือความสงบสุขที่เธอต้องการ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าอะไรก็ตาม “งั้นก็ดีแล้ว ฉันไปนะ ถ้าเธอต้องการอะไรก็โทรหาฉัน ฉันจะมาที่นี่ทันที พรุ่งนี้เช้าฉันจะซื้ออาหารเช้ามาให้เธอ” “ได้ค่ะ รบกวนคุณแล้ว” เธอตอบด้วยเสียงเนือย ปริพลออกจากห้องไป หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูปิด แต่เพียงสามนาทีต่อมาก็มีเสียงกริ่งหน้าประตู อย่าบอกนะว่าเขาลืมของเอาไว้ ณิชาลุกขึ้นจากเตียงและเปิดประตู ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างนอก ผมสั้นและมีเครา ดูคุ้นๆ “คุณคือใครคะ” “สวัสดีครับ ผมคือครรชิต ได้ยินเจ้าของบาร์พูดว่าคุณป่วยจึงมาเยี่ยม” ครรชิตถือตะกร้าผลไม้สีน้ำเงิน ไม่รอให้เธอเชิญก็เดินเข้าไป ครรชิตงั้นเหรอ อ๋อ เธอจำได้แล้ว ผู้อำนวยการเพลงคนนั้น เธอกลับไปที่ห้องแล้วเทน้ำหนึ่งแก้วให้เขา วางมันลงตรงหน้าเขา “คุณใจดีมาก ที่จริงคุณไม่ต้องมาก็ได้” “ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อเยี่ยมคุณเท่านั้น ที่สำคัญคือผมอยากถามคุณว่าคุณพิจารณายังไงบ้าง” เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับความตั้งใจของเขา