ตอนที่ 106 มีส่วนร่วมในการคัดเลือกคนใหม่

ต๭นที่ 106 มีส่วนร่วมในการคัดเลือกคนใหม่ เธอมีเพียงหนึ่งศรัทธา เธอต้องการลอกคราบแล้วส่องแสงเหมือนเจ้าหญิง จากกระจกมองหลัง กสิณเห็นเธอถือกระเป๋า นั่งที่ป้ายรถเมล์รอรถประจำทางด้วยสภาพผมเปียกลู่ สีหน้าท่าทางเหนื่อยล้า “คุณกสิณคะ คนนั้นคือณิชานะ คุณจะไม่รับเธอมาด้วยเหรอ” ผลิตาถามอย่างระมัดระวัง เธอพบว่ากสิณกำลังมองกระจกมองหลังอยู่ เห็นได้ว่าเขายังมีความรู้สึกบางอย่างกับลูกสาวบุญธรรมคนนี้ “แล้วยังไง” กสิณเกลียดคำพูดหยั่งเชิงหลอกล่อประเภทนี้ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ผลิตารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงรุนแรงในอารมณ์ของเขาโดยทันที จึงลนลานรีบพูดออกมา “ไม่มีอะไรค่ะ เธอเป็นรุ่นน้องของฉัน วันนี้ก็ยังพบเธอที่บริษัทด้วย ฉันยังแนะนำไปด้วยว่าให้เธออย่าโกรธ ให้กลับไปที่ตระกูลอรียาซะ” เธออดไม่ได้ที่จะพูดเอาดีเข้าตัวขึ้นมาด้วย ในขณะที่รถเลี้ยว เขาถามออกมาเหมือนไม่ใส่ใจ “แล้วเธอว่ายังไง” “เธอบอกว่าไม่อยากกลับไปค่ะ และดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ว่าบริษัทบันเทิงนี้เป็นของบริษัทตระกูลอรียาสกุล” เหล่านี้เธอสร้างมันขึ้นมาเองจากคำพูดของณิชาและปฏิกิริยาของครรชิต เธอเดาว่าณิชาไม่รู้ “งั้นเหรอ” เขาพูดอย่างมีความนัย แต่ดวงตาก็มีรอยยิ้ม ไม่น่าแปลกใจที่เธออยู่ที่นั่น ครรชิตคนนี้มีภาพลักษณ์ที่ดี แต่จริงๆแล้วหลอกเธอให้เข้าบริษัท ผลิตาไม่สามารถเดาสีหน้าของเขาได้มากนัก ไม่ว่าเขาจะยังคงสนใจหรือไม่เธอก็ไม่กล้าถาม เพราะเธอรู้ว่ากสิณไม่ชอบผู้หญิงที่เซ้าซี้เกินไป เช้าวันรุ่งขึ้น ณิชาเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งตัว เพราะเธอไม่เคยเต้นมาก่อน การหักโหมตั้งแต่ครั้งแรกเลยจึงไม่โอเค ดึงปฏิทินมา เธอทำสัญลักษณ์กากบาทสีแดงขนาดใหญ่บนหมายเลข13 อีก12วันพี่กรินทร์จะกลับมาแล้ว ตอนนี้เขามีชื่อเสียงมากแล้ว แต่เธอยังเป็นแค่กุ้งตัวจ้อย ต้องใช้ความพยายามให้หนักขึ้นอีก ตราบใดที่ยังมีความหวังและความฝัน ก็จะมีพลังงานอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าน่าเกลียดที่ชีวิตได้พลิกผันแล้ว ก็ไม่ควรพลิกกลับย้อนหลังอีก เธอไปลาออกจากงานที่บาร์ เจียมพจน์แสดงความยินดีกับเธอแทนที่จะห้าม ปริพลนั่งอยู่ข้างๆอย่างเศร้าหมองไม่มีความสุข ดูเหมือนจะมีความเชื่อบางส่วนว่าบางสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง พยายามไปก็ไม่มีประโยชน์ นอกจากช่วงกลางวันหลังเลิกเรียนเธออุทิศเวลาทั้งหมดให้กับการฝึกซ้อม ในทุกๆวันกสิณจะยืนอยู่ที่หน้าต่างเพื่อมองดูเธอเดินเข้ามาพร้อมกับความมีชีวิตชีวาและออกไปด้วยความเหนื่อยล้าอิดโรย เธอสู้สุดชีวิตเลยไม่ใช่เหรอ จากเขาไปเพื่ออิสระเสรีแบบนี้ ถ้าเธอรู้ความจริงขึ้นมา จะมีพลังล้นเหลือเช่นนี้หรือเปล่า กสิณแอบติดตั้งกล้องไว้ในห้องฝึกซ้อมทุกห้อง ด้วยวิธีนี้เขาก็สามารถเห็นกระบวนการทั้งหมดของการฝึกฝนของเธอทุกวัน ทุกการเคลื่อนไหวและการแสดงออก เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ทุกๆวันเธอกลับบ้านช้าที่สุด บางครั้งเธอเคลื่อนไหวได้ไม่ดี ในขณะที่ฝึกซ้ำแล้วซ้ำอีก เหงื่อจะเปียกเสื้อผ้าและเส้นผมของเธอ เสื้อผ้าแนบกายของเธอ หมุนตัว สะบัดศีรษะ กระโดด เม็ดเหงื่อถูกเหวี่ยงไปในอากาศและค่อยๆกระเซ็นลงพื้น จากนั้นก็เริ่มกระโดดอีกครั้งอย่างอดทนจนกว่าจะสมบูรณ์แบบ ในที่สุดเธอก็จะทรุดลงกับพื้น หลับตาและหายใจหอบด้วยความเหนื่อยล้าจนไม่มีการขยับเขยื้อน หลังสี่ทุ่มไม่มีใครเหลืออยู่ในบริษัท เธอทำการปิดไฟแล้วออกไป ประการที่สอง ครูกันต์จะประหลาดใจที่พบว่าเมื่อวานยังเป็นเรื่องยากที่จะปฏิบัติอยู่เลย แต่พอมาวันนี้เธอกลับสามารถทำได้ดีอย่างน่าอัศจรรย์ เธอจะไม่ไปรบกวนครรชิตหากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เธออยู่ที่นี่อย่างเงียบๆเหมือนอากาศธาตุ เธอแค่จริงจังกับการปฏิบัติตามสิ่งที่ครูสอน เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นแม่มดในร่างโค้ช ทุกคนจะต้องมีหนังสือเล่มหนาอยู่บนศีรษะพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ยืนเป็นชั่วโมงๆ เหงื่อไหลเป็นน้ำ อยากทิ้งหนังสือบ้าๆนี่เหลือเกินแล้วก็นอนลงบนพื้นอย่างหมดแรง ทุกคนต่างจินตนาการถึงความปรารถนานั้น คนที่อยู่ใกล้ๆไม่สามารถยืนได้จนล้มลงไปกับพื้น ณิชาเองก็เกือบจะทนไม่ได้ แต่เธอก็พยายามทรงตัวยืนหยัดไว้ คิดถึงสิ่งที่มีความสุข เมื่อผ่านไปไม่นานก็ดีขึ้น ในสายตาของทุกคนและครูต่างชื่นชม เธอรู้ว่ามันจะผ่านไปได้ “คุณยังอยู่ที่นี่จริงๆด้วย ถ้าไม่อยากตายก็อย่าหักโหมเกินไปนัก” ครรชิตผลักประตูห้องห้อมเต้น เธอยังอยู่ ได้ยินครูหลายคนพูดกันว่าเธอพยายามอย่างหนัก มันเป็นความจริง “คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ” ณิชาหยุดและเช็ดเหงื่อ “มาซื้ออาหารว่าง และคุณเป็นอาวุธลับของผม แน่นอนว่าผมต้องดูแล” เขาวางทาร์ตไข่ในมือลงบนพื้นและเปิดออก “มาทานสิ ผมมีบางอย่างจะบอกคุณ” ณิชาเข้าไปนั่งและหยิบมันมาทานอย่างไม่เกรงใจ เธอทานด้วยปากเล็กแต่ความถี่ในการกัดเคี้ยวนั้นเร็วมาก เหมือนกระต่ายน้อยน่ารัก เห็นได้ชัดว่าเธอหิวมาก เรอออกมาเสียงดัง เธอเช็ดปากอย่างอับอาย “อร่อยจังเลยค่ะ” ใบหน้าแดงก่ำ มีร่องรอยของความเขินอาย แต่มันก็ดูเป็นธรรมชาติ ครรชิตคิดว่าเขาได้พบกับเด็กทารกที่น่ารักมากจริงๆ “วันศุกร์หน้ามีการออดิชันคนใหม่ เมื่อถึงเวลานั้นมันจะอยู่ในรูปแบบของคอนเสิร์ตเล็กๆ ผู้เชี่ยวชาญมืออาชีพชื่อดังในวงการจะได้รับเชิญ และมีนักข่าวจากทั่วเมือง จะมีการถ่ายทอดสดทางทีวี คนที่โดดเด่นจะได้ออกอัลบั้มก่อน แต่การแข่งขันมันหนัก มีที่ว่างเพียงสามที่เท่านั้น ผมหวังว่าคุณจะเข้าร่วมด้วย อย่าคิดว่าผมลำเอียง ทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับคุณ มีความมั่นใจไหม” นี่เป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุดสำหรับการเปิดตัวเธอ ความจริงมันโหดร้ายมาก ความสำเร็จไม่ได้เป็นเพียงการทำงานหนัก ยังต้องมีพรสวรรค์ด้วย ไม่จำเป็นต้องพูดถึงพรสวรรค์ของณิชา ยิ่งบวกกับความพยายามอย่างหนักของเธออีก “ฉันก็เข้าร่วมด้วยได้เหรอคะ” ณิชาไม่อยากจะเชื่อ เธอเพิ่งมาไม่ถึงสัปดาห์ แต่หลายคนได้ฝึกมาหลายเดือนแล้ว “ถ้าคุณไม่มีความมั่นใจในตัวเองก็ไม่ต้องเข้าร่วมก็ได้ แต่นี่เป็นโอกาสที่ดีนะ” เขาไม่ได้ตั้งใจจะกดดันเธอมากเกินไป “ไม่ใช่ค่ะ ฉันหมายถึงว่าฉันอยากเข้าร่วมค่ะ” ต้องทำให้ดี โอกาสจะไม่มีไว้ให้คนที่ขี้ขลาด “เด็กดี นั่นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เริ่มพรุ่งนี้เลยนะ คุณหยุดเรียนอื่นๆก่อน แล้วมาที่สตูดิโอของผมเพื่อฝึกเพลง” มันถึงเวลาแล้วที่เธอจะเบ่งบาน ณิชาพยักหน้า ยิ้มให้เขาอย่างสดใสด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้นมาก คิดว่าจะได้ยืนบนเวทีจริงๆแล้วหัวใจของเธอก็เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น