ตอนที่ 113 คนที่กลับมาจากแดนไกล

ต๭นที่ 113 คนที่กลับมาจากแดนไกล ด้านหนึ่งคือการแข่งขันที่รุนแรง ด้านหนึ่งคือซุปเปอร์สตาร์ที่พร้อมกลับมาแล้ว ในสหรัฐอเมริกา ฤดูใบไม้ผลิก้าวเข้ามาเงียบๆ ลมอุ่นพัดกระทบผิวหน้า นุ่มเหมือนขนนกสัมผัสแผ่วเบา มันทำให้คนต้องการที่จะลืมเวลา และใช้เวลาทั้งวันอยู่อย่างสงบ ลมพัดผ่านใบหู มีกลิ่นหอมของต้นหญ้า ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหญ้า มีเสื้อคลุมสีเบจคลุมทับเสื้อสีชมพู คอเสื้อแหวกออก เขาหลับตาลงราวกับว่ากำลังหลับอยู่ เส้นผมดั่งผ้าลินินกระจัดกระจายไปทั่ว ริมฝีปากสีกุหลาบ บนใบหน้าเหมือนจะมีรอยยิ้มแต่ก็ไม่มี อีกด้านหนึ่งของผืนหญ้า มีรูปร่างที่สวยงามกับหางม้ายกสูง เสื้อโค้ตหนังสั้นสีน้ำตาล รูปร่างผอมบาง “กรินทร์ พวกเราจะไปวันนี้เลยเหรอ” เธอยืนอยู่ข้างเขาและมองไปด้านหน้า “อืม ผมอยากกลับไปเร็วๆ งานที่นี่ก็เกือบจะเสร็จหมดแล้ว” เขาขยับปากแต่ดวงตาไม่ได้ลืมขึ้น หลังจากจมอยู่กับความเงียบที่ยาวนานเธอก็ถามออกมาว่า “เป็นเพราะเธอเหรอ” “ลิสา นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องดูแล ถ้าพร้อมแล้วก็เรียกผมแล้วกัน” จู่ๆ น้ำเสียงก็เย็นชาลงเล็กน้อย ซึ่งนั่นแทงลึกเข้าไปในหัวใจของหญิงสาว ยิ้มเยาะตัวเอง เธอหันหลังและเดินจากไป หัวใจของเขาเปิดให้ผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น ไม่เคยมีพื้นที่สำหรับคนอื่น มีร่องรอยของความขมขื่น ดวงตาเต็มไปด้วยหมอก เธอชื่อชาลิสา เป็นผู้ช่วยของกรินทร์ ตั้งแต่ได้พบเขา เธออาสาเป็นลูกน้องของเขา เธออาจจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ แต่เธอละทิ้งมันไป สองปีกับการเป็นเพื่อน เป็นความเต็มใจของเธอ ทำงานอย่างดีให้เขา เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมีความกังวลใดๆ ตอนนี้เธอจะอยู่กับเขา ถึงกลับไปหาคนที่เขารัก เธอก็เต็มใจ ตราบเท่าที่เขามีความสุข เธอสามารถให้ได้ ในไลฟ์คอนเสิร์ต ได้กลายเป็นมหาสมุทรเดือด มันเป็นเวลาบ่ายโมง ผู้ชายบนเวทีกำลังเต้นอย่างร้อนแรง ร้องเพลงด้วยความกระตือรือร้น ผู้ชมด้านล่างเวทีได้รับการขับเคลื่อนไปพร้อมกับดนตรี นอกจากผู้ตัดสินที่แถวหน้าและนักข่าวแล้ว ว่ากันว่าแม้แต่สถานีโทรทัศน์ก็ถ่ายทอดสดด้วย กสิณฟังแล้วค่อนข้างปวดศีรษะ นิมมานที่อยู่ข้างๆเขาดูจะมีรสนิยมแบบนี้ ครรชิตเป็นหนึ่งในผู้ตัดสินของวันนี้ เขามองไปยังกสิณอย่างขำขันที่ยิ่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นเรื่อยๆ ในเมื่อมันเหลือทนขนาดนี้แล้วทำไมยังจะมาอีก ถ้าเป็นเวลาปกติ เขาคงจะลุกขึ้นและเดินออกไปแล้ว หลังเวทียิ่งประสาทกว่าที่โต๊ะด้านหน้า คนที่แสดงได้ไม่ดีกำลังหมอบลงและร้องไห้ มีหลายคนที่กำลังปลอบใจแต่ในใจกลับมีความสุข เพราะมันเป็นการตัดคู่แข่งให้น้อยลงไปอีก ณิชาอยู่ในห้องแต่งตัวของพวกเธอ สไตลิสต์มืออาชีพแต่งหน้าของเธอ บรรยากาศค่อนข้างผ่อนคลาย มีการซ้อมหนึ่งครั้งในช่วงเช้าแล้ว เธอนั่งร้องเพลงบนแท่นยกสูง และเธอจะลงมาพร้อมกับลวดสลิง ใบหน้าของเธอซีดเล็กน้อย เพราะว่าเธอค่อนข้างกลัวความสูง ร้องเพลงให้จบลงโดยเร็วที่สุด พยายามอย่างมากที่จะมองลงไปข้างล่าง หญิงสาวที่อยู่ถัดจากเธอไปคือปวีณา มีหูฟังอยู่ในหู ไม่สนใจใครเลย อยู่เงียบๆในโลกของตัวเอง เธอมีสไตล์ที่เรียบง่าย ใบหน้าขาวนวลจนเกือบจะขาวซีด เส้นผมไม่ได้ทำอะไรมาก เสื้อผ้าก็เพิ่งถูกเลือกในตอนเช้าอย่างไม่ใส่ใจ จนไม่เหมือนเป็นการแข่งขัน อีกสามคนเคยเจอกันในห้องฝึก อาจจะเรียกได้ว่าไม่รู้จักกันแต่ก็ไม่ได้เป็นมิตรกับเธอ วันนี้มันผิดปกติ ทั้งหมดเข้ามารุมล้อมประจบเธอ “ณิชา คุณดูสวยมากเลย พวกเราอิจฉาจะตายอยู่แล้ว คุณมีเคล็ดลับในการบำรุงยังไงเหรอ” “ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่โลชั่นทั่วไปนิดหน่อยน่ะ” “ครอบครัวของคุณรวยมากเลยใช่ไหม” “ฉันเป็นเด็กกำพร้า ฉันไม่มีครอบครัวหรอก” “อ้าวขอโทษนะ ที่ฉันดันพูดเรื่องน่าเศร้าขึ้นมาแบบนี้” “ไม่เป็นไรหรอก” ณิชารู้ว่าพวกเขากำลังแสดงประจบประแจง ในใจรู้สึกไม่พอใจ แต่ภายนอกกำลังอดทน เธอจะไม่ทำหน้าเหม็นเบื่อกับคนที่น่ารำคาญ เพราะพวกเขาไม่สมควรจะได้รับความโกรธของเธอ “ผิวของคุณณิชาดีมากจริงๆ รู้สึกดีมากจริงๆที่ได้แต่งใบหน้าแบบนี้” ช่างแต่งหน้าก็อดไม่ได้ที่จะอวด แต่เขาไม่ได้หมายความว่าจะรู้สึกดีจริงๆ แค่คิดว่ามันดีที่จะพูดออกมา “ขอบคุณที่ชม มันเป็นเพราะฝีมือของคุณ” “ฮ่าฮ่า คุณพูดเก่งจริงๆ คุณจะต้องโด่งดังแน่” ความอ่อนน้อมถ่อมตนของเธอทำให้ช่างแต่งหน้าหงุดหงิด ทำงานกับศิลปินที่มีชื่อเสียง ยังไม่ได้ทันพูดอะไรก็เอาแต่จับผิดแล้ว จะเสแสร้งยังไงก็ยังไม่วายจะเสียอารมณ์ มันยากจนอยากจะตาย “เอาล่ะ มันเป็นความงามที่ทำให้คนหายใจไม่ออก ลืมตาขึ้นแล้วดูซิว่าคุณพอใจไหม” ณิชาลืมตาขึ้น เห็นตัวเองในกระจก มันสวยมากอย่างคาดไม่ถึง สวยเหมือนตุ๊กตา เพราะมันสมบูรณ์แบบเกินไปดังนั้นจึงไม่เหมือนของจริง แต่มันกลับสวยมาก “ฉันพอใจมาก” หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดสีขาว บวกกับการแต่งหน้ามันจึงสมบูรณ์แบบมากขึ้น ปวีณาก็อดไม่ได้ที่จะจดจ้องมองเธอ คนอื่นๆก็ตกตะลึงมากขึ้นไปอีก ในหัวใจขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเกลียดชัง “ผู้แสดงลำดับที่ 21 และคนอื่นๆเตรียมตัวให้พร้อมด้วยครับ” เจ้าหน้าที่เปิดประตูห้องเข้ามาเอ่ยเตือน “ค่ะ พร้อมแล้ว” ปวีณาโบกมือกลับไป เธอสามารถได้ยินคำพูดนั้นได้ ณิชาอดไม่ได้ที่จะอยากรู้เรื่องของเธอ ปวีณาลุกขึ้นยืน เส้นผมยาวลงถึงช่วงเอวซ่อนตัวอยู่ในหมวก บนร่างกายเป็นเสื้อที่มีรูขาด รองเท้าทหารสีดำที่เท้า แว่นตาสีดำขนาดใหญ่พาดผ่านดั้งจมูก แท้จริงแล้วเธอสวยมาก บุคลิกของผู้ชายและความอ่อนโยนของผู้หญิงสามารถเป็นตัวตนอยู่ในคนคนเดียวในเวลาเดียวกัน รวมเป็นสไตล์เดียวที่โดดเด่น ณิชารู้ ยิ่งไม่แสดงภูเขาไม่เผยน้ำค้างก็แสดงว่ามีฝีมือสูง และด้วยนิสัยของเธอ เธอชอบมาก ไม่ค่อยเห็นเธออยู่ในห้องฝึก เธอมักจะอยู่คนเดียว เหมือนกันกับเธอ คนอื่นที่เหลือก็ไปที่เวทีเพื่อเตรียมตัว “ต่อไปเป็นผู้เข้าแข่งขันลำดับที่ 21 ปวีณา เพลงที่เธอต้องการนำมาแสดงให้พวกเราดูคือ (ของขวัญระลึก)” แสงไฟสลัว ด้วยเสียงที่ดังมาก แสงส่องลงมาบนเวที เธอคลานไปบนพื้น ความเงียบกำลังแพร่กระจาย ค่อยๆขยับข้อต่อช้าๆเหมือนศพร่างแข็ง ค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น จังหวะเพลงนั้นเข้ากับเธอทุกครั้งที่กระตุกร่างกายซึ่งมันทำให้เสียงเหมือนกระดูกแตก