ตอนที่ 114การกลับมาของกรินทร์ (1)

ต๭นที่ 114การกลับมาของกรินทร์ (1) ความรู้สึกที่สนามบิน ความรู้สึกที่สนามกีฬา มันเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน เซอร์ไพรส์กับการก้าวเข้ามาใกล้ของแผนการเริ่มต้น เพลงหยุดอีกครั้ง เมื่อเวลาผ่านไป ก็รู้สึกถึงจังหวะที่ค่อยๆเร็วขึ้น แต่ก็ไม่ได้รุนแรงมากมายนัก มันเหมือนแมลงปอที่กระโดดน้ำ ปวีณาหันหลังให้ผู้ชม ฉีกเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งออกจากร่างกาย ถอดหมวกและแว่นตาออก ในช่วงเวลาสั้นๆ ผมยาวสยายลงมาเหมือนเมฆ เมื่อถอดผ้าขาดวิ่นออก ข้างในเผยเป็นเสื้อกั๊กสีดำประดับด้วยลูกปัด เธอหันศีรษะไปด้านข้าง ดวงตามีความลึกลับและมั่นใจ ริมฝีปากของเธอเปิด เริ่มร้องเพลงจริงๆ เสียงเล็กของเธอค่อนข้างแหบห้าว จังหวะนั้นรวดเร็วมาก แต่ถ้อยคำกลับชัดเจน ดูหดหู่และหม่นหมองเล็กน้อย และผสมรวมกับความรู้สึกนิดหน่อย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการจมอยู่ในโลกแห่งดนตรีโดยสมบูรณ์ของเธอ ความสามารถดังกล่าวเอาเวทีอยู่อย่างแท้จริง การเริ่มต้นที่ไม่คาดคิด การเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิด จากช้าไปเร็ว ไม่ว่าจะเป็นการเต้นก็ดี ทักษะการร้องเพลงก็ดี ทุกอย่างนั้นดีไปหมด ณิชาที่กำลังดูอยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะปรบมือ จนเมื่อการแสดงจบลง เสียงปรบมือจากล่างเวทีก็ดังกึกก้อง ปวีณากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง สายตาเฉยชาไร้แวว เธอไม่แม้แต่จะทักทาย เดินลงจากเวทีไปทันที “เธอมักจะทำให้คนอื่นประหลาดใจเสมอเลย ช่างเป็นนักร้องที่มีศักยภาพมาก คุณว่าไหมประธาน” ครรชิตกรอกคะแนนของเธอในแบบฟอร์มคะแนน ยิ้มและถามกับกสิณ “ก็พอได้ ตลาดชอบ เราต้องฝึกให้ดี” กสิณตอบลวกๆ เขาไม่ได้สันทัดในเพลงป๊อปนัก ร้องเพลงได้ดี อย่างน้อยด้วยเนื้อเพลงที่ซับซ้อนเช่นนั้น ร้องเพลงโดยไม่ผิดแม้แต่คำเดียวก็ถือว่าโอเคแล้ว “นิมมานรู้สึกยังไงบ้าง” เห็นเมื่อครู่นิมมานมองอย่างไม่กะพริบตา กสิณก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ก็ฟังดูดีค่ะ ดีกว่าหลายๆคนก่อนหน้านี้ มีติดขัดอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าณิชาจะสามารถเอาชนะเธอได้ไหมนะคะ” เหมือนกับกสิณ สำหรับคนอื่นๆเธอไม่สนใจหรอก เธอแค่อยากเห็นว่าณิชาเติบโตขึ้นยังไงบ้างก็เท่านั้น มีร่องรอยของความชั่วร้ายในสายตาของเธอ “หมายเลข 23 ณิชา ตามผมออกมาเตรียมตัวได้แล้วครับ” เจ้าหน้าที่ตะโกน “ค่ะ” ณิชาตอบเสียงดัง คนต่อไปคือเธอ และจู่ๆก็มีสติขึ้นมาจากการตกอยู่ในภวังค์ เจ้าหน้าที่นำณิชาออกไปยังเวทีที่เตรียมพร้อมไว้แล้ว ที่ที่ครรชิตจัดทำขึ้นโดยเฉพาะด้วยเงินมหาศาล บันไดเหล็ก ณิชาเดินตามขึ้นไป เธอไม่กล้ามองลงไปข้างล่าง ทำเพียงมองตรงไปข้างหน้า จู่ๆเธอก็สังเกตเห็น ด้านบนมีผู้หญิงคนหนึ่งหันหลังให้เธออยู่และกำลังจะไป ผมสีดำ ชุดสีดำ จู่ๆเธอก็ตกใจ ความรู้สึกสยองขวัญปีนขึ้นมาบนหลังของเธอ แม้ในที่มืดเธอจะไม่เคยกลัว แต่ตอนนี้มันกลับน่าขนลุกมาก “คุณณิชา คุณไม่ต้องเครียดนะครับ” เจ้าหน้าที่สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ คิดว่าเป็นเพราะกำลังจะขึ้นไปบนเวที ดังนั้นจึงตื่นเต้น ณิชากลับมามีสติโดยทันที “ฉันไม่เป็นไรค่ะ เมื่อครู่คิดว่าฉันเจอคนรู้จักน่ะค่ะ เป็นเพื่อนผู้หญิง” หรือว่าจะเป็นเธอ ทำไมถึงมาที่นี่ สำหรับคนๆนี้ เธอมักจะกลัวมากเสมอ “คุณณิชานี่ขี้เล่นจริงๆ น่าจะมองผิดแล้วล่ะครับ” เพราะในหมู่เจ้าหน้าที่ไม่มีผู้หญิงเลยสักคน “อ่า จริงเหรอคะ บางทีฉันอาจจะตาฝาด” คำตอบที่สงบนิ่งของณิชาทำให้เชื่อว่าเธอตาฝาดจริงๆ คนคนนั้นก็คือภวิศ ผู้หญิงที่ทำให้เธอรู้สึกสะพรึงกลัว ที่ด้านนอก พิธีกรเริ่มแนะนำเธอ “คนต่อไปคือ หมายเลข 23 คุณณิชา การแสดงของเธอคือ การเต้นรำของนางฟ้า” “ตอนที่บินลงไปไม่ต้องกลัวนะครับ มันจะไม่เป็นอะไร ก่อนหน้านี้เราได้ตรวจสอบทุกอย่างหมดแล้ว คุณวางใจได้” เจ้าหน้าที่เพิ่มความมั่นใจให้เธอ มันต้องใช้ความกล้าหาญที่จะบินลงมาจากแท่นยกสูง ณิชาพยักหน้ารับ สูดอากาศเข้าลึก รอครู่หนึ่งเพื่อให้ตรงกับผลของแสง ให้คนมองเหมือนว่าเธอยืนอยู่บนก้อนเมฆ สร้างความรู้สึกของการเป็นนางฟ้า เพลงค่อยๆเริ่มเล่นขึ้นช้าๆ แสงตกกระทบบนตัวเธอ ภาพที่ปรากฏเป็นท้องฟ้าสีฟ้าและเมฆสีขาวบนผนัง พื้นดินที่เธอยืนอยู่ค่อยๆเบลอ มันเหมือนกับการลอยอยู่ในอากาศ ไม่รู้ว่าลมมาจากไหน พาให้เส้นผมและกระโปรงของเธอพลิ้วไหวบางเบา ใบหน้าไร้ที่ติ บรรยากาศของความบริสุทธิ์ ยังไม่ทันได้เริ่มร้องเพลงด้านล่างเวทีก็ตื่นตาตื่นใจกันแล้ว พวกนักข่าวจำนวนมากต่างตกตะลึงจนสติหลุด “ภายในหัวใจมีกำแพง แต่เมื่อผลักมันออกไปก็สามารถเห็นสวรรค์ได้ เสื้อผ้าที่สวยงามหรือแสงที่งดงาม ฉันไม่มีปีก ดังนั้นจึงสามารถเห็นนางฟ้าลงมายังพื้นดินได้จากในระยะไกล...” ณิชามองไปข้างหน้า ร้องเพลงคำต่อคำ ด้านหน้าคือสปอตไลต์พร่างพราว เธอมองไม่เห็นใครเลย เพราะพวกเขาทั้งหมออยู่ภายใต้เท้าของตัวเอง เธอเบ่งบานอย่างไม่มีสิ่งใดบดบัง เธอไม่ใช่Cinderellaอีกต่อไปแล้ว มันเหมือนกับการทำลายผ่านชั้นของหมอกควัน เธอฟังเสียงของตัวเอง และค้นพบความรู้สึกของความสุข ในที่สุดเธอก็สามารถเป็นเจ้าหญิงที่ดึงดูดต่อทุกสายตา ดังนั้นยิ่งเธอร้องเพลงก็ยิ่งผ่อนคลายมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งร้องเพลงก็ยิ่งไร้ความกลัว เธอชอบความสุขที่ได้อยู่บนเวทีซึ่งเลือดทั้งหมดกำลังเดือดพล่าน ดั่งเสียงนุ่มนวลจากสวรรค์ที่มาชะล้างจิตวิญญาณของคน ไม่มีใครปรบมือ ไม่มีใครส่งเสียง ดูเหมือนทุกคนพร้อมใจกันเงียบโดยไม่กะพริบตา เพราะกลัวว่าการเคลื่อนไหวเล็กน้อยจะทำให้นางฟ้าที่อยู่บนเวทีลอยหายไปในอากาศ กสิณเงยหน้าขึ้น เขาเลี้ยงดูCinderella แต่แล้วสุดท้ายก็ยังเปลี่ยนไป ตัดสินใจบอกลาเขาไปในแบบฉบับของตัวเอง สีหน้าของนิมมานแย่ลงแย่ลงเรื่อยๆ เพราะณิชาเจิดจ้าเกินไป ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเป็นจุดสนใจมาโดยตลอด เมื่อณิชาเปลี่ยนไป จุดความคิดที่เคยมีอยู่ในใจ ในตอนนี้มันเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจอีกครั้ง สนามบิน “ดูสิ นั่นไม่ใช่กรินทร์หรอกเหรอ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกรีดร้อง คนรอบข้างต่างหัวเราะ “เธอกำลังฝันกลางวันอยู่เหรอ เขาอยู่ที่สหรัฐอเมริกาต่างหาก” “แต่เมือนจริงๆนะ ไม่เชื่อพวกเธอดูสิ” หญิงสาวชี้ไปที่ชายหนุ่มหล่อเหลาที่กำลังมา คนรอบข้างรำคาญเธอ ต้องมองไปอย่างช่วยไม่ได้ และแล้วเสียงกรีดร้องก็ดังมากขึ้น “เป็นกรินทร์จริงด้วย เป็นเขาจริงๆ กรี๊ดดดด...” กรินทร์ซุปเปอร์สตาร์ระดับโลกที่มีกำหนดว่าจะกลับมาในวันพรุ่งนี้จู่ๆก็กลับบ้านมาเร็วกว่าที่ควร สนามบินอยู่เหนือการควบคุม ครั้งแรกคิดว่าตาฝาด แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตาฝาดกันทั้งกลุ่ม เสียงกรีดร้อง เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คนที่กำลังตรวจสอบตั๋วเครื่องบินเพื่อเตรียมที่จะขึ้นเครื่องบินก็วิ่งไปดู ชุดลำลองแฟชั่นสบายๆ รอยยิ้มที่ตื่นตาสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย เขาถูกล้อมรอบด้วยหญิงสาวสวย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยเปิดทางให้เขา