ตอนที่ 115 การกลับมาของกรินทร์ (2) สายเคเบิลขาด

ต๭นที่ 115 การกลับมาของกรินทร์ (2) สายเคเบิลขาด เมื่ออุบัติเหตุที่นำไปสู่ความตายเปลี่ยนจากความกลัวเป็นความประหลาดใจ ฉากที่น่าทึ่งราวกับได้ถูกซักซ้อมเตรียมการเอาไว้ก่อน งดงามมาก แต่ก็ยุ่งเหยิง “เกิดอะไรขึ้นน่ะ ปาร์คยูจุนเหรอ” “ไม่ใช่ว่าแลนดิ้งตอนห้าโมงเหรอ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาก็ได้รับความนิยมมากในประเทศจีนเหมือนกัน” มีกลุ่มของนักข่าวที่มารอดาราเกาหลี คิดว่าดาราเกาหลีมาถึงแล้ว เตรียมอุปกรณ์เพื่อผลักฝูงชนออกไป เมื่อเห็นคนที่ถูกล้อมรอบอย่างหนักก็ดวงตาเบิกกว้าง “นั่นกรินทร์ใช่ไหม” “ไม่ผิด เป็นเขา พวกเราโชคดีมาก ไม่ได้จับกุ้งแต่เจอมังกรแทน” พวกเขาโชคดีมาก ซุปเปอร์สตาร์ที่ควรมาถึงในวันพรุ่งนี้ โดยไม่มีการแจ้งให้ทราบล่วงหน้ากลายมาเป็นวันนี้ ไม่มีแฟนหรือนักข่าวอยู่ที่นี่ พวกเขาล้วนประสบโดยบังเอิญจนได้หัวข้อข่าวใหญ่ที่สำคัญ ครู่หนึ่ง ทางโทรศัพท์ สื่อเข้ามาอย่างรีบร้อนหลังจากได้รับข่าว สนามบินคึกคักกว่าตลาดอาหารในตอนเช้า ทุกคนผลักดันกันไปข้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่ออยากเห็นซุปเปอร์สตาร์ กรินทร์ยิ้มให้กับความกระตือรือร้นของทุกคน และทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ถูกดึงดูดโดยเนื้อหาของทีวีบนผนัง ตาของเขาจับจ้อง ดวงตาเบิกบานด้วยความปีติยินดี ทุกคนมองตามสายตาของเขาไปทางทีวี เป็นสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังร้องเพลง เพลงไพเราะ เสียงเหมือนเสียงของธรรมชาติ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมแม้แต่ซุปเปอร์สตาร์ยังถูกเธอดึงดูด นั่นเธอเหรอ คาดไม่ถึงว่าจะสวยมากขนาดนี้ แน่นอนว่าไม่มีผู้ชายคนไหนจะไม่สนใจผู้หญิงเช่นนี้ หัวใจของชาลิสาจมลงสู่เหวลึก “ใครบอกผมได้บ้างว่านั่นคือที่ไหนเหรอครับ” กรินทร์ยิ้มอย่างสดใส ไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ แต่เขาต้องการที่จะเห็นเธอจริงๆ ความปรารถนานี้ทำให้เขาเต็มใจที่จะเป็นบ้าอีกครั้ง “สนามกีฬาค่ะ” แฟนๆที่อยู่ใกล้เขาที่สุดเอ่ยตอบทันที “ขอบคุณพวกคุณมากนะครับ” เขาขอบคุณอย่างสมเหตุสมผล “ไม่...เป็น...ไร...” ผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่รอบข้างเข้าสู่สถานะของความโง่เขลาไปแล้ว ชายหนึ่งคนจะสามารถทำให้รอยยิ้มมีเสน่ห์ได้มากถึงขนาดนี้เลยหรือไม่ ใช่สามารถ อย่างน้อยเธอก็ได้เห็นแล้ว “ทุกคนขอทางหน่อยนะ เพิ่งลงจากเครื่องมาผมเหนื่อยนิดหน่อย จะให้ผมเดินไปก่อนได้หรือไม่ครับ” เผชิญหน้ากับซุปเปอร์สตาร์ไอดอลที่ถ่อมตัวอย่างมากเช่นนี้ มันค่อนข้างน่าอายที่จะติดอยู่ในสนามบิน ดังนั้นจึงหลีกทางให้เขา ที่ประตู กรินทร์ทิ้งกลุ่มคนที่ติดตาม รถหยุดลงและจากนั้นก็ขับผ่านไป ชาลิสาและผู้ติดตามคนอื่นรีบเข้าไปนั่งในรถบ้านเพื่อตามกรินทร์ไป จากนั้นนักข่าวและแฟนๆบางส่วนเห็นอย่างนั้นก็ขับรถตามมาข้างหลัง นักข่าวที่เพิ่งมาถึงได้เห็นท่าทางเพื่อนร่วมงานก็รีบหันเปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว ถ้ามองจากระยะไกลก็จะได้เห็นภาพแปลกตา ด้านหลังรถคันหนึ่งมีรถมากกว่ายี่สิบคันขับตามมา รถที่มาจากทิศทางตรงกันข้ามอดไม่ได้ที่จะหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้คนที่ชอบความรื่นเริงสนุกสนานก็ตามไปด้วย เข้าไปในเมือง การจราจรคับคั่งพาให้คนหมดสติได้ ชาลิสาสีหน้าหมองค้ำโทรออกอยู่ในรถบ้านสีดำ “กรินทร์ ฉันเอง คุณใจร้อนเกินไปแล้วนะ คุณไม่รู้เหรอว่ามันจะกลายเป็นเรื่องอื้อฉาว ฉันรู้ว่าคุณคิดถึงเธอ คุณรอเจอเธอพรุ่งนี้ไม่ได้เลยหรือไง” กรินทร์หัวเราะแผ่วเบาเนิบช้า “คุณคิดว่าผมใจร้อนงั้นเหรอ ก็อาจจะใช่ แต่ผมไม่สน เพราะว่าเป็นเธอผมถึงได้ใจร้อน วางใจเถอะ ไม่เป็นไรหรอก” เขาตัดสาย แล้วในใจก็คิดว่า ถ้าเธอจะเป็นเรื่องอื้อฉาวของเขา นั่นก็จะเป็นเรื่องอื้อฉาวครั้งสุดท้ายของเขา ฝูงชนขนาดใหญ่ของขบวนรถหยุดที่หน้าประตูสนามกีฬา กรินทร์ลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปข้างใน ทุกคนยังคงเงียบในบทเพลงที่สวยงาม และข้างในมันมืดมาก ดังนั้นจึงไม่เห็นว่าใครที่เข้ามา “หลังจากตื่นจากความฝัน ให้ทุกอย่างกลับไปที่จุดเริ่มต้น...” หลังจากณิชาจบประโยคสุดท้ายก็ได้เวลาที่จะบินลง เงาดำได้แวบเข้ามาในจิตใจของเธอ เปลือกตาขวากระตุกหลายครั้ง เธอปลอบใจตัวเอง ไม่เป็นไรหรอกมันก็แค่ปฏิกิริยาทางจิตใจเท่านั้น มองข้ามไป แล้วจากนั้นเธอก็กระโดดไปข้างหน้าพร้อมกับหลับตา ค่อยๆลอยลงมา ในใจนึกหวาดกลัว แต่บนใบหน้ายังประดับรอยยิ้ม ในขณะที่คนอื่นๆกำลังกรีดร้อง ทันใดนั้นอุบัติเหตุก็เกิดขึ้น ณิชารู้สึกถึงเสียงของสายลวดเหล็กขาด คนอื่นจะมองไม่เห็น แต่เธอกลับรู้สึกได้ชัดเจน ไม่มีการลากเลื่อนอีกแล้ว มันกลายเป็นตกลงไปเร็วขึ้น มีเสียงระเบิดในหัวแล้วเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า ความกลัวของความตายทำให้เธอสติหลุด “อ๊ะ...ช่วยด้วย...” แค่รู้ว่าจิตใต้สำนึกร้องขอความช่วยเหลือ สีหน้าของเธอซีดลงเรื่อยๆ เสียงเชียร์ของทุกคนกลบเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือของเธอ ในเวลานี้ ร่างสูงสองร่างได้วิ่งขึ้นไปบนเวทีที่ความเร็วสูงสุดเกือบจะในเวลาเดียวกัน เกิดอะไรขึ้น! ผู้คนบนเวทีดูเหมือนจะตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเห็นพวกเขารีบร้อนวิ่งขึ้นมา ณิชาหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง มันอยู่ห่างออกไปสิบนาทีจากด้านหน้า สี่มือที่แข็งแรงจับเธอในช่วงเวลาวิกฤติ ด้วยความแรงของการตก กระแทกพวกเขาทั้งสองจนต้องคุกเข่าลงกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ ณิชาอยู่ท่ามกลางพวกเขา ขอบคุณสวรรค์ขอบคุณสวรรค์ เธอไม่ได้ตกลงกับพื้น พวกเขาผ่อนลมหายใจออกอย่างหนักหน่วง ช่วงเวลาแห่งความกลัวและความตื่นตระหนก มันน่าหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าความตาย พวกเขามองหน้ากัน จากความสับสนไปจนถึงการสอบสวนอย่างต่อสู้ อารมณ์ที่ซับซ้อนเติมเต็มพวกเขา แต่ไม่มีใครที่จะปล่อยไป สปอตไลต์ค่อยๆขยับ ทั้งสองคนสมบูรณ์แบบไม่ต่างกัน เมื่อมองดูชายทั้งคู่ที่อุ้มสาวสวยที่ตกลงมาจากเวทีมีส่วนช่วงคิ้วที่คล้ายกันเล็กน้อย ดวงตาของหญิงสาวปิดสนิท ยังไม่ได้กลับมาจากความหวาดกลัว ภาพนี้แสดงให้เห็นถึงความงดงาม นักข่าวเริ่มได้สติ รีบยกกล้องขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ผู้สื่อข่าวที่ตามมาจากสนามบินก็กดชัตเตอร์ มันไม่สำคัญว่าจะถ่ายมุมไหน เสียงกดถ่ายดังอย่างบ้าคลั่ง ผู้ชมก็เริ่มได้สติกลับมา เสียงดังจนก้องทั้งสนามกีฬา มีเสียงเหมือนคลื่นขนาดใหญ่ในหูของณิชา เธอยังไม่ตายเหรอ หรือว่าวิญญาณออกจากร่างกายไปแล้ว สดใสขนาดนี้น่าจะเป็นสรวงสวรรค์นะ