ตอนที่311 ตรวจสองทุกอย่างในห้าปี

ตอนที่311 ตรวจสองทุกอย่างในห้าปี เช้าวันรุ่งขึ้นประรมปรากฎตัวที่หน้าประตูอย่างตรงเวลา เขาเคาะประตูด้วยความเคารพ ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกจากทางด้านใน ชายหนุ่มสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเท่านั้น ประรมยื่นไฟล์ข้อมูลส่วนตัวของชนุดมที่เพิ่งได้รับมาให้กับเขา “ประธานเตชิตครับ นี่คือข้อมูลที่คุณให้ตรวจสอบชนุดมครับ” เตชิตรับมา ปริมาณความหนาแตกต่างจากที่คิดไว้ มีเพียงแค่สองแผ่นบางๆ หน้าผากเขาย่นขึ้น สายตาจ้องส่วนด้านบน “ตอนที่พวกเราตรวจสอบชนุดมเราก็พบว่า ชายคนนี้ดูเหมือนจะมีความสามารถในการลบร่องรอยการดำรงค์อยู่ของตัวเอง กล่าวคือไม่มีประวัติก่อนที่เขาจะอายุแปดขวบ พ่อแม่หย่าร้างกัน เขาอาศัยอยู่กับแม่ พออายุแปดขวบแม่ของเขาก็จากโลกนี้ไป ไม่รู้ว่าเขาไปที่สหรัฐอเมริกาได้อย่างไร ทำธุรกิจในตลาดมืดที่นั่น ทำอะไรนั้นไม่ทราบแน่ชัด แต่ตามบันทึกทางการแพทย์ของเขาพบว่า สุขภาพเขาไม่ได้ดีมาก ทุกครั้งที่ตกอยู่ในความเป็นความตายเขาจะถูกส่งไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล มีบันทึกเกี่ยวกับการรักษาโรคร้ายแรงมาแล้วหลายครั้ง” เตชิตมองไปที่ประวัติการรักษาข้างต้น เป็นไปตามที่เขาเล่า แม้ว่าจะไม่ถี่แต่การเข้ารับการรักษาแต่ละครั้งนั้นหนักหนามาก เป็นเครื่องมือในการทำร้ายได้ เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ “คาดว่าในเวลานั้นชนุดมคงน่าจะทำธุรกิจผิดกฎหมายในตลาดมืด แต่ก็ไม่ได้มีชื่อเสียงนัก อาจจะเป็นเพียงนายหน้ารายย่อย การเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญเกิดขึ้นเมื่อตอนที่เขาอายุยี่สิบปี ปีนั้นตลาดมืดมีการเปลี่ยนแปลง ชายผู้นี้ติดตามคนที่มีชื่อในตลาดมืดมาที่อังกฤษนี่ และตั้งแต่นั้นมา เขาก็เริ่มเข้ามารับช่วงต่อธุรกิจของคนคนนั้นอย่างต่อเนื่อง ส่วนมากจะไม่ใช่กิจกรรมที่ถูกกฎหมาย จนกระทั่งเมื่อชายผู้นี้ล่วงลับไป ทรัพย์สินจำนวนมากก็ไหลเข้าสู่มือของชนุดม เรียกได้ว่าเป็นคนหนุ่มที่มีอนาคต หลายปีมานี้มีการทำให้ขาวสะอาดไปไม่น้อย แต่รากฐานก็ยังคงไม่สะอาดนัก ไม่สามารถตรวจสอบได้” ประรนทวนซ้ำคำของเตชิต ความจริงเขาแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้รับข้อมูล ไม่ได้แปลกใจในรูปลักษณ์ของชนุดม แต่นัชชาคนที่อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่างนั้น ทำไมถึงสามารถอยู่กับคนแบบนี้ได้ และยังอยู่อย่างสงบได้มาเป็นเวลาหลายปี สีหน้าของเตชิตเลิ่กลั่ก “เขาอยู่ที่เดียวกับนัชชาอย่างนั้นรึ” เมื่อพูดถึงข้อนี้…. ประรมพูดอย่างลำบากใจ “ใช่ครับ” สำหรับการพบหน้ากันไม่รู้ว่ามากน้อยแค่ไหนยังไม่สามารถตรวจสอบได้ แต่ว่าเท่าที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้ น่าจะเป็นจริงตามนั้นครับ อยู่ด้วยกัน นั่นหมายความว่าอย่างไร โลกของผู้ใหญ่มีความซับซ้อนอยู่เสมอ ในเวลานี้เตชิตคิดว่านัชชาก็คงกำลังฟุ้งซ่านคิดถึงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน พวกเขาแยกจากกันห้าปี ห้าปีนี้เปลี่ยนแปลงเรื่องราวต่างๆมากมาย “ยังมีอีกเรื่อง คุณนัชชาอยู่ที่อังกฤษใช้ชื่อ Suran เรื่องนี้ชนุดมก็เป็นคนจัดการให้ครับ” เมื่อฟังถึงตรงนี้ คิ้วของเขาก็เลิกขึ้น ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าก่อนที่จะมาประเทศอังกฤษ ตอนที่อยู่เมืองJพวกเขาก็รู้จักกันแล้ว นอกจากนั้นก็ยังมีความสัมพันธ์บางอย่าง ใจของเตชิตเหมือนกำลังจะแตกออก ทันใดนั้นก็เข้าใจ บางทีอุบัติเหตุและการหนีมาของนัชชาเมื่อห้าปีก่อนอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่อาจจะเป็นเรื่องที่ตั้งใจเช่นนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะตกใจกับความคิดของตนเอง ตามมาด้วยเงื่อนไขต่างๆที่ดูจะขัดแย้งกับความคิดดังกล่าว เป็นไปได้อย่างไร เธอจะจงใจใช้วิธีที่โหดร้ายนี้หนีเขามาได้อย่างไร ทำไมถึงได้ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างและหนีมาเช่นนี้ นัชชาที่เขารู้จักเป็นคนที่น่ารัก มีเหตุมีผลและมีจิตใจเมตตา ทำไมถึง… เตชิตยิ่งคิดร่างกายก็ยิ่งหนาวเหน็บ ใบหน้าเริ่มดูไม่ได้ ชาไปหมดทั้งตัว ประรนร้องทักขึ้นมา “ประธานเตชิตครับ” ชายหนุ่มได้สติกลับมา ได้กลิ่นไอความน่ากลัวขึ้นเล็กน้อย เมฆดำในดวงตาไม่ได้จางหายไป มีเรื่องบางอย่าง ก่อนหน้านี้ไม่ได้นึกถึงเพราะว่าไม่มีกะจิตกะใจที่จะนึกถึง ตอนนี้ได้เวลาลองทบทวนดู ประรมยื่นชุดสูทตัวใหม่ให้แก่เขา “ประธานเตชิตครับ คุณเปลี่ยนชุดเถอะครับ” เสียงของเตชิตแหบเล็กน้อย “อื้อ” สิบนาทีต่อมา ชายคนนั้นก็ออกมาจากห้องแต่งตัว เสื้อเชิ้ตสีขาว เน็คไทด์สีดำ กางเกงสูทลายสก๊อตสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าสไตล์อังกฤษแบบลาดเอียง เขาเดินไปเดินพร้อมกับหัวเข็มขัดคริสตัล พฤติกรรมที่ตื่นเต้นทำให้เกิดบรรยากาศที่ตึงเครียด ยากที่จะหลีกเลี่ยงสายตาผู้คน เขาดูเป็นคนเข้มแข็งจนดูเหมือนว่าไม่เคยมีความอ่อนแอ หากว่าไม่เคยพบนัชชามาก่อน ประรนก็อาจจะคิดว่าเป็นเช่นนั้น แต่เป็นเพราะว่าได้ประจักษ์กับตาจึงได้เข้าใจ ปรากฎว่าชายคนนี้ก็ยังมีด้านที่อ่อนแออยู่เหมือนกัน ประรมนำอาหารเช้าในมือวางไว้บนโต๊ะ “ประธานเตชิต ทานอะไรหน่อยนะครับ” ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม จึงไม่มีบริการอาหารเช้า ก่อนที่เขาจะมาในวันนี้จึงแวะซื้ออาหารเช้าจากร้านที่เขามักไปบ่อยๆมาด้วย เตชิตมองไปที่อาหารสดที่บรรจุอยู่ในกล่อง ความจริงแล้วเขาไม่มีความรู้สึกอยากอาหาร แต่ยังคงไปลากเก้าอี้และนั่งลง เปิดกล่องและรับประทาน สลัดรสชาติเข้มข้นมาก เขากัดไปหนึ่งคำ ในที่สุดหมอกควันในใจก็ค่อยๆกระจัดกระจายไป เขาทานเร็วมาก แต่ท่วงท่านั้นสง่างาม ทุกขั้นตอนเหมือนถูกออกแบบเอาไว้ มีเสน่ห์ชวนให้คนหลงใหล หลังจากเตชิตทานเสร็จแล้ว เขาก็ใช้ผ้าเช็ดที่มุมปาก ลุกขึ้นยืนข้างประรม “ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการเจริญอาหารของผมเป็นพิเศษนะ ผมยังไม่ยอมล้มเพราะเรื่องนี้หรอก” สำหรับอารมณ์ของผู้ช่วยเขาเองนั้น เตชิตเข้าใจเป็นอย่างมาก สามปีที่ผ่านมาที่อยู่ด้วยกันเขาไม่เคยคิดที่จะซื้ออาหารเช้าให้กับเขา คาดว่าเรื่องเมื่อคืนนี้จะทำให้เขาเป็นห่วงขึ้นมา คำพูดที่คนนอกฟังแล้วอาจจะไม่ค่อยพึงใจ แต่ประรมกลับเข้าใจดี เขาแค่ไม่ต้องการให้ตนเป็นห่วง กลัวตนจะต้องสิ้นเปลืองพลังงานเพื่อที่จะทำดีต่อเขา ความเข้าใจกันโดยปริยายนี้ไม่ได้เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน แต่เกิดจากการก้าวไปด้วยกันอย่างเชื่อใจในตลอดสามปีที่ผ่านมา ประรมขับรถไปที่สำนักงานใหญ่ของบริษัทบิต โอเอ็ม หลังจากที่เตชิตลงทุน บริษัทก็มีโอกาสใหม่ๆเข้ามามากมาย สำหรับตอนนี้ก็คืออาคารใหม่ ซึ่งก่อนนี้ทั้งเล็กและไม่เป็นสัดเป็นส่วน วันนี้เตชิตมาแล้ว คนทั้งบริษัทเมื่อได้รู้ข่าว ก็ออกมาต้อนรับกันตั้งแต่หน้าประตูใหญ่จนถึงประตูทางเข้าห้องประธาน ที่ด้านหลังเขาเป็นผู้บริหารระดับสูงซึ่งนานทีจะได้พบเห็น บางทีพนักงานระดับรากหญ้าก็ไม่ตระหนักถึงความสำคัญของการมีเตชิตอยู่ แต่สำหรับระดับผู้บริหารแล้ว พวกเขารู้ดีว่าเตชิตเป็นเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งที่แท้จริง ซีอีโอของบริษัทบิต โอเอ็มเป็นชายชาวต่างชาติ เตชิตเรียกเขาว่า Kevin “ไม่เจอกันนานเลย Kevin” “ใช่ สหายเก่า” Kevin ได้รู้ถึงสถานการณ์จากธนิสรมาแล้ว เขารู้ว่าครั้งนี้เตชิตมาเพื่อต้องการถามเกี่ยวกับเรื่องคดีความ แต่ในที่สุดแล้วเขาก็เป็นคนทำการค้า จุดนี้แน่นอนว่ายังต้องมีอยู่ เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ออกมาต้อนรับเตชิตและประรนไปที่ห้องทำงานอย่างกระตือรืนล้น เลขาเตรียมชงชามาให้ เห็นได้ชัดว่าให้ความสำคัญกับรสนิยมของเขา “ประธานเตชิต เชิญค่ะ” “เต ผมรู้วัตถุประสงค์ในการมาครั้งนี้ของคุณ ผมก็จะไม่อ้อมค้อมและพูดกับคุณอย่างตรงไปตรงมา เรื่องราวก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร กุญแจสำคัญก็คือเวลาในการติดตามเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง ในเวลานั้นบิต โอเอ็มต้องการที่จะเข้าตลาด หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุพวกเขาก็ได้จ่ายค่าชดเชย แต่ว่าอีกฝ่ายต้องการคำขอโทษที่เป็นลายลักษณ์อักษร เรื่องนี้มันยากจริงๆ ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ เราไม่ได้เป็นหนี้พนักงานคนนั้น” คำพูดที่ตรงไปตรงมาของ Kevin ดูเหมือนจะใช้ความรอบคอบในการพูดเป็นอย่างมาก